Βρετανικά στερεότυπα στο διαδίκτυο
Ως Βρετανός στο διαδίκτυο, γνωρίζω καλά μερικά στερεότυπα που συνοδεύουν τη βρετανική κουλτούρα — και πόσο πολύ τα υιοθετώ προσωπικά. Μας αρέσει το τσάι (μόνο ροδάκινο για μένα, αλλά ας μην επεκταθώ), βρέχει ασταμάτητα (όντως, αλλά το απολαμβάνω), και έχουμε μια ιδιαίτερη αδυναμία στο Wallace and Gromit (και αυτό είναι μάλλον λίγο).
Η γέννηση του Wallace and Gromit
Δημιουργημένοι από τον Nick Park και το βρετανικό στούντιο Aardman Animations, οι Wallace and Gromit ακολουθούν τις περιπέτειες του εκκεντρικού εφευρέτη Wallace, που λατρεύει το τυρί, και του πιστού του σκύλου, Gromit. Το διάσημο αυτό δίδυμο δεν έγινε αμέσως γνωστό. Το πρώτο τους animation, A Grand Day Out (1989), δεν τους εκτόξευσε στη φήμη, αλλά κέρδισε αμέσως το βρετανικό κοινό με το λεπτό, αυτοσαρκαστικό χιούμορ του και τις αξίες της κοινότητας, της αγάπης και της ανεκτικότητας, ανεξάρτητα από το υπόβαθρο ή τις πεποιθήσεις.
Η άνοδος της δημοτικότητας
Με την κυκλοφορία περισσότερων ταινιών μικρού μήκους, όπως The Wrong Trousers (1993) και A Close Shave (1995), ήρθαν και τα βραβεία και η αναγνώριση. Και πριν από 20 χρόνια, στις 7 Οκτωβρίου 2005, κορυφώθηκε η επιτυχία με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία: Wallace and Gromit: The Curse of the Were-Rabbit.
Η υπόθεση του The Curse of the Were-Rabbit
Σε αυτή την ταινία, το εκκεντρικό δίδυμο αναλαμβάνει να απομακρύνει κουνέλια με φιλικό προς τα ζώα τρόπο, ώστε να πραγματοποιηθεί ο διαγωνισμός “The Great Vegetable Competition” — μέχρι που ένα πείραμα πάει στραβά και η ιστορία παίρνει μια σκοτεινή, μυστηριώδη τροπή. Είκοσι χρόνια μετά, η ταινία παραμένει κλασικό Wallace and Gromit, με το βρετανικό επαρχιακό σκηνικό, το ξηρό χιούμορ και τους αλλόκοτους χαρακτήρες. Αυτό που αγαπώ όμως στο The Curse of the Were-Rabbit δεν ήταν πάντα δεδομένο κατά τη δημιουργία του. Εξαιτίας παρεμβάσεων από το Hollywood, παραλίγο να δούμε μια εντελώς διαφορετική ταινία.
Προσωπικές αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια
Μεγαλώνοντας, τα animation Wallace and Gromit της Aardman Animations ήταν πάντα ένα σημαντικό γεγονός στο σπίτι μας. Μπορείτε να φανταστείτε ότι η κυκλοφορία μιας ταινίας μεγάλου μήκους ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό. Θυμάμαι να κάθομαι με την αδερφή μου, τον πατέρα και τη μητέρα μου σε μια σκοτεινή, ήσυχη αίθουσα κινηματογράφου, γεμάτος ενθουσιασμό που θα βλέπαμε κάτι μεγαλύτερο από τα προηγούμενα. Αναπολώντας, το The Curse of the Were-Rabbit ήταν ακριβώς όπως το φανταζόμουν: αστείες στιγμές μεταξύ Wallace και Gromit, πνευματώδες χιούμορ και μια διασκεδαστική, μυστηριώδης πλοκή.
Η διαχρονική γοητεία της βρετανικής επαρχίας
Ως ενήλικας, εκτιμώ ακόμα περισσότερο το πόσο οικείο είναι το σκηνικό και οι χαρακτήρες — από τον τρόπο που μιλούν (“telly”, “crikey” κ.λπ.) μέχρι τα μικρά, παλιά σπιτάκια που συναντώ καθημερινά πηγαίνοντας στα μαγαζιά. Το Wallace and Gromit μοιάζει με μια νοσταλγική χρονοκάψουλα της βρετανικής προαστιακής ζωής των παιδικών μου χρόνων, και το The Curse of the Were-Rabbit το αποτυπώνει υπέροχα.
Η συνεργασία με DreamWorks και Pathé
Το 1997, η Aardman συνεργάστηκε με τη DreamWorks Animation και τη γαλλική Pathé για τη χρηματοδότηση της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του στούντιο, Chicken Run (2000). Η επιτυχία της οδήγησε σε συμφωνία για τέσσερις ακόμη ταινίες, συμπεριλαμβανομένου του Wallace and Gromit: The Curse of the Were-Rabbit. Με ένα εντυπωσιακό καστ που περιλάμβανε τη Helena Bonham Carter και τον Ralph Fiennes, και με την χαρακτηριστική stop-motion τεχνική της Aardman, τι θα μπορούσε να πάει στραβά;
Πολιτισμικές διαφορές και προκλήσεις
Όπως αποδείχθηκε: αρκετά. Οι διαφορετικές αντιλήψεις μεταξύ Aardman και DreamWorks για το τι θα άρεσε στο κοινό σχεδόν κατέστρεψαν το The Curse of the Were-Rabbit. Οι Αμερικανοί παραγωγοί της DreamWorks δεν κατανοούσαν το βρετανικό χιούμορ και το σκηνικό που έδιναν ταυτότητα στο Wallace and Gromit. Τους φαινόταν παλιομοδίτικο και αδιάφορο, πολύ διαφορετικό από ό,τι είχε συνηθίσει το Hollywood.
Η εμπειρία του Nick Park με το Hollywood
Σύμφωνα με την The Telegraph, η συνεργασία με τη DreamWorks άφησε “πικρή γεύση” στον δημιουργό Nick Park. Συνολικά, βρήκε τη διαδικασία αγχωτική. “Έπαιρνα σημειώσεις του τύπου ‘Δεν θα έπρεπε ο Wallace να έχει ένα πιο μοντέρνο αυτοκίνητο;’ και απαντούσα ‘Χάνετε το νόημα. Η ειρωνεία δεν μεταφράζεται. Είναι ωραίο ακριβώς επειδή δεν είναι μοντέρνο’,” είπε ο Park στην The Telegraph. “Έχοντας ήδη κάνει τρεις ταινίες μισής ώρας, ήμουν σε θέση να πω ‘Όχι, ο Wallace δεν θα το έκανε αυτό.’ Υπάρχει η λανθασμένη αντίληψη ότι αν κάτι φαίνεται παλιομοδίτικο, τα παιδιά δεν θα ταυτιστούν. Εγώ ως παιδί λάτρευα το Dad’s Army.”
Η ουσία του Wallace and Gromit
Το να θεωρείται το Wallace and Gromit “cool” ακυρώνει όλη τη φιλοσοφία της σειράς: οι πρωταγωνιστές κάνουν ηρωικά πράγματα, σώζουν την κατάσταση, παραμένοντας απλοί και καθημερινοί. Δείχνει ότι οι ήρωες δεν χρειάζεται να είναι εντυπωσιακοί ή να ξεχωρίζουν. Μπορείς να αγαπηθείς απλώς κάνοντας το καλό, ανεξάρτητα από το πώς φαίνεσαι. Επιπλέον, το βρετανικό προάστιο και οι μικρές, καθημερινές ζωές των κατοίκων του είναι αυτά που κάνουν τις ταινίες τόσο ξεχωριστές για μένα. Ως παιδί, το πιο συναρπαστικό γεγονός ήταν όταν τα παιδιά του γείτονα έπαιρναν καινούριο ποδήλατο ή όταν γινόταν πάρτι στον κήπο και η Sally ήθελε να δείξει τα νέα της φυτά. Μικρά πράγματα, αλλά όπως το έθεσε ο Park: “Εκεί που μεγάλωσα, η μεγαλύτερη φιλοδοξία ήταν να καλλιεργήσεις το μεγαλύτερο καρότο.”
Η αμερικανική οπτική και οι διαφορές
Δεν μπορώ να κατηγορήσω τη DreamWorks που ήθελε κάτι πιο μοντέρνο και εντυπωσιακό για το αμερικανικό κοινό. Το 2005, οι μεγαλύτερες αμερικανικές ταινίες ήταν επικά θεάματα όπως το Star Wars: Revenge of the Sith και το Harry Potter: The Goblet of Fire. Η σταθερότητα και η απλότητα της βρετανικής ζωής έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το αμερικανικό όνειρο της διαρκούς ανόδου, της επιτυχίας και του πλούτου.
Η επιστροφή στις ρίζες
Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να φανταστώ το Wallace and Gromit να εγκαταλείπουν ποτέ τη μικρή τους γειτονιά ή να αντικαθίστανται οι αδέξιοι χαρακτήρες της κοινότητάς τους από “τέλειους” και κομψούς ανθρώπους. Αν και το The Curse of the Were-Rabbit θεωρήθηκε αποτυχία για τη συνεργασία Aardman και DreamWorks, με τη δεύτερη να αποχωρεί σύντομα, αυτό οδήγησε τον Nick Park και την Aardman να επιστρέψουν σε αυτό που αγαπούν: να δημιουργούν ένα Wallace and Gromit που αναγνωρίζουν οι ίδιοι και οι θαυμαστές τους.
Η ελευθερία της δημιουργίας
“Είναι ωραίο που απαλλάχθηκα από την πίεση της μεγάλου μήκους ταινίας,” είπε ο Park στο BBC για το animation του 2008, A Matter of Loaf and Death. “Δεν νιώθω ότι φτιάχνω ταινία για κάποιο παιδί σε αμερικανικό προάστιο — και να μου λένε ότι δεν θα καταλάβει κάποιο αστείο ή μια βόρεια έκφραση. Τώρα το κάνω ξανά για μένα και για όσους αγαπούν το Wallace and Gromit.”
