Πόσο ταιριάζει ο όρος “gaslighting”
Είναι αμφίβολο κατά πόσο ο όρος “gaslighting” ταιριάζει πραγματικά στο θρίλερ της Netflix, The Woman in Cabin 10. Αν τοποθετήσουμε την ταινία σε μια κλίμακα, από την αριστοτεχνική αναπαράσταση του Gaslight του 1944 (όπου ένας άντρας χειραγωγεί τη σύζυγό του ώστε να πιστέψει πως χάνει τα λογικά της) μέχρι τη χρήση του όρου για να περιγράψει απλά το ψέμα, το The Woman in Cabin 10 βρίσκεται κάπου στη μέση. Είναι φανερό, πάντως, ότι η ταινία θέλει να θυμίσει κλασικά έργα όπως το Gaslight και πιο σύγχρονα μυστήρια με θεωρίες συνωμοσίας, όπως το Flightplan ή το Breakdown, όπου η αναζήτηση ενός αγνοούμενου περιπλέκεται επειδή οι υπόλοιποι επιμένουν πως το άτομο αυτό δεν υπήρξε ποτέ. Σε αυτό το επίπεδο, το The Woman in Cabin 10 μοιάζει με αδέξιο βουτιά στο άγνωστο.
Η πρωταγωνίστρια και τα κίνητρά της
Δεν είναι ξεκάθαρο γιατί η Laura, μια δυναμική ρεπόρτερ της The Guardian, καλύπτει ένα τόσο ελαφρύ θέμα. Το σενάριο προσπαθεί να δείξει πως την καταδιώκει η πρόσφατη εμπειρία της δολοφονίας μιας πηγής της επειδή μίλησε μαζί της, αλλά τελικά αρνείται την άδεια που της προσφέρει ο αρχισυντάκτης της. Αντίθετα, επιλέγει να αποδεχτεί την πρόσκληση του Richard Bullmer (Guy Pearce) και της ετοιμοθάνατης συζύγου του Annie (Lisa Loven Kongsli), της οποίας ο καρκίνος ενέπνευσε μια φιλόδοξη φιλανθρωπική πρωτοβουλία. Η Laura φαίνεται να επιδιώκει ένα είδος εργασιακών διακοπών, κάτι που τελικά δεν λειτουργεί προς όφελός της. Μέσα στα πρώτα λεπτά, η ταινία καταφέρνει το παράδοξο να κάνει τη Laura να φαίνεται εκτός χαρακτήρα, πριν καν τη γνωρίσουμε πραγματικά.
Η ερμηνεία και η πλοκή
Σε ένα τέτοιο θρίλερ, η λογική συμπεριφορά δεν είναι απαραίτητα και η πιο διασκεδαστική επιλογή. Η παρακολούθηση της Knightley — που ξεχωρίζει σε ρόλους γεμάτους ένταση — να παλεύει μεταφορικά με τον εαυτό της, δεν προσφέρει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο μυστήριο. Δεν διαθέτει ιδιαίτερα ευφυή τεχνάσματα ή δημοσιογραφικά κόλπα. Η συμπεριφορά της γεννά το ερώτημα αν τελικά φέρει και η ίδια ευθύνη για τον θάνατο της πηγής της.
Χαμένες ευκαιρίες στην ψυχολογική ένταση
Αν αυτό το ερώτημα αποτελούσε μέρος της ψυχολογικής δομής του The Woman in Cabin 10, ίσως το αποτέλεσμα να ήταν πιο ενδιαφέρον. Όμως ο σκηνοθέτης Simon Stone δεν καταφέρνει να “gaslight” το κοινό του ώστε να αμφιβάλλει πραγματικά για τη σταθερότητα της Laura — απλώς φαίνεται ανεπαρκής στη δουλειά της. Ούτε εμβαθύνει αρκετά στις εμπειρίες της ώστε να λειτουργήσει ως αντιπρόσωπος του θεατή. Με τους περισσότερους χαρακτήρες να είναι αδύναμοι και μη πειστικοί ως ύποπτοι — η Scodelario είναι η μόνη που φαίνεται να διασκεδάζει, θυμίζοντας τη Cecily Strong ως Gemma από το Saturday Night Live — οι δημιουργοί βασίζονται κυρίως στο στυλ τους. Όπως συμβαίνει συχνά με αυτά τα θρίλερ με γυναικείους τίτλους και τοποθεσίες, που βασίζονται σε μυθιστορήματα (The Girl on the Train, The Woman in the Window, κ.ά.), το στυλ δεν φτάνει ποτέ τη νεο-χιτσκοκική τόλμη που θα μπορούσε να προσδώσει ένας σκηνοθέτης όπως ο Brian De Palma. Οι πράσινοι διάδρομοι και μερικά σπειροειδή πλάνα από σκάλες είναι το μόνο οπτικό “ίλιγγος” (ή Vertigo) που προσφέρεται.
Πρεμιέρα στο Netflix
Το The Woman in Cabin 10 κάνει πρεμιέρα στο Netflix στις 10 Οκτωβρίου.
