Εννέα χρόνια Stranger Things
Από την πρώτη του εμφάνιση πριν από εννέα (!) χρόνια, το Stranger Things χαρακτηρίζεται συχνά ως “Amblin-esque”, παρόλο που η σειρά των Duffer Brothers έχει ξεφύγει από τις αναφορές σε E.T. και Poltergeist, ενσωματώνοντας πλέον στοιχεία από Terminator και Die Hard. Η σειρά έχει τις δικές της κορυφές, βασισμένες στη μυθολογία της — η τρίτη σεζόν ξεχωρίζει με το ρωσικό συνωμοσιολογικό της ύφος — αλλά λειτουργεί περισσότερο ως ένα φεστιβάλ αναφορών στην ποπ κουλτούρα των ’80s, παρά ως ένα αληθινά τρομακτικό μυστήριο. Μάλιστα, θα έλεγα πως η εμπειρία που προσπαθούν να αναπαράγουν οι Duffer σε πάνω από 35 ώρες (και με περισσότερα να έρχονται όταν η πέμπτη σεζόν κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο), επιτυγχάνεται μέσα σε μόλις 85 λεπτά στην ταινία του 1987, The Gate.
Η υπόθεση του The Gate
Παρά το τηλεοπτικό του ύφος, το The Gate δεν συγχέεται με κάποιο ειδικό επεισόδιο Halloween του Growing Pains — ο σκηνοθέτης Tibor Takács δίνει τον τόνο από την πρώτη σκηνή, όπου ο Glen ξυπνά από ένα όνειρο παγιδευμένος σε ένα δεντρόσπιτο και χτυπημένος από κεραυνό. Όταν τα παιδιά συνειδητοποιούν ότι η αρνητική ψυχική ενέργεια που βασανίζει τον Glen είναι αποτέλεσμα μιας τυχαίας επίκλησης στο κούφιο ενός ξεριζωμένου δέντρου, τα πράγματα χειροτερεύουν για τον 12χρονο ήρωα. Τη νύχτα μετά το πάρτι, ο Glen, ο Terry και η Alexandra βρίσκουν μικρά τερατάκια — ίσως από τις πιο αποκρουστικές λαστιχένιες δημιουργίες στην ιστορία του σινεμά — να τρέχουν ανεξέλεγκτα στο σπίτι. Ο Glen δεν έχει τις ικανότητες του Kevin McCallister, αλλά κάνει ό,τι μπορεί.
Τι ξεχωρίζει το The Gate
Αυτό που διαφοροποιεί το The Gate από φθηνές απομιμήσεις του Gremlins — ή ακόμα και από σημερινές ακριβές παραγωγές νοσταλγίας όπως το Stranger Things — είναι η αφοσίωση στη δημιουργία ποικίλων και αηδιαστικών πλασμάτων. Ο Takács και ο σεναριογράφος Michael Nankin δεν σταματούν στα μικροσκοπικά δαιμόνια. Καθώς τα παιδιά δοκιμάζουν διάφορες ιδέες για να κλείσουν την πύλη, όπως να ρίξουν μια Βίβλο στο χάσμα αφού διαβάσουν μερικούς Ψαλμούς, η Κόλαση απαντά με ζόμπι, δαιμονισμένα παιδιά και ένα τεράστιο τέρας που θα έκανε τον Ray Harryhausen περήφανο. Η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι γεμάτη σκιές και καπνό, αφήνοντας το χαρακτηριστικό φως των ’80s να διαπερνά τα παντζούρια, αλλά ο Takács δεν διστάζει να δείξει τα τέρατά του και από κοντά.
Είναι το The Gate κατάλληλο για παιδιά;
Ξαναβλέποντας το The Gate, αναρωτήθηκα αν η ταινία του Takács είναι “κατάλληλη για παιδιά”. Τεχνικά έχει σήμανση PG-13 και περιέχει ελάχιστο αίμα, εκτός από μερικές εκρήξεις κατά το μη ρεαλιστικό φινάλε με το μάτι. Γιατί λοιπόν το The Gate δεν βρίσκεται στο πάνθεον των ταινιών με παιδιά σε κίνδυνο, όπως τα The Goonies και Honey, I Shrunk the Kids; Το τελευταίο τρίτο της ταινίας δίνει την απάντηση: τα παιδιά ουρλιάζουν με αληθινό τρόμο. Ένα δαιμόνιο από πλαστελίνη ίσως να φαινόταν αστείο αν δεν παιζόταν με απόλυτη σοβαρότητα. Ο Takács δεν κάνει πίσω· αν ο Terry πρόκειται να πέσει σε μια άβυσσο προς την Κόλαση, ο ηθοποιός Louis Tripp θα ουρλιάξει με τέτοιο τρόμο, σαν να πέφτει πραγματικά.
Μια τελευταία σκέψη
Ίσως οι γονείς να πρέπει να βάλουν τα παιδιά τους να δουν το The Gate. Προσωπικά, δεν θα τολμούσα ποτέ να κάνω πάρτι όταν οι γονείς μου έλειπαν, αν ήξερα τι θα μπορούσε να συμβεί.
Πού μπορείτε να δείτε το The Gate
Το The Gate είναι διαθέσιμο για streaming στο Prime Video ή δωρεάν με διαφημίσεις στο Tubi.
