Υπερβολικά αλαζονικοί χαρακτήρες
Είτε πρόκειται για την εμφάνισή τους, τις δυνάμεις ή την εξυπνάδα τους, αυτοί οι χαρακτήρες δεν χρειάζονται απλώς ένα ταρακούνημα, αλλά μια γερή προσγείωση για να κατέβουν από το βάθρο τους. Είναι τόσο απορροφημένοι με τον εαυτό τους που χρειάζονται ένα γερό μάθημα, αν δεν το πήραν ήδη μέσα στα ίδια τους τα παιχνίδια.
Προειδοποίηση για spoilers
Οι αναφορές στα BioShock και Ratchet & Clank περιέχουν αποκαλύψεις για την πλοκή.
Ο Bowser στο Super Mario RPG: Legend Of The Seven Stars
Ο βασιλιάς των Koopas
Η σειρά Mario είναι γεμάτη παράξενους εχθρούς, αλλά κανείς δεν ξεπερνά τον βασικό αντίπαλο του Mario, τον Bowser. Στο κλασικό Super Mario RPG: Legend of the Seven Stars για SNES, ο Bowser χάνει το κάστρο του από έναν άλλο κακό και αναγκάζεται να συμμαχήσει με τον Mario.
Handsome Jack στο Borderlands 2
Δεν σταματά να μιλά
Ο Handsome Jack είναι ο βασικός ανταγωνιστής του Borderlands 2 και πρόεδρος της Hyperion, μιας εταιρείας όπλων. Οι φιλοδοξίες του ξεπερνούν τα κέρδη από τις πωλήσεις όπλων· θέλει τα θησαυροφυλάκια και τις δυνάμεις που κρύβονται μέσα τους. Γι’ αυτό δεν σταματά να τηλεφωνεί και να επικρίνει τους παίκτες που εμποδίζουν τα σχέδιά του.
Δεν χάνει ευκαιρία να καυχιέται για την εμφάνισή του, τη θέση του ή το πόσο ανώτερος είναι ως ήρωας, κάτι που φαίνεται και στο Borderlands: The Pre-Sequel. Ο χαρακτήρας του αποκτά ακόμα περισσότερες ενοχλητικές διαστάσεις στο Tales from the Borderlands της Telltale.
Hojo στο Final Fantasy 7
Δεν αναρωτήθηκε ποτέ αν έπρεπε
Το Final Fantasy 7 έχει περισσότερους ανταγωνιστές από κάθε άλλο παιχνίδι της σειράς. Πάνω απ’ όλους είναι ο Sephiroth, αλλά αμέσως μετά έρχεται ο διεστραμμένος επιστήμονας της Shinra, ο Hojo.
Παρόλο που εργάζεται για τη Shinra, ο Hojo αδιαφορεί για τους στόχους της εταιρείας, καθώς το μόνο που τον νοιάζει είναι να προκαλεί τα όρια της φύσης. Πιστεύει ότι γεννήθηκε για να πειραματίζεται με τα πάντα και τους πάντες, επειδή θεωρεί τον εαυτό του ιδιοφυΐα. Δεν νιώθει τίποτα για κανέναν, ούτε για τον ίδιο, αλλά σίγουρα πιστεύει πως είναι ξεχωριστός.
Ichiryusai Madarame στο Persona 5
Κλέβει έργα παιδιών
Το Persona 5 είναι ουσιαστικά ένα RPG όπου μια ομάδα εφήβων προσπαθεί να αλλάξει τις καρδιές διεφθαρμένων ενηλίκων, εισβάλλοντας στα “Mind Palaces” τους, κάτι σαν τα νοητικά παιχνίδια του Inception. Ένας από αυτούς τους ανέντιμους ενήλικες είναι ο Ichiryusai Madarame, διάσημος ζωγράφος στην Ιαπωνία που έχει σε υπερβολική εκτίμηση τον εαυτό του.
Andrew Ryan στο BioShock
Θα ήθελες, παρακαλώ;
Ο Andrew Ryan παρουσιάζεται από νωρίς στο BioShock ως ο δημιουργός της Rapture, μιας τεράστιας υποθαλάσσιας πόλης. Αν και την έχτισε ως παράδεισο, καταλήγει να συμπεριφέρεται σαν θεός, ενώ προσπαθεί να δείχνει ευγενικός, παρόλο που τα λόγια του είναι χειριστικά.
Στην πραγματικότητα, χειραγωγεί κυριολεκτικά τον πρωταγωνιστή χρησιμοποιώντας κωδικές φράσεις, κάτι που αποκαλύπτεται στην κορύφωση του παιχνιδιού. Στο τέλος, ο Ryan καταφέρνει να γίνει σχεδόν θεϊκή φιγούρα, όπως ονειρευόταν, μέχρι να μπει τέλος στην εμμονική του κυριαρχία στη Rapture.
Captain Qwark στο Ratchet & Clank
Μην γνωρίζεις ποτέ τα είδωλά σου
Ο Qwark θεωρείται ήρωας του γαλαξία, αλλά η αλήθεια είναι πως έχει ξεπέσει και για να διατηρήσει τη φήμη του, συνεργάζεται με κακούς ή στήνει καταστάσεις χάους, ώστε να εμφανιστεί ως σωτήρας. Αυτό απογοητεύει τον Ratchet, που τον θαύμαζε, αλλά ευτυχώς η ματαιοδοξία του Qwark μειώνεται σταδιακά στη σειρά Ratchet & Clank.
Prince Laharl στο Disgaea: Hour Of Darkness
Μάχη για το θρόνο
Ο Prince Laharl είναι ο πρωταγωνιστής του Disgaea: Hour of Darkness, ενός από τα πιο τρελά tactical RPGs του PS2. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, αναλαμβάνει το θρόνο, αλλά δεν είναι έτοιμος για αυτή την ευθύνη. Δεν έχει την πειθαρχία να κυβερνήσει με καλοσύνη και πιστεύει ότι το αίμα του του δίνει το δικαίωμα να εξουσιάζει, ό,τι κι αν γίνει.
Disco Kid στο Punch-Out
Κακός αθλητής για χάρη της εμφάνισης
Ο Disco Kid είναι ένας από τους αντιπάλους στο Punch-Out!! του 2009 για Wii. Αν υπάρχει κάποιος που είναι υπερβολικά ερωτευμένος με τον εαυτό του, αυτός είναι ο Disco Kid, αφού το μόνο που τον νοιάζει είναι η εμφάνισή του.
Κατά τη διάρκεια του αγώνα, μπορεί να σταματήσει για να κοιταχτεί στον καθρέφτη, σίγουρος ότι οι ικανότητές του στο μποξ είναι τόσο καλές που δεν χρειάζεται να προσέχει. Είναι παράξενο που ένας τόσο φιλάρεσκος χαρακτήρας θέλει να μπει στο ρινγκ, αφού το πρόσωπό του είναι το παν γι’ αυτόν.
