Για σχεδόν τρεις δεκαετίες, ο πιο αμείλικτος εχθρός στο gaming: το μπλε κέλυφος
Το μπλε κέλυφος έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο Mario Kart 64 το 1996 και, κατά τη γνώμη μου, έχει προκαλέσει περισσότερα σπασμένα χειριστήρια από όλα τα παιχνίδια της FromSoftware μαζί. Είναι ένας παράγοντας χάους, με μοναδικό σκοπό να καταστρέψει τον παίκτη που βρίσκεται πρώτος, ακριβώς τη χειρότερη στιγμή, είτε περνάει πάνω από κενό είτε βρίσκεται μια ανάσα πριν τον τερματισμό.
Όπως ένας αδίστακτος κακοποιός, το Blue Shell επέστρεψε για εκδίκηση στο Mario Kart World, αλλά πλέον δεν είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης του Mushroom Kingdom. Αυτή τη θέση έχει πάρει μια άλλη απειλή που έχει γίνει ακόμα πιο ισχυρή σε έναν κόσμο με 24 παίκτες: ο διαβολικός κεραυνός.
Ο κεραυνός, που υπάρχει στη σειρά από την εποχή του SNES, ήταν πάντα ένα από τα πιο εκνευριστικά αντικείμενα του Mario Kart. Όταν ενεργοποιείται, χτυπά όλους τους παίκτες που βρίσκονται μπροστά από αυτόν που τον χρησιμοποίησε. Όσοι επηρεάζονται, μένουν ζαλισμένοι και μικραίνουν για λίγα δευτερόλεπτα, δίνοντας στους τελευταίους μια ευκαιρία να ανέβουν θέσεις. Το Mario Kart World δεν αλλάζει ουσιαστικά τον τρόπο που λειτουργεί ο κεραυνός· αν μη τι άλλο, ίσως να έχει μειώσει λίγο τη δύναμή του. Παρ’ όλα αυτά, στις πιο χαοτικές κούρσες του World, και ειδικά στο Knockout Tour, ο κεραυνός φαίνεται πιο επιθετικός από ποτέ.
Με 24 παίκτες στην πίστα, οι κεραυνοί εμφανίζονται πολύ πιο συχνά. Πλέον, βρίσκομαι συχνά μικροσκοπικός αρκετές φορές σε κάθε αγώνα. Και πάντα συμβαίνει τη χειρότερη στιγμή, γιατί στο World δεν υπάρχει καλό σημείο να χάσεις ταχύτητα. Με τη μεγαλύτερη έμφαση στα κόλπα και τα ριψοκίνδυνα shortcuts, ο κεραυνός θα σε πετύχει σίγουρα τη στιγμή που τρέχεις πάνω σε τοίχο ή όταν κάνεις boost πάνω από γρασίδι. Είναι μια ασταμάτητη δύναμη της φύσης που δεν ενδιαφέρεται για το πόσο εντυπωσιακός φαίνεσαι· το μόνο που θέλει είναι να σε βλάψει.
Εικόνα: Nintendo μέσω Polygon
Η αίσθηση μοιάζει με το να σε πετυχαίνει το Blue Shell, αλλά κάτι είναι χειρότερο. Ίσως επειδή στο Mario Kart World μπορείς να αποφύγεις το Blue Shell. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να το αντιμετωπίσεις, όπως να κρατήσεις ένα Super Horn ή να κάνεις rewind στρατηγικά. Επειδή το Blue Shell προειδοποιεί πριν χτυπήσει, ο πρώτος παίκτης έχει χρόνο να αντιδράσει. Με τον κεραυνό όμως, δεν υπάρχει καμία προειδοποίηση. Δεν δείχνει έλεος. Τη μια στιγμή πετάς στο Rainbow Road, την επόμενη πέφτεις απότομα σαν μετεωρίτης προς το Moo Moo Meadows. Ο μόνος τρόπος να το αποφύγεις είναι από καθαρή τύχη.
Αυτή η αναπόφευκτη τιμωρία πονάει, αλλά το ότι τιμωρούνται όλοι μαζί το κάνει ακόμα πιο σκληρό. Είναι άλλο να σε χτυπήσει ενώ είσαι πρώτος – αυτό είναι το ρίσκο του να ηγείσαι και ένας καλός παίκτης μπορεί να επανέλθει γρήγορα. Ο κεραυνός δεν έχει προτιμήσεις. Δεν προσπαθεί να εξισώσει το παιχνίδι για τους αδύναμους. Θέλει να υποφέρουν όλοι. Αν είσαι 23ος και παλεύεις να προλάβεις; Έτσι είναι η ζωή. Πούλα το Li’l Dumpy σου και βρες δουλειά στο Yoshi drive-thru, σερβίροντας σούσι σε πιγκουίνους. Το Blue Shell δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι τόσο αδιάφορο.
Παρόλο που πλέον βλέπω κεραυνούς και στα όνειρά μου μετά από πάνω από 50 ώρες παιχνιδιού, υπάρχει μια μικρή παρηγοριά σε σχέση με το Blue Shell. Όταν χτυπά, ξέρω ότι δεν είμαι μόνος. Όλοι μπροστά μου βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, προσπαθώντας να μαζέψουν τα μανιτάρια και να ξεκινήσουν ξανά. Κανείς δεν προχωράει, και αυτό κάνει τη στιγμή που όλοι επιστρέφουν στο κανονικό τους μέγεθος λίγο πιο αισιόδοξη. Ίσως υπάρχει ελπίδα να ξαναβρούμε το ρυθμό μας μόλις περάσει η καταιγίδα.