Αναμνήσεις από το σχολείο και το Rematch
Αν έπρεπε να πω τι μου λείπει περισσότερο από τα σχολικά μου χρόνια, θα έλεγα ότι είναι η δυνατότητα να παίζω ποδόσφαιρο κάθε μέρα. Είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να το κάνω τώρα αν το ήθελα πραγματικά, αλλά δεν θα ξαναβρώ ποτέ την ευκαιρία να βγω στο γήπεδο κάθε διάλειμμα και να έχω πάντα αρκετούς για τουλάχιστον ένα πεντάρι. Ήταν υπέροχα. Έχοντας παίξει το Rematch της Sloclap για μερικές ώρες, μου έχει προσφέρει την πιο κοντινή εμπειρία σε εκείνες τις κλασικές μέρες με τα φθαρμένα παπούτσια και τα χορταριασμένα παντελόνια.
Ανακοίνωση Rematch – Trailer
Rematch Publisher: Sloclap, Kepler Interactive
Sloclap, Kepler Interactive Developer: Sloclap
Sloclap Platform: Παίχτηκε σε PS5 Pro
Παίχτηκε σε PS5 Pro Διαθεσιμότητα: Κυκλοφορεί στις 19 Ιουνίου σε PC, PS5 και Xbox Series S/X.
Αυτού του είδους το παιχνίδι ποδοσφαίρου δεν είναι νέο στα βιντεοπαιχνίδια. Για μένα, είναι πιο αξέχαστο στο FIFA 97 (εκείνο με τον θρύλο David Ginola στο ευρωπαϊκό εξώφυλλο), αν και σε αντίθεση με το Rematch, το gameplay στα 32-Bit συστήματα της εποχής προβάλλεται από το πλάι του γηπέδου, με εσένα να ελέγχεις τον παίκτη που έχει την μπάλα. Στο Rematch ελέγχεις έναν παίκτη που είναι μέλος μιας ομάδας τριών έως πέντε παικτών. Αν έχεις παίξει Be a Pro/Player Career σε σύγχρονα FIFA/EA FC, θα ξέρεις τι να περιμένεις. Η διαφορά στο Rematch είναι το επίπεδο ελέγχου που έχεις με την μπάλα και η πιο arcade αίσθηση στους αγώνες.
Είναι εύκολο να καταλάβεις γιατί οι θεατές έχουν αποκαλέσει το Rematch ως ποδόσφαιρο Rocket League. Τα γραφικά (φουτουριστικά και νέον), οι αρένες, η ελαφρώς κλειστή αίσθηση καθώς δεν μπορείς εύκολα να δεις γύρω σου, όλα έχουν αυτή τη γεύση του Rocket League. Αλλά ο έλεγχος της μπάλας, όπως θα περίμενες από ένα πραγματικό ποδοσφαιρικό παιχνίδι, είναι πολύ διαφορετικός. Οι πάσες κατευθύνονται εκεί που δείχνεις με το αριστερό joystick (όταν παίζεις με χειριστήριο), το σουτ στοχεύει με ακρίβεια εκεί που κοιτά η κάμερα, η δύναμη και η καμπύλη μπορούν να καθοριστούν, και έχεις καλύτερο κοντρόλ που δεν είναι δυνατό όταν χτυπάς μια υπερμεγέθη μπάλα με αυτοκίνητο. Αυτό είναι το πιο κοντινό παιχνίδι που έχει μιμηθεί την αίσθηση του ποδοσφαίρου, και το απολαμβάνω.
Μέχρι στιγμής έχω παίξει κυρίως αγώνες 3v3, αν και μπορείς να επιλέξεις και 4v4 και 5v5. Παρά το tutorial που σε καθοδηγεί στα βασικά, τίποτα δεν σε προετοιμάζει για την ένταση ενός πραγματικού αγώνα όπου πιθανότατα θα κάνεις λάθη υπό πίεση που δεν νιώθεις κατά την προπόνηση. Το 3v3, τουλάχιστον, σημαίνει ότι απογοητεύω λιγότερους ανθρώπους, οπότε παραμένω σε αυτό το mode προς το παρόν. Υπάρχει μια αρκετά απότομη καμπύλη εκμάθησης στο Rematch, και η επιπλέον πίεση από περισσότερους ανθρώπους που θέλουν την μπάλα ή προσπαθούν να σου την πάρουν δεν βοηθά στην εκμάθηση.
Παίζεις πάντα με και εναντίον άλλων ανθρώπων online στο Rematch, είτε είναι μια παρέα φίλων είτε μια ομάδα τυχαίων παικτών, και έτσι η αίσθηση του σχολικού γηπέδου είναι έντονη. Δεν υπάρχουν οι πιο βαθιές κανόνες στο Rematch (όπως οφσάιντ, φάουλ, χέρι), απλά η απαίτηση να σκοράρεις περισσότερους στόχους από την αντίπαλη ομάδα. Δεν υπάρχει επίσης καθορισμένος τερματοφύλακας, οπότε μπορείς να βουτήξεις για να αποκρούσεις ένα σουτ τη μία στιγμή και να τρέξεις προς το τέρμα την επόμενη.
Αυτή η ελεύθερη, χαλαρή αίσθηση σε έναν σφοδρά ανταγωνιστικό online αγώνα οδηγεί αναπόφευκτα, τουλάχιστον σε αυτές τις πρώτες μέρες, σε χάος. Ο τερματοφύλακας που επιλέγεται από τη θέση είναι παρόμοιος με τους “rush keepers” από το σχολείο, όπου οποιοσδήποτε μπορεί να είναι τερματοφύλακας, αλλά μόνο ένας τη φορά. Αν υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που ορίζει τα παιδιά του σχολείου ή τους ανθρώπους που παίζουν ανταγωνιστικά online, είναι η επιθυμία να επιδείξουν τις ικανότητές τους. Ο τερματοφύλακας που κατέληξε στη μέση του γηπέδου συχνά χάνει την μπάλα προσπαθώντας να την πετάξει πάνω από το κεφάλι του, αφήνοντας ένα ανοιχτό τέρμα για όλους εκτός από τους πιο αδέξιους.
Ας μην προσποιούμαστε ότι είμαι αθώος σε όλα αυτά. Όλοι, υποθέτω, βλέπουν το φως της δημοσιότητας σε κρίσιμες στιγμές, σκεπτόμενοι για μια στιγμή ότι είναι ο Ρομάριο και όχι ένας ελαφρώς παχύσαρκος 11χρονος. Ή, στην περίπτωση του Rematch σήμερα, ο Χάρι Κέιν και όχι 42 – η παχυσαρκία παραμένει. Με την πάροδο του χρόνου, είμαι σίγουρος ότι αυτή η επιθυμία να κλέψεις την παράσταση θα δώσει τη θέση της σε πιο εκλεπτυσμένο παιχνίδι, και τα σημάδια είναι υποσχόμενα. Ήδη έχω σηκώσει τη γροθιά μου στον αέρα μετά από μια κίνηση που θύμιζε Μπαρτσελόνα που κατέληξε σε γκολ για να κερδίσω έναν αγώνα στις τελευταίες στιγμές. Με δύο ομάδες να παλεύουν σφοδρά, χωρίς λάθη, αυτές οι αλληλουχίες παιχνιδιού θα είναι ακόμα πιο χαρμόσυνες.
Ανησυχίες σε αυτό το στάδιο αφορούν κυρίως την τερματοφυλακή. Όχι τόσο το πώς οι παίκτες αφήνουν τα τέρματα εκτεθειμένα, που είναι μέρος του παιχνιδιού, αλλά την πράξη της απόκρουσης. Έχω κατανοήσει τα βασικά της πάσας και του σουτ ώστε να μην είμαι εντελώς αμήχανος, αλλά εξακολουθώ να βρίσκομαι σε κωμικές καταστάσεις καθώς τα χέρια μου δεν πλησιάζουν την μπάλα, με τις επαναλήψεις να επιβεβαιώνουν ότι έχω νικηθεί από σουτ που ακόμα και οι πιο αδέξιοι μαθητές θα μπορούσαν να αποκρούσουν. Θα ασχοληθώ περισσότερο με τα training modes για να δω αν μπορώ να γίνω πιο ικανός.
Υπάρχει επίσης η διάρκεια που πρέπει να εξεταστεί. Η Sloclap έχει υποσχεθεί νέο περιεχόμενο σε κάθε σεζόν, αλλά αυτό είναι αδύνατο να κριθεί αυτή τη στιγμή, όπως και η γενική προοπτική αναβάθμισης της κατάταξής σου. Ένα online παιχνίδι όπως αυτό χρειάζεται επίσης μια υγιή βάση παικτών, κάτι που δεν είναι δεδομένο. Το Rocket League, αν θυμάσαι, κυκλοφόρησε στο PlayStation Plus όταν ήταν premium προσφορά. Αυτό βοήθησε στη δημιουργία μιας κοινότητας. Το Rematch είναι μέρος του Game Pass, αλλά η αρχή θα πρέπει να είναι ομαλή για να παραμείνουν οι αρχικά ενδιαφερόμενοι παίκτες.
Έχω προσπαθήσει σε διάφορες στιγμές να μπλέξω με το Rocket League. Κατανοώ τη δημοτικότητα του, αλλά ποτέ δεν ταίριαξα μαζί του. Το Rematch είναι πιο εύκολο να το αποδεχτώ. Το κατανοώ και μπορώ να το παίξω διαισθητικά, ενώ υπάρχει και μια σαφής πορεία προς τη βελτίωση. Αν θα παίζω ακόμα σε ένα μήνα ή έξι μήνες, κανείς δεν ξέρει, αλλά προς το παρόν έχω οργανώσει τις βραδινές μου gaming συνεδρίες. Είναι ωραίο να επιστρέφω, κλωτσώντας μια μπάλα – και αυτή τη φορά χωρίς να ανησυχώ για το σπάσιμο του παραθύρου της Τάξης 3B.