Η δύναμη του οικείου κόσμου στα παιχνίδια
Το Grounded 2 μου θύμισε πως καμία φανταστική τοποθεσία δεν μπορεί να συγκριθεί με τον δικό μας κόσμο ως σκηνικό για ένα παιχνίδι. Πρόσφατα, παρατήρησα ότι κοιτάζω συχνά προς τα κάτω, όχι επειδή με ενδιαφέρουν τα παπούτσια μου ή επειδή προσπαθώ να αποφύγω ακαθαρσίες στο δρόμο. Αν και μου έχει τύχει να πατήσω κατά λάθος σε μια φρέσκια, φορώντας γύψο με ανοιχτά δάχτυλα, αυτό δεν είναι ο λόγος. Ο πραγματικός λόγος είναι ότι επανεκτιμώ το τι υπάρχει γύρω μου: παρατηρώ το ύψος του χόρτου, σκέφτομαι πόσο ανθεκτικές θα ήταν οι φλούδες από μούρα αν τις χρησιμοποιούσα για πανοπλία, και φαντάζομαι πώς θα έμοιαζαν τα έντομα αν ήμουν στο μέγεθος μιας ίντσας. Το μυαλό μου γυρίζει συνεχώς στο Grounded.
Η αλλαγή σκηνικού στο Grounded 2
Συγκεκριμένα, σκέφτομαι το Grounded 2, αν και η βασική ιδέα και στα δύο παιχνίδια είναι ίδια. Θυμίζει το Honey, I Shrunk the Kids, όπου μια παρέα εφήβων συρρικνώνεται στο μέγεθος μυρμηγκιού και χάνεται σε μια αυλή που μοιάζει πλέον με τεράστιο δάσος γεμάτο κινδύνους που πριν αγνοούσαν. Για να επιβιώσεις, πρέπει να πολεμήσεις έντομα και να συλλέξεις τα μέρη τους για πανοπλία και τροφή, σαν μια μικρογραφία του Monster Hunter με προσθήκη κατασκευής βάσης. Αναρωτιόμουν αν το Grounded θα λειτουργούσε εξίσου καλά εκτός αυλής, αφού το Grounded 2 μεταφέρει τη δράση σε ένα μικρό πάρκο αντί για αυλή. Μήπως αυτή η ιδέα είναι δεμένη για πάντα με την αυλή; Τελικά, συνειδητοποίησα πόσο αστείο ήταν αυτό το ερώτημα.
Εμπνεύσεις από τον πραγματικό κόσμο
Η σκέψη αυτή με χτύπησε όταν βγήκα έξω και κοίταξα το έδαφος γύρω μου. Φαντάστηκα το Grounded να διαδραματίζεται σε έναν δρόμο στο Brighton, με τα έντομα της περιοχής, αλεπούδες που ψάχνουν στα σκουπίδια ή γλάρους που κάνουν το ίδιο. Αναρωτήθηκα γιατί δεν υπάρχουν σκουλήκια ή ψαράκια στα Grounded παιχνίδια, ενώ εδώ υπάρχουν παντού. Ξαφνικά, έβλεπα ιδέες για το Grounded παντού γύρω μου.
Παγκόσμιες δυνατότητες για το Grounded
Σκέφτηκα, αν το Grounded βασίζεται σε βορειοαμερικανικές αυλές και πάρκα, τι θα γινόταν αν τοποθετούνταν σε άλλες περιοχές του κόσμου:
- Νότια Αμερική
- Ευρώπη
- Αφρική
- Ασία
- Αυστραλασία
Τα έντομα και τα ζώα της Αυστραλίας είναι τρομακτικά ακόμα και για κανονικού μεγέθους ανθρώπους, φαντάσου για μικροσκοπικούς. Τι θα γινόταν αν υπήρχαν βάτραχοι, νυχτερίδες ή ποντίκια που τρώνε έντομα και άλλαζαν την ισορροπία του παιχνιδιού; Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερες δυνατότητες έβλεπα. Αυτή η ιδέα μπορεί να λειτουργήσει παντού και να μας κάνει να ξαναδούμε τον κόσμο μας από νέες οπτικές.
Η αλληλεπίδραση παιχνιδιού και πραγματικότητας
Βρέθηκα σε έναν κύκλο ενδιαφέροντος, όπου το παιχνίδι ενίσχυε την εκτίμησή μου για τον πραγματικό κόσμο και το αντίστροφο. Η δύναμη ενός τέτοιου σκηνικού είναι τεράστια. Δεν χρειάζεται να μου εξηγήσει κανείς γιατί είναι συναρπαστικό να καβαλάς ένα μυρμήγκι σε έναν τεράστιο μικρόκοσμο, όπως δεν χρειαζόταν να μου εξηγήσει κανείς το Honey, I Shrunk the Kids όταν ήμουν παιδί. Το καταλάβαινα ήδη λόγω του πραγματικού κόσμου.
Η σημασία του οικείου περιβάλλοντος
Αναρωτιέμαι αν το ίδιο συναίσθημα θα υπήρχε αν τοποθετούσες τα βασικά στοιχεία επιβίωσης του Grounded σε έναν άγνωστο, εξωγήινο πλανήτη, όπου όλα είναι ξένα. Μάλλον όχι, γιατί η γοητεία προέρχεται από το ότι ο κόσμος είναι ήδη γνωστός. Αυτές οι σκέψεις με απασχολούν τελευταία, ειδικά προσπαθώντας να φανταστώ έναν δικό μου κόσμο για ένα επιτραπέζιο RPG. Έχω τρελές ιδέες για κόσμους σε σχήμα ντόνατ με ατελείωτους καταρράκτες και πλανήτες που αναπαράγονται, αλλά όταν προσπαθώ να τα βάλω στο χαρτί, κολλάω. Οι κόσμοι, τελικά, είναι τεράστιοι.
Η πρόκληση της δημιουργίας κόσμων
Οι περισσότεροι, όταν σκέφτονται να δημιουργήσουν κόσμους, φαντάζονται μικρές περιοχές για εξερεύνηση, όχι ολόκληρους πλανήτες. Πόσα παιχνίδια γνωρίζεις που προσφέρουν πλήρεις κόσμους για εξερεύνηση; Ίσως το World of Warcraft ή κάποιο άλλο μεγάλο online παιχνίδι; Ακόμα κι έτσι, δεν έχουν το βάθος και τη λεπτομέρεια του δικού μας κόσμου. Ακόμα και το να γεμίσεις μια μικρή περιοχή με τόση λεπτομέρεια είναι σχεδόν αδύνατο. Γι’ αυτό και συγγραφείς όπως ο JRR Tolkien και ο George RR Martin περιγράφουν μόνο τμήματα των κόσμων τους, γιατί θα χρειαζόταν μια ολόκληρη ζωή για να καλύψουν τα πάντα. Αλλιώς, δεν θα έγραφαν ποτέ ιστορία.
Η δύναμη του οικείου σε άλλα παιχνίδια
Υπάρχει ένα άλλο επιτραπέζιο RPG που παίζω, το Eat the Reich, που πετυχαίνει ακριβώς αυτό. Διαδραματίζεται σε μια εναλλακτική εκδοχή του Παρισιού το 1944. Είσαι μέλος μιας ομάδας βρικολάκων κομάντο που πέφτουν με φέρετρα για να σκοτώσουν Ναζί και να πιουν το αίμα του Hitler. Το σενάριο είναι εντυπωσιακό, αλλά γίνεται ακόμα πιο ελκυστικό επειδή γνωρίζουμε ήδη την εποχή και τα διακυβεύματα. Με αυτόν τον τρόπο, το δημιουργικό κομμάτι του χτισίματος ενός κόσμου έχει ήδη γίνει φυσικά. Θα ήθελα να δω περισσότερα παιχνίδια να ακολουθούν αυτό το παράδειγμα.
Η μαγεία του καθημερινού
Λατρεύω τις φανταστικές ιστορίες και τους φανταστικούς κόσμους. Έχω μεγαλώσει με αυτά και, όπως λένε, είσαι ό,τι τρως, οπότε είμαι ευτυχισμένος να δηλώσω πως είμαι φανταστικός. Όμως, όσο λεπτομερείς και να είναι, και όσο βαθιά κι αν σχολιάζουν την πραγματικότητα, υπάρχει κάτι ξεχωριστό σε ένα παιχνίδι που διαδραματίζεται εδώ, στον δικό μας κόσμο. Μπορεί να φαίνεται συνηθισμένο επειδή το ζούμε καθημερινά ή να είναι ένα μέρος από το οποίο θέλουμε να ξεφύγουμε. Όμως, ακόμα και αν έχει χαρτογραφηθεί πλήρως και το βλέπουμε στο Google Earth, εξακολουθεί να μας γεμίζει θαυμασμό. Υπάρχει ομορφιά στην καθημερινότητα, όταν την παρουσιάζεις σωστά. Το Grounded και το Grounded 2 μου το θύμισαν αυτό. Η μαγεία είναι παντού γύρω μας.
[ Πηγή: Eurogamer ]