Προσπάθησα να παίξω το Death Stranding 2 “σωστά”. Για 12 ώρες, είχα τον Sam να περιπλανιέται σε Μεξικό και Αυστραλία, παραδίδοντας πακέτα και πολεμώντας κακοποιούς, παρακολουθώντας κάθε cutscene. Παρά την αγάπη μου για την εμπειρία του να είμαι μεταφορέας στο Death Stranding, είχα κακή διάθεση γιατί δεν μπορούσα να βρω ρυθμό στην εμπειρία. Το πρόβλημα, όπως και με το πρώτο παιχνίδι, είναι ότι το Death Stranding 2 είναι γεμάτο με cutscenes που είναι υπερβολικά μεγάλες, κακώς γραμμένες και δεν συνδέονται σε έναν ουσιαστικό μεγαλύτερο πλαίσιο.
Πολλές cutscenes διακόπτουν τη ροή του παιχνιδιού. Απολάμβανα να παραδίδω πράγματα για μια ώρα, μετά παρακολουθούσα μια 15λεπτη cutscene που μου έπαιρνε όλη την ενέργεια και έπρεπε να κλείσω το παιχνίδι για να ξεκουραστώ. Αν και ανυπομονούσα να παίξω το Death Stranding 2, άρχισα να το βρίσκω απογοητευτικό, παρόλο που απολάμβανα την “παιχνιδιάρικη” πλευρά του.
Η τελευταία σταγόνα ήταν η εισαγωγή του χαρακτήρα Rainy. Η πρώτη της σκηνή είναι ένας μακρύς χορός στη βροχή που παρακολουθεί ο Sam. Στη δεύτερη σκηνή, έχει μια συγκινητική επανένωση με τους φίλους του Sam, οι οποίοι φαίνεται να γνωρίζουν πολύ καλά τη Rainy, αν και δεν την είχαν αναφέρει ποτέ πριν. Μόνο στην τρίτη σκηνή κάποιος λέει στον Sam ποια είναι η Rainy. Αλλά και πάλι, η εισαγωγή της δεν έχει σημασία—τίποτα στην εμπειρία του παιχνιδιού δεν αλλάζει λόγω της συνάντησής τους, αν και είναι άλλη μια μαγική προσωπικότητα. Αυτές οι σκηνές φαίνονται ωραίες—πολύ “κινηματογραφικές”—αλλά είναι εντελώς κενές περιεχομένου. Αναγκαζόμουν να κάνω διαλείμματα από τα μέρη του παιχνιδιού που πραγματικά απολάμβανα για να παρακολουθήσω κάποιες αυτοϊκανοποιητικές ανοησίες που με εκνεύριζαν.
Η πρώτη μας ματιά στη Rainy.
Έτσι, δοκίμασα κάτι ριζοσπαστικό, κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ στις πρώτες μου αναπαραγωγές προηγούμενων παιχνιδιών του Hideo Kojima: άρχισα να παραλείπω τις cutscenes. Το έκανα διστακτικά στην αρχή, ανησυχώντας μήπως χάσω κάποιο σημαντικό κομμάτι της ιστορίας. Σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω αυτή τη δυνατότητα με φειδώ, μόνο όταν μια σκηνή ήταν υπερβολικά μεγάλη και δεν πήγαινε πουθενά. Αλλά αυτή η προσεκτική προσέγγιση δεν κράτησε πολύ. Μέσα σε μία ώρα από αυτή την απόφαση, άρχισα να παραλείπω κάθε cutscene μόλις ξεκινούσε.
Κάτι αστείο συνέβη μετά από αυτό: Έπαιξα το Death Stranding 2 για έξι συνεχόμενες ώρες. Ήμουν ξαφνικά ελεύθερος να απολαμβάνω τα μέρη που μου αρέσουν χωρίς να χρειάζεται να υπομένω την ιστορία. Δεν χρειαζόταν πια να αφιερώνω σκέψη στο πώς το τελευταίο παράλογο σημείο της πλοκής συνδέεται με το προηγούμενο. Μπορούσα να επιστρέψω στις απλές χαρές του να παραδίδω πακέτα και να χτίζω υποδομές.
Το αστείο είναι ότι ήξερα ότι θα πήγαινε έτσι. Δεν θα προσποιηθώ ότι περίμενα η αφήγηση του Death Stranding 2 να είναι καλύτερη από την κακή, αλλά όταν το ξεκίνησα, σχεδίαζα να παρακολουθήσω όλες τις cutscenes. Ήταν περισσότερο για λόγους δικαιοσύνης—ίσως αυτή να ήταν η φορά που η γραφή του Kojima θα με ενθουσίαζε. Έπρεπε να του δώσω μια δίκαιη ευκαιρία.
Μέχρι τώρα, πάντα κατάφερνα να αντέχω τα παιχνίδια του. Έκατσα σε κάθε σκηνή μετά τους τίτλους τέλους στο MGS4, προχώρησα μέχρι την ανατροπή “τελειώσαμε τα χρήματα” στο MGSV, και πέρασα τις ταινίας μήκους τελικές cutscenes του πρώτου Death Stranding σε μία καθιστική. Μισούσα κάθε δευτερόλεπτο, αλλά έκανα το καθήκον μου. Αλλά τώρα είμαι 38 ετών και δεν έχω πια την υπομονή για όλα αυτά.
Και, για να είμαι ειλικρινής, αυτό είναι ένα μάθημα που θα έπρεπε να είχα ήδη μάθει από το πρώτο Death Stranding. Ενώ παρακολούθησα όλες τις cutscenes στο πρώτο παιχνίδι στην πρώτη μου αναπαραγωγή, αργότερα επέστρεψα και το έπαιξα δύο φορές παραλείποντας τα όλα, κερδίζοντας 11 ώρες χρόνου. Είχα ήδη το σχέδιο για την ευτυχία, αλλά δεν ήθελα να θεωρήσω δεδομένο ότι η ιστορία του Death Stranding 2 θα ήταν εξίσου ενοχλητική και παράλογη με αυτή του προκατόχου του. Ήθελα να πιστέψω στον Kojima ως συγγραφέα όσο πιστεύω στον Kojima ως σχεδιαστή.
Αυτή η ελπίδα έχει πλέον χαθεί, και αυτό με κάνει να νιώθω καλά. Τώρα που είμαι ελεύθερος από οποιαδήποτε υποχρέωση να ενδιαφέρομαι για τις cutscenes, θα περάσω την καλύτερη δυνατή εμπειρία με το υπόλοιπο του Death Stranding 2.