Οφείλω μια συγγνώμη στους αναλυτές δεδομένων της Nintendo. Τα πρώτα 20 λεπτά μου στο Donkey Kong Bananza τα πέρασα στο δωμάτιο εκμάθησης, με το μήνυμα “Press Y to punch” να εμφανίζεται συνεχώς, υπενθυμίζοντάς μου να ακολουθήσω τις οδηγίες και να προχωρήσω στο παιχνίδι. Καταλαβαίνω, Nintendo. Το tutorial ήταν σαφές και αποτελεσματικό, και δεν είχα κολλήσει. Απλώς κατέστρεφα συστηματικά ό,τι έβρισκα μπροστά μου και μάζευα όσο περισσότερο χρυσό μπορούσα.
Αυτή η συμπεριφορά είναι καινούρια για μένα. Συνήθως, βαριέμαι τόσο πολύ τα συνηθισμένα συλλεκτικά αντικείμενα στα Super Mario που ούτε καν ασχολούμαι μαζί τους. Αν και, για να είμαι δίκαιος, η Nintendo δεν κάνει και πολλά για να κάνει τη συλλογή αυτών των χρυσών νομισμάτων ελκυστική.
Ένα χρυσό νόμισμα είναι απλώς το βραβείο επειδή θυμήθηκες να πηδήξεις, το γέμισμα για τα κενά ανάμεσα στις πλατφόρμες, μια υπενθύμιση για το πού να πας. Τα πραγματικά σημαντικά νομίσματα, τα κόκκινα, είναι πιο δύσκολο να τα βρεις και συνδέονται με προκλήσεις που αξίζουν τον κόπο. Τα υπόλοιπα; Ε, μπορείς να πάρεις μια επιπλέον ζωή που δεν χρειάζεσαι αν μαζέψεις 100 χρυσά νομίσματα ή κάτι τέτοιο.
Η υπερβολή των νομισμάτων στα Super Mario
Η Nintendo έφτασε στο αποκορύφωμα με το New Super Mario Bros. 2. Δεν μπορείς να κάνεις βήμα χωρίς να πέσεις πάνω σε χρήματα — νομίσματα που πέφτουν από τον ουρανό, εχθροί φτιαγμένοι από νομίσματα, κουτιά που εκτοξεύουν νομίσματα κατά πάνω σου. Φαντάζομαι τον Mario να ονειρεύεται να αφήσει για πάντα το έμβολο, να βλέπει ένα μέλλον όπου δέκα γενιές της οικογένειας Mario Mario γίνονται αριστοκράτες του Mushroom Kingdom και αφήνουν πίσω τη ζωή της εργατικής τάξης.
Μόνο που αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ, γιατί τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία. Όλα αυτά τα εκατομμύρια νομίσματα δεν σημαίνουν τίποτα. Βέβαια, ούτε στο Donkey Kong Bananza έχει ιδιαίτερη σημασία η συλλογή χρυσού. Είχα 20.000 χρυσά όταν βγήκα από το Sublayer 100, και δεν ήμουν σε καλύτερη θέση απ’ ό,τι αν είχα φτάσει στο Hilltop Layer με ελάχιστα. Χρειάζεσαι λίγα νομίσματα για τα Banandium Gems στο Hilltop Chip Exchange, και κοστίζει κάτι μικρό για να καθαρίσεις κάποια εμπόδια — αλλά τα παίρνεις πίσω σχεδόν αμέσως, τουλάχιστον στα πρώτα επίπεδα του παιχνιδιού.
Κι όμως, εδώ είμαι, να σκάβω τούνελ 15 μέτρων μόνο και μόνο για να βλέπω λαμπερά κομμάτια να ξεπηδούν από το ταβάνι, να σπάω πέτρες και να λούζομαι σε χρυσές εκρήξεις, να ξεκολλάω χρυσό από τους τοίχους, να τον βγάζω από το έδαφος, να χτυπάω τα χέρια μου από χαρά και να τα μαζεύω όλα με μια αίσθηση απόλυτης απόλαυσης. Τελικά, το μόνο που χρειαζόταν η Nintendo για να κάνει τα μικρά πράγματα πιο διασκεδαστικά ήταν περισσότερη αναρχία. Το Donkey Kong Bananza ξύπνησε κάτι πρωτόγονο μέσα μου (όχι, όχι με αυτόν τον τρόπο) και το απολαμβάνω απόλυτα.