Ο αποχαιρετισμός των κονσολών
Έρχεται μια στιγμή που όλες οι κονσόλες πρέπει να κάνουν το τελευταίο τους ταξίδι στους Γκρίζους Λιμένες. Μερικές φορές οι Λιμένες είναι η σοφίτα. Άλλες φορές είναι το eBay ή τα ανυπόμονα χέρια ενός μικρότερου αδελφού. Αυτή είναι η ιδέα, τουλάχιστον. Κάτι νέο έρχεται. Μία μέσα, μία έξω.
Δεν είμαι σίγουρος αν ισχύει το ίδιο για τις φορητές κονσόλες. Οι φορητές κονσόλες ενσωματώνονται στη ζωή με πιο κομψό και προσωπικό τρόπο, και έτσι έχουν και αυτές κομψούς και προσωπικούς τρόπους να παραμένουν κοντά μας. Δεν ξέρω πόσες στοίβες παλιών λογαριασμών και χαρτιών στο σπίτι μου είναι βαρύτερες από vintage Game Boys, για παράδειγμα. (Εντάξει, ξέρω. Είναι δύο στοίβες. Αλλά είναι αρκετές.) Και υπάρχει το DS δίπλα στο τραπεζάκι του καφέ, που είναι πάντα φορτισμένο και έτοιμο για το Code Name STEAM. (Μόνο εγώ;)
Τι γίνεται με το Switch;
Θα παραμείνει ή όχι; Όπως πολλοί, υποψιάζομαι ότι έχω ανοιχτή μια σελίδα παρακολούθησης της Royal Mail κάπου και την ελέγχω περίπου δώδεκα φορές την ώρα – το Switch 2 έχει σίγουρα παραγγελθεί. Θα αποσταλεί πραγματικά; Αλλά ενώ περιμένω, παίζω ακόμα το Switch, και για κάποιο λόγο, εξακολουθεί να μου φαίνεται κάπως νέο.
Πρόσφατα αγόρασα ένα νέο παιχνίδι γι’ αυτό. Ίσως το τελευταίο νέο παιχνίδι που θα αγοράσω; Ποιος ξέρει. Κατάλληλα, είναι ένα νέο παλιό παιχνίδι. Είναι το Burnout Paradise. Νομίζω ότι είναι ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχουν φτιαχτεί ποτέ, υπήρχε και προσφορά, και ήμουν ανυπόμονος να δω ένα κλασικό σε νέα μορφή. Έπαιζα το Burnout ως πιθανό αποχαιρετιστήριο παιχνίδι στο Switch. Και ήταν μια ιδανική αποχαιρετιστήρια εμπειρία.
Πραγματικά είναι. Το Burnout λειτουργεί υπέροχα στο Switch. Είναι ασταμάτητο, αλλά γνωρίζω το παιχνίδι τόσο καλά που είμαι ευτυχής να το παίζω ξαπλωμένος, στηριγμένος σε μερικά μαξιλάρια ή στην άκρη ενός καναπέ. Το Renderware καθιστά τα πάντα πολύ ευανάγνωστα σε μια μικρή οθόνη. Το παιχνίδι έχει ένα αστείο χαρακτηριστικό όπου η εικόνα είναι πάντα απροσδόκητα σκοτεινή – ή μάλλον οι σκιές είναι σκοτεινές και το φως είναι εκτυφλωτικό, με μια ελαφρώς αλλόκοτη πράσινη απόχρωση. Αυτό λειτουργεί πολύ καλά στο Switch, γιατί μπορώ πάντα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει, ακόμα και όταν συμβαίνει πολύ γρήγορα.
Είναι ωραίο να αποχαιρετάς έτσι, με απίστευτες ταχύτητες, κινούμενος σε γνωστούς δρόμους και ρίχνοντας σπινθήρες. Είναι ωραίο να μετράω τον χρόνο μέχρι να φτάσει το Switch 2 με το πόσες πύλες πρόσκρουσης έχω καταστρέψει και πόσες διαφημιστικές πινακίδες έχω διαλύσει. Είναι ωραίο να συλλαμβάνω αυτή την διπλή φύση τόσο του Switch όσο και του Burnout Paradise: είναι και τα δύο απίστευτα ασυνήθιστα, και όμως τώρα μου φαίνονται τόσο οικεία και ομαλά. Αισθάνονται σαν μέρος της οικογένειας.
Γιατί λοιπόν να αποχαιρετάς σιωπηλά και σε αμήχανες καταστάσεις με μικρές χειρονομίες και λυπημένες καρδιές; Γιατί να μην το πεις με ταχύτητα εκατομμυρίων μιλίων την ώρα, λίγα δευτερόλεπτα πριν τυλιχτείς γύρω από μια κεντρική νησίδα; Μιλώντας για συγκρούσεις, μου είχαν πει ότι το Switch δεν μπορεί πραγματικά να χειριστεί το Paradise, ότι όσο πιο γρήγορα πηγαίνεις, τόσο περισσότερο η εικόνα υποβαθμίζεται για να διατηρηθεί ο ρυθμός καρέ σταθερός. Πόσο παράξενα τέλειο. Αισθάνομαι ότι οδηγώ τόσο γρήγορα που η πραγματικότητα διαλύεται. Και μόλις διαλυθεί, τι ακολουθεί; Μια νέα κονσόλα και μια νέα πραγματικότητα.