Οι κατηγορίες χάνουν το νόημα
Οι ανησυχίες των θαυμαστών δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά στη δεύτερη σεζόν, αλλά ήταν ήδη παρούσες από την αρχική σεζόν της σειράς.
[Σημείωση: Σημαντικά σπόιλερ για το The Last of Us, τη σειρά και τα παιχνίδια.]
Ο συν-δημιουργός Craig Mazin έχει την τάση να εστιάζει τις ιστορίες του γύρω από ένα κεντρικό γεγονός, είτε στη σειρά του HBO Chernobyl είτε στις ταινίες Hangover. Στο The Last of Us, αυτό το κεντρικό γεγονός είναι η δολοφονία του επιζώντα Joel (Pedro Pascal). Ο θάνατος του Joel προαναγγέλλεται θεματικά καθ’ όλη τη διάρκεια της πρώτης σεζόν, όπου χαρακτήρες όπως ο Henry (Lamar Johnson) και η Marlene (Merle Dandridge) παρουσιάζονται ως τραγικές φιγούρες που αναγκάζονται να θυσιάσουν αγαπημένα πρόσωπα για το κοινό καλό πριν πεθάνουν.
Η πορεία τους προετοιμάζει το έδαφος για την αντίστοιχη απόφαση του Joel σχετικά με το αν θα θυσιάσει την Ellie (Bella Ramsey) στην προσπάθεια να βρει θεραπεία για την εγκεφαλική λοίμωξη Cordyceps. Όταν η ομάδα Fireflies προσπαθεί να αποσυνθέσει την Ellie για να ερευνήσει την ανοσία της, ο Joel εισβάλλει την τελευταία στιγμή, σκοτώνοντας τους γιατρούς εν ψυχρώ.
Ενώ η επιλογή του είναι σύμφωνη με τα παιχνίδια, η τηλεοπτική προσαρμογή ακολουθεί διαφορετικές διαδρομές. Η τάση της σειράς να εξηγεί τη σύγκρουση του Joel, σε συνδυασμό με την απόφαση του Neil Druckmann να επαναφέρει κομμένο περιεχόμενο από τα παιχνίδια για να απλοποιήσει την ιστορία, τελικά αποδυναμώνει την αμφισημία που έκανε το αρχικό παιχνίδι τόσο ελκυστικό. Αντί να διατηρήσει τις μικρές στιγμές που διευρύνουν τη σχέση μεταξύ Joel και Ellie, η εστίαση της πρώτης σεζόν σε επεκταμένες ιστορίες και καταδικασμένους δευτερεύοντες χαρακτήρες που αντικατοπτρίζουν την πορεία του Joel, την αποδυναμώνει. Το επιπλέον υλικό αφήνει μια εκδοχή της ιστορίας που φαίνεται πιο ασφαλής, λιγότερο προκλητική και πολύ λιγότερο επιδραστική.
Η πρώτη σεζόν του HBO’s The Last of Us παρουσιάζει τον Joel με πολύ πιο συμπαθητικό τρόπο από ότι το παιχνίδι. Από το πρώτο επεισόδιο, οι Mazin, Druckmann και οι συγγραφείς τους επεκτείνουν τη σχέση του Joel με την κόρη του Sarah (Nico Parker), δίνοντας στο κοινό περισσότερο χρόνο να συνδεθεί μαζί της και να κατανοήσει τον δεσμό τους. Η συναισθηματική επένδυση που δημιουργούν για το κοινό έχει σκοπό να κάνει τον ξαφνικό θάνατο της Sarah πιο επώδυνο. Αλλά αυτό καθιστά επίσης σαφή όλα όσα σκέφτεται ο Joel στην εσωτερική του σύγκρουση σχετικά με το αν θα προστατεύσει την Ellie, κάνοντάς το λιγότερο αμφίσημο και πιο συναισθηματικό. Ενώ οι πρόσθετες σκηνές με τη Sarah είναι συγκινητικές, δεν συμβάλλουν πολύ στο θέμα της σεζόν σχετικά με την απώλεια και τη θυσία, πέρα από το να μαλακώνουν την εικόνα του Joel.
Αργότερα στη σεζόν 1, ο Joel αρχίζει να έχει κρίσεις πανικού μετά την παρακολούθηση των θανάτων του νεαρού επιζώντα Sam, ο οποίος υποκύπτει στη λοίμωξη Cordyceps, και του μεγαλύτερου αδελφού του Henry, ο οποίος σκοτώνει τον Sam και στη συνέχεια τον εαυτό του. Η ψυχολογική λεπτομέρεια του τραύματος του Joel απουσιάζει από το παιχνίδι. Η συναισθηματική του ευαλωτότητα προορίζεται να παραλληλίσει την εσωτερική σύγκρουση που θα αντιμετωπίσει όταν αποφασίσει αν θα σώσει την Ellie ή θα την αφήσει να ευθανατωθεί στην προσπάθεια να βρει θεραπεία. Αλλά στο παιχνίδι, η έλλειψη μεταμέλειας του Joel είναι το νόημα: Είναι ένας άντρας που έχει διαμορφωθεί από τη θλίψη και κρατάει μια δεύτερη ευκαιρία να σώσει την κόρη του. Η ιστορία του δεν απεικονίζεται ως μια πορεία σωτηρίας. Η απόφασή του να σώσει την Ellie δεν καθοδηγείται από νέα τραύματα ή μαλακώνεται από συναισθηματική ευθραυστότητα. Είναι μια σκληρή, ηθικά περίπλοκη πράξη που άφησε τους παίκτες να συζητούν τις ενέργειές του για χρόνια.
Με την προσθήκη αυτού του επιπλέον πλαισίου — τη θλίψη, τον πανικό, τη πατρική λύπη — οι δημιουργοί της σειράς ωθούν το κοινό να συμπονέσει τις αποφάσεις του Joel. Ο Joel είναι ένας κατεστραμμένος άντρας μετά τον θάνατο της κόρης του και γίνεται εμμονικός με την σωτηρία της Ellie επειδή δεν μπόρεσε να σώσει τη Sarah. Αλλά η σειρά αποδυναμώνει το προκλητικό δίλημμα της αρχικής αφήγησης σχετικά με τις επιλογές του για την Ellie. Αντί να αφήσει τους θεατές να ταλαιπωρηθούν από την ικανότητα του Joel για βία, όπως κάνει το παιχνίδι — σκοτώνοντας δεκάδες ανθρώπους που απλώς προσπαθούν να αναπτύξουν μια θεραπεία — η σειρά μας καθοδηγεί να δικαιολογήσουμε τις ενέργειές του, πλαισιώνοντάς τες μέσα από μια σειρά συναισθηματικών παραλληλιών.
Μέχρι τη στιγμή που ο Joel παίρνει την απόφασή του, έχουμε προετοιμαστεί να συμπονέσουμε το δίλημμά του. Ακόμη και η πιο επαινεμένη προσθήκη της σεζόν, η επεκταμένη ιστορία για τη σχέση μεταξύ Bill και Frank (Nick Offerman και Murray Bartlett), προορίζεται τελικά να αντικατοπτρίζει την τελική απόφαση του Joel σχετικά με το αν θα σώσει εγωιστικά την Ellie ή θα την αφήσει να πεθάνει για το κοινό καλό.
Το αρχικό παιχνίδι The Last of Us είναι πλούσιο σε ήσυχες, οικείες στιγμές μεταξύ Joel και Ellie, μικρές στιγμές που χτίζουν αργά και οργανικά τον δεσμό τους. Ωστόσο, η σειρά συχνά παραμερίζει αυτές τις στιγμές υπέρ της επέκτασης δευτερευόντων χαρακτήρων όπως η μητέρα της Ellie, Anna (η οποία δεν εμφανίζεται στο παιχνίδι), η φίλη της Anna, Marlene, που υποσχέθηκε ότι θα βρει θεραπεία μέσω της Ellie (παρά το γεγονός ότι ο Joel την σκοτώνει στο φινάλε της σεζόν 1), και η Kathleen Coghlan, ένας πρωτότυπος χαρακτήρας που αντικατοπτρίζει την ιστορία εκδίκησης της Tess, η οποία τελικά κόπηκε από το αρχικό παιχνίδι επειδή οι προγραμματιστές δεν την θεώρησαν ρεαλιστική.
Αυτές οι προσθήκες προορίζονται κυρίως να υπογραμμίσουν θεματικές παραλληλίες με την απόφαση του Joel να σώσει την Ellie, αλλά η εκτέλεση φαίνεται υπερβολική, και η δυναμική μεταξύ των πρωταγωνιστών δεν είναι πλέον στο προσκήνιο της ιστορίας. Η σειρά αναδομεί ή ξαναγράφει αρχικές σκηνές για να μεταφέρει πιο σαφώς τα θέματα της απώλειας και της θυσίας, αφαιρώντας την αμφισημία που έκανε την τελική επιλογή του Joel τόσο ηθικά περίπλοκη. Αντί να αφήσει το κοινό να παλέψει με την ηθική των ενεργειών του, η σειρά τους ωθεί προς τη συμπάθεια.
Η δεύτερη σεζόν συνεχίζει αυτό το μοτίβο με την Ellie, μαλακώνοντας την απεικόνισή της μειώνοντας τις βίαιες τάσεις της υπέρ μιας πιο προφανώς συμπαθητικής απεικόνισης. Η σεζόν εστιάζει περισσότερο στις επιπτώσεις της γονεϊκότητας παρά στην εκδίκηση της Ellie κατά του δολοφόνου του Joel. Είναι σαν οι Mazin και Druckmann να προσπαθούν ενεργά να λειάνουν τις πιο σκληρές, προκλητικές γωνίες της αφήγησης των παιχνιδιών, ίσως για να αποφύγουν την αντίδραση και τις παρερμηνείες που ακολούθησαν το The Last of Us Part 2. Αλλά κάνοντάς το αυτό, ρισκάρουν να μειώσουν αυτό που έκανε την ιστορία να αντηχεί αρχικά: την άρνησή της να προσφέρει εύκολες απαντήσεις.