Ένα καρτουνίστικο ουρλιαχτό ακούγεται από ψηλά στο Cyberpunk 2077 καθώς περπατάω δίπλα σε μια πολυκατοικία, αλλά μόλις που προλαβαίνω να δω μια σκιά να πέφτει πριν κάποιος διαλυθεί στα πόδια μου. Ένας NPC φορώντας μόνο ροζ σορτσάκι περπατάει αμέριμνα μέσα στην κίνηση, και κανείς δεν δίνει σημασία. Αργότερα, περνάω δίπλα από έναν άντρα με κάπα που ουρεί σε έναν κάδο κάτω από μια γέφυρα στο Heywood. Με κοιτάζει, με αναγνωρίζει και απομακρύνεται αργά – συνεχίζοντας να ουρεί, χωρίς να σταματήσει να με κοιτάζει.
Το θέμα με το πιο ασταθές παρελθόν του Cyberpunk 2077 είναι ότι συχνά αναρωτιέμαι: είναι αυτό κάποιο bug ή μήπως είναι σκόπιμο; Αυτή η σκέψη περνάει συχνά από το μυαλό μου όσο εξερευνώ τη Night City, μια δυστοπική μητρόπολη υπερβολών, προσπαθώντας να βγάλω νόημα από το χάος. Είτε πρόκειται για τον River Ward που οδηγεί επικίνδυνα είτε για NPCs που συμπεριφέρονται παράξενα, το σκοτεινό και σαρκαστικό χιούμορ του Cyberpunk είναι βασικός λόγος που το αγαπώ – είτε είναι τυχαίο είτε όχι. Η ωμή γοητεία και οι σκληρές πραγματικότητες αυτής της ψυχρής, αμείλικτης πόλης προσφέρουν μια διαφορετική οπτική για το τι μπορεί και πρέπει να προσφέρει ένας ανοιχτός κόσμος: άφθονο γέλιο, αλλά και ένα μήνυμα πίσω από κάθε αστείο.
Night City: όταν το κακόγουστο γίνεται απολαυστικό
Φωτεινά φώτα, μεγάλη πόλη Παίζω Cyberpunk 2077 για πρώτη φορά και με κάνει να αμφισβητώ όσα ήξερα για το πώς πρέπει να είναι ένα RPG.
Το Cyberpunk 2077 ήταν το πρώτο παιχνίδι που σκέφτηκα όταν διάβασα για την άποψη ενός developer σχετικά με τη δύναμη του slapstick χιούμορ στα καλύτερα open world games. Αυτό με εξέπληξε, όχι επειδή δεν θεωρώ το παιχνίδι αστείο.
Έχω ψυχή· φυσικά και γελάω όταν ο Johnny πετάει κάποιο προκλητικό σχόλιο ή όταν ο Flaming Crotch Guy με καλεί στο holo. Δεν προσπαθώ να αναλύσω τα βρώμικα αστεία. Αλλά το Cyberpunk είναι αστείο με διαφορετικό τρόπο, γιατί συχνά δεν το προσπαθεί – τουλάχιστον φαινομενικά. Οι φορές που έχω γελάσει με κάτι απαίσιο (δες την πρώτη παράγραφο) είναι αμέτρητες, και όμως νιώθω ελάχιστες τύψεις. Γιατί συμβαίνει αυτό και γιατί μου αρέσει να είμαι τόσο «κακός» σε αυτό το παιχνίδι;
Ο Alex Hutchinson της Ubisoft το έθεσε σωστά στη συνέντευξη παραπάνω, όταν ανέφερε μια απλή αλήθεια για έναν απίστευτο ανοιχτό κόσμο: «Πρέπει να βυθίσεις τον παίκτη σε έναν σατιρικό κόσμο και να τον αφήσεις να συναντήσει παράξενες καταστάσεις και υπερβολικές συνέπειες.»
Η επιλογή και οι συνέπειες είναι τεράστια στοιχεία στο Cyberpunk 2077, οπότε πάντα είναι συναρπαστικό να συναντάς κάτι που δεν μπορείς να ελέγξεις. Η Night City μπορεί να μοιάζει με προσωπική παιδική χαρά του V αν περάσεις αρκετό χρόνο εκεί, αλλά η CDPR πάντα βρίσκει τρόπο να εκπλήσσει ακόμα και τους πιο αφοσιωμένους παίκτες (χαιρετισμούς στη Heather, που έχει πάνω από 700 ώρες στο Cyberpunk 2077) υπενθυμίζοντας ότι δεν μπορείς να σώσεις τους πάντες σε ένα τέτοιο παιχνίδι.
Η CD Projekt Red αντανακλά την συναισθηματική αποξένωση του μέσου κατοίκου της Night City στον παίκτη και σε κάνει να τη μιμείσαι…
Οι περισσότερες από αυτές τις καταστάσεις έχουν δυσάρεστες συνέπειες, αλλά οι αρχικές επιλογές είναι συχνά παράξενες και διασκεδαστικές.
Παραδείγματος χάριν, ο V μπορεί να γίνει φίλος με ένα αυτόματο πωλητή, να αναρωτηθεί για τη νοημοσύνη του, και μετά να τα χάσει όλα σε μια στιγμή – αλλά όχι πριν ζήσει μερικές αξέχαστες συζητήσεις. Το παιχνίδι σε ανταμείβει ακόμα και για απρόσμενες επιλογές, όπως θα επιβεβαιώσει όποιος έχει χρησιμοποιήσει το δώρο της Meredith Stout μετά το side mission Venus in Furs. Χωρίς σχόλια.
Το να γελάς με ένα προκλητικό όπλο είναι το λιγότερο, αφού είναι δύσκολο να πάρεις οτιδήποτε στα σοβαρά σε ένα μέρος όπως η Night City – ακόμα και τη ζωή. Το αυθόρμητο γέλιο που μου ξέφυγε όταν άκουσα κάποιον να πηδάει στο κενό σε ένα βιντεοπαιχνίδι ίσως ακούγεται σκληρό, αλλά πιστεύω πως αυτός είναι ο στόχος. Η CD Projekt Red αντανακλά την αποξένωση του μέσου κατοίκου της Night City στον παίκτη και σε κάνει να τη μιμείσαι, παρουσιάζοντας κοινωνικά ταμπού όπως η αυτοκτονία, η αστεγία και η μοναξιά της μεγαλούπολης μέσα από ένα σκόπιμα κωμικό πρίσμα.
Το ξέρω ότι είναι σκόπιμο, γιατί το Cyberpunk είναι βαθιά συναισθηματικό παιχνίδι στον πυρήνα του. Απλώς ο κόσμος του δεν μπορεί να πάρει τίποτα στα σοβαρά, ούτε καν τη συμπόνια για τους άλλους. Γι’ αυτό είναι τόσο εύκολο να κλάψεις για τον Jackie Welles τη μια στιγμή και να εξοντώσεις μια αποθήκη γεμάτη Tyger Claws την επόμενη. Η ηθική του V είναι ευέλικτη, και κατά συνέπεια και η δική μας.
Το Cyberpunk 2077 μοιάζει με την απόλυτη εμπειρία ανοιχτού κόσμου από αυτή την άποψη. Μπορούμε να το διαμορφώσουμε, αλλά έχει τη δική του απρόβλεπτη ζωή, και ο έλεγχός μας είναι περιορισμένος. Δεν έχω ξαναδεί τόσο έντονο παράδειγμα ενεργής μεταφοράς σε άλλο RPG, τόσο αυτοσαρκαστικό με τον πιο εσκεμμένα αφελή τρόπο.
Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ο τόνος, το μαύρο χιούμορ και η πρόθεση είναι τα βασικά στοιχεία που ξεχωρίζουν τον κόσμο του Cyberpunk από άλλους εξίσου αντιδραστικούς κόσμους όπως του Dragon’s Dogma 2 (πέρα από τους προφανείς λόγους), αλλά τώρα που το κατάλαβα, δεν μπορώ να το αγνοήσω. Το πιο ρεαλιστικό στοιχείο της Night City είναι ότι όλοι είναι ψυχροί, αδιάφοροι και αποστασιοποιημένοι. Και ξέρεις κάτι; Αυτό το βρίσκω αναζωογονητικό.
- Δες όλα τα νέα παιχνίδια που περιμένουμε το 2025 όσο περιμένεις το επόμενο μεγάλο update του Cyberpunk 2077