Μίνι Κριτική: Until Then (Switch) – Μια Σχετική αλλά και Αέρινη Αφηγηματική Περιπέτεια

Οπτική νουβέλα με τον Mark Borja

Το Until Then είναι μια οπτική νουβέλα που αφηγείται την ιστορία του Mark Borja, ενός μαθητή λυκείου που προσπαθεί να κατανοήσει την καθημερινότητα της εφηβικής ζωής ενώ αντιμετωπίζει παράξενες περιπτώσεις déjà vu. Είναι μια αργή διαδικασία που εστιάζει στις ήσυχες, καθημερινές πτυχές της ζωής που πολλές τηλεοπτικές σειρές και ταινίες προτιμούν να αγνοούν.

Με όμορφα pixel art γραφικά, το Until Then φαίνεται πιο «ζωντανό» από πολλές άλλες οπτικές νουβέλες, με διάλογο και δράσεις που συμβαίνουν εντελώς μέσα στη σκηνή, χωρίς «στατικές» αλληλεπιδράσεις μεταξύ χαρακτήρων.

Υπάρχει ένα υπερφυσικό στοιχείο που αποκαλύπτεται σταδιακά, αλλά καλύτερα να το κρατήσω μυστικό. Αυτό το παιχνίδι λειτουργεί καλύτερα με όσο το δυνατόν λιγότερη προγενέστερη γνώση, και η ιστορία του σίγουρα θα αγγίξει την καρδιά σας πολλές φορές κατά τη διάρκεια των 10-15 ωρών παιχνιδιού.

Η gameplay είναι κατανοητά περιορισμένη, και θα περάσετε τον περισσότερο χρόνο σας απλά πατώντας ‘A’ για να προχωρήσετε το διάλογο. Κατά καιρούς, θα μπορείτε να μετακινείστε αριστερά ή δεξιά στο περιβάλλον, ενώ η Polychroma Games έχει συμπεριλάβει και μερικά διασκεδαστικά μίνι παιχνίδια. Αυτά ενσωματώνονται υπέροχα στην αφήγηση, με στιγμές που μπορεί να προσπαθείτε να βάζετε ένα ραβδί σε μερικές ιπτάμενες μπάλες ψαριών και αμέσως μετά να παίζετε μια μελωδία στο πιάνο. Είναι πολύ διασκεδαστικά και βοηθούν να σπάσει η ροή του παιχνιδιού.

Πρέπει να αναφέρω και τον ήχο, ο οποίος είναι εξαιρετικός. Πολλή από τη μουσική αποτελείται από αργές, ήρεμες μελωδίες που σίγουρα έχουν σχεδιαστεί για να εντείνουν συναισθηματικές στιγμές, αλλά ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι ο diegetic ήχος. Σχεδόν όλες οι δημόσιες σκηνές ενισχύονται από ήχους του κόσμου που απλώς περνάει τη μέρα του, προσφέροντας μια υπέροχη αίσθηση του τόπου και μια παράξενη, αιθέρια αίσθηση στα περίεργα γεγονότα που διαδραματίζονται.

Αν και εκτιμώ μια αργή διαδικασία, υπήρξαν σίγουρα μερικές σκηνές που κράτησαν περισσότερο από όσο έπρεπε. Μια συγκεκριμένη σκηνή δείχνει τον Mark να προσπαθεί να διασκεδάσει στο σπίτι: παρακολουθεί τηλεόραση, παίζει παιχνίδια και συνομιλεί με τυχαίους ανθρώπους στο τηλέφωνο. Δείχνει καλά τη βαρεμάρα και τη μοναξιά του, αλλά νομίζω ότι ο ίδιος στόχος θα μπορούσε να επιτευχθεί πιο γρήγορα. Ο Mark είναι βαρετός, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαι κι εγώ.

Αυτή είναι μια μικρή παρατήρηση. Το Until Then είναι μια υπέροχη ιστορία που καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα παράξενη και σχετική, και αξίζει σίγουρα να παιχτεί. Μια γρήγορη σημείωση για το Switch 2: το παιχνίδι δεν έχει βελτιστοποιηθεί για τη νέα κονσόλα ακόμα, οπότε μετά από ένα σημείο νωρίς, απλώς δεν λειτούργησε για μένα. Καλύτερα να μείνετε στο Switch 1 προς το παρόν.