Εντυπωσιακή ανανέωση ενός διαχρονικού τίτλου
Μια πανέμορφη επανέκδοση ενός αληθινού κλασικού παιχνιδιού, που ίσως θα έπρεπε να είχε τολμήσει να προσφέρει κάτι παραπάνω.
Η σκιά του δημιουργού
Από τη στιγμή που ξεκινάς το Metal Gear Solid Delta μέχρι τους τίτλους τέλους, η παρουσία του Hideo Kojima πλανάται πάνω από την παραγωγή, όπως ο The Sorrow, το μέλος της Cobra unit που επιστρέφει για μια μάχη. Το συναίσθημα του The Sorrow είναι η θλίψη, η απώλεια της συντροφικότητας και τα σημάδια της μάχης που δεν φεύγουν ποτέ. Παρόλα αυτά, ο χαρακτήρας παρουσιάζεται με χιούμορ, εμφανιζόμενος σε cutscenes με χαμόγελο και πειράγματα. Η ουσία του είναι απλή: δεν μπορεί να αφήσει το παρελθόν πίσω του.
Η αναμονή και η επιρροή άλλων remakes
Το Metal Gear Solid Delta άργησε να έρθει και φαίνεται πως η Konami προβληματίστηκε έντονα για το πώς να το προσεγγίσει. Η σειρά Metal Gear παραμένει η μεγαλύτερη της εταιρείας, αλλά μέχρι το Master Collection του 2023, φαινόταν να φοβάται να την αγγίξει. Η έμπνευση από τα remakes της Capcom για το Resident Evil είναι εμφανής, όμως ενώ εκείνα τολμούν να αλλάξουν πολλά, το Delta παραμένει απόλυτα πιστό στο πρωτότυπο. Η εισαγωγική σκηνή διατηρεί τα αρχικά credits, και ό,τι συνέβαινε στο Metal Gear Solid 3: Snake Eater, επαναλαμβάνεται εδώ.
Επιστροφή σε γνώριμα μονοπάτια
Το παιχνίδι δείχνει σαφώς καλύτερο, αλλά οι περισσότεροι έχουμε ξαναβρεθεί σε αυτό το περιβάλλον. Παίζουμε ως Naked Snake, που πέφτει με αλεξίπτωτο σε σοβιετική ζούγκλα, με αποστολή να διασώσει τον Nikolai Sokolov, μια εναλλακτική εκδοχή του Σεργκέι Κορολιόφ, πριν η κατάσταση εξελιχθεί σε υπαρξιακή σύγκρουση με τη μέντορά του, την Boss, τη μονάδα Cobra και το όπλο καταστροφής που αναγκάστηκε να κατασκευάσει ο Sokolov.
Η πιο συγκροτημένη ιστορία της σειράς
Το Metal Gear Solid 3 ξεχωρίζει ως η πιο απλή και αυτάρκης ιστορία της σειράς, συγκριτικά με τις υπερβολές των MGS2 και MGS4. Γι’ αυτό και θεωρείται το αγαπημένο πολλών. Ακόμα και όταν η αφήγηση ξεφεύγει, η σχέση Snake και Boss παραμένει στο επίκεντρο.
Η ουσία του παιχνιδιού
Παρά τη φήμη του για το βαθύ σενάριο, η πραγματική απόλαυση του Delta έρχεται σε απλές στιγμές, όπως όταν βρέθηκα σε μια σπηλιά, σχεδόν τυφλός, σέρνοντας και κυνηγώντας καβούρια για να ταΐσω τον Snake, περιμένοντας να συνηθίσουν τα μάτια μου στο σκοτάδι.
Αργή εκκίνηση, σταδιακή αποκάλυψη
Οι πρώτες ώρες είναι κάπως άτονες. Το παιχνίδι εντυπωσιάζει οπτικά, αλλά μετά την εισαγωγή περνάς από λίγες περιοχές με ελάχιστους εχθρούς και πολλές συνομιλίες μέσω codec, δίνοντας μια αίσθηση περιορισμού. Συχνά ευχόμουν η Konami να είχε τολμήσει περισσότερο, αλλά τελικά αποδέχτηκα την πιστή προσέγγιση του remake. Μικρές λεπτομέρειες, όπως τα μάτια του Snake που προσαρμόζονται στο σκοτάδι, συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν, ακόμα και αν έχεις παίξει το πρωτότυπο πολλές φορές.
Ανακάλυψη της ελευθερίας
Αρχικά ένιωσα ότι τα περιβάλλοντα ήταν περιορισμένα, αλλά σύντομα ανακάλυψα το βάθος τους. Άρχισα να πετάω ζωντανά φίδια σε φρουρούς για πλάκα, να αφήνω περιοδικά σε κοινή θέα και να φοράω πάντα το καπέλο κροκόδειλου στο νερό. Σταμάτησα να τρέχω βιαστικά και άρχισα να απολαμβάνω τις αμέτρητες επιλογές που προσφέρει η ζούγκλα.
Η σημασία του γρασιδιού
Το γρασίδι παίζει σημαντικό ρόλο, καθώς περνάς πολύ χρόνο κρυμμένος σε αυτό. Η απεικόνισή του στο Delta είναι εντυπωσιακή: τα φύλλα κινούνται ξεχωριστά, αντιδρούν σε κάθε κίνηση, και η μετάβαση σε first-person προβολή γίνεται ομαλά, με το γρασίδι να περιορίζει το οπτικό σου πεδίο.
Πιστότητα με μικρές βελτιώσεις
Δεν είναι αλήθεια ότι το Delta δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο, αλλά το επίτευγμα της αναδημιουργίας ενός τόσο πλούσιου παιχνιδιού είναι αξιοσημείωτο. Το Metal Gear Solid 5 ανέδειξε πλήρως το sandbox στοιχείο της σειράς, αλλά αυτό υπήρχε πάντα, και στο Delta η εμπειρία διαμορφώνεται από τον παίκτη. Κάποιοι θα το παίξουν ως action game, τρέχοντας και εξοντώνοντας εχθρούς, και θα αναρωτηθούν μετά από 15 ώρες για τη φήμη του.
Η ουσία του stealth
Το παιχνίδι είναι stealth, αλλά στην πραγματικότητα αφορά το τι συμβαίνει όταν σε ανακαλύπτουν. Το Delta καταφέρνει να είναι εξαιρετικό action game όταν χρειάζεται. Η Konami διατήρησε την αίσθηση των αρχικών χειρισμών, με μια πιο σύγχρονη προσέγγιση, χωρίς να χάνεται η ιδιαιτερότητα του Metal Gear.
Αλλαγές στο UI και διατήρηση συστημάτων
Τα συστήματα του Snake Eater παραμένουν σχεδόν αμετάβλητα, εκτός από βελτιώσεις στο UI. Η παραλλαγή ενεργοποιείται πλέον κρατώντας το ‘up’ στο D-pad και επιλέγοντας στολές, με το λογότυπο ‘FOX’ να εμφανίζεται καθώς ο Snake αλλάζει άμεσα εμφάνιση. Είναι πιο εύχρηστο και γρήγορο.
Όταν δεν υπήρχε λύση, έμεινε το ίδιο
Ό,τι δεν ήξερε πώς να το βελτιώσει η Konami, το άφησε ως είχε. Το σύστημα τραυμάτων απαιτεί να φροντίζεις τις πληγές του Snake με πολλαπλά αντικείμενα: για να θεραπεύσεις έναν πυροβολισμό, χρειάζονται τέσσερα διαφορετικά αντικείμενα. Αυτό γίνεται κουραστικό, ειδικά σε μάχες με bosses, καθώς επαναλαμβάνεις τη διαδικασία συχνά.
Η θεματική συνοχή σώζει τις αδυναμίες
Το Delta το καταφέρνει λόγω της θεματικής του συνοχής. Όταν βγαίνεις από βάλτο γεμάτος βδέλλες και τις καίς με το πούρο του Snake, η εμπειρία δένει απόλυτα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της αποστολής, ο Snake υφίσταται σκληρή κακοποίηση, και τα γραφικά το κάνουν πιο έντονο από ποτέ. Υπάρχει μια σκηνή βασανιστηρίων όπου η λεπτομέρεια των τραυμάτων και οι αντιδράσεις του Snake προκαλούν αμηχανία.
Η αναστολή της δυσπιστίας
Ακόμα και όταν βρίσκεσαι κάτω από το νερό, σταματάς για να αφαιρέσεις μια σφαίρα, να απολυμάνεις και να βάλεις επίδεσμο, όλα λειτουργούν αρμονικά. Από νωρίς αποδέχεσαι την αναστολή της δυσπιστίας: η αρχική ενημέρωση της αποστολής τονίζει ότι αν σε πιάσουν θα προκληθεί διεθνές επεισόδιο με τη Ρωσία, αλλά στη συνέχεια περνάς το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού ανταλλάσσοντας ατάκες με Ρώσους στρατιώτες που ξέρουν ακριβώς τι κάνεις. Ο Volgin κάποια στιγμή λέει “πολύ καλά… θα σου πω πριν σε σκοτώσω”, και δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις.
Η εμπειρία του Metal Gear
Το Metal Gear είναι έτσι γενικά. Είναι stealth, αλλά στην ουσία αφορά το τι συμβαίνει όταν σε εντοπίζουν. Ξεκίνησα το Delta όπως κάθε παιχνίδι της σειράς, με σκοπό να διεισδύσω αθόρυβα. Μετά από λίγες ώρες, οι Ρώσοι με είχαν εντοπίσει δεκάδες φορές, ήμουν μισόγυμνος σε έναν λόφο, περιτριγυρισμένος από περιοδικά και πυροβολούσα φωνάζοντας “ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΑΛΙΝ ΣΑΣ ΤΩΡΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ!”, απολαμβάνοντάς το απόλυτα.
Ισορροπία στη δυσκολία
Έπαιξα το Delta στη normal δυσκολία, που προσφέρει καλή ισορροπία: είναι αρκετά επιεικής ώστε να διαχειρίζεσαι μεγάλες μάχες, αλλά σου θυμίζει ότι μια σύγκρουση με τέσσερις βαριά οπλισμένους στρατιώτες μπορεί να είναι μοιραία. Πέθανα αρκετές φορές, παρότι έχω τερματίσει το πρωτότυπο πέντε ή έξι φορές, κυρίως λόγω των boss fights.
Οι μάχες με τα bosses
Ο Kojima πάντα ξεχώριζε στις μάχες με bosses, και η Cobra Unit του Snake Eater είναι ίσως η πιο ιδιαίτερη ομάδα του. Επωφελούνται σημαντικά από την οπτική αναβάθμιση του Delta. Η μάχη με τον Fury, αν και δεν ήταν ιδιαίτερα αξέχαστη στο πρωτότυπο, εδώ γίνεται εντυπωσιακή: οι φλόγες γεμίζουν την οθόνη και τον ήχο, καθώς προσπαθείς απεγνωσμένα να βρεις χώρο για να επιτεθείς.
Το φινάλε και η ένταση
Το τελευταίο τέταρτο του παιχνιδιού είναι μια καταιγιστική διαδρομή με διαδοχικές μάχες με bosses, μια παρατεταμένη καταδίωξη με το Shagohad (το Metal Gear του Snake Eater), τη μάχη με το ίδιο το Shagohad και την τελική αναμέτρηση με την Boss. Η καταδίωξη παραμένει ίδια σε δομή, αλλά η ένταση και η κινηματογραφική της παρουσίαση είναι μοναδικές.
Απόδοση και τεχνικά ζητήματα
Έπαιξα σε RTX 4060, που υπερβαίνει τις προτεινόμενες απαιτήσεις, και σε ορισμένα περιβάλλοντα υπήρχαν πτώσεις στα frames όταν η δράση γινόταν έντονη. Δεν ήταν συχνό, αλλά υπήρξαν πέντε σκληρά κρασαρίσματα σε περίπου 22 ώρες. Αν και έπαιζα σε review build που δόθηκε νωρίτερα από την Konami, το παιχνίδι χρειάζεται ακόμα βελτιώσεις.
Πιστότητα μέχρι τέλους
Ξεκίνησα το Delta ανησυχώντας ότι η Konami ακολουθεί υπερβολικά πιστά το πρωτότυπο, και αναρωτιόμουν αν θα αποκτήσει δική του ταυτότητα. Δεν το καταφέρνει πραγματικά. Όμως στο τέλος, δεν ήθελα να τελειώσει.
Σκέψεις για το μέλλον
Αναρωτιέμαι ακόμα τι θα γινόταν αν η παρουσία ή η απουσία του Kojima δεν βάραινε τόσο στη σειρά. Αν η Konami τολμούσε περισσότερο, αν άλλαζε πράγματα και έδειχνε αυτοπεποίθηση να πειραματιστεί με το μεγαλείο. Καταλαβαίνω γιατί δεν το έκανε: δεν μπορούσε να ρισκάρει να αποτύχει.
Η απάντηση που έπρεπε να δοθεί
Τελικά, το Delta απαντά στο βασικό ερώτημα: Μπορεί η Konami να φτιάξει ακόμα ένα σπουδαίο Metal Gear; Με τα περισσότερα κριτήρια, το καταφέρνει απόλυτα.
Το ερώτημα της συνέχειας
Αυτό όμως φέρνει το ερώτημα που απασχολεί τους φίλους της σειράς εδώ και μια δεκαετία: τι ακολουθεί; Με το Delta και το Master Collection, η Konami απέδειξε ότι μπορεί να τιμήσει την κληρονομιά της σειράς. Μπορεί όμως να δημιουργήσει ένα παιχνίδι που θα συνεχίσει αυτή την κληρονομιά και ίσως να ξεπεράσει το Metal Gear;
Η αξία της συνεργασίας
Αν μη τι άλλο, το Delta υπενθυμίζει κάτι σημαντικό. Τα Metal Gear ήταν πάντα παιχνίδια του Hideo Kojima, αλλά δεν θα είχαν φτάσει τόσο ψηλά χωρίς το ταλέντο της ομάδας ανάπτυξης της Konami. Ίσως, κάπου εκεί, η εταιρεία το θυμήθηκε ξανά.
Συνοψίζοντας
Μια πανέμορφη επανέκδοση ενός διαχρονικού τίτλου, που θα μπορούσε – και ίσως όφειλε – να προσπαθήσει λίγο παραπάνω.