Κανένα καλό δεν μένει ατιμώρητο
Στον κυνικό κόσμο του The Witcher, κάθε καλή πράξη έχει το τίμημά της. Το Crossroads of Ravens ξεκινά με τον νεαρό ήρωα, τον Geralt πριν γίνει “of Rivia”, να τιμωρείται επειδή έσωσε έναν αγρότη και την κόρη του. Διάφορες αρχές τον κατηγορούν επειδή τόλμησε να παίξει τον ήρωα, η καθεμία για δικούς της συμφεροντολογικούς λόγους, μέχρι που ένας μεγαλύτερος witcher, ο Preston Holt, παρεμβαίνει για να σώσει τον Geralt και να αναλάβει τον ρόλο του μέντορά του.
Βουτηγμένο στη λάσπη και τα ηθικά διλήμματα
Το Crossroads of Ravens δεν κρύβει τις προθέσεις του. Το δεύτερο κεφάλαιο ξεκινά με έναν αγρότη που στέκεται σε φρέσκια κοπριά για να ζεστάνει τα πόδια του. Το βιβλίο εστιάζει στη βρωμιά και τη σκληρότητα του μεσαιωνικού του κόσμου, βάζοντας τους χαρακτήρες του σε ηθικά αδιέξοδα, αλλά και σε πραγματικές λάσπες.
Η αρχή της πορείας του Geralt
Πρόκειται για prequel της σειράς The Witcher, τοποθετημένο λίγο μετά την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης του Geralt στο Kaer Morhen υπό τον Vesemir, όταν βγαίνει για πρώτη φορά στον κόσμο. Θυμίζει απόφοιτο που μόλις βγήκε από το εκπαιδευτικό σύστημα και πρέπει ξαφνικά να αντιμετωπίσει μια ενήλικη πραγματικότητα για την οποία δεν είναι έτοιμος. Θα χρειαστεί να μείνει σε ένα υγρό διαμέρισμα με συγκάτοικους και να βρει μερική απασχόληση; Όχι ακριβώς. Αλλά θα γνωρίσει έναν σχεδόν συνταξιούχο witcher, που του προσφέρει μια μορφή μεταπτυχιακής εκπαίδευσης και βοήθεια για να βρει νέες δουλειές. Ο Geralt καλείται να αποφασίσει πόσο σοβαρά θα πάρει τις διδαχές του Preston, ενός witcher που διατηρεί μια περίεργη ανεξαρτησία από το Kaer Morhen και έχει δικές του απόψεις για το κυνήγι τεράτων.
Επιστροφή στο ύφος των πρώτων ιστοριών
Εκτός από το ότι μας γυρίζει στα πρώτα βήματα του Geralt, το Crossroads of Ravens θυμίζει το πρώιμο αφηγηματικό ύφος του Sapkowski. Αν και πρόκειται για μυθιστόρημα με ενιαία πλοκή, οι αποστολές του Geralt ως κυνηγού τεράτων έχουν επεισοδιακή δομή, που παραπέμπει περισσότερο στις πρώτες σύντομες ιστορίες του Witcher παρά στα μεταγενέστερα μυθιστορήματα. (Το Season of Storms είχε παρόμοια αίσθηση, αλλά έμοιαζε περισσότερο με χιουμοριστικό παρακλάδι, ενώ το Crossroads of Ravens διατηρεί σοβαρό τόνο.)
Επεξηγήσεις και αναφορές στο σύμπαν
Ως prequel, το βιβλίο εξηγεί πώς προέκυψαν διάφορα γνώριμα στοιχεία. Δεν υπάρχει κάτι τόσο ενοχλητικό όσο το “γιατί τον λένε Han Solo” από το Solo, αλλά υπάρχει μια αναφορά στο “γιατί φοράει κορδέλα στο κεφάλι”, υπενθυμίζοντας ότι ο Geralt στα βιβλία όντως φοράει κορδέλα. Αν αναρωτηθήκατε ποτέ ποιος είναι ο ανώνυμος συγγραφέας του Monstrum, του βιβλίου που κατηγορεί τους witchers και παρατίθεται στην αρχή διαφόρων κεφαλαίων της σειράς, εδώ θα βρείτε την απάντηση. Τα φίλτρα του Geralt αποκτούν επίσης ονόματα, διαφορετικά όμως από αυτά που τους έδωσαν τα videogames, κάτι που μοιάζει με τρόπο του Sapkowski να βάζει τη δική του σφραγίδα στο canon.
Μοναχικός Geralt και απουσία φιλοσοφίας
Επειδή η ιστορία διαδραματίζεται πριν ο Geralt γνωρίσει τη Yennefer, τον Dandelion και άλλους γνώριμους χαρακτήρες—αν και η Nenneke έχει σημαντικό ρόλο—ο Geralt περνά μεγάλα διαστήματα μόνος του. Ακόμα και όταν έχει παρέα, είναι λιγότερο ομιλητικός από τον γερασμένο εαυτό του. Οι εκτενείς φιλοσοφικές συζητήσεις που χαρακτηρίζουν τα άλλα βιβλία απουσιάζουν, όπως και οι εναλλαγές οπτικής γωνίας. Υπάρχουν μερικά τέτοια στοιχεία, κυρίως μέσα από επιστολές μεταξύ χαρακτήρων που ανοίγουν κάποια κεφάλαια, αλλά μην περιμένετε τη συνεχή εναλλαγή αφηγητών που έγινε σήμα κατατεθέν από το The Blood of Elves και μετά.
Αποφυγή αμήχανων σκηνών
Δεν θα βρείτε εδώ αμήχανες σκηνές όπως εκείνη στο The Blood of Elves, όπου το κοινό του Dandelion διαφωνεί επί σελίδες για να εξηγήσει το υπόβαθρο της ιστορίας. Ευτυχώς, τέτοιες εκτενείς εκθέσεις λείπουν. Παρ’ όλα αυτά, μου έλειψε ο πολυλογάς Geralt.
Από τα επεισόδια στην εκδίκηση
Προς το τέλος, το Crossroads of Ravens εγκαταλείπει τη δομή των μεμονωμένων κυνηγιών και χτίζει μια πιο συγκροτημένη κορύφωση. Αυτή η κορύφωση είναι μια ιστορία εκδίκησης, ένα μοτίβο που προσωπικά δεν με ενθουσιάζει. Το να βλέπεις μια σειρά από κακούς να τιμωρούνται μπορεί να κουράσει ως μοναδικό κίνητρο για έναν χαρακτήρα, εκτός αν ανήκετε σε εκείνους που απόλαυσαν το Kill Bill Vol. 2 όσο και το Kill Bill Vol. 1.
Περισσότερο από μια απλή ιστορία εκδίκησης
Ο Sapkowski καταφέρνει να κάνει το Crossroads of Ravens κάτι παραπάνω από μια απλή ιστορία “να πάρουν οι κακοί αυτό που τους αξίζει”, επιστρέφοντας στο διαχρονικό θέμα της μοίρας που διατρέχει τη σειρά. Το βιβλίο λειτουργεί ως σκόπιμη αντίθεση με το Season of Storms. Εκείνο ήταν μια ανάλαφρη επιστροφή με τον Dandelion να δίνει τον τόνο, ενώ το Crossroads of Ravens εστιάζει στον απαισιόδοξο ανθρωποκεντρισμό της σειράς, χρησιμοποιώντας τον ως αντίβαρο στις πράξεις των ηρώων. Ο Geralt, όσο τραχύς κι αν είναι, λειτουργεί ως ο ξένος που αναδεικνύει τη διαφθορά της κοινωνίας μένοντας απέξω.
Ένα σκληρό ξεκίνημα για τον Geralt
Στα νιάτα του, ο Geralt είναι πιο ακατέργαστος από ποτέ, και έχει ενδιαφέρον να τον βλέπεις να παλεύει για να διαμορφώσει τον κώδικα που θα ακολουθήσει αργότερα. Αν και δεν είναι το αγαπημένο μου βιβλίο Witcher και σίγουρα δεν θα το πρότεινα ως αφετηρία—θα χάνατε την απολαυστική ειρωνεία του να γνωρίζετε τι έρχεται—δεν είναι κακή επιλογή. Αν ο Sapkowski συνεχίσει να επιστρέφει στον κόσμο του The Witcher, το ίδιο θα κάνω κι εγώ.