Ο φόβος του διαδικτύου σήμερα
Το διαδίκτυο είναι ένας τρομακτικός χώρος, αλλά όχι με τον τρόπο που φανταζόταν η γενιά των Boomers τη δεκαετία του 1990. Στα πιο σκοτεινά σημεία του World Wide Web, είναι πιο πιθανό να επηρεαστείς από κάποιον podcaster παρά να απαχθείς από έναν άγνωστο. Τις μέρες που ο αλγόριθμος φαίνεται ιδιαίτερα ζοφερός, ίσως να νιώσεις μια νοσταλγία για το παλιό, ανατριχιαστικό ίντερνετ με τα χαμηλής ανάλυσης βίντεο και τα φόρουμ creepypasta που κάποτε γνωρίζαμε. Σε αυτό το πλαίσιο εμφανίζεται το Shelby Oaks.
Εισαγωγή με ντοκιμαντερίστικο ύφος
Πριν ξεκινήσει πραγματικά η ταινία, όλες αυτές οι πληροφορίες παρουσιάζονται με έναν τρόπο που θυμίζει ντοκιμαντέρ. Ειδησεογραφικά ρεπορτάζ, οικιακά βίντεο και αποσπάσματα από το YouTube εναλλάσσονται, με αφήγηση από τον Sullivan. Τελικά, η κάμερα απομακρύνεται για να δείξει έναν ντοκιμαντερίστα που εξαφανίζεται γρήγορα από την πλοκή. Η εστίαση επιστρέφει στον Sullivan και, είκοσι λεπτά μετά, το Shelby Oaks ξεκινά ουσιαστικά. Αν και ο Stuckmann επιστρέφει κάποιες φορές στη λογική του found footage, δεν αφοσιώνεται ποτέ πλήρως σε αυτό το στυλ, προτιμώντας να το συνδυάζει με πιο παραδοσιακές τεχνικές τρόμου που μερικές φορές δείχνουν δημιουργικές, αλλά συχνότερα μοιάζουν αβέβαιες.
Δαιμονικός τρόμος χωρίς υπερβολές
Χωρίς να αποκαλύψω τις μεγαλύτερες ανατροπές της ταινίας, το Shelby Oaks τελικά αγγίζει τον δαιμονικό τρόμο. Ο Stuckmann είναι αρκετά έξυπνος ώστε να μην αποκαλύπτει ποτέ υπερβολικά πολλά, αφήνοντας το κοινό να συμπληρώσει τα πιο τρομακτικά κενά. Ωστόσο, ίσως είναι υπερβολικά συγκρατημένος, καθώς δεν προσφέρει ποτέ τη μεγάλη αποκάλυψη που πιθανότατα περιμένουν οι λάτρεις του είδους. Δεν είναι σαφές αν αυτό οφείλεται σε περιορισμένο προϋπολογισμό ή σε στυλιστική επιλογή, αλλά μάλλον ισχύει το δεύτερο. (Δεν υπάρχουν πρόχειρα CGI τέρατα, αν αυτό ανησυχεί κάποιον.)
Αδυναμίες στη σκηνοθεσία
Η απειρία του Stuckmann ως σκηνοθέτη γίνεται δυστυχώς πιο εμφανής στις πιο κρίσιμες στιγμές του Shelby Oaks, που… θυμίζουν περισσότερο παρουσίαση διαφανειών. Όχι ακριβώς, αλλά η Mia που ξεφυλλίζει μια σειρά φωτογραφιών που εξηγούν τέλεια την πλοκή, χωρίς να βγάζει ιδιαίτερο νόημα ως άλμπουμ, δεν θυμίζει σε τίποτα το The Exorcist. Παρ’ όλα αυτά, εκείνη τη στιγμή, η αδρεναλίνη που ένιωθα ήταν αρκετή για να με κρατήσει αφοσιωμένο.
Προσδοκίες για το μέλλον
Αν ο Stuckmann επιλέξει να συνεχίσει σε αυτό το μονοπάτι, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα καταφέρει με περισσότερη εμπειρία. Προς το παρόν, όμως, το Shelby Oaks αποτελεί μια αξιόλογη εξερεύνηση του τι συμβαίνει όταν η πρώιμη κουλτούρα του διαδικτύου συναντά τον σύγχρονο τρόμο.