Αν το cyberpunk ήταν προειδοποίηση, τι νόημα έχει όταν η δυστοπία είναι ήδη εδώ;
Αν το cyberpunk είχε σκοπό να μας αποτρέψει από ένα καπιταλιστικό, δυστοπικό μέλλον, ποιος είναι ο ρόλος του όταν αυτό το μέλλον έχει ήδη φτάσει; Το Cyberpunk 2077 αποτελεί ίσως το πιο αναγνωρίσιμο σύγχρονο παράδειγμα του είδους, και θυμάμαι πολλές συζητήσεις και άρθρα όταν κυκλοφόρησε το 2020, που υποστήριζαν ότι η δυστοπία που παρουσιάζει έχει ήδη γίνει πραγματικότητα. Όταν βγήκε το παιχνίδι, ζούσα σε μια μικρή πόλη της αμερικανικής επαρχίας και οι εμπειρίες μου από μεγάλες πόλεις ήταν περιορισμένες, αλλά τώρα που μένω στη Νέα Υόρκη, δεν χρειάζεται καν να κοιτάξω έξω από το παράθυρό μου για να διαπιστώσω ότι ο κόσμος που δημιούργησαν η CD Projekt Red και η R. Talsorian Games είναι ήδη εδώ. Το βλέπω καθημερινά στις ειδήσεις, στους τίτλους των άρθρων και στα κοινωνικά δίκτυα.
Το Phantom Liberty DLC του Cyberpunk 2077 μάλλον δεν θα αλλάξει τη μοίρα του V
Το Cyberpunk 2077 κινείται ανάμεσα σε μια βαθιά εξερεύνηση του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος σε έναν απρόσωπο εταιρικό εφιάλτη και σε μια σάτιρα που μερικές φορές μοιάζει τόσο υπερβολική, που θυμίζει αστείο από το Borderlands. Όμως τα νέα γίνονται όλο και πιο παράλογα, καθώς διευθυντικά στελέχη και τεχνολογικοί μεγιστάνες με φανατικούς οπαδούς κάνουν τα πάντα για να αποξενώσουν την ανθρώπινη εμπειρία. Μήπως έχουμε ήδη φτάσει εκεί;
Στους δρόμους πόλεων όπως το Austin και το West Hollywood κυκλοφορούν ρομπότ-avatars με τεχνητή νοημοσύνη που λένε memes σε περαστικούς, διαφημίσεις για τρόφιμα που δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στο ότι είναι “AI-curated” παρά στο ίδιο το προϊόν, και πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης που υποτίθεται ότι φτιάχτηκαν για να φέρουν τους ανθρώπους κοντά, αλλά πλέον κατακλύζονται από παραπληροφόρηση και εικονικές “waifu” συντρόφους.
Όλα αυτά μοιάζουν με την αθώα αρχή ενός sidequest στο Cyberpunk που καταλήγει σε σκοτεινές αποκαλύψεις, αλλά η δυστοπική απειλή είναι πραγματική και ήδη έχει σοβαρές συνέπειες. Ένα ρομπότ που μπορείς να χειριστείς στους δρόμους του West Hollywood ξεκινά ως αστείο, αλλά τελικά μετατρέπεται σε εργαλείο παρακολούθησης από μια διεφθαρμένη αστυνομική διοίκηση. Το κρασί που πίνουμε επιλέγεται από κάτι που δεν μπορεί να το δοκιμάσει, και στο τέλος το φαγητό μας “βελτιστοποιείται” από ένα πρόγραμμα και το καταναλώνουμε απλώς σαν καύσιμο. Η τέχνη ήδη αντιμετωπίζεται έτσι, με ταινίες, μουσική, video games και βιβλία που παράγονται μαζικά από AI ως “περιεχόμενο” για να καταναλωθεί γρήγορα από ένα κοινό που χρειάζεται απόσπαση, και εταιρείες όπως το Netflix το θεωρούν επιτυχία. Ήδη βλέπουμε τις καταστροφικές συνέπειες της αντικατάστασης της ανθρώπινης επαφής με προγράμματα. Άνθρωποι που έχουν εθιστεί στη χρήση του ChatGPT ως υποκατάστατο φιλίας ή σχέσης έχουν νοσηλευτεί με παρανοϊκές ιδέες και ψευδαισθήσεις, κάτι που ονομάζουν “ChatGPT ψύχωση”. Υπάρχει ολόκληρη αποστολή στο Cyberpunk για ανθρώπους που χάνουν το μυαλό τους λόγω των επιπτώσεων των κυβερνητικών εμφυτευμάτων.
Αν το Cyberpunk 2077 ήταν εντελώς απαισιόδοξο για τη ζωή σε αυτό το περιβάλλον, αν δεν ήταν γεμάτο με ιστορίες ανθρώπων που παλεύουν να κρατήσουν την ανθρωπιά και τις σχέσεις τους με πείσμα ικανό να σπάσει τα δεσμά της εταιρικής καταπίεσης, το να το παίζεις σήμερα θα ήταν υπερβολικά οικείο. Ο κόσμος γίνεται όλο και πιο ανόητος, και αφού αυτοί που προκαλούν όλη αυτή την ανοησία έχουν την εξουσία, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να γελάσεις με όλα αυτά, όσο γελοία κι αν φαίνονται, γιατί δεν μπορείς να αγνοήσεις το πώς όλα αυτά μπορούν να μας οδηγήσουν σε έναν κόσμο όπου κάθε ανθρώπινη έκφραση μετατρέπεται σε αλγόριθμο και γίνεται πρόγραμμα για το όφελος κάποιου άλλου. Η δυστοπία της Night City έχει πάψει να είναι φαντασία και έχει γίνει πραγματικότητα, και δεν χρειάστηκε καν να φτάσουμε στο 2077 για να το ζήσουμε.