Η Επανάσταση του Resident Evil
Το Resident Evil κυκλοφόρησε το 1996 και άλλαξε για πάντα τα δεδομένα στα παιχνίδια τρόμου. Η επιτυχία του φάνηκε γρήγορα, καθώς το 2002 κυκλοφόρησε και ταινία με τον ίδιο τίτλο. Αν και η ταινία είχε δική της προσέγγιση, περιλάμβανε αναφορές σε χαρακτήρες και συνολικά δημιουργήθηκαν έξι ταινίες.
Αποφυγή Επαναλαμβανόμενων Τοποθεσιών
Η Raccoon City και το Spencer Mansion έχουν ήδη εξερευνηθεί αρκετά, τόσο στις αρχικές ταινίες όσο και στο reboot. Θα ήταν εύκολο να παρουσιαστεί ένας νέος χαρακτήρας που προσπαθεί να επιβιώσει στη Raccoon City κατά τη διάρκεια της επιδημίας ζόμπι, όπως στο Resident Evil Outbreak, όπου διάφοροι κάτοικοι προσπαθούν να ξεφύγουν από την πόλη. Ωστόσο, οι ταινίες με ζόμπι σε αστικό περιβάλλον έχουν γίνει πολλές φορές. Για να ξεχωρίσει η νέα μεταφορά, δύο ιδανικές τοποθεσίες είναι:
- Η Λουιζιάνα, που αποτελεί το σκηνικό του Resident Evil 7: Biohazard
- Κάποια ασαφή περιοχή της Ευρώπης, όπως στα Resident Evil 4 και Resident Evil Village.
Αυτές οι επιλογές θα έδιναν νέα πνοή στη σειρά ταινιών, γι’ αυτό η αποφυγή της Raccoon City είναι προτιμότερη.
Προσεκτική Διαχείριση των Cameos
Ο Cregger έχει δηλώσει ότι θέλει η ταινία του να ξεχωρίζει και να αποφεύγει τους κλασικούς χαρακτήρες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα εμφανιστούν, καθώς προς το παρόν κρατάει κλειστά τα χαρτιά του. Αν τελικά δούμε χαρακτήρες όπως η Jill Valentine ή ο Leon S. Kennedy, οι ηθοποιοί θα πρέπει να αποδώσουν πιστά τις εκδοχές τους από τα παιχνίδια.
Παρόλο που το Resident Evil: Welcome to Raccoon City ήταν πιο κοντά στα παιχνίδια, υπήρχαν παράπονα από τους θαυμαστές, κυρίως επειδή ο Leon δεν ήταν ο δυναμικός αστυνομικός που γνώριζαν από το Resident Evil 2. Η εισαγωγή νέων χαρακτήρων μπορεί να βοηθήσει στην αποφυγή αντιδράσεων, αλλά η πλήρης απουσία γνωστών προσώπων ίσως απογοητεύσει. Η μεταφορά παιχνιδιών στον κινηματογράφο είναι πάντα μια δύσκολη ισορροπία.
Το Χιούμορ ως Στοιχείο Ταυτότητας
Αυτό που κάνει τις ταινίες του Cregger να ξεχωρίζουν από άλλες σύγχρονες ταινίες τρόμου είναι η ικανότητά του να ενσωματώνει χιούμορ χωρίς να χάνει την ατμόσφαιρα. Η ένταση που δημιουργεί εκτονώνεται με μικρές χιουμοριστικές στιγμές, δίνοντας στο κοινό την ευκαιρία να χαλαρώσει. Στο Barbarian, υπήρχαν σκηνές όπου ο χαρακτήρας του Justin Long συμπεριφερόταν αστεία, ενώ στο Weapons, ο Josh Brolin είχε μια ξεκαρδιστική αντίδραση μετά από έναν περίεργο εφιάλτη. Οι ταινίες Resident Evil μέχρι τώρα ήταν είτε υπερβολικά σοβαρές είτε υπερβολικές. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να γελάς με μια ταινία και να γελάς εξαιτίας της. Αν ο Cregger διατηρήσει το χιούμορ του στα σωστά σημεία, το αποτέλεσμα θα είναι επιτυχημένο. Τα παιχνίδια έχουν δείξει πώς να ενσωματώνουν χιούμορ, έστω και με αστείες στιγμές, όπως ο Chris που γρονθοκοπεί βράχους ή η ύπαρξη του Salazar.
Προσεκτική Χρήση των Cliffhangers
Στις ταινίες Barbarian και Weapons υπήρχαν cliffhangers, αλλά όχι τόσο έντονα ώστε να ενοχλήσουν το κοινό. Οι ιστορίες ολοκληρώνονταν αρκετά ώστε να αφήνουν χώρο στη φαντασία. Μπορεί να υπάρξουν συνέχειες, αλλά δεν είναι απαραίτητες. Οι αυτοτελείς ιστορίες τρόμου συχνά λειτουργούν καλύτερα. Υπάρχουν συζητήσεις για prequel συγκεκριμένου χαρακτήρα, αλλά αυτό είναι απλώς μια επιπλέον ιδέα. Πολλά στούντιο σήμερα επιδιώκουν να δημιουργήσουν κινηματογραφικά σύμπαντα. Αν και θα είχε ενδιαφέρον να δούμε μια εκδοχή τύπου MCU για το Resident Evil με ικανούς σκηνοθέτες, δεν είναι αναγκαίο. Οι θαυμαστές θέλουν απλώς μια καλή μεταφορά, οπότε ελπίζουμε ο Cregger να μην πιεστεί να αφήσει πολλά ερωτήματα αναπάντητα.
Καθαρή Δράση και Ορατότητα
Σε ταινίες τρόμου με τέρατα, συχνά η δράση τοποθετείται τη νύχτα για να μην φαίνονται πολλά. Αυτό αυξάνει την αγωνία, αλλά μπορεί να βλάψει την ταινία όταν το κοινό περιμένει έντονη δράση. Οι θεατές πρέπει να μπορούν να δουν καθαρά τα πλάσματα και τη δράση. Παρόλα αυτά, μια ταινία Resident Evil δεν χρειάζεται απαραίτητα να έχει πολλή δράση. Στην αρχή του Resident Evil 7: Biohazard, ο Ethan Winters κυρίως προσπαθεί να ξεφύγει και να λύσει γρίφους. Μια ατμοσφαιρική ταινία μυστηρίου και τρόμου θα μπορούσε να είναι η κατάλληλη προσέγγιση. Στις προηγούμενες μεταφορές, η δράση ξέφυγε αρκετά. Όποια κατεύθυνση κι αν ακολουθηθεί, το κοινό θέλει να βλέπει καθαρά τι συμβαίνει, με σωστή σκηνοθεσία.
Αποφυγή Πειραματισμών στην Αφήγηση
Ο Cregger έχει μόνο δύο ταινίες στο ενεργητικό του, αλλά υπάρχει ένα κοινό θεματικό στοιχείο, πέρα από το χιούμορ, που συνδέει το Barbarian και το Weapons. Στο Barbarian, η ταινία ξεκινά με έναν χαρακτήρα και στη συνέχεια αλλάζει οπτικές αρκετές φορές. Στο Weapons, αυτό το στοιχείο ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο, θυμίζοντας μια σύγχρονη εκδοχή του Rashomon. Για όσους δεν γνωρίζουν το ιαπωνικό σινεμά, το Rashomon είναι μια διάσημη ταινία όπου παρουσιάζονται διαφορετικές οπτικές γωνίες. Εστιάζοντας σε έναν χαρακτήρα στο Resident Evil θα ήταν μια αλλαγή για τον Cregger, αλλά θα βοηθούσε το κοινό να παραμείνει συγκεντρωμένο. Επίσης, μια μικρότερη διάρκεια από το Weapons θα ήταν ωφέλιμη, καθώς σε σημεία φάνηκε να τραβάει σε μάκρος.