Η κόπωση από τη «Fortnitification» των παιχνιδιών
Η συνεχής εισβολή χαρακτήρων από διαφορετικά franchises σε κάθε videogame έχει αρχίσει να με κουράζει. Αυτή η τάση ξεκίνησε από τότε που κάποιος στην Banpresto σκέφτηκε να βάλει τον Godzilla και ένα Gundam να παίζουν ποδόσφαιρο στο 8-bit γήπεδο του Battle Soccer το 1992.
Γνωστά πρόσωπα ως στρατηγική
Η προσθήκη διάσημων χαρακτήρων ανάμεσα σε πρωτότυπους ήρωες αποτελεί σταθερή τακτική μάρκετινγκ, κάτι που έχω ζήσει έντονα ως παίκτης fighting games: Yoda στο Soulcalibur, Negan στο Tekken, ένας Halo Spartan στο Dead or Alive. Έχω βρεθεί βαθιά στον κόσμο του Kingdom Hearts με το τρελό όνειρο της Disney.
Από τη μοναδικότητα στη μαζικότητα
Αρχικά, τέτοιες εμφανίσεις ήταν σπάνιες και ξεχωριστές. Μετά ήρθε το Fortnite. Ξεκίνησε απλά: ένας Marshmello εδώ, ένα Guardians of the Galaxy εκεί. Πλέον, το παιχνίδι φιλοξενεί αμέτρητες σειρές, videogames και μουσικούς. Είναι ίσως το μοναδικό μέρος όπου μπορείς να εξοντώσεις την Ariana Grande ως Vegeta, ενώ σε κυνηγάει ο Master Chief.
Η έκρηξη των συνεργασιών
Ένα post στο Reddit πριν δύο χρόνια ανέφερε πάνω από 400 skins συνεργασίας στο παιχνίδι, και από τότε έχουν προστεθεί πολλά ακόμα. Μόνο φέτος είδαμε πάνω από 70 νέες συνεργασίες, από King of the Hill μέχρι Squid Game.
Η εξάπλωση του φαινομένου
Όπως είπα, αυτή η τακτική λειτουργεί, και δεν είναι τυχαίο που το Fortnite την έχει υιοθετήσει τόσο έντονα—ο λόγος που ξεκίνησα να παίζω battle royale ήταν η προσθήκη της Hatsune Miku—αλλά πλέον εξαπλώνεται σαν ιός πολυσύμπαντος. Beavis and Butthead στο Call of Duty; Γιατί όχι και τη Nicki Minaj; Tomb Raider στο World of Tanks; Το Slipknot θα ταίριαζε μια χαρά στο Smite.
Η κόπωση γίνεται εμφανής
Παρότι φέτος με τράβηξε αυτή η τακτική, το 2025 είναι η χρονιά που πραγματικά άρχισα να κουράζομαι από τη «Fortnitification» των πάντων. Το συνειδητοποίησα στο Summer Game Fest τον Ιούνιο, όταν είδα το trailer του Sonic Racing: CrossWorlds και ξαναείδα τη Hatsune Miku. Η μαγεία είχε χαθεί. Μια εικονική Γιαπωνέζα idol δεν θα με τραβήξει ξανά. Μην με βάζετε καν να μιλήσω για τον Minecraft Steve.
Η αξία των πρωτότυπων χαρακτήρων
Ένα από τα πιο συναρπαστικά στοιχεία σε κάθε videogame είναι να γνωρίζεις νέους χαρακτήρες και να μαθαίνεις την ιστορία τους. Μου αρέσουν οι αστείες λεπτομέρειες και οι επαναλαμβανόμενοι πρωτότυποι ήρωες, ακόμα κι αν δεν έχουν ολόκληρα σενάρια γύρω τους.
Αφήγηση και ταυτότητα
Ακόμα και το αγαπημένο μου PC rhythm game, το DJMAX, έχει αρχίσει να αφηγείται ιστορίες μέσα από music videos—όπως οι «παρθένοι» Power Rangers και οι σχέσεις τους, ή η αναζήτηση μιας κοπέλας για ανάσταση (έμμεση αναφορά στην αναβίωση του franchise), που οδήγησε στη δημιουργία δύο νέων μασκότ.
Όταν η ταυτότητα χάνεται
Όλα αυτά χάνονται όταν η ύπαρξη ενός χαρακτήρα σε ένα παιχνίδι βασίζεται απλώς σε μια άδεια χρήσης και έξυπνο μάρκετινγκ. Γιατί ο Joker οδηγεί kart στο Sonic Racing: CrossWorlds; Πώς βρέθηκε ο Dante στον κόσμο του Shin Megami Tensei 3: Nocturne; Επειδή κάποιος στην Atlus τον βρήκε «cool»; Έλεος.
Ζητώντας λόγο ύπαρξης
Αν είναι να γεμίσετε το παιχνίδι σας με τέτοιες συνεργασίες, τουλάχιστον δώστε μια λογική εξήγηση. Ακόμα και μια απλή ατάκα του τύπου «Πώς βρέθηκα σε αυτόν τον παράξενο κόσμο;» αρκεί. Σας παρακαλώ.
Όρια στις συνεργασίες
Απλά, μην κάνετε ό,τι έκανε το Fortnite με το event του Star Wars Palpatine το 2019—όπου το The Rise of Skywalker αναφέρθηκε αόριστα στο battle royale με μια μετάδοση που δημιούργησε σύγχυση για όσους δεν ήξεραν τα του Risky Reels. Αυτό είναι υπερβολή.
Η εύκολη λύση και η κόπωση
Το πρόβλημα είναι ότι όλο αυτό μοιάζει με τεμπέλικο τρόπο να γεμίσει το roster ή το κατάστημα skins και να βγουν εύκολα χρήματα. Δεν αντέχω να βλέπω τον Leon Kennedy ή τον Geralt εκτός του φυσικού τους περιβάλλοντος ξανά και ξανά.
Η ανάγκη για αυθεντικότητα
Καταλαβαίνω ότι η βιομηχανία περνάει δύσκολες στιγμές και τέτοιες επιλογές φέρνουν σίγουρα έσοδα, αλλά δεν χρειάζεται κάθε videogame να είναι ένα crossover επεισόδιο. Αν υπάρχει δυνατή ομάδα χαρακτήρων και καλή αφήγηση, δεν χρειάζομαι έναν Superman ή Kratos ως δόλωμα για να παίξω.