Νέα ταινία Marvel για την κατάθλιψη
Η τελευταία ταινία του Marvel Cinematic Universe, Thunderbolts*, εστιάζει έντονα στην αντιμετώπιση της κατάθλιψης. Ανοίγει με την Yelena Belova (Florence Pugh) να μιλάει για την “κενότητα” που χαρακτηρίζει τη ζωή της, πώς δεν μπορεί να απολαύσει ή να συνδεθεί με πράγματα όπως παλιά. Η ιστορία εξερευνά διάφορους τρόπους αυτοθεραπείας για την επιβίωση της απώλειας ελπίδας, από αλκοόλ και ναρκωτικά μέχρι συναισθηματική καταπίεση. Η κορύφωση της δράσης περιλαμβάνει τους ήρωες να μάχονται μια ισχυρή, καταστροφική εκδήλωση της ατελείωτης απελπισίας και αυτομισούς ενός χαρακτήρα.
Ακόμα και μέσα σε μια μακρά σειρά ταινιών τρόμου που μετατρέπουν το άγχος και το PTSD σε κυριολεκτικά τέρατα, είναι περίεργο να βλέπουμε τη Marvel να μετατρέπει τη διαχείριση κρίσεων ψυχικής υγείας σε ταινία δράσης. Οι σεναριογράφοι του Thunderbolts* και ο σκηνοθέτης Jake Schreier κατανοούν ορισμένα στοιχεία αυτής της ψυχικής ασθένειας, αλλά η προσωπική μου εμπειρία με την κατάθλιψη με έκανε να νιώθω άβολα με ορισμένα μηνύματα, ειδικά στην κορύφωση της ταινίας.
Κεντρική μεταφορά της κατάθλιψης
Η Yelena είναι η προσωποποίηση της κατάθλιψης στην κεντρική μεταφορά της ταινίας. Η πορεία της περιλαμβάνει την ανάλυση και την πάλη με την απελπισία της, προσπαθώντας να συνδεθεί με άλλους που βιώνουν τα ίδια συναισθήματα. Σε μια από τις πιο επώδυνες σκηνές, εκφράζει την οργή της στον Red Guardian (David Harbour) για το πώς η ενοχή και η απομόνωση έχουν κυριαρχήσει στη ζωή της.
Ωστόσο, η πραγματική σύγκρουση της ταινίας περιλαμβάνει τον Bob (Lewis Pullman), έναν πειραματικό δοκιμαστή που συναντά η Yelena και τρεις άλλοι μισθοφόροι σε ένα καταφύγιο. Καθώς προσπαθούν να δραπετεύσουν, ο Bob δηλώνει ότι δεν έχει αξία και ότι θα ήταν καλύτερα να παραμείνει κλεισμένος. Η Yelena αναγνωρίζει αυτή την αυτοκαταστροφική τάση και προσπαθεί να τον βοηθήσει να δει την αξία του.
Αργότερα, ο Bob αποκτά αυτοεκτίμηση από την κακιά Valentina Allegra de Fontaine (Julia Louis-Dreyfus), που προσπαθεί να τον μετατρέψει σε ήρωα. Το σχέδιο αποτυγχάνει, απελευθερώνοντας το Void, μια ισχυρή δύναμη που βυθίζει τα πάντα στο σκοτάδι.
Το Void και η εσωτερική φωνή
Όποιος έχει παλέψει με την κατάθλιψη θα αναγνωρίσει τα τοξικά μηνύματα του Void, που ψιθυρίζει ότι δεν έχεις αξία ή ότι οι φίλοι σου δεν νοιάζονται. Η πιο έξυπνη παρατήρηση του Thunderbolts* είναι ότι η οργή του Bob δεν είναι χρήσιμη στην καταπολέμηση του Void. Αντίθετα, η λύση είναι μια ομαδική αγκαλιά, μια υπενθύμιση ότι δεν είναι μόνος, και ότι μερικές φορές η καλύτερη ελπίδα είναι η συντροφιά στη δυστυχία.
Αυτή η ιδέα είναι ισχυρή: Ένα από τα χειρότερα μέρη της χρόνιας κατάθλιψης είναι η αίσθηση της απομόνωσης. Η ομαδική αγκαλιά σπάει τον κύκλο για τον Bob και του επιτρέπει να δει έξω από τον κόσμο που έχει δημιουργήσει.
Η αίσθηση της ντροπής
Ωστόσο, η ταινία παραλείπει ένα σημαντικό ζήτημα: την αίσθηση ντροπής που συνοδεύει την ανάγκη για βοήθεια. Είναι δύσκολο να αποδεχτείς βοήθεια και να παραδεχτείς προβλήματα. Η κοινωνική αντίληψη της κατάθλιψης απαιτεί από όλους να είναι δυνατοί και ανεξάρτητοι.
Στο τέλος της ταινίας, ο Bob επιστρέφει στον πραγματικό κόσμο χωρίς μνήμες από όσα πέρασε. Η αμνησία του αντιμετωπίζεται ως αστείο, αλλά είναι μια τρομακτική πτυχή της ιστορίας. Δεν έχει μάθει τίποτα και δεν μπορεί να εκφράσει ευγνωμοσύνη για όσα πέρασαν οι φίλοι του για να τον βοηθήσουν.
Συμπέρασμα
Η ταινία προσφέρει θετικά μηνύματα, αλλά η άνεση του Bob στο τέλος φαίνεται να υπονοεί ότι είναι αστείο να είσαι αναγκαίος και καταστροφικός. Προτιμώ να είμαι μέρος της ομάδας, παλεύοντας με την ντροπή και τον πόνο, παρά να είμαι ο Bob, προκαλώντας προβλήματα που δεν βλέπω.