Αλλαγή τόνου στην παρουσίαση του Ghost of Yōtei
Μετά από περίπου δεκαπέντε λεπτά συζήτησης για νέα όπλα και μηχανισμούς στο μεγάλο gameplay deep dive βίντεο του Ghost of Yōtei χθες το βράδυ, φτάσαμε στο σημείο που μάλλον όλοι περιμέναμε. Εκεί όπου η Sucker Punch αρχίζει να μιλά για Ιάπωνες σκηνοθέτες, τη λάσπη από το 13 Assassins και το αδειοδοτημένο αεράκι από την περιουσία του Akira Kurosawa. Και ξαφνικά – αλλαγή, τριγμός: μήπως σας ενδιαφέρουν χαλαροί lo-fi chillhop ρυθμοί για διάβασμα ή… αποκεφαλισμούς;
Είμαι λίγο ειρωνικός με τη Sucker Punch, που απλώς θέλει να μοιραστεί τον ενθουσιασμό της για το νέο της παιχνίδι, όπως όλοι. Αλλά, να πω την αλήθεια, όπως και η Sucker Punch, κι εγώ έχω αδυναμία σε αυτά. Είμαι λευκός που έχει πάει μερικές φορές στην Ιαπωνία και – έκπληξη – τώρα έχω ένα Google Doc με υπερβολικά λεπτομερές πρόγραμμα εστιατορίων για Τόκιο και Κιότο. Αγόρασα ένα μαχαίρι κουζίνας στην Asakusa και για λίγο ασχολήθηκα με κοκτέιλ με αρωματικό sake. Και για σχεδόν έναν χρόνο, σκεφτόμουν να αγοράσω μια αφίσα έκθεσης French Grande Kurosawa σχεδόν δύο μέτρων από το Ebay, που δεν θα χωρούσε ποτέ στο σαλόνι μου. Με λίγα λόγια: το καταλαβαίνω! Οι σαμουράι είναι εντυπωσιακοί· είμαι το κλισέ. Ένοχος.
Το παράδοξο της σειράς Ghost of Tsushima και Yōtei
Εδώ βρίσκεται η ιδιαιτερότητα αυτής της μίνι σειράς – Ghost of Tsushima και τώρα Yōtei. Από τη μία, τι έχουμε; Κυρίως μια ομάδα παθιασμένων δημιουργών που φτιάχνουν κάτι που αγαπούν, με όσο περισσότερη προσοχή και ειλικρίνεια μπορούν, κάτι που συνήθως οδηγεί σε πολύ καλό αποτέλεσμα. Αυτό το αποτέλεσμα, όμως, δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε υπερβολικά, τουλάχιστον επιφανειακά. Το Ghost of Tsushima ήταν μια καλοφτιαγμένη εκδοχή ενός γνώριμου, τυπικού third-person action παιχνιδιού, σχεδιασμένου για ευρύ κοινό. Κρύβεσαι, μαχαιρώνεις, αναβαθμίζεις απλές δεξιότητες και ενεργοποιείς ultimate/rage mode πατώντας L3 και R3 μαζί, όπως σε τουλάχιστον έξι άλλα σύγχρονα Sony first-party action games. Και αυτό είναι εντάξει! Είναι σαν μια blockbuster ταινία δράσης.
Αν κρίνεις τα παιχνίδια με βάση αυτό που προσπαθούν να πετύχουν, τότε το καταφέρνουν πολύ καλά. Το Ghost of Tsushima και, κατά πάσα πιθανότητα, το Ghost of Yōtei δεν είναι Υψηλή Τέχνη, όπως και οι περισσότερες ταινίες που τα ενέπνευσαν δεν είναι αριστουργήματα· είναι διασκεδαστικές, ανάλαφρες ταινίες που κάνουν τον θεατή να ψιθυρίζει «ναι!» όταν κάποιος αποκρούει ένα βέλος με σπαθί. Είναι εξαιρετική, εύκολη ψυχαγωγία και δεν χρειάζεται να προσπαθούν για κάτι παραπάνω για να θεωρηθούν σπουδαία.
Η σοβαροφάνεια και το στιλ των παιχνιδιών
Παράλληλα, όμως, υπάρχει μια αίσθηση υπερβολικής σοβαρότητας σε αυτά τα παιχνίδια, που φορούν το «hell yeah» menpo πάνω από ένα αυστηρό πρόσωπο. Ο Jin Sakai του Tsushima μιλούσε ασταμάτητα για την τιμή του, σε βαθμό που έγινε meme (αν και, όπως λένε οι ιστορικοί, αυτό δεν ίσχυε για τους πραγματικούς σαμουράι). Το φινάλε του παιχνιδιού διαδραματίστηκε κάτω από κόκκινα φύλλα ιαπωνικού σφενδάμου, και η ολοκλήρωση ξεκλείδωνε το τρόπαιο Mono No Aware. Και το Kurosawa Mode – ουσιαστικά ένα φίλτρο ασπρόμαυρου με λίγο film grain και ήχο – είναι, ας το παραδεχτούμε, υπερβολή. (Το λέω εγώ που θέλω τη γιγάντια αφίσα, το ξέρω!)
Οι νέες επιρροές και τα modes στο Ghost of Yōtei
Αυτό μας φέρνει στο lo-fi beats mode που θα δούμε στο Ghost of Yōtei, το οποίο προστέθηκε επειδή η Sucker Punch ήθελε να «τιμήσει δύο ακόμη σκηνοθέτες που επηρέασαν το είδος». Αυτοί είναι ο Takashi Miike του 13 Assassins (με έξτρα λάσπη!) και ο Shinichirō Watanabe, γνωστός για το Samurai Champloo και το Cowboy Beebop. Αυτές είναι αναφορές, αλλά ίσως δεν λειτουργούν τόσο καλά στην πράξη. Για παράδειγμα, το στιλ του Kurosawa δεν ήταν απλώς το ασπρόμαυρο, αλλά η κίνηση της κάμερας, κάτι δύσκολο να αποδοθεί όταν η κάμερα του παιχνιδιού ακολουθεί αυστηρά τον παίκτη.
Αντίστοιχα, το mode του Miike φέρνει την κάμερα πιο κοντά, για να προσφέρει «πιο έντονη, ωμή εμπειρία», κάτι που ίσως πετυχαίνει, αλλά πιθανόν να δυσκολεύει το gameplay σε ένα παιχνίδι σχεδιασμένο για κάμερα πιο μακριά. Το lo-fi chillhop, από την άλλη, μπορεί να είναι διασκεδαστικό! Θα το δοκίμαζα, ως έναν χαλαρό τρόπο να περάσεις ώρες κινηματογραφικής βίας.
Η ταυτότητα του Ghost of Yōtei και το σύμπλεγμα κατωτερότητας
Το θέμα είναι ότι όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με το τι φαίνεται να θέλει να είναι το Ghost of Yōtei: μια ακόμη πολύ σοβαρή, σκοτεινή ιστορία εκδίκησης μέσα σε πανέμορφα τοπία. Με άλλα λόγια, όλα αυτά κάνουν δύσκολο να ξέρεις πώς να προσεγγίσεις αυτά τα παιχνίδια. Θα παίξω το Ghost of Yōtei όταν κυκλοφορήσει φέτος και πιθανότατα θα το απολαύσω, όπως και το Tsushima – όπως απολαμβάνω ένα μεγάλο Assassin’s Creed, με όλα του τα ελαττώματα, ή ένα διπλό Transporter και Transporter 2. Ελπίζω να πω το δικό μου «ναι!». Αλλά θα ήταν πιο εύκολο αν δεν προσπαθούσε τόσο πολύ να θεωρηθεί σοβαρό έργο – ένα Kurosawa film με τους δικούς του όρους – ταυτόχρονα. Αυτό είναι ένα παλιό σύμπλεγμα κατωτερότητας που φαίνεται να έχουν ακόμα τα video games. Η συμβουλή μου, ως αμετανόητος nerd, είναι να το αφήσουν πίσω. Θα ήταν πολύ πιο cool αν σταματούσαν να προσπαθούν τόσο.