Μια αναπάντεχη απογοήτευση
Φανταστείτε να επισκέπτεστε ένα μικρό, γοητευτικό εστιατόριο που έγινε γνωστό επειδή τόλμησε να αναμείξει τα συνηθισμένα υλικά με διαφορετικό τρόπο. Έχετε ξαναπάει, ξέρετε τι να περιμένετε. Το φαγητό μπορεί να μην είναι επαναστατικό, αλλά έχει μια μοναδική ποιότητα που δεν βρίσκετε αλλού, και ανυπομονείτε να δείτε τι θα ακολουθήσει. Όμως, όταν ο οικοδεσπότης σας φέρνει το πιάτο και σηκώνει το καπάκι, αυτό που αντικρίζετε είναι ένα ζευγάρι Pop-Tarts. Το δελεαστικό άρωμα που έρχεται από την κουζίνα, γεμάτο υποσχέσεις; Α, όχι. Είναι απλώς τα απομεινάρια από το προηγούμενο γεύμα του σεφ. Δεν προορίζεται για εσάς, τουλάχιστον αυτή τη φορά.
Η ιστορία του Hades 2 και η έλλειψη βάθους
Αυτή είναι περίπου η αίσθησή μου για την ιστορία του Hades 2, μετά από πολλές ώρες τόσο στην early access όσο και στην έκδοση 1.0. Τα συγκινητικά δράματα και οι ολοκληρωμένοι χαρακτήρες που χαρακτηρίζουν τη Supergiant απουσιάζουν, ενώ οι οικογενειακές συγκρούσεις που έκαναν το πρώτο Hades τόσο συναισθηματικό λειτουργούν απλώς ως διακόσμηση για κάτι που, μετά από δεκάδες ώρες, δεν ξεπερνά ποτέ τα τετριμμένα του ξεκινήματα. Το γνωστό ρητό για τις υποθέσεις ισχύει πάντα, αλλά η απογοήτευσή μου για την ιστορία του Hades 2 δεν είναι εντελώς αδικαιολόγητη.
Υποσχέσεις για βαθύτερα θέματα
Η Supergiant αφήνει διακριτικά να εννοηθεί ότι το Hades 2 έχει να πει κάτι περισσότερο από το να νικήσεις τον δύστροπο, αθάνατο παππού σου ξανά και ξανά. Κατά τη διάρκεια της αποστολής της Melinoë εμφανίζονται διάφορα πιθανά θέματα:
- Η θέση της Melinoë ως ξένη σε μια οικογένεια που την βλέπει μόνο ως εργαλείο, σε αντίθεση με τον Zagreus, το αγαπημένο παιδί της Κόλασης, κάτι που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αντανάκλαση των θεμάτων του πρώτου παιχνιδιού.
- Τι σημαίνει οικογένεια, αφού η Hecate έκλεψε και μεγάλωσε τη Melinoë ως κόρη και πολεμίστρια, όντας ουσιαστικά περισσότερο μητέρα της από την Persephone. Το θέμα αναφέρεται αρκετές φορές αλλά δεν εξελίσσεται.
- Το ζήτημα της επιλογής πλευράς σε μια οικογενειακή διαμάχη. Ο Chronos το θίγει όταν καταλαβαίνει ποια είναι η Melinoë, αλλά το θέμα δεν προχωράει.
Η απουσία ουσιαστικής εξέλιξης
Για να δώσω ένα πλαίσιο, έχω νικήσει το αφεντικό στην κορυφή του Ολύμπου και έχω κατατροπώσει τον Chronos. Κανένα από αυτά τα θέματα δεν αναπτύχθηκε ουσιαστικά. Έψαξα το αληθινό τέλος του Hades 2 για να δω αν τελικά συμβαίνει κάτι με αυτά. Το ζήτημα της επίλυσης της οικογενειακής σύγκρουσης εμφανίζεται, αλλά με τόσο ομαλό τρόπο που όλοι καταλήγουν ευτυχισμένοι χωρίς να αντιμετωπίσουν κάτι πραγματικά δύσκολο.
Ομοιότητες με άλλες σειρές
Ακολουθώντας οποιοδήποτε από αυτά τα αφηγηματικά μονοπάτια, το Hades 2 ίσως να θύμιζε υπερβολικά τη σειρά Percy Jackson του Rick Riordan, που συχνά αγγίζει παρόμοιες ιδέες. Παράδοξα, το Hades 2 καταλήγει έτσι κι αλλιώς: μια άχρωμη ομάδα αταίριαστων που εκτελούν τις εντολές αδιάφορων θεών, χωρίς να διαμαρτύρονται, για να επαναφέρουν την τάξη με μεγάλο προσωπικό κόστος.
Το πρόβλημα της αφήγησης
Το βασικό πρόβλημα της αφήγησης του Hades 2 βρίσκεται στον πυρήνα της. Το καταστροφικό γεγονός που πυροδότησε την ιστορία έχει ήδη συμβεί, ο κακός είναι ξεκάθαρος και χωρίς βάθος, και οι θέσεις όλων είναι σταθερές. Η μόνη δυνατή πορεία της ιστορίας είναι τόσο πολυπερπατημένη που μοιάζει περισσότερο με χαντάκι παρά με δρόμο — ενώνεστε και νικάτε τον Μεγάλο Κακό. Το μήνυμα της Supergiant για συνεργασία ενάντια σε ένα καταπιεστικό καθεστώς είναι αξιέπαινο και επίκαιρο, αλλά όταν οι στόχοι όλων είναι ευθυγραμμισμένοι από την αρχή, δεν υπάρχει χώρος για εξέλιξη ή αλλαγή.
Η διαφορά με το πρώτο Hades
Ένα από τα έξυπνα στοιχεία της ιστορίας του πρώτου Hades είναι η αδιαφορία του για ηθικά διλήμματα και μεγάλους κινδύνους. Η μοίρα του Κάτω Κόσμου; Ποιος είναι καλός και ποιος κακός; Αυτά δεν έχουν σημασία. Αυτό που μετράει είναι οι γονείς που προσπαθούν να κάνουν το σωστό και το παιδί που θέλει απλώς να ξαναενώσει την οικογένειά του. Αυτό επέτρεψε στη Supergiant να χτίσει έναν κόσμο που δεν εξαρτάται από τον Zagreus. Οι Nyx, Thanatos, Theseus και οι υπόλοιποι είναι ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, για τους οποίους ο γιος του Κάτω Κόσμου είναι απλώς ένα κομμάτι της ζωής τους, και μεγάλο μέρος της αφήγησης προκύπτει από το πώς ο Zagreus και η αποστολή του επηρεάζουν τα πάντα γύρω τους. Στο Hades 2, ξεχάστε το φεγγάρι της μάγισσας. Η Melinoë είναι ο ήλιος, και η βαρύτητα του ηρωισμού της τραβάει όλους στην τροχιά της, εις βάρος του συνόλου.
Ρηχότητα χαρακτήρων και σχέσεων
Μετά από μερικές διαδρομές, γνωρίζετε σχεδόν τα πάντα για τους συμμάχους σας στο Crossroads. Ναι, ο λόγος για τη σκυθρωπή διάθεση της Nemesis αποκαλύπτεται τελικά. Η Hecate δεν είναι μόνο μια μάγισσα μέντορας και επαναστάτρια, αν και κυρίως αυτό είναι. Ακόμα και ο Odysseus έχει ένα σκοτεινό παρελθόν που τον άφησε λυπημένο και μόνο, προσδίδοντας μια τραγική ευγένεια στα αστεία του και στην απροσδόκητη έλλειψη στρατηγικής του. Τίποτα από αυτά δεν επηρεάζει ουσιαστικά τη σχέση σας με αυτούς ή την κατανόηση του κόσμου της Melinoë — τουλάχιστον μέχρι τα credits — και αυτό διαφέρει έντονα από το πώς το Hades χειρίζεται τη γνωριμία του Zagreus με τους γύρω του.
Οι χαρακτήρες ως εργαλεία της Melinoë
Οι θλιβερές ιστορίες, τα όνειρα δικαιοσύνης και τα κίνητρα υπάρχουν μόνο για να εξυπηρετήσουν τον σκοπό της Melinoë. Για παράδειγμα, το να μάθετε για τον αγώνα της Hecate ενάντια στον Chronos έχει ως στόχο να ενισχύσει την εκδίκηση της Melinoë, ενώ το παρελθόν του Odysseus λειτουργεί ως υπενθύμιση για να συνεχίσει να μάχεται για την οικογένειά της ώστε να μην καταλήξει σαν αυτόν. Αυτό το στήσιμο αφήνει τους πάντες ρηχούς, άδειους και, το χειρότερο, αδιάφορους. Ναι, γοητευτική Nemesis και όμορφε Odysseus, χαίρομαι να χαθώ μαζί σας στις αχνές ομίχλες της άνοιξης για λίγο. Απλώς να ξέρετε ότι είναι μόνο για την εμφάνισή σας. Ακόμα και η ίδια η Melinoë παραμένει σχεδόν αμετάβλητη, με ελάχιστες αξιοσημείωτες διαφορές στη στάση ή την προσωπικότητά της από την πρώτη της αποστολή μέχρι την άνοδό της στον Όλυμπο, χωρίς να αναφέρουμε πώς μια από τις τελικές της αποφάσεις υπονομεύει το νόημα ολόκληρου του παιχνιδιού.
Απόλαυση στο gameplay, όχι στην ιστορία
Οι νύχτες περνούν, αλλά τίποτα νέο δεν εμφανίζεται κάτω από τη Γη. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζω να απολαμβάνω το Hades 2. Έπαιξα 30 ώρες στην early access και μπορώ εύκολα να φανταστώ να αφιερώνω τα διπλάσια στην τελική έκδοση, αν όχι περισσότερες. Το παιχνίδι είναι τόσο διασκεδαστικό και ικανοποιητικό, που δεν νομίζω να βαρεθώ να πειραματίζομαι με διαφορετικά builds σύντομα. Με το δεύτερο ταξίδι της Supergiant στον κόσμο των νεκρών να φτάνει στο τέλος του, ελπίζω απλώς οι επόμενοι χαρακτήρες τους να έχουν λίγο περισσότερη ζωντάνια.