Εντυπώσεις από το Mandragora: Whispers Of The Witch Tree
Όταν έγραψα για το Mandragora: Whispers Of The Witch Tree τον Ιανουάριο, ανησυχούσα μήπως αναδείξω κάτι μέτριο. Το Mandragora μοιάζει με πολλά σκοτεινά φανταστικά side-scrollers – σκληρό αλλά και χρωματιστό, σαν να έβαλαν αντλία ποδηλάτου στο Castlevania ή να χρησιμοποίησαν σμίλη στο Trine. Έχει RPG κλάσεις και δέντρα δεξιοτήτων, καθώς και crafting με εκατοντάδες αντικείμενα προς απόκτηση.
Ομολογώ ότι το κάλυψα κυρίως επειδή συμμετέχει ο Brian Mitsoda, συγγραφέας του Vampire: The Masquerade – Bloodlines. Αλλά όταν διάβασα τα σχόλια για το άρθρο, εβδομάδες αργότερα, υπήρχαν μερικοί που ενθουσιάζονταν παίζοντας τη δοκιμαστική έκδοση για ώρες. Το Mandragora κυκλοφορεί σήμερα. Έχω περάσει μία ή δύο ώρες με την πλήρη έκδοση και ναι, αυτό φαίνεται καλό.
Η κύρια έλξη είναι ότι, παρά την έμφαση σε συστήματα και αντικείμενα σε ορισμένα τρέιλερ, το Mandragora φαίνεται να επικεντρώνεται στην ιστορία. Διαδραματίζεται σε έναν αποκαλυπτικό κόσμο όπου ένας βασιλιάς ιερέας ελέγχει την Κόκκινη Πόλη, υποσχόμενος να κρατήσει μακριά τα νυχτερινά πλάσματα. Ο βασιλιάς ιερέας μοιάζει λίγο με τον Judge Claude Frollo από το Disney’s The Hunchback Of Notre-Dame και έχει την ίδια εμμονή με την κακοποίηση μαγισσών.
Παίζεις έναν ανακριτή της Κόκκινης Πόλης που επεμβαίνει για να ελεήσει μία από τις βασανισμένες μάγισσες, αποκτώντας μια μυστηριώδη δύναμη. Προκειμένου να σώσει την εικόνα του, ο βασιλιάς ιερέας σε ανακηρύσσει ως έναν από τους εκλεκτούς του θεού και σε στέλνει να εντοπίσεις άλλη μία μάγισσα. Εν τω μεταξύ, μια φωνή αρχίζει να ψιθυρίζει στο κεφάλι σου.
Οι αρχικές εκπαιδευτικές ενότητες είναι γεμάτες με στιβαρές συνομιλίες NPC που ενισχύουν την ατμόσφαιρα. Οι πορτρέτες των χαρακτήρων τρέμουν και κοιτούν με μίσος, κάτι που μερικοί σχολιαστές βρήκαν απο-putting, αλλά για μένα είναι το καλύτερο στοιχείο της οπτικής κατεύθυνσης του Mandragora μέχρι στιγμής. Βιαστικά μέσα στην Κόκκινη Πόλη, ανταλλάσσεις λόγια με άλλους ανακριτές και μαθαίνεις τα βασικά της αποφυγής. Στη συνέχεια, κατευθύνεσαι προς το δάσος για να σώσεις έναν σιδηρουργό και να ενοχλήσεις μερικούς τεράστιους λύκους.
Ως action-RPG, το Mandragora φαίνεται να έχει πολλά να προσφέρει, ισορροπώντας μεταξύ της κλασικής αίσθησης του Castlevania και των πολλών ξεκλειδώσεων του Path of Exile 2. Έχεις ένα κύριο όπλο και ένα βοηθητικό, όπως ξόρκι ή ασπίδα, άλμα, πιάσιμο άκρης και διάφορες θέσεις εξοπλισμού. Η μάχη εστιάζει στη διαχείριση αντοχής και στην αποφυγή, με την υπόσχεση να συνδυάζει ικανότητες και παθητικά σε μοναδικές μεθόδους εξόντωσης τεράτων.
Οι κινήσεις και οι έλεγχοι είναι λίγο αργοί, αλλά φαίνονται αρκετά ελκυστικοί. Ωστόσο, με ενδιαφέρει περισσότερο η ήπια λαβυρινθώδης σχεδίαση των επιπέδων, που είναι πλεγμένα γύρω από βωμούς τύπου Dark Souls όπου μπορείς να ταξιδέψεις γρήγορα και να αναβαθμιστείς, και είναι πλούσια σε μυστικά ψηλά σημεία και κρυμμένες εισόδους.
Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι η κεντρικότητα της ιστορίας και της γραφής. Ακόμα και στις πιο παιχνιδιάρικες στιγμές, το Mandragora φαίνεται να επιδιώκει μια συγκεκριμένη συνέπεια. Υπάρχει μια εκπαιδευτική στιγμή νωρίς όπου σπας μερικά κιβώτια και ο έμπορος που τα κατέχει σε βρίζει, μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι είσαι ανακριτής και να ζητήσει συγγνώμη. Μου αρέσει ένα παιχνίδι που ξέρει να μετατρέπει μια καθημερινή κατάσταση σε χαρακτήρα. Ελπίζω να έχω περισσότερες σκέψεις στο μέλλον (το Mandragora εκτιμάται ότι διαρκεί πάνω από 40 ώρες). Στο μεταξύ, εδώ είναι η σελίδα στο Steam.