Παιδιά, έχω παίξει αμέτρητες ώρες Mario Kart World.
Έχω ολοκληρώσει όλα τα Grands Prix (με τρία αστέρια, προφανώς), και τα Knockout Tours (όχι με τρία αστέρια, η ζωή είναι μικρή). Έχουμε μια συνεχή κόντρα με φίλους στο Mario Bros. Circuit Time Trial, όπου κοιμάσαι νικητής και ξυπνάς με μια θολή φωτογραφία κάποιου που σε ξεπέρασε για 0,003 δευτερόλεπτα.
Έχω πατήσει πάνω από 200 P-Switches και έχω βγάλει (μόλις το τσέκαρα) περίπου 211 φωτογραφίες στο Free Roam, οπότε το να πατάω το minus έχει γίνει μέρος της οδήγησής μου και μοιράζομαι φωτογραφίες σχεδόν κάθε μέρα στη gaming ομάδα μας στο WhatsApp. Χθες ο Ibby είπε “Τέλειες φωτογραφίες φίλε.”
Έχω φτάσει στο σημείο να προσπαθώ να βρω το σωστό ρυθμό για να πηδάω ασταμάτητα πάνω σε ένα Toad σαν τραμπολίνο. Δύσκολο!
Βοηθάει που το παιχνίδι είναι καθαρή χαρά κίνησης, κάθε κόλπο μια αναπήδηση, ένα σπρώξιμο, μια σπίθα γέλιου στη γλώσσα του kart. Και οι νέες κινήσεις το κάνουν να μοιάζει με momentum platformer, καλύπτοντας κάπως το κενό της απουσίας ενός πραγματικού single-player Nintendo adventure στην αρχή (και με momentum platformer εννοώ να προσπαθείς να πετάξεις το kart σου κοντά στην άκρη με νομίσματα, να το παρακάνεις, και μετά να προσπαθείς να κάνεις το rewind σωστά για να καταλήξεις στην κορυφή).
Αλλά δεν θα είχα ασχοληθεί τόσο φανατικά με αυτό το παιχνίδι αν το Bananza είχε κυκλοφορήσει ταυτόχρονα. Και το εκτιμώ αυτό, όπως και τους άλλους τρόπους που η περίοδος κυκλοφορίας του Switch 2 μου θύμισε λίγο την παλιά εποχή του Nintendo fandom. Αυτή η αίσθηση μου είναι γνώριμη.
Mario Kart και η αίσθηση ελευθερίας στο Free Roam
Το Free Roam mode έχει αυτή την αδόμητη (ή ημιτελή, χαχα) αίσθηση ελεύθερου παιχνιδιού που είχαμε μικροί· να παίρνεις καινούρια παιχνίδια σε γενέθλια και Χριστούγεννα, να τα εξερευνάς εξονυχιστικά για εβδομάδες, και μετά να ψάχνεις νέους τρόπους να παίξεις ανάποδα και αλλιώς (τώρα γυρνώντας το πιάτο;). Πρόσφατα κυκλοφορούσα στο Mario Kart World ανάποδα κρατώντας το ‘X’ — σου αποσπά την προσοχή από τη διαδρομή και σου επιτρέπει να θαυμάσεις τις αλλαγές στα μεγέθη των ελαστικών!
Ενέργεια επανάληψης με τα αναβαθμισμένα παιχνίδια του Switch 1
Υπάρχει και αυτή η έντονη, οικονομική, σχολαστική διάθεση να ξαναπαίζεις όλα τα αναβαθμισμένα παιχνίδια του Switch 1. Έχεις αυτό το wow των καινούριων γυαλιών όταν φορτώνεις το Tears of the Kingdom — απολαμβάνοντας ταυτόχρονα το παιχνίδι και τις αναμνήσεις σου, και εκτιμώντας τη διαφορά — και μετά χρησιμοποιείς το Zelda Notes app (με το GPS απενεργοποιημένο) για να τελειώσεις επιτέλους τα βασικά side quests. Χάρηκα που έπαιξα εκείνο με τις κοπέλες που μαζεύουν μανιτάρια, και νιώθω σαν μια μικρή ανάσα από τον ασταμάτητο καταιγισμό νέων παιχνιδιών, για να βάλεις μια τάξη και να βουτήξεις ξανά στα βάθη με 60fps και χωρίς κολλήματα.
Grace Περιόδου Κυκλοφορίας και η αίσθηση του καινούριου
Υποψιάζομαι πως υπάρχει και το φαινόμενο της Grace Περιόδου Κυκλοφορίας, μια αόρατη γραμμή όπου ξεκινάει το ‘καινούριο’ — όσο φανταστικό και πραγματικό όσο ένα σύνορο σε χάρτη. Έχω νέα κονσόλα και θέλω να τη χρησιμοποιώ. Αυτό σημαίνει καινούρια παιχνίδια όπως το Welcome Tour — ένα παιχνίδι που επιστρέφω ξανά και ξανά, παρόλο που δεν αναγνωρίζει την τηλεόρασή μου ως 4K και μπορείς να μαζέψεις μόνο ένα σκουπιδάκι από το μουσείο κάθε φορά — και νέα-παλιά όπως το Cyberpunk.
Ξέρω ότι κάποια third-party παιχνίδια δεν τα πήγαν τόσο καλά, αλλά νιώθω ακόμα αυτή τη λαχτάρα που κάνει παιχνίδια όπως το Fast Fusion να παίρνουν λίγη αγάπη, όπως τότε που πρωτοφόρτωνα το Game Boy Advance στο σπίτι του πατέρα μου με το F-Zero Maximum Velocity (και μια οθόνη που μόλις φαινόταν). Ή όλα εκείνα τα κλασικά για την οικογένειά μου, όπως Fighters Destiny, Snowboard Kids ή Lost Kingdoms στο GameCube.
Αναμνήσεις από τις πρώτες μέρες με το Switch 2
Το πιο περίεργο είναι ότι με εντυπωσίασε περισσότερο τις προάλλες, όταν έκανα scroll στην αρχική οθόνη του Switch (με απαράδεκτο blur;), διαλέγοντας ποιο από τα λίγα, λαμπερά παιχνίδια της κυκλοφορίας να παίξω. Μου θύμισε να ψάχνω τις κασέτες του N64 σε ένα παλιό κουτί παγωτού όταν δεν πήγαινα σχολείο. Ακόμα πιο τρελό, μόλις τσέκαρα και είναι μόνο περίπου 10, που τα έχω παίξει και αγαπήσει τόσο ώστε να γεμίσουν μια ολόκληρη εποχή. (Το Yoshi’s Story ήταν £18.99⇾ από το Cash Converters, σύμφωνα με το ξεφλουδισμένο αυτοκόλλητο στο πίσω μέρος.)
Έχω περάσει υπέροχα γνωρίζοντας το Switch 2, απολαμβάνοντας το Mario Kart και τα υπόλοιπα — με τα καλά και τα στραβά. Και τώρα χάρηκα αυτές τις λίγες εβδομάδες όπου όλοι συντονιστήκαμε με τον ενθουσιασμό για το Bananza — ένα all-timer Direct, μερικά αποσπάσματα από τα τραγούδια, να ανοίγω Chrome στα διαλείμματα στη δουλειά επειδή το Bing το διορθώνει σε ‘Bonanza’. Τόσο μεγάλο μέρος των παιχνιδιών είναι το πλαίσιο γύρω τους, και είναι ωραίο να υπάρχει λίγος χώρος χωρίς συνωστισμό, έτοιμος για hype. Τώρα νιώθω ότι ήρθε η ώρα για μια μεγάλη κυκλοφορία Nintendo.
Μένουν μόνο λίγες μέρες ακόμα.