Ηρεμία στις καθημερινές δουλειές
Μου αρέσει να πλένω τα πιάτα. Ακόμα και μετά από δέκα χρόνια, συχνά παραπονιέμαι που η γυναίκα μου αγόρασε πλυντήριο πιάτων. Βρίσκω ευχαρίστηση στη διαδικασία να καθαρίζω ένα βρώμικο πιάτο, ενώ τα χέρια μου ζεσταίνονται. Είναι μια απλή δεξιότητα, αλλά προσφέρει μια αίσθηση προόδου και ολοκλήρωσης, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι μια στοίβα καθαρά πιάτα. Με άλλα λόγια, το καταλαβαίνω, γνωρίζω όλα τα σχετικά ζητήματα, αλλά όταν ακούω για ένα νέο παιχνίδι με τεράστιο χάρτη γεμάτο εικονίδια προς εκκαθάριση, νιώθω μια ζεστή χαρά.
Κριτικές και προσδοκίες για το Ghost of Yōtei
Δεν έχω παίξει ακόμα το Ghost of Yōtei, καθώς δεν έχει κυκλοφορήσει, αν και ο Ethan έχει μοιραστεί κάποιες σκέψεις του. Διαβάζοντας τις κριτικές, βλέπω να επαναλαμβάνονται θέματα που επικρίνουν το παιχνίδι για αυτό που ο Ethan αποκαλεί «την ευχαρίστηση και το εκνευριστικό άγχος της εμμονικής ολοκλήρωσης που είναι μοναδικό στα παιχνίδια». Διαβάζω ότι το Yōtei προσπαθεί να κάνει τα εικονίδια λιγότερο εμφανή και τις επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες πιο φυσικό κομμάτι του κόσμου του, αλλά εξακολουθεί να βασίζεται σε αυτά. Βλέπω την εκρηκτική κριτική του William Hughes στο AV Club να τα περιγράφει ως «τα εννέα εκατομμύρια αγγαρείες που διακόπτουν την αποστολή εκδίκησης του [Atsu]». Στην πολύ προσεγμένη κριτική του Chris Tapsell στο Eurogamer, σημειώνει: «Για άλλη μια φορά, τα sidequests καταλήγουν να βοηθάς ανώνυμους NPCs με αστείες αγγαρείες που πάντα τελειώνουν με το να σκοτώνεις έξι έως δώδεκα κακούς». Και σκέφτομαι: «Τέλεια!»
Η ενοχή της απόλαυσης
Ξέρω, δεν είναι σωστό. Άνθρωποι σαν εμένα, που εκφράζουν τέτοιες σκέψεις, ενθαρρύνουν την είσοδο ανούσιου περιεχομένου στα παιχνίδια. Όμως πιστεύω πως υπάρχει κάτι ελκυστικό σε αυτή τη ρουτίνα που προσφέρουν ορισμένα παιχνίδια. Δεν το θεωρώ υψηλή τέχνη, ούτε κάτι που πρέπει να ενθαρρύνεται. Αλλά, κατά βάθος, το απολαμβάνω.
Η εμπειρία μου με το Dysmantle
Πρόσφατα με συνεπήρε το παιχνίδι επιβίωσης Dysmantle του 2021. Προστέθηκε στο Play Pass της Google, το εγκατέστησα στο tablet μου και πέρασα αμέτρητες ευχάριστες ώρες παίζοντας αυτό το απλοϊκό, επαναλαμβανόμενο παιχνίδι. Στόχος είναι να κατακτάς περιοχές ενός τεράστιου χάρτη, να εξοντώνεις ζόμπι και να βελτιώνεις τα εργαλεία σου. Δεν θέλω να το υποτιμήσω, γιατί μου χάρισε πολλές ώρες διασκέδασης. Δεν είναι υψηλή τέχνη; Παρ’ όλα αυτά, έχει περισσότερα να προσφέρει από άλλα του είδους του, με απρόσμενες ανατροπές, κρυφά mini-games και μια διασκεδαστική ιστορία, και γι’ αυτό έχει 4.600 «πολύ θετικές» κριτικές στο Steam. Όμως, αυτό που με κρατάει είναι η αίσθηση της απασχόλησης.
Η Ubisoft και η γοητεία της συλλογής
Το ίδιο ισχύει για πολλά παιχνίδια της Ubisoft. Η open-world φόρμουλα της Ubisoft έχει γίνει στόχος κριτικής εδώ και χρόνια, από το Far Cry μέχρι το Assassin’s Creed και το Watch_Dogs. Όλοι γελάμε με τα αμέτρητα εικονίδια, αναρωτιόμαστε αν θέλουμε πραγματικά να μαζέψουμε κάθε χαμένη πεταλούδα ή ό,τι άλλο υπάρχει. Αλλά, κρυφά, μου αρέσει να τα συλλέγω όλα. Υπάρχει αυτός ο βρώμικος χάρτης, και μπορώ να τον καθαρίσω. Απαιτεί μόνο βασικές δεξιότητες, αλλά προσφέρει συνεχή αίσθηση προόδου και στο τέλος, ένας καθαρός χάρτης.
Παρομοιώσεις με άλλα παιχνίδια
Σε πολλά σημεία, βλέπω παιχνίδια όπως το Ghost of Yōtei και το Far Cry 6 πιο κοντά στο PowerWash Simulator παρά στο Death Stranding ή το The Witcher 3. Λατρεύω το PowerWash Simulator, όπως φαίνεται και από την αρχή του κειμένου. Είναι κυριολεκτικά ένα παιχνίδι όπου καθαρίζεις βρώμικα αντικείμενα με ελάχιστη δεξιότητα, αλλά με συνεχή αίσθηση προόδου. Αυτή είναι όλη η ιδέα του. Έχω αγοράσει όλα τα DLCs στο Xbox, απλώς για να έχω περισσότερα πράγματα να καθαρίσω, όχι επειδή με ενθουσιάζει το θέμα τους. Πιστεύω πραγματικά ότι αυτή η αίσθηση ανταμοιβής και προόδου είναι που με ωθεί να παραμερίζω την κύρια ιστορία σε παιχνίδια όπως το Ghost of Tsushima και το Horizon Zero Dawn, μόνο και μόνο για να καθαρίσω τον χάρτη.
Η εμμονή με τη λεπτομέρεια
Αυτή τη στιγμή ξαναπαίζω το Metroid Dread (έφτασα στο τελικό boss, αλλά δεν μπορώ να περάσω το τρίτο στάδιο και εκνευρίζομαι), και συνειδητοποίησα ότι μόλις απέκτησα το double-jump, ήμουν λιγότερο ενθουσιασμένος για τις νέες περιοχές που μπορώ να φτάσω και περισσότερο για το ότι μπορώ να συμπληρώσω όλα τα τετράγωνα στο minimap. Μακάρι να αστειευόμουν. Σκέφτηκα, «Επιτέλους, μπορώ να γεμίσω τα τελευταία τετραγωνάκια σε όλα τα save rooms!» Δεν είναι φυσιολογικό. Ούτε εγώ είμαι.
Η ενοχή και η αποδοχή
Αλλά αυτό το παράλογο κομμάτι μου βλέπει τις κριτικές του Yōtei και σκέφτεται, «Ναι, σωστά το επισημαίνετε. Είναι κουραστικό. Αλλά πριν δεν ήμουν σίγουρος αν ήθελα να δώσω $80⇾, τώρα όμως είμαι σίγουρος!»
Η συζήτηση για την αξία της τέχνης
Σας προσκαλώ να με καταδικάσετε. Όταν πρότεινα αυτό το άρθρο, η Carolyn Petit του Kotaku απάντησε τέλεια: «Νομίζω ότι είναι ένα καλό επιχείρημα και σίγουρα μπορείς να το γράψεις! Απλώς εγώ είμαι της άποψης ότι η τέχνη πρέπει να είναι το τσεκούρι για τη παγωμένη θάλασα μέσα μας!» Και σκέφτηκα, ναι, έχει δίκιο. Μακάρι να ήμουν αυτός ο ήρωας με το τσεκούρι, να μάχομαι για την τέχνη σε έναν κόσμο γεμάτο ανούσιες ασχολίες! Και ξέρετε, ως ένα βαθμό είμαι! Αφιερώνω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ στο να γράφω για παράξενα, ευφάνταστα και έξυπνα παιχνίδια, στηρίζοντας τα μικρά indies με μεγάλες ιδέες. Έχω κι εγώ λίγο από το τσεκούρι! Αλλά, ταυτόχρονα, μου αρέσει να το αφήνω κάτω, γιατί είναι βαρύ, είμαι κουρασμένος, και απλώς θέλω να αράξω στον καναπέ, να ενταχθώ όπως λέει ο Tapsell στο Eurogamer review «στην ομάδα της πρόθυμης λοβοτομής» και να κάνω τα βρώμικα πιάτα να λάμπουν.