Ημέρα του Πατέρα: Παιχνίδια για να επαναφέρω τον μπαμπά στο gaming
Είναι Ημέρα του Πατέρα και πολλοί gamers περνούν χρόνο με τους μπαμπάδες τους, παίζοντας ίσως και μαζί. Για άλλους, οι μπαμπάδες τους δεν είναι gamers ή, όπως ο δικός μου, ήταν παλιά αλλά έχουν απομακρυνθεί από το gaming τα τελευταία χρόνια. Στόχος μου αυτή την Ημέρα του Πατέρα είναι να επαναφέρω τον μπαμπά μου στο gaming με νέα παιχνίδια που θα κυκλοφορήσουν το 2025.
Ο μπαμπάς μου ήταν μεγάλος φαν του Call of Duty, αφιερώνοντας εκατοντάδες ώρες σε κάθε νέο multiplayer και κατακτώντας τις καμπάνιες. Είχε επιτύχει εντυπωσιακά επιτεύγματα όπως το να νικήσει το Call of Duty 2 και το World at War σε Veteran δυσκολία, καθώς και να ανακαλύψει Easter eggs σε χάρτες Zombies. Καθώς μεγάλωνε, το γρήγορο multiplayer έγινε πιο δύσκολο για αυτόν, και η τρέλα του battle royale δεν τον ενδιέφερε καθόλου. Πριν το Call of Duty, έπαιζε μια μεγάλη ποικιλία παιχνιδιών, γι’ αυτό αποφάσισα να σκεφτώ λίγο διαφορετικά με τους τίτλους που θα του προτείνω αυτή την Ημέρα του Πατέρα. Νομίζω ότι οποιοσδήποτε σε παρόμοια κατάσταση θα πρέπει να εξετάσει αυτούς τους τίτλους.
Σχετικά με την Ημέρα του Πατέρα: Μια Κατάταξη Πατέρων στα Βιντεοπαιχνίδια
Τα πέντε παιχνίδια που επέλεξα για αυτή την Ημέρα του Πατέρα είναι όλα του 2025, αλλά προσφέρουν μια ευρεία γκάμα εμπειριών. Το Mario Kart World είναι το πιο πρόσφατο παιχνίδι στη λίστα και ελπίζω να ξυπνήσει τη νοσταλγία του για παιχνίδια όπως το Mario Kart 64, καθώς και για τα racing games γενικότερα. Το Split Fiction, από την άλλη, είναι ένας τρόπος να παίξουμε μαζί, και αν και η ιδιαιτερότητά του μπορεί να τον αποθαρρύνει, είναι αναμφισβήτητο πόσο διασκεδαστικό είναι στο co-op. Το Clair Obscur: Expedition 33 είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στη λίστα, αλλά πιστεύω ότι οποιοσδήποτε μπαμπάς που έπαιζε παλιά Final Fantasy μπορεί να το βρει ελκυστικό. Και τέλος, το Oblivion Remastered, που είναι μια αναδρομή στην εποχή του Xbox 360, την τελευταία που ο μπαμπάς μου πραγματικά απόλαυσε, και το Blue Prince, που είναι ένα προκλητικό puzzle game που μπορεί να προσελκύσει και μη gamers.
- Blue Prince: Πρώτο πρόσωπο puzzle game με roguelike στοιχεία που ελπίζω να θυμίσει στον μπαμπά μου κλασικά του είδους όπως το Riven και το Myst. Οι παίκτες εξερευνούν μια έπαυλη επιλέγοντας ανάμεσα σε τρία δωμάτια κάθε φορά που ανοίγουν μια πόρτα. Τα δωμάτια προσφέρουν μοναδικές προκλήσεις και μυστικά, με στόχο την επίτευξη του Room 46. Οι γρίφοι είναι εύκολοι στην κατανόηση αλλά δύσκολοι στην κυριαρχία, και το παιχνίδι έχει μια εθιστική ποιότητα που το καθιστά δύσκολο να σταματήσεις. Αν και είναι single-player, είναι πολύ διασκεδαστικό να παίζεις με παρέα.
- Clair Obscur: Expedition 33: Είναι μια μεγάλη πρόκληση γιατί ο μπαμπάς μου δεν έχει παίξει turn-based RPG εδώ και δεκαετίες, αλλά αν θα του αρέσει κάποιο από τα πιο πρόσφατα του είδους, θα είναι αυτό. Κάθε ενέργεια απαιτεί συμμετοχή από τον παίκτη, με δυνατότητα αποφυγής ή αποκρούσεως επιθέσεων. Οι επιθέσεις της ομάδας ενισχύονται μέσω ενός QTE συστήματος, διασφαλίζοντας ότι οι παίκτες πρέπει πάντα να είναι σε εγρήγορση. Η μάχη είναι συναρπαστική με έναν τρόπο που τα περισσότερα turn-based παιχνίδια δεν είναι, αλλά ελπίζω ότι η ιστορία θα τον κρατήσει.
- Mario Kart World: Ο μπαμπάς μου έπαιζε simulation racing games όπως το Gran Turismo, αλλά του άρεσαν γενικά οι αγώνες και έπαιζε Mario Kart 64 multiplayer. Έχω όμορφες αναμνήσεις από το Mario Kart 64 με τον μπαμπά μου, και με το πόσο εύκολο είναι το Mario Kart World, φαίνεται η καλύτερη επιλογή για να τον επαναφέρω στο gaming. Οι κλασικοί τρόποι παιχνιδιού όπως το Grand Prix και το Battle είναι διασκεδαστικοί, αλλά νομίζω ότι ο ανοιχτός κόσμος θα τον ενθουσιάσει, και το Knockout Tour θα τον κρατήσει να παίζει.
- Oblivion Remastered: Η τελευταία φορά που ο μπαμπάς μου έπαιξε σοβαρά ήταν στην εποχή του Xbox 360. Ένα από τα μεγαλύτερα παιχνίδια εκείνης της κονσόλας ήταν το The Elder Scrolls 4: Oblivion, το οποίο τώρα έχει μια ανανεωμένη έκδοση. Η επιστροφή στο Cyrodiil με τα βελτιωμένα γραφικά ελπίζω να του ξυπνήσει νοσταλγία για τις παλιές του gaming στιγμές.
- Split Fiction: Είναι κυρίως ένα co-op platformer, αλλά συνδυάζει διάφορα είδη. Γεμάτο παράξενες στιγμές, όπως το επίπεδο όπου οι παίκτες παίζουν ως γουρούνια και τελικά μετατρέπονται σε λουκάνικα, μπορεί να τον κρατήσει ή να τον αποθαρρύνει. Πιστεύω ότι οι έξυπνοι co-op μηχανισμοί θα τον κερδίσουν και αν του αρέσει, μπορώ να του δείξω και άλλα co-op παιχνίδια του Josef Fares όπως το It Takes Two και το A Way Out.