Κριτική για το Pokémon Scarlet και Violet
Κάποιος μου είπε ότι το Pokémon Scarlet και Violet θα ήταν το καλύτερο παιχνίδι της σειράς αν δεν ήταν για το Nintendo Switch. Ήμουν επιφυλακτικός και μάλλον αγενής. Πού είναι η καρδιά; Πού είναι η γοητεία; Ένας σκύλος σε σχήμα ψωμιού δεν είναι αρκετός για να με επαναφέρει, ειδικά με αυτά τα δέντρα. Αλλά, θεέ μου, έκανα λάθος. Στην πραγματικότητα, δεν νομίζω ότι έχω ποτέ κάνει τόσο μεγάλο λάθος για ένα παιχνίδι Pokémon.
Είχα απομακρυνθεί από τη σειρά με το Sword και Shield. Η απόδοση, ο άδειος κόσμος, οι ιδέες που φeltσαν φτωχές και ημιτελείς, ήταν σαν προσωπικό τραύμα. Ξέρω ότι μιλάει η νοσταλγία, αλλά μπήκα στη σειρά ως παιδί με τα Red και Blue, και η μετάβαση σε Yellow, Gold και Silver, και μετά Crystal – το καλύτερο – ήταν σαν να ήμουν εξερευνητής σε νέα εδάφη. Ο κόσμος του Pokémon συνέχιζε να επεκτείνεται και νιώθαμε σαν πρωτοπόροι που ανακαλύπτουν νέες περιοχές, πλάσματα και τρόπους αλληλεπίδρασης με τον κόσμο.
Από το GameBoy στο GameBoy Advance και στο DS, αυτός ο κόσμος γινόταν πιο ευρύς και βαθύς. Είτε ήταν Hoenn είτε Sinnoh είτε Unova, βυθίσαμε τα πόδια μας στη γόνιμη γη νέων χωρών και ηπείρων και αρχίσαμε να αποκαλύπτουμε τα μυστήρια αυτού του σχεδόν πραγματικού φανταστικού κόσμου. Για μένα, ήταν το πλοίο προς τη Γαλλία (συγγνώμη, Kalos) όπου άρχισα να αισθάνομαι τα πρώτα σημάδια αναταραχής: τα παιχνίδια 3DS φeltσαν ρηχά και ημιτελή, σαν να είχε η Game Freak αναλάβει περισσότερα από όσα μπορούσε να διαχειριστεί. Η αίσθηση βάθους και ζωντάνιας του κόσμου της ήταν το πρώτο θύμα μιας προβληματικής διαδικασίας ανάπτυξης.
Στην Αλάσκα (συγγνώμη, Alola), ήμουν έτοιμος να εγκαταλείψω το πλοίο. Η αφήγηση είχε γίνει πολύ παιδική για μένα. Είμαι στο Pokémon για την αίσθηση της οικοδόμησης κόσμου και της μάχης. Τα αφηγηματικά στοιχεία είναι εντάξει ως διακοσμητικά, αλλά αν θέλω ιστορίες Pokémon, θα προτιμήσω το anime (ή τα εκπληκτικά YouTube shorts Origins και Generations). Το Sun και Moon αύξησαν την παιδική ανοησία, αραίωσαν τη μάχη σε αμελητέα επίπεδα και διαρκώς διέκοπταν το παιχνίδι μου με τις ανόητες συνομιλίες τους.
Με το Sword και Shield, οι ροζ γυαλιά μου άρχισαν να ραγίζουν. Το end-game ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και ένιωθα ότι συμπλήρωνα το Pokédex χωρίς να προσπαθώ. Αυτό ήταν; Έγινε έτσι το Pokémon; Παρά την επιπλέον διάσταση από τα sprite-based παιχνίδια του παρελθόντος, είχε χάσει τόση από την βάθος του και φeltσε ρηχό, ά awkward και εξαντλημένο.
Ίσως το πρόβλημα ήμουν εγώ; Λάτρευα το Pokémon ως παιδί, το είχα εμμονή ως έφηβος και έπαιζα ανταγωνιστικά σε πρωταθλήματα στα 20 μου. Ίσως απλά το έχω ξεπεράσει τώρα που είμαι 30. Ίσως δεν είναι οι δυσκολίες της Game Freak με την τεχνολογία, ίσως δεν είναι οι κακές ταχύτητες φόρτωσης, ίσως δεν είναι η ολοένα και πιο περίεργη και απαιτητική βάση θαυμαστών που με αποθαρρύνει. Ίσως είμαι εγώ. Ίσως απλά γίνομαι πολύ μεγάλος για το Pokémon.
Multiplayer εστιασμένο παιχνίδι
Ένας φίλος μου έδειξε το Scarlet και Violet στο Switch του κατά την περίοδο αναθεώρησης του παιχνιδιού, και το απέρριψα. Γιατί χρειαζόταν 15 δευτερόλεπτα για να φορτώσει το μενού; Γιατί οι μεταβάσεις μάχης έριχναν τον ρυθμό; Γιατί η 2D τέχνη είναι τόσο χαμηλής ανάλυσης; Τι συμβαίνει με την απόσταση σχεδίασης; Γιατί ένα από τα flagship παιχνίδια της Nintendo είναι τόσο άσχημο και φτηνό;
“Θα ήταν το καλύτερο παιχνίδι της σειράς αν η απόδοση ήταν καλύτερη,” επέμεινε αυτός ο φίλος, καθώς το παιχνίδι δυσκολευόταν να φορτώσει μια μάχη με Gym Leader. “Σοβαρά, υπάρχουν τόσα καλά πράγματα εδώ.” Δεν ήμουν πεπεισμένος. Πώς μπορεί η Game Freak να συνδυάσει τόσες καλές ιδέες με ανίκανη υλοποίηση; Γιατί να κρύβει τόσες καλές ιδέες πίσω από μια σειρά σφαλμάτων;
Προχωρώντας στο Nintendo Switch 2, διάβασα τον Alex Donaldson, έναν συνάδελφο VG247-to-Eurogamer, να μιλάει για το Pokémon Scarlet και Violet στην αδελφή μας ιστοσελίδα. “Με τεχνικές βελτιώσεις, το Pokémon Scarlet και Violet μεταμορφώνεται εντελώς στο Nintendo Switch 2,” επέμεινε. Εντάξει, σκέφτηκα. Θα το δοκιμάσω. Έχω μια δύσκολη περίοδο τώρα – μια μετακόμιση και μια νέα δουλειά – και νιώθω ότι χρειάζομαι κάτι για να με συνδέσει ξανά με μια εποχή που φeltσε πιο απλή. Νομίζω, ιατρικά, ότι χρειάζομαι λίγο Pokémon στη ζωή μου.
Το παιχνίδι ζωντάνεψε σε λιγότερο από 10 λεπτά – σπάνιο φαινόμενο στα σύγχρονα Pokémon – και νιώθω ενθουσιασμένος που η Game Freak με εμπιστεύεται με τα συστήματά της τόσο γρήγορα. Δεν υπάρχει εδώ καθοδήγηση για νήπια, ευτυχώς. Στην παρούσα φάση, είμαι 22 ώρες μέσα και περνάω υπέροχα. Η Paldea είναι ζωντανή σε HDR, το ισπανικής έμπνευσης σκηνικό της γεμάτο χρώμα, και η απόσταση σχεδίασης έχει βελτιωθεί δραστικά. Μπορώ να δω ακόμη και τους (αμφιλεγόμενους) ανεμόμυλους από μακριά σωστά, και κάτι μέσα μου έχει την επιθυμία να τους πολεμήσει.
Δεν νιώθω ακριβώς τόσο ενθουσιασμένος όσο όταν έπαιξα τα Gold και Silver για πρώτη φορά, αλλά νομίζω ότι αυτή η σπίθα της παιδικής απορίας μέσα μου έχει σβήσει για πάντα, θαμμένη κάτω από 20 χρόνια χρεών φοιτητικών δανείων και επιστολών για έκτακτη φορολόγηση στους μισθούς μου. Αλλά νιώθω όπως όταν έπαιξα τα Black και White, και αυτό είναι μεγάλο κομπλιμέντο. Αυτά τα παιχνίδια – γεμάτα με έναν χάρτη εμπνευσμένο από την Αμερική και εντελώς νέο Pokédex – ήταν η μεγαλύτερη ανανέωση που έχει δει η σειρά στα 27 χρόνια της. Και τώρα το Scarlet και Violet μου δίνει την ίδια αίσθηση καθώς η επιφάνεια της ασχήμιας και της φτηνιάς αποκαλύπτεται.
Φαίνεται καταπληκτικό σε φορητή μορφή, αλλά η καλλιτεχνική κατεύθυνση αρχίζει να δείχνει τα όριά της όταν είναι συνδεδεμένο.
Μην με παρεξηγείτε, τα παιχνίδια εξακολουθούν να έχουν τα προβλήματά τους. Φαίνεται ότι η Game Freak ξόδεψε τόσο πολύ χρόνο σε αυτόν τον ανοιχτό κόσμο που ξέχασε να φτιάξει εσωτερικούς χώρους για οτιδήποτε. Παρά τον αριθμό των NPC που περιφέρονται, κανένας τους δεν έχει πραγματικά πολλά να πει. Μου είπαν ότι δεν υπάρχει πραγματικά κανένα post-game για να μιλήσουμε, και φαίνεται ότι το παιχνίδι χτίστηκε γύρω από τη λειτουργία multiplayer, που είναι εντάξει. Αλλά αυτό έρχεται με το κόστος όλων των πραγμάτων που έκαναν το Pokémon να νιώθει σαν ένα “παιχνίδι για πάντα” όταν ήμουν νεότερος: rematches γυμναστηρίων (καλύτερα υλοποιημένα στα HeartGold/SoulSilver), μυστικοί superbosses (η Cynthia παραμένει κορυφαία στιγμή της σειράς), και η αναζήτηση κρυφών Legendary ‘mon.
Αλλά αυτά τα λάθη δεν είναι τόσο σοβαρά τώρα που η τεχνική πλευρά έχει διορθωθεί, τουλάχιστον. Είμαι πολύ χαρούμενος που δεν αγόρασα αυτά τα παιχνίδια στην αρχή, γιατί νομίζω ότι η αρχική τους έκδοση θα είχε βάλει την τελευταία σφραγίδα στο φέρετρο της αγάπης μου για το Pokémon για πάντα. Όπως είναι τώρα, η αναγκαστική, καθυστερημένη ικανοποίηση μου μπορεί να έχει σώσει μία από τις πιο σημαντικές σειρές παιχνιδιών στη ζωή μου.