Είμαι παθιασμένος με τους Gestrals του Clair Obscur: Expedition 33.

Clair Obscur: Expedition 33 – Μια Υπέροχη Αρχή για RPG

Το Clair Obscur: Expedition 33 έχει ήδη ξεπεράσει τις προσδοκίες ως ντεμπούτο RPG από την Sandfall Interactive. Διαθέτει αγαπητούς χαρακτήρες, αξέχαστους εχθρούς και ένα δυναμικό σύστημα μάχης. Η ιστορία είναι επίσης εξαιρετικά προοδευτική. Σε αυτή τη σκοτεινή φαντασία, μια κακή θεότητα που ονομάζεται Paintress εξαφανίζει τους πολίτες του Lumiére μόλις φτάσουν σε μια συγκεκριμένη ηλικία. Παίζετε ως μέλη της Expedition 33, μιας ομάδας που ελπίζει να σκοτώσει την Paintress πριν μπορέσει να εξοντώσει περισσότερους ανθρώπους. Ωστόσο, υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που τοποθετεί το Clair Obscur ανάμεσα στους μεγάλους: αυτοί οι παράξενοι μικροί τύποι που ονομάζονται Gestrals. Τους λατρεύω.

Συναντάτε τον πρώτο σας Gestral, τον Noco, κοντά στην αρχή της αποστολής των κύριων χαρακτήρων. Φαίνεται σαν ένα από αυτά τα αναδιπλούμενα γλυπτά που μοντελοποιούν το ανθρώπινο σώμα για σκίτσο, αλλά με μια μύτη πινέλου στο κεφάλι του. Μιλάει σε ένα μείγμα γλωσσών που θυμίζει Minion, με κάποιες αναγνωρίσιμες αγγλικές λέξεις, οι περισσότερες από τις οποίες σχετίζονται με την επιθυμία να σας πολεμήσει. Ο Noco είναι επίσης ευχάριστα μικρός, ενισχύοντας την παράνοια των προσπαθειών του να σας προκαλέσει.

Θα τον αγαπούσα ούτως ή άλλως, αλλά είναι ιδιαίτερα παράδοξος σε μια ιστορία που είναι αλλιώς τόσο σκοτεινή. Στην αρχή του παιχνιδιού, ο κύριος χαρακτήρας, Gustave, παρακολουθεί τον αγαπημένο του να πεθαίνει· στη συνέχεια, η πλειονότητα της ομάδας του εξοντώνεται σε μια παραλία. Σκέφτεται να αυτοκτονήσει πριν τον ανακαλύψει ένας άλλος συμπαίκτης, ο Lune. Όταν συνειδητοποιεί ότι η ομάδα του δεν είναι νεκρή τελικά, ο Gustave πείθεται απρόθυμα να συνεχίσει. Συναντάτε τον Noco λίγο αργότερα και η αλλαγή τόνου προς την κωμικότητα είναι άμεση και ανατρεπτική. Στις επόμενες ώρες, κατευθύνεστε προς το χωριό των Gestrals — με την ευλογία του Noco — για να βρείτε έναν τρόπο να διασχίσετε τη θάλασσα και να προχωρήσετε την αποστολή σας.

Στο δρόμο προς το χωριό, πολεμάτε Gestrals σε τεράστιες, μηχανικές στολές Sakepatate. Και γιατί συνεχίζουν να σας πολεμούν, αν και ο Noco σας έστειλε εκεί; Επειδή οι Gestrals θέλουν να πολεμούν όλους συνεχώς, συμπεριλαμβανομένων των άλλων, πριν ξεχάσουν τα πάντα σε δύο δευτερόλεπτα, όπως οι χρυσόψαρα. Κάποιοι το κάνουν γιατί θέλουν να σας ληστέψουν, άλλοι απλώς γιατί μπορούν. Οι Gestral έμποροι θα σας δώσουν μυστικά αποθέματα αν τους νικήσετε σε μάχη. Υπάρχει επίσης μια αρένα όπου οι μεγαλύτεροι Gestrals μπορούν να πολεμούν ανθρώπους. Δεν ξέρω πώς επιβιώνουν εδώ, εκτός από κάποιες ασαφείς συνομιλίες που υποδηλώνουν ότι “αναγεννιούνται” περιοδικά.

Αυτοί που δεν προσπαθούν να σας πολεμήσουν κάνουν εξαιρετικά τυχαία και παρορμητικά πράγματα. Υπάρχει μια ομάδα παιδιών Gestrals που παρακολουθούν έναν ενήλικα να παίζει κιθάρα σκεπτικά, ενώ ένας άλλος λέει, “Ας χορέψουμε,” αρχίζει να χορεύει break dance και συνεχίζει να χορεύει ενώ εσείς στέκεστε εκεί. Βρήκα ότι αυτή η ενότητα του παιχνιδιού απολαμβάνεται καλύτερα ενώ ντύνετε τον χαρακτήρα σας είτε με την στολή “Sakepatate” είτε με την στολή “Baguette”. Μια επαγγελματική συμβουλή. Πραγματικά απαλύνει την όλη κατάσταση του “χάνοντας όλους τους αγαπημένους σας που είναι 34 ετών και άνω”.

Πρέπει να φύγω τελικά από την πόλη των Gestrals; Δεν θέλω. Αυτοί οι μικροί τύποι είναι απαραίτητοι για ένα καλό παιχνίδι ανοιχτού κόσμου. Είναι ακόμα καλύτερο όταν ζουν σε μια πόλη όπου μπορούν να συμμετέχουν στις παράξενες τελετές τους μαζί. Πώς θα ήταν τα παιχνίδια Zelda χωρίς τους Koroks ή το ομιχλώδες δάσος όπου ζουν μαζί; Υπάρχουν οι φιλικοί ρομπότ του Nier: Automata που ζουν σε μια κοινότητα, υπό την ηγεσία του Pascal, αμφισβητώντας την ιδέα ότι όλα τα ρομπότ είναι κακά. Και οι φτωχοί Albinaurics του Elden Ring που ζουν για να γίνουν ρουναρισμένοι γύρω από το Παλάτι του Mohgywn. Οι Gestrals είναι αξέχαστοι — και ελπίζω να τους ξαναδώ ακόμα και μετά την αποχώρησή μου από το χωριό τους. Πρέπει.