Πρώτες εντυπώσεις: Μια γνώριμη αίσθηση
Δύο ώρες μέσα στο Hollow Knight: Silksong και ήδη νιώθω σαν να παίζω Dark Souls για πρώτη φορά ξανά. Το Hollow Knight: Silksong είναι εντελώς άγνωστο. Η Hornet είναι μια νέα πρωταγωνίστρια σε έναν ξένο τόπο, και κατά συνέπεια, νιώθω κι εγώ ξένος. Δεν βοηθά το γεγονός ότι έχω να παίξω Hollow Knight από το 2018 – απέφευγα να το ξαναπαίξω επειδή αφελώς πίστευα ότι το Silksong ήταν πάντα κοντά στην κυκλοφορία του. Παράδοξα, όμως, αυτή η αίσθηση εξερεύνησης του αγνώστου – σαν να μπαίνεις σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από τη μικρή Hornet – είναι το μόνο που μου φαίνεται οικείο.
Αναμνήσεις από το παρελθόν
Μέρος αυτής της αίσθησης μοιάζει με το να ξεκινάς το Hollow Knight από την αρχή, κάτι που είναι λογικό. Όμως, ταυτόχρονα, ξυπνά μνήμες από την πρώτη μου εμπειρία με το Dark Souls, όταν έκανα τα πρώτα διστακτικά βήματα στο Lordran, έναν κόσμο διαφορετικό από κάθε άλλη περιπέτεια. Ένιωθα πως έμπαινα σε έναν τόπο που υπήρχε πολύ πριν φτάσω – έναν κόσμο τόσο παλιό που οι κάτοικοί του είχαν ήδη φθαρεί και παρακμάσει. Παράλληλα, υπήρχε μια σκληρότητα, με τους απαιτητικούς μηχανισμούς της FromSoftware να ταιριάζουν απόλυτα στο περιβάλλον.
Η νοσταλγία της ανακάλυψης
Δεν έχω παίξει παρά μόνο δύο ώρες στο Hollow Knight: Silksong, αλλά αυτή η νοσταλγία με συνοδεύει από την αρχή. Αν και είναι πολύ νωρίς για να εκφέρω άποψη για το ίδιο το παιχνίδι (δείτε την κριτική μας για το Hollow Knight που βρίσκεται σε εξέλιξη), νιώθω τυχερός που ξαναζώ αυτό το αίσθημα θαυμασμού.
Ένα παράξενο νέο βασίλειο
Σε κυριολεκτικό επίπεδο, το Hollow Knight: Silksong θυμίζει κάποια μοτίβα του Dark Souls. Όπως το Lordran είναι μια γη μακρινή και μοναχική, έτσι και το ταξίδι της Silksong προς το Pharloom μοιάζει ονειρικό, χωρίς να μπορείς να υπολογίσεις πόσο διαρκεί. Η Hornet, η μόνη μας σύνδεση με το γνωστό, είναι εξίσου χαμένη όσο κι εμείς. Όμως το γοτθικό βασίλειο του Pharloom υπήρχε πάντα, και το νιώθεις από τη στιγμή που φτάνεις. Αμέτρητοι προσκυνητές ετοιμάζονται για το τελευταίο τους ταξίδι στη βάση ενός τεράστιου βουνού, χωρίς να περιμένουν να επιβιώσουν.
Η ατμόσφαιρα του Pharloom
Πιο ψηλά στις πλαγιές, οι προκάτοχοί τους σέρνονται και παραπατούν, τρελαμένοι από την ιερή τους αποστολή. Το ίδιο το βουνό – ή τουλάχιστον τα σπηλαιώδη θεμέλιά του – είναι φτιαγμένο από τα οστά παλιών προσκυνητών, τα λείψανά τους ανοίγουν τον δρόμο για τους επόμενους. Όλα μοιάζουν καθαρτήρια – κάθε χαρακτήρας που συναντάς βρίσκεται σε κάποιο ταξίδι, και είναι δύσκολο να αποτινάξεις μια βαριά θλίψη. Δεν μου αρέσει καν να σκοτώνω τους μανιασμένους προσκυνητές, που φαίνεται να ορμούν πάνω σου από απελπισία, μέχρι που ένας πιο λογικός τους μου λέει πως ο θάνατος είναι λύτρωση.
Αναμνήσεις από άλλους κόσμους
Περπατώντας πάνω σε αυτά τα οστά, θυμάμαι το Anor Londo του Dark Souls. Ενώ νιώθω μικρός κοιτώντας κάτω στο ασβεστολιθικό χαλί του Silksong, το ίδιο μικρός νιώθω κοιτώντας ψηλά στο Anor Londo – σε πύργους και γέφυρες που μοιάζουν αδύνατο να χτίστηκαν σε αυτή ή και σε δέκα προηγούμενες ζωές. Μια παρόμοια αίσθηση μου δίνει και το The Lord of the Rings, με τις μεγάλες πόλεις της Middle-earth που χτίστηκαν από ξωτικά και ανθρώπους που έχουν χαθεί, τα έργα τους διατηρούνται μέσα από ιστορίες και τραγούδια που θρηνούν περασμένες εποχές. Αυτή την αληθοφανή ιστορία τη νιώθω στα ερείπια του Firelink Shrine, και δίπλα στον προσκυνητή του Silksong που τραγουδά μπροστά σε μια πύλη από οστά που ίσως δεν ανοίξει ποτέ.
Η πρόκληση του Silksong
Όπως και οι σύγχρονοί μου, διψώ να μάθω τα πάντα για το Pharloom. Αυτό όμως είναι πιο δύσκολο απ’ όσο ακούγεται, καθώς το Hollow Knight: Silksong είναι πολύ απαιτητικό. Με τα χρόνια, παίζοντας αμέτρητα Metroidvanias και Soulslikes, έχω αποκτήσει δεξιότητες που μεταφέρονται και στα δύο είδη. Τίποτα από αυτά δεν φαίνεται να μετράει εδώ, αφού σε κάθε βήμα συναντώ αντίσταση.
Δοκιμασίες στην πλατφόρμα
Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι τα τμήματα με λουλουδένιες πλατφόρμες που απαιτούν απόλυτη ακρίβεια στις διαγώνιες επιθέσεις για να αναπηδήσεις – στην πέμπτη μου αποτυχημένη προσπάθεια να ανέβω σε ένα συγκεκριμένο δωμάτιο, άρχισα να συμπονώ τους προσκυνητές του Silksong. Ακόμα και η απλή μετακίνηση σε αυτόν τον κόσμο είναι πρόκληση, χωρίς να υπολογίσουμε τα πλάσματα που δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα.
Μάχες με τα αφεντικά
Το δεύτερο αφεντικό, Bell Beast, με δυσκόλεψε ιδιαίτερα. Ακόμα και όταν κατάφερα να μπω σε μια ροή και να αναγνωρίζω πότε θα χρησιμοποιήσει συγκεκριμένες επιθέσεις – εντοπίζοντας τα ίδια μοτίβα που κάνουν τη μάχη με τον Troupe Master Grimm στο αρχικό Hollow Knight να μοιάζει με ρυθμικό χορό – δεν ήταν αρκετό, αφού ένα λάθος αρκούσε για να χάσω μεγάλο μέρος της ζωής μου. Έκανα πολλά λάθη. Τελικά το νίκησα – με μια τελευταία επίθεση που αν το Bell Beast άντεχε ένα καρέ ακόμα, θα είχα χάσει – αλλά ήταν ταπεινωτικό να βλέπω πόσο δυσκολεύτηκα με ένα σχετικά απλό αφεντικό τόσο νωρίς στο παιχνίδι.
Η αίσθηση της νίκης
Ακόμα και αυτό το συναίσθημα μου θυμίζει τη στιγμή που κατάφερα να νικήσω την Chaos Witch Quelaag στο Dark Souls, το πρώτο αφεντικό που με δυσκόλεψε πραγματικά σε εκείνο το παιχνίδι. Μετά από μέρες προσπαθειών, βγήκα από τη μάχη με την Quelaag νιώθοντας πως κατάλαβα επιτέλους πολλά για το Dark Souls. Υπήρχε όμως και δισταγμός, γνωρίζοντας πως από εδώ και πέρα τα πράγματα δεν θα γίνουν πιο εύκολα.
Η μοναδικότητα της πρώτης εμπειρίας
Χρόνια αργότερα, έχοντας ολοκληρώσει όλα τα Soulslikes της FromSoftware, ξέρω πως αυτή η αίσθηση έρχεται μόνο μία φορά – γι’ αυτό και τη χαίρομαι στο Hollow Knight: Silksong. Ένας ολόκληρος κόσμος σε περιμένει, αρκεί να επιβιώσεις. Το Silksong, όπως και το Dark Souls, αφορά το να ξεκινάς από το μηδέν και να ξεπερνάς το αδύνατο – και ενώ ανυπομονώ να μάθω περισσότερα για το Pharloom, αυτή είναι μια ιστορία στην οποία χαίρομαι να παραμείνω μπλεγμένος.
Τα καλύτερα Metroidvanias
Συγκεντρώσαμε τα καλύτερα Metroidvanias για να παίξετε μαζί με το Silksong: