Μια Βαθιά Ματιά στο Doom The Dark Ages
Μου αρέσει το heavy metal. Το αγαπώ από παιδί. Τα καλύτερα άλμπουμ του heavy metal έχουν μια συγκεκριμένη δομή, ένα στυλ που είναι τόσο προβλέψιμο όσο και ελκυστικό. Ξεκινούν με ένα εκπληκτικό κομμάτι – Blood and Thunder από Mastodon, Battery από Metallica, Aces High από Iron Maiden – που έχει σκοπό να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα. Στη συνέχεια, έρχεται το δεύτερο κομμάτι, μεγαλύτερο, πιο σκληρό και πιο μακρύ. Για παράδειγμα, I Am Ahab, Master of Puppets και 2 Minutes to Midnight.
Μέχρι τώρα, έχεις κολλήσει – και αυτό είναι καλό, γιατί συνήθως ακολουθούν μερικά μέτρια κομμάτια που σε κρατούν μέχρι τα πιο σκληρά στο τέλος της λίστας.
Αυτό είναι το Doom The Dark Ages. Νιώθω ότι οι προγραμματιστές της Id Software έχουν φέρει την μεταλλική έμπνευση της σειράς στην απόλυτη έκφραση με αυτό το παιχνίδι, ολοκληρώνοντας την τριλογία του Doom (2016) με ένα αφιέρωμα που θυμίζει κλασικό metal άλμπουμ, που θα περίμενες να δεις στα ράφια του τοπικού indie δισκοπωλείου.
Η Εισαγωγή του Doom
Η εισαγωγή (ή «πρώτο επίπεδο») είναι το Aces High των χαρτών του Doom. Σε ρίχνει κατευθείαν στη δράση, με ωραία riffs να παίζουν στο παρασκήνιο καθώς σου δίνεται ένα shotgun, μια ασπίδα και μια αχόρταγη επιθυμία για σάρκα δαιμόνων. Αν έχεις παίξει το 2016 ή το Eternal, ξέρεις τη διαδικασία: χρησιμοποιείς όλα τα διαθέσιμα εργαλεία, παραμένεις κινητικός και αυτοσχεδιάζεις. Το όπλο σου είναι το catchy riff, η κίνησή σου είναι το μπάσο με τον ρυθμό του, και η ασπίδα… η ασπίδα είναι τα τύμπανα, που στηρίζουν όλο το σύνολο.
Η Ασπίδα και οι Μηχανισμοί
Η μεγαλύτερη καινοτομία στο The Dark Ages είναι η ασπίδα; μια βαριά, ικανοποιητική ασπίδα στον αριστερό σου καρπό που μπορεί να χτυπήσει εχθρούς, να κλείσει αποστάσεις σε απομακρυσμένες απειλές και να επιστρέψει σε δαιμόνια για να μειώσει τον αριθμό τους και να σου δώσει πυρομαχικά. Είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα και ευέλικτη από το flamethrower στο Doom Eternal. Είναι διασκεδαστική στη χρήση, και καθώς το παιχνίδι εξελίσσεται, μπορείς να προσθέσεις σατανικές ρούνες για να την ενισχύσεις.
Ανοίγει επίσης έναν εξαιρετικά ευχάριστο μηχανισμό: το parry. Οι ορδές της κόλασης γεμίζουν την οθόνη με πράσινα projectiles – πυραύλους, αιωρούμενες ασπίδες, κραυγάζουσες κρανίες – και αν πατήσεις το κουμπί του parry τη σωστή στιγμή, θα στείλεις αυτές τις απειλές πίσω στον αποστολέα. Αυτό θα σου δώσει και buffs; ορισμένα perks θα επιτρέψουν στα parries να ανανεώνουν τα πυρομαχικά, να προσθέτουν projectiles και να σε ντύνουν με πανοπλία.
Η Ροή της Δράσης
Το parrying, το shooting, το punching, το running, το shield-bashing και το shooting ξανά δημιουργούν μια αίσθηση ροής που με ενθουσιάζει, κάτι που είναι αντίθετο με τη cartoonish υπερβολική βία που συμβαίνει στην οθόνη. Στην ασπίδα, το Doom The Dark Ages βρίσκει τα βαριά, δυνατά του βήματα.
Αλλά η ασπίδα δεν μπορεί να προσφέρει τόση ποικιλία. Είναι σαν την αγαπημένη σου hair metal μπάντα της δεκαετίας του ’80 που προσθέτει έναν νέο κιθαρίστα μετά από 12 άλμπουμ, για να δώσει μια νέα πνοή. Μπορείς να τους ακούσεις, αλλά είναι περισσότερο το ίδιο, και δεν προσθέτει πολλά στη συνολική γεύση.
Συνολική Εντύπωση
Το Doom The Dark Ages είναι καλό. Πολύ καλό. Αλλά στη μέση των 22 επιπέδων του, νιώθεις ότι έχεις δει και ακούσει όλα τα καλύτερα κομμάτια του. Η ποικιλία εχθρών αρχίζει να μειώνεται και ο σχεδιασμός επιπέδων γίνεται προβλέψιμος. Το Doom και το Doom Eternal έχουν ήδη καλύψει πολύ έδαφος, και το The Dark Ages χρειαζόταν κάτι εκπληκτικό για να ξεχωρίσει στην τριλογία. Δυστυχώς, ο μεσαιωνικός κόσμος που προβάλλεται στην προώθηση φαίνεται περισσότερο σαν σκηνικό παρά σαν χαρακτήρας.
Ευτυχώς, η βασική αρχή της σειράς nu-Doom παραμένει ελκυστική. Πιστεύω ότι το The Dark Ages έχει πετύχει καλύτερα τη ροή και την ενσωμάτωση της μάχης από τα άλλα παιχνίδια της σειράς. Αυτό οφείλεται στα όπλα που είναι τόσο ποικίλα και έχουν διαδρομές αναβάθμισης που πραγματικά νιώθεις διαφορετικά.
Αν προτιμάς την καθαρή, εκρηκτική επιθετικότητα, υπάρχει ένα perk που σου επιτρέπει να θεραπεύεις ζημιές με την έκρηξη των πυραύλων, αντί να τις δέχεσαι. Αλλά μόνο αν κάνεις parry πρώτα. Έτσι, προσαρμόζεις τις μάχες γύρω σου, προκαλώντας projectiles και στη συνέχεια μπαίνοντας σε μια φρενίτιδα, γελώντας καθώς καταναλώνεις τους δαίμονες που νόμιζαν ότι ήταν καλή ιδέα να σταθούν στο δρόμο σου.
Παρά το γεγονός ότι τα μεσαία επίπεδα είναι λίγο επαναλαμβανόμενα, εντυπωσιάζομαι συνεχώς από την κλίμακα και το θέαμα των μαχών. Υπάρχουν μερικοί bosses που επιβραδύνουν λίγο τα πράγματα, αλλά γενικά, η μάχη και η κίνηση είναι εξαιρετικές. Το να καταλάβεις πώς να λιώσεις την πανοπλία ενός μεγάλου εχθρού ενώ αποφεύγεις projectiles είναι παράδεισος για FPS. Είναι σαν να προσπαθείς να λύσεις ένα Sudoku σε μια moshpit.
Αλλά στο τέλος, όλα συγκεντρώνονται. Τα καλύτερα άλμπουμ συνδυάζουν όλα τα θέματα και την ενέργεια και εστιάζουν στο τελευταίο κομμάτι – μια σχεδόν απίστευτη σύνοψη της προσωπικότητας της μπάντας. Αυτό κάνει το τέλος του Doom The Dark Ages. Σχεδόν – σχεδόν – καλύπτει τις αδυναμίες των μεσαίων τμημάτων με μια εκρηκτική σειρά σκηνών που φαίνεται ότι χρειάστηκαν τρία παιχνίδια για να δημιουργηθούν.
Το Doom The Dark Ages θα ανεβάσει την πίεση σου. Θα δοκιμάσει τους αντανακλαστικούς σου, τις ικανότητες επίλυσης προβλημάτων, την ακρίβεια και την ικανότητά σου να λύνεις προβλήματα εν κινήσει. Θα δοκιμάσει και την υπομονή σου, όταν οι επαναλαμβανόμενες ενότητες αρχίσουν να γίνονται κουραστικές. Αλλά όταν καταφέρει να σου ανεβάσει την αδρεναλίνη, θα είσαι έτοιμος να ρίξεις πυρομαχικά στο shotgun σου τόσο γρήγορα που οι πρίγκιπες της κόλασης θα τρέμουν.