Doom: The Dark Ages – Νέα κατεύθυνση στη σειρά
Το Doom: The Dark Ages βασίζεται στις ισχυρές βάσεις που καθόρισε η επανεκκίνηση του 2016, εξελίσσοντας τη κλασική και έντονη δράση πρώτου προσώπου με την προσθήκη στρατηγικής και γρήγορων αποφάσεων. Αυτή η αλλαγή, αν και δημοφιλής, απομάκρυνε κάποιους παίκτες που αναζητούσαν κάτι πιο απλό, με έμφαση στη συνεχή κίνηση και την εναλλαγή όπλων, στοιχεία που μπορεί να αποσπούν από την ουσία της σφαγής δαιμόνων. Ως απάντηση, το Doom: The Dark Ages δεν υποχωρεί, αλλά επαναφέρει μια ελκυστική φαντασία δύναμης με απλές αλλά ικανοποιητικές μηχανικές που προχωρούν τη μάχη σε αχαρτογράφητα εδάφη για τη σειρά.
Το Doom: The Dark Ages δίνει μεγάλη σημασία στην αμυντική στάση κατά τη διάρκεια της μάχης, αντί της κίνησης. Είσαι μόνιμα εξοπλισμένος με μια ασπίδα που σου επιτρέπει να αποκρούεις επιθέσεις και να μπλοκάρεις ζημιά. Είναι ένα ευέλικτο εργαλείο που απορροφά ζημιά ή την ανακατευθύνει με έγκαιρες αποκρούσεις, δίνοντάς σου τη δυνατότητα να αντιμετωπίσεις περισσότερους εχθρούς από πριν. Στη χαρακτηριστική στυλ του Doom, η καλύτερη άμυνα είναι συχνά μια επιθετική επίθεση. Η ασπίδα σου είναι πολύ περισσότερη από ένα μέσο άμυνας–είναι όπλο σε κάθε έννοια. Όταν δεν κόβεις κεφάλια δαιμόνων με τις αλυσίδες της, μπορείς να την αναπηδήσεις ανάμεσα σε εχθρούς ή να σπάσεις πανοπλίες που έχουν υπερθερμανθεί από τις σφαίρες σου. Είναι επίσης ένα εξαιρετικό εργαλείο για να κλείνεις αποστάσεις, αντικαθιστώντας την αεροδυναμική κίνηση του Eternal με μια μακράς εμβέλειας επίθεση με την ασπίδα. Η ασπίδα κλειδώνει σε απομακρυσμένους στόχους και με το πάτημα ενός κουμπιού, ο Slayer εκτοξεύεται προς τους εχθρούς και τους εξοντώνει με καταστροφικά αποτελέσματα. Για μια σειρά που εστιάζει τόσο πολύ στα όπλα της, είναι ενδιαφέρον ότι η μεγαλύτερη αλλαγή έρχεται με μια αμυντική προσθήκη. Αλλά με την ποικιλία που προσφέρει η ασπίδα, είναι μια προσθήκη που θα είναι δύσκολο να παραβλέψεις.
Θα πρέπει ακόμα να διαχειρίζεσαι πώς σκοτώνεις δαίμονες για να διατηρείς την υγεία και τα πυρομαχικά σου, αλλά η σημασία αυτού έχει μειωθεί σε σύγκριση με το Doom Eternal. Αντίθετα, η προσοχή μετατοπίζεται σε έναν ρυθμό που προκύπτει από την ισορροπία μεταξύ αποκρούσεων και επιθέσεων σώμα με σώμα. Έχεις ισχυρές επιθέσεις που μπορείς να εκτελείς τακτικά με γροθιές και άλλα όπλα σώμα με σώμα, όλα συνδεδεμένα με χρονικά διαστήματα ανανέωσης που μπορείς να μειώσεις με αποκρούσεις. Είναι πολύ ικανοποιητικό να επιτίθεσαι σε έναν τεράστιο δαίμονα με μια επίθεση της ασπίδας, να αποκρούεις μια σειρά επιθέσεων και στη συνέχεια να παραδίδεις μια δική σου καταιγίδα σε κατάσταση ζάλης. Κάθε αποκρούση και επακόλουθη αντεπίθεση τονίζει την επίδραση των ενεργειών σου, δίνοντας σε κάθε μάχη μια αίσθηση που δεν χάνει τη γοητεία της.
Η δύναμη πίσω από τις επιθέσεις σου ενισχύεται από τη φυσικότητα του Doom Slayer αυτή τη φορά. Αυτή η ακατάπαυστη δύναμη πάντα έμοιαζε και αισθανόταν σαν μια ασταμάτητη μηχανή θανάτου, αλλά το The Dark Ages το ενισχύει αυτό, δείχνοντάς σου πόσο φυσική παρουσία έχεις στο πεδίο της μάχης. Κάθε άλμα από ένα χείλος συνοδεύεται από έναν κρότο που ταρακουνά τη γη, μετατρέποντας τους κοντινούς εχθρούς σε κομμάτια σε μια βίαιη εκδοχή της προσγείωσης ενός υπερήρωα. Είναι πολύ ικανοποιητικό να δηλώνεις την παρουσία σου έτσι στην αρχή μιας μεγαλύτερης μάχης, με τις ορδές μπροστά σου σχεδόν ορατά να τρέμουν από φόβο. Αυτό σημαίνει, ωστόσο, ότι η κίνηση αισθάνεται λίγο διαφορετική. Δεν έχεις πια διπλό άλμα ή αεροδυναμική κίνηση, ενθαρρύνοντάς σε να επιλέγεις τις μάχες σου και να κρατάς τη θέση σου μέχρι να τελειώσουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι το The Dark Ages είναι αργό. Το Doom πάντα ήταν για την εξόντωση εχθρών και την γρήγορη αλλαγή στόχων, και το The Dark Ages διατηρεί αυτή την έντονη αίσθηση. Είναι απλώς αισθητά πιο αργό από το Eternal, κάτι που μπορεί να χρειαστεί λίγο χρόνο για προσαρμογή, αλλά είναι τέλεια ρυθμισμένο για τα νέα εργαλεία που έχεις στη διάθεσή σου στη μάχη.
Χρειάζεται χρόνος για να αρχίσουν να συνδέονται όλες αυτές οι αλλαγές, κάτι που μπορεί να κάνει την πρώτη ώρα του The Dark Ages να φαίνεται άνιση. Τα πρώτα κεφάλαια κάνουν καλή δουλειά στο να σου εισάγουν σταδιακά κάθε νέα μηχανική, αλλά αυτό σπάει σοβαρά τον ρυθμό όταν η δράση διακόπτεται τακτικά από νέες οδηγίες. Χρειάζεται επίσης χρόνος για να αρχίσουν να συνδυάζονται όλες οι νέες ικανότητές σου, κάτι που πραγματικά ξεκίνησε μόλις αγόρασα κάποιες αναβαθμίσεις για τα όπλα μου που βοήθησαν να συνεργαστούν με καταστροφικούς τρόπους. Η τελική ανταμοιβή αξίζει τους δύσκολους πρώτους βήματα. Το Doom: The Dark Ages πραγματοποιεί πλήρως τη φαντασία δύναμής του όταν αρχίζεις να εξοντώνεις εχθρούς χωρίς κόπο που σου προκαλούσαν κάποια δυσκολία μόλις λίγες ώρες πριν, επιτρέποντάς σου να απολαύσεις τους τρόπους που έχεις ενισχύσει τις ικανότητές σου και τα όπλα σου με κάθε συνάντηση.
Doom: The Dark Ages’ Super Shotgun – Επιστροφή στα αγαπημένα όπλα
Το Doom: The Dark Ages δεν παραμελεί την κληρονομιά της σειράς υπέρ της νέας του αγάπης για τις επιθέσεις σώμα με σώμα. Η εκτενής γκάμα όπλων επαναφέρει αγαπημένα της σειράς και έξυπνα τροποποιεί κάποιες κλασικές επιλογές για πιο κατάλληλες υποκαταστάσεις. Είναι ακόμα διασκεδαστικό να εξοντώνεις δαίμονες σε κοντινές αποστάσεις με το Super Shotgun (που βρίσκει νέα ζωή σε ένα Doom που εστιάζει στο να πλησιάζεις τους εχθρούς σου), αλλά είναι οι νεότερες προσθήκες που συνεχώς με έλκουν για μια ισορροπία διασκέδασης και χρησιμότητας. Ένα από τα αγαπημένα μου είναι ένα όπλο που λειτουργεί ως ράιλγκαν και εκτοξεύει μια κανονιά συνδεδεμένη με αλυσίδα, καταστρέφοντας θωρακισμένους εχθρούς με σεισμική επίδραση. Ένα άλλο κυριολεκτικά καταπίνει κρανία και εκτοξεύει κομμάτια οστών ως σφαίρες, που μεταφράζεται σε μια γρήγορη γκατλινγκ που είναι εξαιρετική για τον έλεγχο ομάδων δαιμόνων. Τα όπλα του The Dark Ages είναι ριζωμένα στην μεσαιωνική θεματολογία που βρίσκεσαι, αλλάζουν τη συμπεριφορά τους αρκετά από όπλα που μπορεί να γνωρίζεις ήδη για να τα κάνουν να φαίνονται φρέσκα και συναρπαστικά ξανά.
Μια άλλη προσέγγιση του The Dark Ages για να σε βυθίσει στη νέα του εποχή είναι ότι σου επιτρέπει να εξερευνήσεις τον κόσμο του με πολύ μεγαλύτερα, ανοιχτά επίπεδα. Αυτοί οι κόμβοι έχουν πολλαπλούς στόχους για να ολοκληρώσεις καθώς και μυστικά και προκλήσεις, αλλά σου επιτρέπουν να επιλέξεις τη σειρά και τον ρυθμό με τον οποίο θέλεις να τους αντιμετωπίσεις. Αισθάνεται σαν μια επέκταση των γραμμικών αλλά γεμάτων μυστικών επιπέδων του 2016 και του Eternal, εκτός από το ότι υπάρχει πολύ περισσότερα να βρεις και περισσότερους τρόπους για να κρυφτούν πράγματα. Πολλές από τις κορυφαίες στιγμές εμφανίζονται στο νέο Cosmic Realm, μια εντελώς νέα τοποθεσία για το Doom που αντλεί από τις Lovecraftian ρίζες του για να δημιουργήσει αξέχαστο περιεχόμενο. Κανένας από αυτούς τους κόμβους δεν φαίνεται πολύ μεγάλος ή άδειος, γεμίζοντας συνεχώς τους μεγάλους χώρους τους με στρατιές δαιμόνων για να εμπλακείς σε χαοτικές μάχες. Είναι επίσης καλά ισορροπημένοι, με πιο γραμμικούς χώρους που θα σε καθοδηγήσουν, δίνοντας στην εκτενή καμπάνια 22 κεφαλαίων μια καλή δόση ποικιλίας.
Αδυναμίες του The Dark Ages – Προβλήματα με την αφήγηση
Το The Dark Ages υστερεί όταν απομακρύνεται από αυτές τις προσεκτικά ρυθμισμένες θεμελιώδεις αρχές. Μεταξύ των γραμμικών και μεγαλύτερων σταδίων, υπάρχουν μερικές περιπτώσεις όπου είτε χειρίζεσαι έναν γιγαντιαίο μηχανισμό για κλιμακωτές μάχες, είτε διασχίζεις ένα μεγάλο πεδίο μάχης πάνω σε έναν θωρακισμένο δράκο με ενεργειακά φτερά. Αν και και οι δύο εισάγονται με αξέχαστους τρόπους, λείπει βάθος από τη δράση τους. Κάθε περίπτωση, είτε είναι στον μηχανισμό είτε πάνω στον δράκο, περιορίζεται στην αναζήτηση εχθρών και στην εμπλοκή σε αργές, παρατεταμένες μάχες όπου ανταλλάσσεις χτυπήματα με έγκαιρες αποφυγές. Αυτές οι συναντήσεις φαίνονται αποκομμένες από εντελώς διαφορετικό παιχνίδι σε σύγκριση με την όμορφα ισορροπημένη μάχη στο έδαφος, και απλώς σε κάνουν να επιθυμείς να επιστρέψεις σε αυτήν.
Το Doom: The Dark Ages αποτυγχάνει επίσης να αφηγηθεί μια συναρπαστική ιστορία με την στροφή του προς την κινηματογραφική αφήγηση. Είναι πιο εύκολο να παρακολουθήσεις τώρα που υπάρχουν χαρακτήρες με ονόματα και γεγονότα που εκτυλίσσονται μπροστά σου αντί μέσω κωδικών όπως σε προηγούμενα παιχνίδια, αλλά δεν υπάρχει πολλά πέρα από τον πόλεμο που διεξάγεται στην αρχή του παιχνιδιού και πού αφήνει τα πράγματα στο τέλος. Είναι μακριά από τον τόνο της επανεκκίνησης του 2016 και πιο κοντά στη σοβαρότητα του Eternal, χωρίς να απαντά σε κάποιες από τις ερωτήσεις που θέτει σχετικά με τον Slayer και τον ρόλο του σε αυτή τη σύγκρουση στην αρχή. Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιες αξιοσημείωτες στιγμές, ιδιαίτερα όταν γίνονται απροσδόκητες ελευθερίες με τον Slayer ως χαρακτήρα. Ευτυχώς, αυτές δεν πέφτουν στην παγίδα της προσπάθειας να συνδέσουν κάποιο μεγαλύτερο μύθο με έναν χαρακτήρα που είναι ελάχιστα περισσότερος από ένα avatar για τη βία του παιχνιδιού, αλλά ανακαλούν μερικές από τις καλύτερες στιγμές της επανεκκίνησης που θα σου φέρουν ένα χαμόγελο.
Είναι εκπληκτικό πόσο το Doom: The Dark Ages καταφέρνει να περιορίσει κάποιες από τις αλλαγές που έκανε το Doom Eternal ενώ ταυτόχρονα οδηγεί τη σειρά σε μια εντελώς νέα κατεύθυνση που επανακαθορίζει τους κανόνες εμπλοκής της. Η έμφαση είναι στη μάχη σώμα με σώμα που εναρμονίζεται όμορφα με τον δοκιμασμένο ρυθμό της δράσης του Doom, κάνοντάς σε να νιώθεις ικανοποίηση με κάθε νέα αποκρούση και αντεπίθεση. Είναι μια προσεκτικά ρυθμισμένη περιπέτεια που προσφέρει τη φαντασία δύναμης του να σκίζεις και να καταστρέφεις χιλιάδες δαίμονες χωρίς να χάνεις την υποκείμενη πολυπλοκότητα που καθιστά κάθε συνάντηση ενδιαφέρουσα. Αν και μπορεί να υστερεί κάποιες φορές όταν απομακρύνεται πολύ από τις θεμελιώδεις αρχές, το Doom: The Dark Ages δείχνει ότι υπάρχει ακόμα πολύ γόνιμο έδαφος που μπορεί να εξερευνήσει αυτή η σειρά, και ότι μερικές φορές οι έξυπνες, μετρημένες αλλαγές μπορούν να οδηγήσουν τη σειρά σε εκπληκτικές νέες κατευθύνσεις και να αποδώσουν μερικές από τις καλύτερες στιγμές της.