Παλιές αναμνήσεις με Mario Kart
Κάποτε παίζαμε Mario Kart.
Ήταν το 2003 και το Nintendo GameCube είχε γίνει αναπόσπαστο μέλος της παρέας μου στο λύκειο. Ήταν παρόν σε κάθε συνάντηση, μικρή ή μεγάλη. Είχα αγοράσει μέχρι και ειδική θήκη μεταφοράς, αρκετά μεγάλη για μερικά χειριστήρια και όλα τα καλώδια. Ταξίδευε μαζί μου στο πίσω κάθισμα, δεμένο σαν να ήταν άλλο ένα παιδί.
Όταν έφτανα σε σπίτι φίλου, το πρώτο που έκανα ήταν να το στήσω. Δεν είχε σημασία τι είχαμε κανονίσει για εκείνη τη μέρα. Είτε γυρίζαμε κάποιο αστείο βίντεο, είτε χτίζαμε οχυρά στο δάσος, είτε κάναμε πρόβα με το συγκρότημα, το GameCube θα άναβε κάποια στιγμή. Περάσαμε χρόνια βελτιώνοντας τις ικανότητές μας στο υπόγειο fight club του Hyrule Castle. Παίζαμε γκολφ στα πιο ιδιαίτερα country clubs του Mushroom Kingdom. Κυνηγιόμασταν με κόκκινα κελύφη. Δεν ήταν απλώς παιχνίδι. Κάθε φορά ήταν ευκαιρία να δεθούμε, σαν δύο παίκτες στο Double Dash που αλλάζουν θέση στο τιμόνι. Συζητούσαμε τα προβλήματά μας στο σχολείο και κάναμε σχέδια για το μέλλον ανάμεσα σε βόλτες στο Rainbow Road.
Κάποτε παίζαμε Mario Kart. Πλέον όχι.
Αναμνήσεις και αλλαγές με το Mario Kart World
Από τότε που κυκλοφόρησε το Mario Kart World μαζί με το Nintendo Switch 2, αναπολώ εκείνη τη νοσταλγία του λυκείου. Σε μια άλλη φάση της ζωής μου, θα ήταν γεγονός που θα άλλαζε τα πάντα στην παρέα. Κάθε Σαββατοκύριακο θα γινόταν Mario party που θα κρατούσε μέρες. Το καλοκαίρι θα μετατρεπόταν σε ατελείωτο “LAN Party”, με φθηνό Mountain Dew να συνοδεύει μήνες χαλάρωσης.
Ο πρώτος μου μήνας με το Mario Kart World ήταν αλλιώτικος. Παρά τη δυνατότητα για 24 παίκτες και τα νέα κοινωνικά χαρακτηριστικά του Switch 2, πέρασα τις περισσότερες από τις 40 ώρες μόνος. Κάθε βράδυ μετά τη δουλειά, καθόμουν στον καναπέ και εξερευνούσα το Mushroom Kingdom ψάχνοντας P-Switches. Οι λίγες multiplayer εμπειρίες που είχα τον Ιούνιο έγιναν σε online lobbies με room codes από το Bluesky. Έβλεπα τα ονόματα των φίλων μου πάνω από τα karts τους, αλλά δεν παίζαμε πραγματικά μαζί — τουλάχιστον όχι με τρόπο που να μένει στη μνήμη.
Όλα αυτά τα συνειδητοποίησα σε μια βραδινή Knockout Tour. Δεν με πείραζε μόνο που δεν είχα παρέα για να παίζω συχνά· συνδέθηκε με το άγχος της ενηλικίωσης. Η κοινωνική μου ζωή έχει αλλάξει ριζικά. Οι φίλοι μου δεν είναι πια δίπλα μου σε μια μικρή πόλη. Πλέον, στα μέσα των 30, έχουν οικογένειες και απαιτητικές δουλειές που τους αποσπούν ανά πάσα στιγμή. Οι συναντήσεις μας είναι σπάνιες και αυστηρά προγραμματισμένες. Βρισκόμαστε για να δούμε έναν αγώνα ή για κάποιο πικνίκ γενεθλίων που κανονίζεται εβδομάδες πριν.
Υπάρχει όλο και λιγότερη ευελιξία. Έχουν χαθεί οι μέρες με τα πολύωρα sleepovers και άπλετο χρόνο. Κανένα λεπτό δεν πάει χαμένο όταν ο χρόνος όλων είναι τόσο περιορισμένος. Δεν μπορείς απλά να εμφανιστείς με ένα GameCube και να περιμένεις ότι όλοι θα μαζευτούν γύρω του. Έτσι, η απλή χαρά ενός party game απομακρύνεται όλο και περισσότερο, σύμβολο φιλιών που κινδυνεύουν να χαθούν. Αν δεν βρίσκω 10 λεπτά να παίξω με τους αγαπημένους μου, πότε θα βρούμε χρόνο για τις ουσιαστικές συζητήσεις που γίνονταν ανάμεσα στους γύρους;
Ταξίδι, απώλεια και νέες στιγμές
Όλα αυτά τα σκεφτόμουν ένα βράδυ που ετοίμαζα βαλίτσα για διακοπές. Τα τελευταία τρία χρόνια, με τους φίλους μου πηγαίνουμε κάθε καλοκαίρι στο Cape Cod. Δεν είναι τόσο για τη θάλασσα. Το 2022 χάσαμε ένα σημαντικό μέλος της παρέας μας. Είναι θαμμένος εκεί, οπότε πάντα πηγαίνουμε να τον τιμήσουμε στην επέτειο του θανάτου του. Το ταξίδι είναι πάντα γλυκόπικρο. Κάθε χρόνο μοιραζόμαστε νέες αναμνήσεις του, αλλά σκεφτόμαστε και πόσες χάθηκαν. Δεν πρόλαβα να του μιλήσω για την αλλαγή καριέρας μου. Δεν γνώρισε ποτέ τη σύντροφό μου. Δεν παίξαμε ποτέ μαζί Mario Kart World.
Έτσι, έκανα κάτι που είχα να κάνω από παιδί: πήρα μαζί μου το Nintendo.
Έβαλα το Nintendo Switch 2, το dock, επιπλέον χειριστήρια και τη Nintendo Camera στο σακίδιο. Δεν ήθελα οι αναμνήσεις μου με τη νέα κονσόλα να είναι μόνος μου· ήθελα να συμμετέχουν και οι φίλοι μου. Το να τα πακετάρω όλα έγινε συμβολικό, καθώς τα τακτοποιούσα ανάμεσα στα ρούχα και την οδοντόβουρτσα. Αυτές οι στιγμές συμβαίνουν μόνο αν τους δώσεις χώρο.
Η απόφασή μου δικαιώθηκε γρήγορα. Μόλις τακτοποιηθήκαμε στο σπίτι, ανέφερα ότι είχα φέρει το Switch 2 αν θέλαμε να παίξουμε Mario Kart. Ένας φίλος δεν το είχε δοκιμάσει καθόλου και ήθελε να δει πώς λειτουργεί. Του έβαλα το Nintendo Switch 2 Welcome Tour για να δει τα mouse controls. Περίμενα να βαρεθεί γρήγορα. Μια ώρα μετά, όλοι είχαν μαζευτεί γύρω από την οθόνη, εναλλάσσοντας χειριστήρια για να σπάσουν τα high scores στα minigames. Η αρχική μου ανάμνηση να παίζω Welcome Tour μόνος στο αεροπλάνο αντικαταστάθηκε αμέσως από την εικόνα των φίλων μου να γελούν και να συναγωνίζονται. Ανάμεσα στις προσπάθειες, τους μίλησα για τους τελευταίους έξι μήνες και τις αλλαγές στη δουλειά μου. Παίζαμε και συζητούσαμε.
Το να μαζευόμαστε για τοπικό multiplayer είναι σαν να λέμε στους αγαπημένους μας ότι πάντα θα τους κρατάμε χώρο.
Αργότερα το βράδυ, παίξαμε όλοι μαζί Mario Kart World στην τηλεόραση. Η αντίληψή μου για το παιχνίδι άλλαξε αμέσως. Ακόμα και το να χρησιμοποιούμε τη Switch Camera για να βγάζουμε φωτογραφίες κατά τη διάρκεια των αγώνων έγινε αφορμή για γέλιο, καθώς προσπαθούσαμε να βρούμε τον πιο αστείο τρόπο να στηθούμε. Είδα έναν φίλο να ανακαλύπτει το Cow για πρώτη φορά, κάτι που μέχρι τότε είχα δει μόνο στα social media. Ένιωσα την προδοσία όταν άλλος φίλος με χτύπησε με κέλυφος λίγο πριν τον τερματισμό και με πέρασε. Όλες οι στιγμές που έζησα τον πρώτο μήνα με το Mario Kart World έγιναν πιο έντονες χάρη σε αυτή τη βραδινή συνεδρία που τόσο σπάνια έχω πια ως ενήλικας.
Το επόμενο πρωί, μπήκαμε και οι πέντε στο αυτοκίνητο και οδηγήσαμε μία ώρα ως το νεκροταφείο. Αστειεύτηκα ότι θα έπρεπε να πάρω το Switch 2 και να δοκιμάσω τα mouse controls στον τάφο του φίλου μας. Ήταν λίγο μακάβριο, αλλά συμφωνήσαμε ότι θα το εκτιμούσε. Περάσαμε μια ώρα εκεί, μοιραστήκαμε αναμνήσεις, δείξαμε αστεία βίντεο στο YouTube και κρατήσαμε σιγή. Το βράδυ επιστρέψαμε στην παιδική αθωότητα του τετραπλού split screen. Όσα κι αν έχουν αλλάξει τα τελευταία είκοσι χρόνια, το Mario Kart εξακολουθεί να μας ενώνει.
Η αξία του τοπικού multiplayer
Σήμερα, το να μένεις σε επαφή με φίλους μέσω παιχνιδιών είναι πιο εύκολο από ποτέ, ακόμα κι αν το τοπικό multiplayer έχει γίνει προνόμιο τίτλων όπως το Split Fiction. Δεν μπορώ να μετρήσω πόσες φορές οι φίλοι μου με στήριξαν κατά τη διάρκεια Destiny 2 strikes. Ακόμα ανταλλάσσω Pokémon με τους ίδιους trainers που μεγάλωσα. Ελπίζω να αξιοποιήσω το GameChat του Switch 2 σε αυτή τη γενιά κονσόλας. Παρ’ όλα αυτά, εκτιμώ ιδιαίτερα τις σπάνιες στιγμές που κάθομαι με φίλους στον ίδιο χώρο και μοιραζόμαστε μια multiplayer εμπειρία. Είναι ανεκτίμητες. Δεν έχει σημασία το παιχνίδι· σημασία έχει το τελετουργικό. Το να μαζευόμαστε για τοπικό multiplayer είναι σαν να λέμε στους αγαπημένους μας ότι πάντα θα τους κρατάμε χώρο.