Προσωπικές απόψεις για το Hollow Knight
Έχω εδώ και καιρό κάποιες όχι και τόσο δημοφιλείς (αλλά μάλλον ήπιες) απόψεις για το παιχνίδι του 2017. Μου άρεσε πολύ η τέχνη και η ατμόσφαιρα του Hollow Knight, αλλά είχα ενστάσεις για το πώς συνδυάζονταν οι επιρροές του. Αν νιώθεις το ίδιο, ίσως αναρωτιέσαι αν αξίζει να δώσεις άλλη μια ευκαιρία στη σειρά με το Silksong. Το ίδιο αναρωτιόμουν κι εγώ όταν ξεκίνησα διστακτικά το παιχνίδι. Θα καταφέρει η συνέχεια να σε κερδίσει εντελώς, κάνοντάς σε να αλλάξεις γνώμη;
Μάλλον όχι, αλλά ίσως σε βοηθήσει να καταλάβεις τι ακριβώς δεν σου αρέσει.
Πρώτες εντυπώσεις από το Silksong
Στις πρώτες μου ώρες, ένιωσα πως το Silksong θα άλλαζε την οπτική μου. Εντυπωσιάστηκα ακόμα περισσότερο από την τέχνη του, χάρη στη διευρυμένη παλέτα χρωμάτων που έδωσε μεγαλύτερη ποικιλία στα μυστηριώδη του περιβάλλοντα. Η μεγαλύτερη διαφορά, όμως, ήταν ότι στην αρχή έμοιαζε περισσότερο με ένα κλασικό Metroidvania σε σχέση με τον προκάτοχό του. Η επιρροή του Dark Souls ήταν λιγότερο έντονη στην αρχή, με μάχες που θύμιζαν περισσότερο Metroid Dread. Αυτό με βοήθησε να εκτιμήσω τη μινιμαλιστική προσέγγιση της σειράς στη μάχη, που βασίζεται περισσότερο στην εκμάθηση των μοτίβων επίθεσης παρά στην εκτέλεση υψηλής δεξιοτεχνίας. (Ίσως η πιο αντιδημοφιλής άποψή μου για το Silksong είναι ότι κανένας από τους αρχηγούς του δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα δύσκολος.)
Επανεμφάνιση παλιών ενοχλήσεων
Μετά από περίπου 10 ώρες, κάποιες παλιές ενοχλήσεις που είχα και στο Hollow Knight άρχισαν να επανέρχονται. Το σύστημα “corpse run” του Silksong ήταν το πρώτο που με ενόχλησε. Όπως συμβαίνει στα περισσότερα Soulslike, η Hornet χάνει όλα τα rosaries που κουβαλάει όταν πεθαίνει, τα οποία πρέπει να ανακτήσει πριν πεθάνει ξανά, αλλιώς χάνονται για πάντα. Αυτό το χαρακτηριστικό με είχε αποθαρρύνει και στο αρχικό παιχνίδι, αφού ο θάνατος είναι συχνός — ακόμα και σε διαδρομές που έχεις περάσει πολλές φορές. Επειδή η εξερεύνηση είναι το αγαπημένο μου στοιχείο στο είδος, το σύστημα ρίσκου/ανταμοιβής ερχόταν σε αντίθεση με τη χαρά του να χάνεσαι στον κόσμο.
Δυσκολίες στην εξερεύνηση
Το Silksong διατηρεί αυτή τη δυναμική, αν και υπάρχουν μερικοί τρόποι να περιορίσεις την απώλεια rosaries. Το ένιωσα έντονα κάθε φορά που έμπαινα σε νέο biome χωρίς χάρτη. Ξεκινούσα να ψάχνω για τον πωλητή χαρτών, μαζεύοντας rosaries και ελπίζοντας να βρω ένα παγκάκι κοντά. Όταν τελικά πέθαινα βαθιά μέσα στην πίστα, μακριά από checkpoint, δεν είχα άλλη επιλογή από το να επιστρέψω για να πάρω το σώμα μου. Όμως, χωρίς χάρτη, δεν ήξερα πώς να επιστρέψω — και αν πήγαινα σε άλλη κατεύθυνση για να βρω χάρτη, θα έχανα τα rosaries μου. Αυτό το αδιέξοδο με κρατούσε εγκλωβισμένο σε μια διαδρομή μέχρι να καταφέρω να ξεφύγω με το σώμα μου.
Η διαδρομή προς τον Last Judge
Το χειρότερο παράδειγμα αυτού είναι η πορεία προς τον μεγάλο αρχηγό του Act 1, τον Last Judge. Η μάχη είναι λογική, με λίγα μοτίβα επίθεσης και αρκετό χρόνο για θεραπεία ανάμεσα στα χτυπήματα. Θέλει εξάσκηση, αλλά το να φτάσεις ξανά στη μάχη είναι ταλαιπωρία. Η διαδρομή από το κοντινότερο παγκάκι μέχρι τον αρχηγό περνάει από μια δύσκολη διαδρομή με ενοχλητικούς εχθρούς. Δεν είναι ενδιαφέρουσα πρόκληση, απλώς κουραστική επανάληψη. Και κάθε επόμενη προσπάθεια κάνει την επανάληψη ακόμα πιο βαρετή.
Η ανταμοιβή και η συναισθηματική επίδραση
Η ανταμοιβή για την επιτυχία είναι η ίδια με αυτή που παίρνεις όταν νικάς έναν αρχηγό: μια γνώριμη έκρηξη σεροτονίνης που χαρακτηρίζει κάθε Soulslike. Το Silksong είναι γεμάτο με τέτοιες στιγμές και καταλαβαίνω γιατί αυτό το κάνει τόσο ελκυστικό, όπως και τον προκάτοχό του. Η νίκη σε μια δύσκολη μάχη ανεβάζει την αυτοπεποίθηση, αλλά είναι σχεδόν η μόνη συναισθηματική αντίδραση που μου έχει προκαλέσει το Silksong μετά από 20 ώρες. Με τόσα παιχνίδια πλέον να προσφέρουν την ίδια εμπειρία “μάχη με δύσκολο αρχηγό, εξερεύνηση ενός εντυπωσιακού κόσμου”, η ιδιαίτερη ατμόσφαιρα δεν αρκεί για να με κρατήσει.
Συνολική εμπειρία και σύγκριση με άλλα παιχνίδια
Παρά τις παραπάνω παρατηρήσεις, περνάω καλύτερα με το Silksong απ’ ό,τι με το Hollow Knight. Κάθε νέος αρχηγός είναι απόλαυση να τον μαθαίνεις και υπάρχει αρκετό μυστήριο για να συνεχίσω να ψάχνω, ακόμα κι αν το πισωγύρισμα είναι κουραστικό. Ωστόσο, δεν με έχει συνεπάρει όπως το Ender Magnolia: Bloom in the Mist ή το Blade Chimera φέτος, δύο εξαιρετικά Metroidvania που δεν είχαν την ίδια προβολή για να γίνουν γνωστά στο ευρύ κοινό.