Επιλογή χαρακτήρα και μοναδική εμπειρία στο Mistfall Hunter
Επιλέγω τον χαρακτήρα μου γιατί θα τον άφηνα να με σκοτώσει. Ο μάντης στο ντεμπούτο της κινεζικής εταιρείας Bellring Games, Mistfall Hunter, φαίνεται σκληρός, αλλά η μαγική του ικανότητα αποκαλύπτει μια πιο ευαίσθητη πλευρά, μια συμφιλίωση με το άγνωστο που δίνει στη θάνατο από τα χέρια του μια λάμψη. Σαν αστραπή. Ή πυρκαγιά. Και, εντάξει, φοράει και βαθύ V-ντεκολτέ. Αν μόνο μπορούσα να καταλάβω πώς να τον κάνω να αποφύγει…
Η δοκιμή του Mistfall Hunter στο Summer Game Fest 2025 είναι δύσκολη γιατί (συγγνώμη σε όλους!) παίζω με κονσόλα, και η Bellring έχει δώσει μόνο ένα πληκτρολόγιο στα άκαμπτα χέρια μου. Θα περάσει καιρός μέχρι να υποστηριχθεί ο έλεγχος με κονσόλα, και το σκοτεινό φανταστικό PvPvE παιχνίδι δεν έχει καν ημερομηνία κυκλοφορίας. Αλλά, παρόλο που δυσκολεύομαι να πατήσω shift για να αποφύγω εγκαίρως, διασκεδάζω περισσότερο από ποτέ.
Καθισμένος στον καναπέ, με τις αποχρώσεις του Mistfall Hunter να αντικατοπτρίζονται στο πρόσωπό μου, σοκάρομαι από δύο πράγματα: πόσο ανίκανος είμαι με το πληκτρολόγιο και πόσο απολαμβάνω αυτό το μοναδικό παιχνίδι δράσης-εξαγωγής.
Η Bellring μου λέει αυτό σε μια μεταγενέστερη συνέντευξη, αλλά το σκέφτομαι ήδη καθώς προχωρώ βαθύτερα στα μπουντρούμια του κόσμου του Mistfall Hunter μετά τον Ράγκναροκ – αυτό το παιχνίδι είναι το creepy μωρό του Hunt: Showdown και Dark Souls. Σύμφωνα με δελτίο τύπου, το Mistfall Hunter “διαδραματίζεται μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο μεταξύ Θεών και Εξωτερικών Θεών, αφήνοντας θεϊκά όντα πεσμένα και το αίμα τους να μεταμορφώνεται σε Gyldenmist – διασπείροντας τρέλα και διαφθορά.”
Αναδείξεις Μάχης
Το μπουντρούμι που αποτελεί το tutorial του Mistfall Hunter είναι έρημο, εκτός από τους ζωντανούς-νεκρούς “Corroded” εχθρούς που με τρομάζουν με ξαφνικές επιθέσεις από τα σπαθιά τους. Σύντομα, μαθαίνω τι κάνει το Gyldenmist, σαν μωρό που πέφτει από τη φωλιά του – με πολλή σύγχυση. Μετά από μια μάχη (χειροκροτήστε με!) με την ενδιαφέρουσα ικανότητα του μάντη να καλεί μικρές, μαγικές τουρμπίνες, παρατηρώ ότι ο χαρακτήρας μου φαίνεται να υπο suffers ψυχικά – σκέφτεται την υπερκατανάλωση ή κάτι παρόμοιο.
Οι αντενδράσεις μου ενεργοποιούνται, και αποφεύγω επιτυχώς το Gyldenmist για να φτάσω σε μια ασφαλέστερη περιοχή πέρα από την χρυσή ομίχλη του. Εφόσον παίζω μόνος σε έναν άδειο server, μπορώ να συνεχίσω να νικώ τους Corroded για να κλέψω τα ρούχα τους, υλικά κατασκευής και consumables.
Φαίνεται ότι το Gyldenmist σε αναγκάζει να κινείσαι προς τον τελικό σου στόχο – το σημείο εξαγωγής. Το Mistfall Hunter υποστηρίζει συνεργασία έως τριών παικτών, και το δελτίο τύπου εξηγεί ότι μπορείς είτε να παίξεις όπως εγώ, νικώντας τέρατα για loot, είτε να αντιμετωπίσεις εχθρικούς παίκτες και να ρισκάρεις τον θάνατο – που καθαρίζει το απόθεμά σου.
Αλλά επιβιώνω. Τελικά, συναντώ ένα αστείο, τριχωτό ασημένιο καμπανάκι, ένα τέρας που ονομάζεται Returner Woodling. Όταν σκοτώνω τον καημένο και τον θάβω, μπορώ να φύγω από το Mistfall Hunter.
“Ο πολιτισμός κατέρρευσε, αλλά μια αχνή σπίθα ελπίδας παραμένει καθώς ένα θραύσμα της ψυχής της Θεάς της Μοίρας αντέχει,” λέει το δελτίο τύπου. “Περιπλανώμενη στον θνητό κόσμο, αναζητά πεσμένους ήρωες και τους χαρίζει αθάνατο σώμα. Αυτοί οι αναστημένοι πολεμιστές εισέρχονται στα ερείπια γεμάτα Gyldenmist […] προσπαθώντας να ανάψουν μια σπίθα ελπίδας στην Εποχή της Διαφθοράς.”
Ενώ το να παίζω χωρίς κονσόλα με κάνει να νιώθω αδέξιος για να είμαι ο Εκλεκτός, μπορώ τουλάχιστον να πω ότι έφυγα από το Mistfall Hunter γεμάτος ενέργεια. Η δοκιμή του παιχνιδιού είναι υγρή και φανταστική; με κάνει να νιώθω σαν να με τσιμπάνε χιλιοποδαρούσες στα πόδια μου στο δάσος. Είναι ατμοσφαιρικό και κάπως παράξενο. Συνδυάζει ομαλά τους μηχανισμούς παιχνιδιού τύπου Tarkov με τη μάχη τύπου Soulslike με έναν τρόπο που δεν είχα σκεφτεί ποτέ πριν, αλλά τώρα έχει απόλυτο νόημα για μένα. Έτσι, το μόνο που μένει στη λίστα μου είναι να καταλάβω πώς να χρησιμοποιώ το ποντίκι και το πληκτρολόγιο.
“Τα παιχνίδια πρέπει να είναι ελκυστικά, όχι εξαντλητικά”: Ο επικεφαλής προγραμματιστής ενός υποσχόμενου Soulslike RPG προωθεί τη ισορροπημένη δυσκολία γιατί “αν το άγχος συνεχίζει να συσσωρεύεται χωρίς ανακούφιση, οι παίκτες τελικά θα θελήσουν να εγκαταλείψουν.”