Δείτε την παραγνωρισμένη ταινία τρόμου με την Florence Pugh που προβάλλεται τώρα στο Netflix.

Η Άνοδος της Florence Pugh ως Αστέρι του Σινεμά

Φαίνεται ότι η Florence Pugh εμφανίστηκε στον κόσμο ως πλήρως διαμορφωμένο αστέρι του κινηματογράφου. Μια μέρα, είχε κάποια αναγνώριση για ρόλους σε indie ταινίες σε φεστιβάλ, την επόμενη ήταν πρωταγωνίστρια σε μεγάλες ταινίες και περπατούσε σε κόκκινες μοκέτες με σχεδιαστικές δημιουργίες. Τώρα, για ένα ακόμη ορόσημο στην καριέρα της: Ως η κορυφαία πρωταγωνίστρια του Marvel’s Thunderbolts*, η Pugh συνεχίζει να εδραιώνει τη θέση της ως μία από τις πιο επιτυχημένες ηθοποιούς της γενιάς της.

Αν παρακολουθείτε, η άνοδος της Pugh στην A-list ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς. Πριν από τον ρόλο που καθόρισε την καριέρα της στο cult θρίλερ Midsommar — που την οδήγησε σε σημαντικά έργα όπως τα Little Women και πολλές ταινίες του MCU — είχε συμμετάσχει σε μια σειρά λιγότερο γνωστών ταινιών. Από αυτές, μία από τις πιο παραγνωρισμένες είναι το θρίλερ Malevolent, μια πρωτότυπη ταινία του Netflix που κυκλοφόρησε ήσυχα το 2018, αλλά αξίζει να την ξαναδείτε καθώς η Pugh ηγείται μιας ομάδας για να σώσει το Marvel σύμπαν στις κινηματογραφικές οθόνες παγκοσμίως αυτό το Σαββατοκύριακο.

Στο Malevolent, η Pugh υποδύεται την Angela, μέλος μιας ομάδας ψεύτικων κυνηγών φαντασμάτων, της οποίας η απάτη αποκαλύπτεται όταν προσελκύονται σε ένα πραγματικά στοιχειωμένο σπίτι. Ενώ το σχέδιο της ομάδας βασίζεται κυρίως σε τεχνολογικά κόλπα, η Angela φαίνεται να έχει κάποιες πραγματικές, λανθάνουσες ψυχικές δυνάμεις. Ο σκηνοθέτης Olaf de Fleur αποκαλύπτει αυτές τις δυνάμεις στα πρώτα λεπτά, δείχνοντας τον κόσμο μέσα από τα μάτια της καθώς αντικείμενα κινούνται μυστηριωδώς και φαντάσματα εμφανίζονται από τις σκιές (η πρώτη από πολλές ανατριχιαστικές στιγμές που έχει το Malevolent).

Η Pugh ερμηνεύει όλα αυτά με εκπληκτική ψυχραιμία, ακόμα και καθώς ο τρόμος κλιμακώνεται στην τελική πράξη της ταινίας. Υπάρχει μια εντυπωσιακή στωικότητα στην ερμηνεία της: είναι ήρεμη και συγκεντρωμένη, με μια σαφή υποψία θλίψης κάτω από την επιφάνεια. Δεν φωνάζει ούτε μια φορά, αφήνοντας μόνο μια αναστεναγμό όταν έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με ένα από τα παραμορφωμένα φαντάσματα του Malevolent.

Αυτή η υποτονική ερμηνεία έχει γίνει θεμέλιο της καριέρας της Pugh. Μπορείτε να δείτε την ίδια προσέγγιση σε ταινίες όπως το Midsommar και το Dune: Part Two, όπου καταφέρνει να δημιουργήσει πολύπλοκους χαρακτήρες με λίγες λιτές ατάκες και μια συναισθηματική ματιά στην κάμερα. Είναι ένα ταλέντο που χρονολογείται τουλάχιστον από το Malevolent, όπου η Pugh εκφράζει περισσότερα με μια απλή έκφραση προσώπου από ό,τι οι περισσότεροι ηθοποιοί με ολόκληρο μονόλογο. Κατά τη διάρκεια των λίγων ευτυχισμένων στιγμών της ταινίας, η κάμερα μερικές φορές παραμένει στο χαμόγελο της Pugh για ένα δευτερόλεπτο παραπάνω, αποκαλύπτοντας την απελπισία από κάτω.

Αυτό είναι επίσης μια στυλιστική επιλογή για το Malevolent, καθώς ο de Fleur έχει την τάση να κρατά κάθε πλάνο για ένα ή δύο δευτερόλεπτα παραπάνω, προσδίδοντας στην ταινία μια αίσθηση τρόμου που δεν σπάει ποτέ. Δημιουργεί επίσης εντυπωσιακά πλάνα, συμπεριλαμβανομένης μιας σκηνής στην αρχή όπου η κάμερα είναι τοποθετημένη από την προοπτική μιας μικρής κοπέλας. Ο πατέρας της έχει προσλάβει την ομάδα για να επικοινωνήσει με τη νεκρή σύζυγό του, αλλά καθώς η σκηνή εξελίσσεται, δεν μπορείτε να δείτε τα πρόσωπα κανενός μέχρι να σκύψουν για να μιλήσουν απευθείας στην κοπέλα.

Ενώ υπάρχουν πολλοί λόγοι να επαινέσουμε το Malevolent — η συνθετική μουσική είναι ανατριχιαστική χωρίς να μοιάζει με απομίμηση του Stranger Things, και μερικά από τα πρακτικά εφέ είναι πραγματικά τρομακτικά — είναι επίσης μακριά από μια τέλεια ταινία. Όχι όλοι οι χαρακτήρες αναπτύσσονται αρκετά ώστε οι τελικοί θάνατοί τους να έχουν αντίκτυπο, και καθώς η ταινία φτάνει σε μια κάπως χαοτική κορύφωση, μπορεί να είναι δύσκολο να παρακολουθήσετε τη δράση. Η επιμονή του de Fleur να χτίσει ατμόσφαιρα αντί για θορυβώδεις ανατριχιαστικές στιγμές περιορίζει επίσης την αποτελεσματικότητα του Malevolent ως ταινία τρόμου. Διότι μερικές φορές, χρειάζεται πραγματικά ο κύριος χαρακτήρας να φωνάξει για βοήθεια όταν το απαιτεί η στιγμή.