Κριτική για το The Outer Worlds 2
Το ταξίδι ξεκινά
Είμαι ένα μωρό που αιωρείται στο διάστημα. Περνούν περίπου δέκα χρόνια ενώ παραμένω παγωμένος σε μια κάψουλα, αποκομμένος από τον κόσμο. Όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Όταν τελικά με διασώζουν και με ξεπαγώνουν, λαμβάνω ανησυχητικά νέα.
Διαγνώστηκα με καταναλωτισμό.
Τι είπες; Έχω ζήσει στο The Outer Worlds 2 μόλις δέκα λεπτά και έχω αγοράσει μόνο δύο αντικείμενα από ένα αυτόματο μηχάνημα. Παρ’ όλα αυτά, το μήνυμα επιμένει: καταναλωτισμός, με προειδοποιήσεις για τις επιπτώσεις. Γελάω με δυσπιστία για ώρα. Στο τέλος, φτιάχνω μια δική μου ιστορία στο μυαλό μου, φανταζόμενος ότι πέρασα όλο τον χρόνο μου στο διάστημα προσπαθώντας να παραγγείλω ένα talkie toaster που είδα σε κάποια διαφήμιση μέσα στο φέρετρό μου.
Μόνιμες αδυναμίες και ρόλος
Αποδέχτηκα το ελάττωμα – ένα από τα αρκετά μόνιμα αρνητικά που σου προσφέρει το παιχνίδι – και ετοιμάστηκα για μια περιπέτεια όπου η παράνομη πιστολέρο που δημιούργησα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει την εξάρτησή της από τις αγορές, προσπαθώντας να ξεφύγει από τα εταιρικά δεσμά που έχουν ριζώσει στον κυνικό και οικονομικά έξυπνο χαρακτήρα της. Στην πράξη, μπορούσα να αγοράζω λίγο φθηνότερα, να πουλάω λίγο φθηνότερα, και είχα πρόσβαση σε κάποιες αφελείς ατάκες διαλόγου, παρόμοιες με αυτές που συναντάς αν παίξεις το Fallout: New Vegas με χαμηλή νοημοσύνη. Σπάνια όμως σχετίζονταν με εθισμό στις αγορές. Αντίθετα, το να είσαι «καταναλωτής» σε κάνει απλώς να φαίνεσαι ανόητος στα μάτια του The Outer Worlds 2.
Απογοητεύσεις και ατμόσφαιρα
Αυτή η περίεργη λεπτομέρεια είναι μία από τις λίγες απογοητεύσεις που προσφέρει το νέο RPG της Obsidian, σε ένα κατά τα άλλα διασκεδαστικό ταξίδι στην Arcadia. Το The Outer Worlds 2, όπως και ο προκάτοχός του, θυμίζει καρτούν του Σαββάτου. Είναι απολαυστικό, με ζωντανά γραφικά που δίνουν ζωή στον γαλαξία, συνεχή χιούμορ και ειρωνεία, και μάχες με δυναμική ροή, χάρη σε ένα οπλοστάσιο που είναι τόσο ικανοποιητικό στη χρήση όσο υπόσχεται το παιχνίδι.
Ρόλος και δομή κόσμου
Σε μια πρώτη ομοιότητα με το Avowed, το φανταστικό RPG της Obsidian που κυκλοφόρησε νωρίτερα φέτος, το The Outer Worlds 2 σε βάζει στον ρόλο ενός πράκτορα της Earth Directorate. Όπως και ο Aedyran Envoy, είσαι ένας ηθικά γκρίζος εκπρόσωπος μιας μακρινής παράταξης, σταλμένος να λύσεις προβλήματα στην άλλη άκρη του γαλαξία, με αρκετή ελευθερία ώστε να κάνεις όποιες επιλογές θέλεις χωρίς να ανησυχείς για το τι θα πουν τα αφεντικά σου. Ο κόσμος χωρίζεται σε μεγάλες περιοχές-κόμβους σε διαφορετικούς πλανήτες, με κάθε μία να φιλοξενεί παρατάξεις που μάχονται για τον έλεγχο. Η χρωματιστή καλλιτεχνική προσέγγιση ξεχωρίζει, αποφεύγοντας τη μονοτονία που συχνά χαρακτηρίζει πιο «ρεαλιστικές» διαστημικές περιπέτειες όπως το Starfield.
Συγκρίσεις και προσδοκίες
Η Obsidian δεν προωθεί το Avowed ως το βασικό σημείο σύγκρισης για το The Outer Worlds 2. Αντίθετα, το μεγάλο θέμα συζήτησης είναι το Fallout: New Vegas. Ως φανατικός του New Vegas και λάτρης του πρώτου Outer Worlds, δεν είμαι σίγουρος ότι το sequel καταφέρνει να σταθεί στο ίδιο ύψος με το θρυλικό western.
Διαφορές στη φιλοσοφία
Πιστεύω πως αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι το New Vegas και το The Outer Worlds 2 έχουν διαφορετική φιλοσοφία και προσέγγιση. Οι τρεις βασικές παρατάξεις του δεύτερου προσφέρουν περισσότερες αντιθέσεις από το πρώτο παιχνίδι και βρίσκονται ανοιχτά σε πόλεμο, αλλά η σύγκρουσή τους λειτουργεί κυρίως ως υπόβαθρο για την κεντρική ιστορία, που σε καλεί να σώσεις τον κόσμο από μια επιστημονική απειλή. Οι εταιρικοί τύποι της Auntie Cleo και της Spacer’s Choice έχουν συγχωνευτεί σε μια νέα δύναμη, την Auntie’s Choice, που μιλάει συνεχώς για κέρδη και διαπράττει γελοία εγκλήματα τύπου Scrooge McDuck.
Παρατάξεις και επιλογές
Απέναντί τους βρίσκονται οι Protectorate, μια αυταρχική μοναρχία που ελέγχει τους πολίτες της με σιδερένια πυγμή και προπαγάνδα. Στη μέση βρίσκονται οι The Order, οπαδοί της ντετερμινιστικής λογικής, που πιστεύουν ότι το σύμπαν λειτουργεί με βάση εξισώσεις – μερικές φορές φτάνοντας σε ακραίες συμπεριφορές για να επιβάλουν τους αριθμούς. Στο περιθώριο υπάρχουν μικρότερες ομάδες, όπως οι ύποπτοι λαθρέμποροι Sub Rosa και μια ομάδα επιστημονικών αιρετικών, οι Glorious Dawn. Μόνο οι Auntie’s Choice, The Order και Sub Rosa έχουν μετρητή φήμης. Η απουσία των Protectorate εξηγείται όταν διαπιστώνεις ότι η επίθεση στις εγκαταστάσεις τους είναι αναπόφευκτο μέρος της βασικής αποστολής, με το παιχνίδι να τους χρησιμοποιεί ως τυπικούς εχθρούς όταν χρειάζεται εμπόδια.
Εμβάθυνση χαρακτήρων
Έτσι, οι Protectorate μοιάζουν μονοδιάστατοι, παρά τις προσπάθειες να αποκτήσουν βάθος. Αυτό αφήνει τους εταιρικούς και τους «σπασίκλες» ως τις βασικές επιλογές συμμαχίας στην κύρια ιστορία, με μια τρίτη επιλογή να προσπαθείς να τους ενώσεις. Μπορείς να αγνοήσεις και τους δύο, αλλά δεν υπάρχει ξεχωριστή αποστολή για αυτό. Και οι δύο έχουν ενδιαφέρον παρελθόν αν ψάξεις για δευτερεύουσες αποστολές, ειδικά η Auntie, αλλά θα ήθελα να δω πιο βαθιά ανάλυση των ιδεολογιών τους.
Φιλοσοφικές συζητήσεις
Υπάρχει κάποια συζήτηση του τύπου «το κάνουμε αυτό λόγω του Χ» αν ρωτήσεις, αλλά κανένας ηγέτης δεν φαίνεται να έχει μια ξεχωριστή, πειστική ερμηνεία της φιλοσοφίας του. Δεν χρειάζεται κάθε χαρακτήρας να μπορεί να αναλύσει διαλεκτική του Hegel για να είναι ενδιαφέρων – όσο κι αν λατρεύω τον Caesar – αλλά οι περισσότεροι ηγέτες των παρατάξεων του The Outer Worlds δυσκολεύονται να αφήσουν το στίγμα τους στην Arcadia.
Σύγκριση με New Vegas
Όπως και στο πρώτο παιχνίδι, υπάρχει σχόλιο για το ότι οι ηγέτες του κόσμου είναι ανίκανοι ή αδιάφοροι, αλλά το New Vegas ξεχωρίζει χάρη σε δυναμικούς χαρακτήρες που κυριαρχούν στην ιστορία. Αυτό γίνεται ακόμα πιο σημαντικό όταν ο πόλεμος εκτείνεται σε πολλούς πλανήτες, κάνοντας δύσκολη τη μεταφορά της έντασης ενός κόσμου που βράζει. Επίσης, οι παρατάξεις με μετρητή φήμης είναι δύσκολο να τις ενοχλήσεις μέσω επιλογών αποστολών, εκτός αν αθετήσεις συμφωνία στο τέλος.
Ελαστικότητα συστήματος φήμης
Η μαζική εξόντωση μελών ή η κλοπή βοηθά, αλλά ακόμα κι έτσι το όριο συγχώρεσης είναι υψηλό. Σε κάποια φάση, πρόσθεσα το ελάττωμα της κλεπτομανίας στη λίστα μου, που έφτασε τα 16 μέχρι το τέλος. Έκλεβα αντικείμενα σε ολόκληρες πόλεις, αλλά μόνο μία φορά προκάλεσα μαζική επίθεση και επικηρύξεις, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τις αυστηρές προειδοποιήσεις του παιχνιδιού.
Το σύστημα ελαττωμάτων
Γενικά, μου αρέσει το σύστημα ελαττωμάτων του The Outer Worlds, ειδικά τώρα που κάθε ελάττωμα συνοδεύεται από θετικά και αρνητικά, αντί για απλό πόντο ικανότητας. Είναι ωραίες προαιρετικές ανατροπές που σε ωθούν να αλλάξεις στυλ παιχνιδιού, όταν εφαρμόζονται σωστά – όπως το σύνδρομο «ποδιού στο στόμα» που προσθέτει χρονόμετρο στις επιλογές διαλόγου. Το ελάττωμα που σε αναγκάζει να αποταμιεύεις τα περισσότερα χρήματα και να τα παίρνεις σταδιακά με το level up είναι επίσης έξυπνο, γιατί περιορίζει την ικανότητά σου να αγοράζεις τα πάντα αμέσως.
Συνοδοιπόροι και αλληλεπίδραση
Η ομάδα των συντρόφων, αν και λίγο προβλέψιμη – έξι άτομα χωρισμένα σε ζευγάρια θεραπευτών, σκοπευτών και μαχητών – είναι συμπαθητική και έχει ενδιαφέρουσες αποστολές που σου επιτρέπουν να επηρεάσεις τον χαρακτήρα τους. Οι αποστολές του αυστηρού Tristan των Protectorate και της Inez, πρώην εταιρικής στρατιώτισσας, ξεχωρίζουν, ενώ οι υπόλοιποι υστερούν λίγο, αν και όλοι προσφέρουν καλό χιούμορ. Παρά τα αναμνηστικά που μαζεύεις στο πλοίο, σπάνια περνάω χρόνο με το πλήρωμα εκτός αποστολών, αφού δεν έχουν πολλά να πουν πέρα από σύντομα σχόλια για την ιστορία ή τους άλλους συντρόφους.
Έλλειψη δραστηριοτήτων στο πλοίο
Μπορείς να πειράξεις εξοπλισμό ή να ανοίξεις κλειδωμένα κουτιά, αλλά δεν υπάρχουν δραστηριότητες που να ενθαρρύνουν συζητήσεις ή αλληλεπιδράσεις μεταξύ των συντρόφων. Δεν είναι σοβαρό πρόβλημα, αλλά θα ήταν ωραίο να υπήρχε. Ίσως απλώς αποφεύγουν να με ακούσουν να παραπονιέμαι για το ότι οι επιπλέον θέσεις για όπλα και ιατρικά αντικείμενα είναι κλειδωμένες πίσω από mods εξοπλισμού. Αυτό περιορίζει τις επιλογές, ειδικά με τα λίγα slots που έχει κάθε αντικείμενο σε σχέση με τις διαθέσιμες αναβαθμίσεις. Σε αναγκάζει να διαλέξεις, αλλά με εμποδίζει να προσθέσω ένα melee όπλο στη βασική μου ομάδα χωρίς να θυσιάσω κάποια άλλη ικανότητα – κάτι που δεν προσφέρει πολλά στο roleplaying.
Συνολική εντύπωση
Οι περισσότερες παρατηρήσεις μου για το The Outer Worlds 2 είναι σε αυτό το πνεύμα. Δεν εμποδίζουν την απόλαυση, αρκεί να εκτιμήσεις τα δυνατά του σημεία ως μια βελτιωμένη συνέχεια του πρώτου παιχνιδιού, αλλά το κρατούν μακριά από το να γίνει πραγματικά εξαιρετικό. Όταν μένει στα δυνατά του, όπως με τα ευρηματικά ραδιοφωνικά τραγούδια των Order για ακολουθίες Fibonacci, είναι μια διασκεδαστική εμπειρία που θα πρότεινα σε φίλο ή σε κάποιον που θέλει να το δοκιμάσει στο Game Pass.
Προσδοκίες και τελική κρίση
Αν όμως μπεις στην Arcadia περιμένοντας κάτι τόσο βαθύ και αξέχαστο όσο το New Vegas ή το Pentiment της Obsidian, η εμπειρία δεν φτάνει αυτά τα υψηλά στάνταρ. Ή, όπως θα το έλεγε το The Outer Worlds 2 για το μυαλό μου που έχει επηρεαστεί από διαφημίσεις: μου αρέσει το Other Words επίσης, αλλά δεν είναι το νέο New Vargas.