Γαλαξιακές Εικόνες
Αν το Star Trek εκφράζει την αισιόδοξη προοπτική για το μέλλον της ανθρωπότητας, το The Outer Worlds 2 παρουσιάζει τον απαισιόδοξο εφιάλτη που ίσως μας περιμένει. Ευτυχώς, και τα δύο προσφέρουν εξαιρετικό υλικό για εξερεύνηση, με τη δεύτερη αυτή επίσκεψη στη δυστοπία της Obsidian να αποτελεί σαφή αναβάθμιση σε σχέση με το πρωτότυπο. Η ιστορία είναι πιο προσγειωμένη και ενδιαφέρουσα, η μάχη πολύ πιο ικανοποιητική, και το RPG στοιχείο ακαταμάχητο. Απόλαυσα κάθε στιγμή, ακόμα και όταν το αδύναμο πρώτο μέρος και η φτωχή ποικιλία εχθρών με έκαναν να χάσω λίγο το ενδιαφέρον. Σε πάνω από 65 ώρες παιχνιδιού, πάλεψα με ηθικά διλήμματα, γέλασα με τον παραλογισμό του κόσμου και έριξα αρκετούς επίδοξους δικτάτορες – ακριβώς ό,τι χρειάζεται ένας διαστημικός γιατρός με κερδοσκοπικές βλέψεις.
Κλασικό RPG με νέα πνοή
Το The Outer Worlds 2 είναι ένα παραδοσιακό single-player, open-world RPG, στο ύφος των Dragon Age, Fallout και Avowed. Είσαι ο ξεχωριστός ήρωας που αναλαμβάνει να παρέμβει στις συγκρούσεις του κόσμου, να καθορίσει τη μοίρα όλων και να συγκεντρώσει μια ομάδα καυστικών συντρόφων. Ως συνέχεια του The Outer Worlds του 2019 και πνευματικός διάδοχος του Fallout: New Vegas του 2010, η Obsidian ακολουθεί μια γνώριμη συνταγή. Σου προσφέρει μια νέα δυστοπία για να διασχίσεις, ανεβάζοντας επίπεδο, μαζεύοντας κάθε λογής λάφυρα και λύνοντας τα διαχρονικά προβλήματα του γαλαξία. Μπορεί να μην είναι η πιο πρωτότυπη ιδέα, αλλά εκτελείται καλύτερα από τις περισσότερες πρόσφατες προσπάθειες του είδους.
Σατιρική πραγματικότητα και νέα τοποθεσία
Η συνέχεια επιστρέφει σε μια σατιρική εναλλακτική πραγματικότητα, όπου ο ανεξέλεγκτος καπιταλισμός έχει μετατρέψει τα ουράνια σώματα σε κιτς εμπορικά κέντρα. Αν και διατηρεί το απαισιόδοξο όραμα του μέλλοντος, εγκαταλείπει το σύστημα Halcyon του πρώτου παιχνιδιού για μια νέα περιοχή, την Arcadia, με φρέσκους πλανήτες για να καθορίσεις τη μοίρα τους. Πιο σημαντική από τους νέους πλανήτες είναι η αλλαγή στον τόνο: ενώ το χιούμορ και η παραδοξότητα παραμένουν, η ιστορία εστιάζει περισσότερο στην πολιτική των φατριών της Arcadia και σε δύσκολες αποφάσεις για το ποια οργάνωση είναι το μικρότερο κακό.
Πολιτικές ισορροπίες και ηθικά διλήμματα
Η στροφή σε πιο σοβαρά θέματα και η εύθραυστη ισορροπία των αντίπαλων φατριών αποδίδει καρπούς. Πολλές φορές βρέθηκα διχασμένος για το ποιον να στηρίξω, απογοητευμένος που δεν μπορούσα να αλλάξω τη φύση αυτών των εγωιστικών, εξουσιομανών οργανισμών – ακριβώς αυτό που αναζητώ σε τέτοια παιχνίδια. Ο ρόλος σου ως κεντρικό πρόσωπο που καθορίζει τον νικητή θυμίζει έντονα το Fallout: New Vegas, χωρίς να υπάρχουν πραγματικά καλές επιλογές. Η Auntie’s Choice, αν και προβάλλει την ελευθερία, λειτουργεί ως καταπιεστικό μονοπώλιο, ενώ το The Protectorate είναι μια ανοιχτά φασιστική κοινωνία που καταπνίγει κάθε διαφορετική σκέψη. Ακόμα και πιο λογικές ομάδες, όπως το Order of the Ascendant, που βασίζεται στην επιστήμη και τα μαθηματικά για να προβλέπει το μέλλον, δεν διστάζουν να διαπράξουν φρικαλεότητες για να αποτρέψουν υποτιθέμενες μελλοντικές καταστροφές, κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι αν ο δικός τους δρόμος είναι πραγματικά καλύτερος.
Αργή αρχή, δυνατή συνέχεια
Όταν το The Outer Worlds 2 εστιάζει στις πολιτικές ίντριγκες, προσφέρει μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα worldbuilding και ηθικά διλήμματα που έχω δει τελευταία – αν και αργεί να φτάσει εκεί, με το μεγαλύτερο μέρος της δράσης να μεταφέρεται στο δεύτερο μισό. Στην αρχή, η ιστορία περιστρέφεται γύρω από μια αδιάφορη αποστολή εκδίκησης, την οποία σχεδόν ξέχασα μέχρι το τέλος. Βέβαια, αυτό το διάστημα χρησιμοποιείται για να γνωρίσεις τους βασικούς παίκτες της Arcadia, προετοιμάζοντας το έδαφος για ένα πολύ πιο δυνατό δεύτερο μέρος, αλλά για περίπου 20 ώρες η κύρια πλοκή κυλάει αργά και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αν αντέξεις, η συνέχεια σε αποζημιώνει, αλλά θα ήθελα περισσότερη συνοχή.
Εθιστική εξέλιξη χαρακτήρα
Ένα από τα πιο σταθερά δυνατά σημεία είναι η εθιστική RPG εξέλιξη, που σε κρατάει σε εγρήγορση με συνεχείς αποφάσεις για το ποιος είναι ο χαρακτήρας σου και πώς θα σώσει τον γαλαξία. Με δύο πόντους δεξιοτήτων ανά επίπεδο για 12 διαφορετικές ικανότητες, πρέπει να διαλέξεις προσεκτικά πού θα εστιάσεις. Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο αγχωτική όταν βλέπεις τη μεγάλη λίστα από perks, που ξεκλειδώνονται μόνο αν έχεις επενδύσει αρκετά στις αντίστοιχες δεξιότητες. Για παράδειγμα, το pickpocketing απαιτεί να έχεις αναβαθμίσει το Sneak, ενώ το να λες απίστευτα ψέματα απαιτεί υψηλό Speech. Μπορείς να αποκτήσεις μόνο 15 perks πριν φτάσεις το level cap στο 30, οπότε ο σχεδιασμός του ιδανικού χαρακτήρα γίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρων, και με έβαλε να κυνηγάω εχθρούς και side quests για να μαζέψω XP.
Απρόβλεπτες αδυναμίες και συνέπειες
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της εξέλιξης είναι οι αδυναμίες (flaws). Το The Outer Worlds 2 παρακολουθεί τις συνήθειες του χαρακτήρα σου και σου προσφέρει ευκαιρίες να τις αγκαλιάσεις, με ανταμοιβές που συνοδεύονται από κόστος. Αν, για παράδειγμα, κλέβεις συχνά, μπορεί να σου προσφερθεί το Kleptomaniac flaw, που σου επιτρέπει να πουλάς τα κλεμμένα για περισσότερα, αλλά σε κάνει να κλέβεις αυτόματα κατά διαστήματα, προκαλώντας προβλήματα με τους ντόπιους. Αν παραλείπεις διαλόγους, το Foot-in-Mouth Syndrome flaw σου δίνει έξτρα XP αλλά σε αναγκάζει να επιλέγεις απαντήσεις σε ελάχιστο χρόνο, αλλιώς διαλέγει τυχαία για σένα. Αυτές οι επιλογές είναι μόνιμες και αλλάζουν ριζικά το gameplay, οδηγώντας σε ξεκαρδιστικά λάθη.
Ρίσκα και ανταμοιβές στις επιλογές
Στην αρχή του παιχνιδιού, δέχτηκα το Jack of All Trades flaw, που μου έδινε έναν επιπλέον πόντο δεξιότητας ανά level, αλλά δεν επέτρεπε να ανεβάσω καμία δεξιότητα πάνω από έναν πόντο σε σχέση με τη χαμηλότερη. Αρχικά φάνηκε καλή συμφωνία, αλλά σύντομα κατάλαβα ότι ο χαρακτήρας μου ήταν μέτριος σε όλα και συναντούσα συνεχώς εμπόδια, κάτι που μετάνιωσα (αν και για τις ανάγκες της αξιολόγησης, μου έδωσε μια γεύση από όλες τις δεξιότητες). Ακόμα κι όταν αυτές οι επιλογές με κυνηγούσαν μέχρι το τέλος, τις απόλαυσα, και ανυπομονώ για επόμενα playthroughs όπου θα μάθω από τα λάθη μου και ίσως ανακαλύψω νέες αδυναμίες.
Βελτιωμένη μάχη και εξοπλισμός
Όπως και στο πρώτο παιχνίδι, περνάς το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου εξερευνώντας άγριους πλανήτες με το όπλο ανά χείρας, αλλά εδώ η εμπειρία έχει βελτιωθεί σημαντικά. Ενώ το αρχικό The Outer Worlds είχε απλώς ανεκτή μάχη, το sequel προσφέρει πιο γρήγορο gunplay, καλύτερη κινητικότητα με slides και double jumps, και – το σημαντικότερο – ένα οπλοστάσιο που ταιριάζει απόλυτα στο τρελό sci-fi περιβάλλον. Βρήκα όπλα με μοναδικά εφέ, όπως καραμπίνα που πυροβολεί αθόρυβα και εξαφανίζει τα πτώματα, ή όπλο που γίνεται πανίσχυρο όσο σκοτώνεις εχθρούς, κάνοντάς με να θέλω να ξαναδώ το Solo Leveling.
Εξατομίκευση και mods
Υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι να προσαρμόσεις όπλα και πανοπλίες με mods που αγοράζεις ή κατασκευάζεις. Αυτά μπορεί να μειώνουν τη ζημιά σου για να αποκτήσεις εκρηκτικά βλήματα ή να σε προστατεύουν καλύτερα από συγκεκριμένα στοιχεία – και δεν αναφέρω καν τις πιο τρελές επιλογές που θα αφήσω να τις ανακαλύψεις μόνος σου! Οι ανταμοιβές για εξερεύνηση και ολοκλήρωση αποστολών είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες και ταιριάζουν στο παράλογο ύφος του κόσμου. Βέβαια, το σύστημα μάχης έχει ακόμα τις ιδιορρυθμίες του, όπως το ασταθές στόχαστρο ή εχθρούς που σε χτυπούν ενώ έχεις πηδήξει πάνω από το κεφάλι τους. Αν περιμένεις επίπεδο Battlefield 6, μάλλον θα απογοητευτείς, αλλά σε σχέση με τα περισσότερα open-world RPGs, η βελτίωση είναι μεγάλη.
Επαναλαμβανόμενοι εχθροί και άδειοι χάρτες
Το μεγαλύτερο αρνητικό στη μάχη είναι η ποικιλία των εχθρών. Συνήθως κάθε κόσμος έχει δύο ή τρία είδη άγριων ζώων που βλέπεις ξανά και ξανά για ώρες, μαζί με τους κλασικούς ανθρωπόμορφους και μερικά ρομπότ. Θα συναντήσεις πάρα πολλούς Raptidon από το πρώτο παιχνίδι, και τους βαρέθηκα πριν καν φύγω από τον πρώτο πλανήτη, πόσο μάλλον στο τέλος. Είναι απογοητευτικό που σε έναν γαλαξία με τόσες δυνατότητες, οι εχθροί γίνονται προβλέψιμοι πολύ γρήγορα.
Περιορισμένοι εχθροί και γρήγορη μετακίνηση
Ακόμα χειρότερα, το The Outer Worlds 2 ακολουθεί το παράδειγμα του Avowed, τοποθετώντας όλους τους εχθρούς σε συγκεκριμένα σημεία του χάρτη – και μόλις τους σκοτώσεις, δεν επανεμφανίζονται. Έτσι, καταλήγεις να διασχίζεις τεράστιες περιοχές χωρίς ίχνος ζωής, κάτι που αφαιρεί τη ζωντάνια και τη δυνατότητα για τυχαίες συναντήσεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί η Obsidian επιμένει σε αυτή την προσέγγιση, αφού θεωρώ ότι βλάπτει το παιχνίδι, αλλά τουλάχιστον υπάρχει ένα καλό σύστημα fast travel που σε γλιτώνει από το ατελείωτο backtracking. Έτσι, αν και η επιλογή αυτή με απογοήτευσε, οι συνέπειές της ήταν λιγότερο ενοχλητικές σε σχέση με το Avowed.
Εξερεύνηση και μοναδικές τοποθεσίες
Το The Outer Worlds 2 προσφέρει τέσσερις βασικούς προορισμούς, καθένας με τη δική του ατμόσφαιρα, συνήθως διαμορφωμένη από τη φατρία που κυριαρχεί. Από τα μοναστηριακά συγκροτήματα στο χιόνι του Cloister μέχρι τις ζούγκλες του Eden, η εξερεύνηση είναι απολαυστική: σκοτώνεις εχθρούς, μαθαίνεις για τον κόσμο, στρατολογείς νέα μέλη και ολοκληρώνεις κάθε αποστολή στον χάρτη. Πάντα έβρισκα κάτι ενδιαφέρον να κάνω ή κάποιο λάφυρο να προσπαθήσω να αποκτήσω. Όλα αυτά συνθέτουν μια διασκεδαστική εμπειρία, παρά την επαναληψιμότητα των εχθρών και τα άδεια σημεία του χάρτη.
Συντρόφοι με προσωπικότητα
Όπως και στη ζωή, ένα RPG με έμφαση στην ιστορία είναι τόσο καλό όσο οι σύντροφοί σου που σχολιάζουν κάθε σου απόφαση, και εδώ το The Outer Worlds 2 ξεπερνά τον προκάτοχό του. Οι έξι, κατά κύριο λόγο αξέχαστοι, χαρακτήρες που σε συνοδεύουν εκπροσωπούν τις αντίστοιχες οργανώσεις τους. Για παράδειγμα, ο Tristan, ένας βαριά οπλισμένος μπάτσος, είναι έτοιμος να επιβάλει τη διαστρεβλωμένη δικαιοσύνη της κυβέρνησής του, ενώ η Inez, μια επιχειρηματίας ιατρός μάχης, υπενθυμίζει διαρκώς τα «πλεονεκτήματα» της ελεύθερης αγοράς.
Δυναμικές σχέσεις και πολιτικές διαφωνίες
Όπως στα Mass Effect και Fallout, το να λειτουργούν οι σύντροφοί σου ως φωνές των φατριών είναι εξαιρετικά αποτελεσματικό. Καταλαβαίνεις αμέσως τη φιλοσοφία τους και μαθαίνεις τις δυνάμεις και τις διαφωνίες που θα παίξουν ρόλο στις αποφάσεις σου. Ακόμα κι αν δεν διαβάζεις κάθε σημείωμα ή διάλογο, είναι σχεδόν αδύνατο να μη γνωρίσεις σε βάθος τους σημαντικότερους παίκτες της Arcadia, κάτι που σε βοηθά να νοιαστείς για την ιστορία και τη μοίρα του γαλαξία.
Λιγότερο ενδιαφέροντες χαρακτήρες
Υπάρχουν βέβαια και σύντροφοι που δεν ξεχωρίζουν το ίδιο, όπως ο Niles, ένας μηχανικός που ορίζεται κυρίως από μια αποστολή εκδίκησης που μπορεί να ολοκληρωθεί νωρίς, ή η Valerie, μια ρομποτική βοηθός με αστείες ατάκες αλλά μικρή σύνδεση με την ιστορία. Δυστυχώς, αυτοί εμφανίζονται νωρίς, αφήνοντας μέτριες πρώτες εντυπώσεις σε σχέση με τους υπόλοιπους που ακολουθούν. Αν το καλοσκεφτείς, όμως, αυτό είναι σχεδόν παράδοση στα RPGs αυτού του είδους, έτσι δεν είναι;
