The Drifter review
Παρά το γεγονός ότι κινδυνεύει να λυγίσει κάτω από το βάρος της γεμάτης συνωμοσίες sci-fi πλοκής του και μερικές υπερβολικές ερμηνείες στη φωνή, το The Drifter είναι ένα απορροφητικό, σκοτεινό και καλογραμμένο point n’ click adventure. Developer: Powerhoof, Dave Lloyd
Powerhoof, Dave Lloyd Publisher: Powerhoof
Powerhoof Release: 17 Ιουλίου 2025
17 Ιουλίου 2025 On: Windows, macOS, Linux
Windows, macOS, Linux From: Steam
Steam Price: TBC
TBC Reviewed on: Intel Core i5-12600K, 32GB RAM, Nvidia RTX 4060 Ti, Windows 11
Το The Drifter μερικές φορές γίνεται αρκετά παράξενο με τρόπους που μάλλον δεν είναι σκόπιμοι, και κατάφερε να με βγάλει από το κλίμα του παιχνιδιού περισσότερες από μία φορές. Βέβαια, για να σε βγάλει κάτι από το κλίμα, πρέπει πρώτα να σε έχει βάλει μέσα, που σημαίνει ότι το The Drifter είναι καλό, αν και θα το σατιρίσω λίγο παρακάτω. Έχει στυλ, ατμόσφαιρα και πετυχαίνει το διπλό χτύπημα των point n’ click: χαρακτήρες που σε νοιάζουν και χαρακτήρες που αξίζει να ενοχλήσεις παίζοντας με τα πράγματά τους.
Το πιο δυνατό του σημείο, όμως, είναι το μάτι του για εντυπωσιακές σκηνές και setpieces. Κάποιες από τις αγαπημένες μου στιγμές ήταν τα πιο σύνθετα multi-scene puzzles, κυρίως επειδή χρησιμοποιούνται με φειδώ σε μια ιστορία που προχωράει με αγωνία και ένταση.
Η ιστορία ξεκινά με τον Mick Carter, έναν σκληροτράχηλο, εκνευρισμένο αλλά πεισματάρη πρωταγωνιστή, να ταξιδεύει με τρένο προς ένα σπίτι που είχε ορκιστεί να μην ξαναγυρίσει. Σε λίγες μέρες έχει μια κηδεία και έχει υποσχεθεί στην αδερφή του ότι θα είναι εκεί. Αρχικά ο Mick φαίνεται να βγαίνει κατευθείαν από το κλασικό μοτίβο του στοιχειωμένου αλκοολικού, αλλά γρήγορα καταλαβαίνεις ότι είναι πολύ πιο ενδιαφέρων. Δεν είναι τα άδεια μπουκάλια, αλλά οι σπασμένες υποσχέσεις και οι ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις που αφήνει πίσω του.
Όταν το τρένο σταματά, ο παρανοϊκός συνεπιβάτης του Mick δολοφονείται από αγνώστους, και ο Mick γλιτώνει πηδώντας σε έναν σωρό σκουπιδιών στο δρόμο. Μεταξύ των μυστηριωδών δολοφόνων, φημών για εξαφανίσεις αστέγων και των παράξενων οραμάτων που αρχίζει να έχει ο Mick, τα πράγματα γίνονται γρήγορα επικίνδυνα και γεμάτα συνωμοσίες. Παρ’ όλα αυτά, ο στόχος του Mick παραμένει ο ίδιος: να φτάσει στην αδερφή του και να είναι με την οικογένειά του. Αυτή η ανθρώπινη πλευρά είναι που κρατά το The Drifter προσγειωμένο, όσο και αν η πλοκή ξεφεύγει σε B-movie παραλογισμούς. Και για να είμαι ειλικρινής, λατρεύω τέτοιες υπερβολές, και το The Drifter το προσφέρει απλόχερα.
Στην αρχή ήθελα να παίξω με χειριστήριο. Εν μέρει επειδή το The Drifter φαίνεται να το υποστηρίζει ιδιαίτερα, αλλά κυρίως γιατί μου αρέσει να κάθομαι αναπαυτικά όταν δουλεύω. Το σύστημα είναι έξυπνα σχεδιασμένο: τα σημεία αλληλεπίδρασης εμφανίζονται σε έναν κύκλο, οπότε αρκεί να γυρίσεις το μοχλό για να τα δεις όλα. Είμαι σίγουρος ότι θα φανεί χρήσιμο σε πολλούς.
Προσωπικά, όμως, βρήκα ότι ο τροχός hotspots αφαιρεί μέρος της μαγείας. Σε ωθεί να ασχολείσαι με τον τροχό αντί για το περιβάλλον, να κοιτάς χωρίς να βλέπεις. Προτιμώ να μένει λίγη αβεβαιότητα, αλλιώς είναι σαν να εξερευνάς μπουντρούμι με GPS. Το παιχνίδι χρησιμοποιεί τον φωτισμό έξυπνα για να σε κατευθύνει, και μπορείς πάντα να πατήσεις το H για να δεις τα hotspots. Επίσης, το The Drifter έχει εξαιρετικές γραμματοσειρές.
Ο Mick, βέβαια, δεν θα εκτιμούσε τις γραμματοσειρές. Συνήθως εκνευρίζεται όταν πρέπει να χρησιμοποιήσει υπολογιστή – γκρινιάρης, κουρασμένος αλλά με χρυσή καρδιά. Είναι το καλύτερο στοιχείο του The Drifter, αλλά και το μεγαλύτερο εμπόδιο στο να πάρω το παιχνίδι στα σοβαρά για αρκετή ώρα.
Οι διάλογοι του Mick είναι καλογραμμένοι, ζωντανοί χωρίς να γίνονται υπερβολικά λογοτεχνικοί, και συχνά πολύ αστείοι. Ο ηθοποιός του, Adrian Vaughan, έχει δυνατή και μαγνητική φωνή. Το πρόβλημα είναι ότι το παιχνίδι ξεκινά με πολλές έντονες, απειλητικές καταστάσεις για τον Mick, και ο Vaughan δίνει το 100% συνεχώς. Στην αρχή λειτουργεί, αλλά μετά από λίγο ο Mick πηγαίνει από εφιάλτη σε εφιάλτη, πάντα σε υπερδιέγερση. Γίνεται εύκολα υπερβολικό, με τον Mick να αφηγείται κάθε του κίνηση με ένταση και στόμφο.
Είναι δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά μου θύμισε να βρίσκομαι σε ένα ήσυχο οικογενειακό πικνίκ και ξαφνικά να εμφανίζεται ένας μεγάλος, ταλαιπωρημένος Αυστραλός, να παίρνει ένα σάντουιτς και να αρχίζει να φωνάζει στο αυτί μου “ΜΕ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΑ ΓΑΤΑΣ ΑΡΠΑΖΩ ΤΟ ΣΑΝΤΟΥΙΤΣ. ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ”. Και είναι σαν να λες “Σε βλέπω, φίλε”. “ΞΑΦΝΙΚΑ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΕΝΑ ΠΑΓΩΜΑ, ΣΑΝ ΝΑ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΟΙ ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ ΜΟΥ ΠΑΓΟ. ΤΟ ΣΑΝΤΟΥΙΤΣ ΕΧΕΙ ΤΟΝΟ. ΓΑΜΩΤΟ.”
Δεν είναι ότι αυτή η ένταση δεν λειτουργεί αλλού. Τέτοια ενέργεια θες από έναν ηθοποιό. Οι μονόλογοι του Mick μπορούν να είναι τρομακτικοί και συγκλονιστικοί, απλώς είναι υπερβολικά πυκνοί στο πρώτο μισό του παιχνιδιού. Εκεί ο Mick είναι κυρίως μόνος του, ενώ λάμπει όταν αλληλεπιδρά με άλλους χαρακτήρες, είτε για χιούμορ είτε για δραματικές ή συγκινητικές στιγμές. Η πρώην σύζυγός του, Sarah, είναι το συναισθηματικό κέντρο της ιστορίας. Ένας τυπικός, έξυπνος ντετέκτιβ από τη Νέα Υόρκη ταιριάζει τέλεια και θυμίζει ότι το παιχνίδι δεν παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά σοβαρά, με δόσεις από 90’s Lucasarts. Η αρχική υπερβολή του Mick μοιάζει να είναι αποτέλεσμα του γρήγορου ρυθμού των πρώτων κεφαλαίων, κάτι που ίσως είναι αποδεκτό. Αλλά αφού το ύφος εξισορροπείται στη μέση του παιχνιδιού, θα ήθελα τα πρώτα κεφάλαια – ή ο ηθοποιός – να είχαν χαμηλώσει λίγο τους τόνους.
Η προσέγγιση του The Drifter στους γρίφους φαίνεται από το πώς αδειάζει εντελώς το inventory σου ανάμεσα στα κεφάλαια. Έτσι, οι περισσότεροι γρίφοι παραμένουν εντός σκηνής. Το inventory δεν γεμίζει άχρηστα αντικείμενα και δεν υπάρχουν λύσεις που βασίζονται σε κάτι που πήρες στην αρχή χωρίς λόγο. Από την άλλη, μου αρέσει όταν τα adventure games το κάνουν αυτό.
Κάποιοι γρίφοι του The Drifter είναι τόσο απλοί που μοιάζουν αυτόματοι, αλλά αυτό φαίνεται σκόπιμο: απλές ενέργειες που λειτουργούν ως παύσεις στην ένταση. Κάποιος χρειάζεται ράμματα στο κεφάλι. Βρίσκεις οδοντικό νήμα. Μετά ένα αγκίστρι μπλεγμένο σε πετονιές. Μετά ψαλίδι για να το κόψεις. Μετά τα συνδυάζεις. Μετά τα αποστειρώνεις με ατμό από καφετιέρα. Όλα αυτά γίνονται σε τρεις διπλανές περιοχές. Είναι ξεκάθαρο τι χρειάζεται να κάνεις και αυτά είναι τα μόνα αντικείμενα που έχεις. Αλλά αυτό συμβαίνει σε σημείο της ιστορίας όπου η καθυστέρηση θα ήταν βασανιστική, οπότε λειτουργεί.
Υπάρχουν και πιο σύνθετοι γρίφοι που καλύπτουν ολόκληρα κεφάλαια, και το παιχνίδι βρίσκει τελικά καλή ισορροπία. Σε άλλα σημεία, triggers όπως το να μετακινηθούν χαρακτήρες μπορεί να φανούν κάπως αυθαίρετα, απαιτώντας να επισκεφτείς ξανά περιοχές αφού έχεις εξαντλήσει άλλες επιλογές. Μερικές φορές νιώθεις ότι σε αναγκάζει να κολλήσεις, έστω και για λίγο.
Το soundtrack δημιουργεί ατμόσφαιρα: βαρύ, σκοτεινό, γεμάτο synths. Άλλοτε είναι θορυβώδες και εφιαλτικό, άλλοτε θυμίζει goth disco. Κάποια κομμάτια είναι πιο διακριτικά, θυμίζοντας τα πρώτα έργα του Tycho. Υπάρχει μια σκηνή θριάμβου προς το τέλος, με τόσο επικό σκορ που περίμενα τον Mick να φωνάξει “It’s Driftin’ Time”. Εξαιρετικό.
Ανάμεσα στον συναισθηματικό πυρήνα γύρω από τον Mick και την οικογένειά του, τα B-movie sci-fi στοιχεία και τις αποκαλύψεις που δένουν τα πάντα, υπάρχουν πολλά που διεκδικούν χώρο και χρόνο στο The Drifter. Είναι εντυπωσιακό που καταφέρνει να τα ενώσει όλα με συνοχή, και μάλιστα με ικανοποιητικό και συγκινητικό τρόπο. Τελικά, είναι μια καλή ιστορία, ειπωμένη σωστά, που ξέρει πότε να σε βάζει σε σκέψεις και πότε να σε προχωρά με απλές ενέργειες. Ελπίζω μόνο ο ηθοποιός του Mick να θυμήθηκε να πιει μέλι με λεμόνι μετά τις ηχογραφήσεις.