Η ουσία της μάχης
Η απολαυστική μάχη είναι το στοιχείο που κρατά το Ninja Gaiden 4 ζωντανό, παρά τις περιττές και υπερβολικά λεπτομερείς «μοντέρνες» προσθήκες του.
Η εμπειρία της PC Gamer
Η ομάδα μας αφιερώνει αμέτρητες ώρες σε κάθε αξιολόγηση, ώστε να φτάσει στην καρδιά όσων έχουν σημασία για εσάς. Μάθετε περισσότερα για το πώς αξιολογούμε παιχνίδια και hardware.
Κρίση ταυτότητας
Το Ninja Gaiden 4 αντιμετωπίζει μια ιδιαίτερη κρίση ταυτότητας: είναι ταυτόχρονα υπερβολικά παρόμοιο και εντελώς διαφορετικό από την εμβληματική κωμωδία δράσης του 1993, Surf Ninjas. Ίσως να σκέφτεστε ότι το Ninja Gaiden 4 δεν έχει σχεδόν τίποτα κοινό (εκτός από τους νίντζα) με μια διαβόητη παιδική ταινία με τον Rob Schneider και ένα μαγικό Sega Game Gear. Κι όμως, δείτε τι συμβαίνει όταν φτάσετε στη «πίστα με το νερό» στο παιχνίδι.
Αναζητώντας απαντήσεις
Περίπου 15 ώρες χρειάστηκαν για να εξοντώσω 2.580 εχθρούς στο Ninja Gaiden 4, αναζητώντας απαντήσεις σε δύο ερωτήματα: Μοιάζει με γνήσια συνέχεια των Ninja Gaiden (2004) και Ninja Gaiden 2 (2008), που θεωρώ κορυφαία παιχνίδια δράσης; Κι αν όχι—αν αυτή η νέα εκδοχή από την PlatinumGames, αντί για την Team Ninja, αλλάζει τη σειρά με δικό της, πιο τολμηρό ή αστείο ύφος—πόσο τελικά μετράει αυτό;
Η πρώτη εντύπωση
Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα άρχισε να διαφαίνεται όταν βρέθηκα να σερφάρω με τη σανίδα του νίντζα από τη διάσταση των δαιμόνων κατευθείαν σε ένα νυχτερινό κλαμπ του Τόκιο, διαλύοντας φαντασμαγορικά πιράνχας με μια τεράστια σφύρα υπό τους ήχους rave. Το παιχνίδι θυμίζει περισσότερο Platinum παρά τα παλιά Ninja Gaiden, και στις καλύτερες στιγμές του αυτό λειτουργεί υπέρ του. Συχνά όμως αυτοπεριορίζεται, δίνοντας την αίσθηση μιας μπάντας που παίζει ένα τυπικό cover: οι νότες είναι σωστές, αλλά λείπει το πάθος.
Η μαγεία των παλιών Ninja Gaiden
Δυσκολεύομαι να εξηγήσω γιατί αγαπώ τα Ninja Gaiden των αρχών του 2000 περισσότερο από σύγχρονά τους όπως τα Devil May Cry 3 και Bayonetta, χωρίς να γράψω ολόκληρο δοκίμιο. Εν συντομία, εκεί που τα DMC και Bayonetta εντυπωσιάζουν με το στυλ, τα Ninja Gaiden ξεχωρίζουν στην εκτέλεση. Είναι παιχνίδια που απαιτούν να πατήσεις τα σωστά κουμπιά στη σωστή σειρά για να επιβιώσεις, και όταν το καταφέρνεις νιώθεις πραγματικά ανίκητος.
Η απλότητα της μάχης
Στα Ninja Gaiden 1/2 δεν υπάρχει κάποια μπάρα «berserk» που γεμίζει για να γίνεις άτρωτος—πρέπει να το πετύχεις μόνος σου. Οι βασικές ικανότητες μάχης είναι διαθέσιμες από την αρχή· πέρα από την αναβάθμιση όπλων για πιο σύνθετα combos, βελτιώνεσαι μαθαίνοντας πότε να εξαπολύσεις καταιγιστικές επιθέσεις και ποιοι εχθροί εξοντώνονται καλύτερα με ένα εναέριο Izuna Drop.
Η ακρίβεια παραμένει
Το καλύτερο που μπορώ να πω για το Ninja Gaiden 4 είναι ότι διατηρεί σε μεγάλο βαθμό την ακρίβεια του να συνδυάζεις μια τέλεια αποφυγή με ένα combo που ακρωτηριάζει τον εχθρό, και τη συγκίνηση του να ενεργοποιείς μια Obliteration animation που σε κάνει άτρωτο τη στιγμή που ένας άλλος εχθρός επιτίθεται. Η αίσθηση του να απορροφάς το αίμα από το πτώμα για να φορτίσεις άμεσα μια υπέρτατη τεχνική παραμένει, δίνοντάς σου χρόνο να σχεδιάσεις την επόμενη κίνηση.
Περιττές προσθήκες
Ωστόσο, τα περισσότερα από όσα προσθέτει το παιχνίδι είναι το πολύ περιττά, και συχνά εμποδίζουν τον διαχρονικό πυρήνα του σχεδιασμού.
Ο χαρακτήρας του Ryu Hayabusa
Ο Ryu Hayabusa ήταν ο ιδανικός ήρωας για ένα τόσο εστιασμένο παιχνίδι δράσης, αφού δεν έχει άλλη προσωπικότητα πέρα από το «νίντζα με μαύρα». Δεν εκφράζει συναισθήματα—απλώς εξοντώνει δαίμονες. Ιστορικό; Ο πατέρας του είναι νίντζα. Αστεία; Αγνοούνται. Στα παιχνίδια του Ryu, το σκορ που εμφανίζεται στην οθόνη είναι λιτό, σε αντίθεση με τα ενθουσιώδη ratings του Devil May Cry. Τα Ninja Gaiden 1/2 είναι όσο πιο αυστηρά γίνεται, ζητώντας σου να πολεμήσεις έναν δαίμονα πάνω στο Άγαλμα της Ελευθερίας.
Νέος ήρωας, νέες τρέλες
Στη μέση του Ninja Gaiden 4 κυριολεκτικά πηδάς πάνω από καρχαρία ως Yakumo, έναν νέο πρωταγωνιστή που μοιάζει να βγήκε από το έβδομο πιο δημοφιλές shonen anime της σεζόν. Θα κάνεις επίσης:
- Επαναλαμβανόμενα grind σε ράγες, αποφεύγοντας τα ίδια εμπόδια και μπάρες 100 φορές
- Άλματα πάνω από γκρεμούς και τσουλήθρες κάτω από φράγματα με τη σανίδα σου, που ουσιαστικά είναι το ίδιο με το rail grinding αλλά με περισσότερο αφρό
- Πτήσεις στον αέρα αποφεύγοντας βράχους με τη στολή wingsuit του νίντζα
- Ξεκινάς με πολλές βασικές ικανότητες μάχης κλειδωμένες πίσω από το νόμισμα NinjaCoin, αλλά τις ξεκλειδώνεις τόσο γρήγορα που αναρωτιέσαι γιατί υπήρχε αυτό το σύστημα
- Παίρνεις «αποστολές» στη μέση της πίστας για να σκοτώσεις έναν εχθρό λίγο εκτός διαδρομής
- Ενημερώνεσαι μετά από κάθε μάχη ότι έχεις αρκετούς πόντους για να ξεκλειδώσεις νέα ικανότητα σε κάποιο όπλο με δεύτερο νόμισμα
- Φορτίζεις μια μπάρα berserk που σου επιτρέπει να καθαρίσεις όλη την οθόνη με μια εντυπωσιακή υπέρτατη επίθεση
Χαοτικές προσθήκες
Με λίγα λόγια, το Ninja Gaiden 4 είναι γεμάτο παραλογισμούς.
Η διασκέδαση του παραλόγου
Κάποια από αυτά είναι διασκεδαστικά! Μετά τις πρώτες ώρες σε βροχερό Τόκιο, μουντές βουνοκορφές και σκοτεινές διαστάσεις, καλωσόρισα την τρέλα του να πολεμάς φωσφοριζέ πιράνχας σε disco. Τα surfing segments έδειξαν ότι το παιχνίδι ίσως αποκτούσε επιτέλους προσωπικότητα—έστω και αν θύμιζε περισσότερο τον Dante του DMC να σκοτώνει δαίμονες με μπιλιάρδο τρώγοντας πίτσα ή τη Bayonetta με τα όπλα-τακούνια της. Όταν ξεπεράσεις το όριο του παραλόγου, πρέπει να το αγκαλιάσεις, σωστά;
Χαμένη ευκαιρία
Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. Ο Yakumo παραμένει άχρωμος, κάτι που τονίζεται από την προσπάθεια του παιχνιδιού να σε κάνει να νοιαστείς για τη σχέση του με την ιέρεια Seori, που περνά το 90% του παιχνιδιού εκτός οθόνης (και συνεχίζει την παράδοση της σειράς με υπερβολικά σεξουαλικοποιημένες ηρωίδες). Οι περισσότερες «μοντέρνες» προσθήκες του NG4 μοιάζουν με άτολμες απαντήσεις στο ερώτημα «πώς εκσυγχρονίζουμε το Ninja Gaiden;»
Απώλεια ισορροπίας
Τα κυριολεκτικά και μεταφορικά «on-rails» τμήματα μεταξύ μαχών είναι τόσο επαναλαμβανόμενα που κάνουν τα επίπεδα να μοιάζουν ίδια, αφαιρώντας τη δραματικότητα από στιγμές που θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν. Η τάση του σύγχρονου game design να σε αναγκάζει να ξεκλειδώνεις βασικές κινήσεις για χάρη της «προόδου» ακυρώνεται από το πόσο φθηνά αγοράζονται σχεδόν όλες οι ικανότητες στην πρώτη ώρα. Είναι σίγουρα καλύτερο από το να ξεκλειδώνεις σταγόνα-σταγόνα, αλλά το σύστημα προόδου κάνει τον τύπο που εμφανίζεται κάθε τόσο για να σου προσφέρει μηδέν νέες ικανότητες (εκτός από το να μπλοκάρεις μία επίθεση παραπάνω ή να φοράς ένα ακόμα αξεσουάρ) να μοιάζει με απομεινάρι άλλου σχεδιασμού.
Αποστολές και επίπεδα
Οι αποστολές που μπορείς να αναλάβεις σε κάθε πίστα ταιριάζουν αμήχανα—απαιτούν να βρεις παρακάμψεις σε κατά τα άλλα γραμμικά επίπεδα, αλλά μόλις μπεις σε ράγα ή ρεύμα αέρα δεν υπάρχει επιστροφή, αναγκάζοντάς σε να ξεκινήσεις από checkpoint ή να τις αγνοήσεις μέχρι να ξαναπαίξεις το επίπεδο.
Προσβασιμότητα και ενοχλητικό UI
Είναι παράξενο που ένα παιχνίδι με τόσες ρυθμίσεις προσβασιμότητας (auto-block, χρωματική κωδικοποίηση εχθρών, απενεργοποίηση hitstop κ.ά.) έχει ταυτόχρονα ενοχλητικά UI στοιχεία που δεν απενεργοποιούνται. Γιατί χρειάζομαι ειδοποίηση μετά από κάθε μάχη ότι έχω αρκετό νόμισμα για νέα επίθεση; Το κατάλαβα τις πρώτες 15 φορές! Και γιατί, σε ένα παιχνίδι που γίνεται πιο συναρπαστικό όταν είσαι στα όρια της ήττας, πρέπει να υπάρχει ένα ενοχλητικό, glitchy κόκκινο εφέ στην οθόνη μέχρι να θεραπευτείς;
Ποιότητα ζωής ή θανάτου;
Υποθέτω ότι αυτά τα «βοηθητικά» στοιχεία σχεδιάστηκαν για να κάνουν το παιχνίδι πιο προσιτό, αλλά αν είναι έτσι, προτιμώ τη σύγχρονη ποιότητα θανάτου: Όπλα που κάνουν το δρεπάνι και τα νύχια του Ninja Gaiden 2 να φαίνονται ξεπερασμένα, εχθρούς που απαιτούν να αλλάζεις τακτική πιο γρήγορα απ’ όσο σκέφτεσαι, αρένες που σε κάνουν να νιώθεις πραγματικός νίντζα και όχι απλώς κάποιος με μάσκα και λευκές λεπτομέρειες.
Πολύπλοκη μάχη
Το Ninja Gaiden 4 προσπαθεί πραγματικά. Υπερφορτώνει τη μάχη σχεδόν μέχρι το σημείο κατάρρευσης, προσθέτοντας μπάρα berserk για εντυπωσιακά finishers, κουμπί «bloodraven» για ενισχυμένες επιθέσεις που σπάνε πανοπλίες. Στην άμυνα, δίνει έμφαση σε μπλοκ, παριές και αποφυγές—όλα με δικές τους ενισχυμένες εκδοχές μέσω του modifier button. Η κομψή απλότητα των παλιών combos έχει χαθεί σε ένα δυσκίνητο σύστημα, αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι όταν όλα λειτουργούν, το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό: μετατρέπεις μια παριά σε αποκεφαλιστικό flying swallow, χτυπάς έναν elite εχθρό με ενισχυμένη bloodraven επίθεση πριν προλάβει να αντιδράσει, προκαλώντας stun που σου δίνει χρόνο για τιμωρητικό combo.
Η καλύτερη νέα ιδέα
Η πιο εμπνευσμένη προσθήκη της Platinum είναι το τέταρτο όπλο του Yakumo: ένα ζευγάρι μηχανικά χέρια που δημιουργούν τεράστιες βόμβες και shuriken για επιθέσεις από απόσταση, και μετατρέπονται σε γιγάντια μαχαίρια, νύχια ή σφύρες ανάλογα με το combo. Είναι σαν τέσσερα όπλα σε ένα και είναι πραγματικά απολαυστικό—αλλά είναι ενδεικτικό ότι απέχει περισσότερο από το παραδοσιακά απλό οπλοστάσιο του Ninja Gaiden.
Πτώση ρυθμού στο τέλος
Η δυναμική του Ninja Gaiden 4 καταρρέει στο τελευταίο μέρος, όταν σε αναγκάζει να ξαναπαίξεις προηγούμενα επίπεδα ως Ryu Hayabusa, με μόνο ένα όπλο αντί για τα συνήθη δέκα. Αυτά τα σύντομα κεφάλαια μοιάζουν με αγγαρεία, χρησιμοποιώντας τον Ryu για να αφηγηθούν ένα backstory που δεν χρειαζόταν. Η ενότητα του Ryu είναι τόσο πρόχειρη που μοιάζει σχεδόν με μετα-αστείο: μετά από ολόκληρη καμπάνια αναμονής, το πρώτο πράγμα που κάνεις ως Ryu είναι να ξανασκοτώσεις το ίδιο boss που μόλις νίκησες ως Yakumo τρία λεπτά πριν.
Τα βασικά παραμένουν
Και πάλι, το Ninja Gaiden 4 πετυχαίνει τα βασικά—ο Ryu είναι πιο δυνατός και βαρύς, με ενισχυμένες επιθέσεις που δείχνουν την εμπειρία που ο Yakumo δεν έχει ακόμα. Χαίρομαι που υπάρχει ως επιλογή για replay και δοκιμασίες, αλλά η Platinum έπρεπε είτε να του δώσει ουσιαστικό ρόλο στην ιστορία είτε να τον αφήσει εκτός.
Η σκιά του νίντζα
Εκεί που το Ninja Gaiden εστίαζε τη δράση σε μια πόλη με στοιχεία εξερεύνησης τύπου Metroid και το Ninja Gaiden 2 σε ταξίδευε σε όλο τον κόσμο για να κρατάει το ρυθμό, το NG4 καταλήγει σε μια μέτρια ισορροπία. Τα επίπεδά του διαρκούν υπερβολικά στα ίδια σκηνικά, ενισχύοντας την αίσθηση ότι το παιχνίδι έπρεπε να είναι είτε πιο σύντομο είτε πιο φιλόδοξο. Τουλάχιστον, η απόδοση ήταν άψογη—στο 9070 XT μου με όλα τα settings στο μέγιστο, η δράση έμεινε σταθερή στα σχεδόν αμετακίνητα 120 fps.
Ως συνέχεια
Ως sequel, το Ninja Gaiden 4 δεν κατάφερε να αφομοιώσει όσα έκαναν τους προκατόχους του διαχρονικούς, αλλά ούτε τόλμησε να αποτινάξει το βάρος τους και να αφεθεί στην τρέλα, όπως έκανε η PlatinumGames πριν μια δεκαετία. Το ερώτημα όμως—πόσο μετράει αυτό;—είναι αυτό που με απασχολεί ακόμα.
Μια σπάνια εμπειρία
Παρά τα όσα θα μπορούσε να κάνει καλύτερα, το Ninja Gaiden 4 ανήκει σε μια σπάνια κατηγορία γρήγορων, τεχνικών, εντυπωσιακών action games που αδιαφορούν για προσεκτικό σχεδιασμό, stamina bars και RPG συστήματα της τελευταίας δεκαετίας. Εδώ, το μόνο στατιστικό που μετράει είναι το kill, και πραγματικά χαίρομαι που μπορώ να παίξω ένα νέο τέτοιο παιχνίδι το 2025. Απλώς, δεν καταφέρνει ποτέ να ξεπεράσει τα αριστουργήματα που προηγήθηκαν.
Συμπέρασμα
Η απολαυστική μάχη είναι το στοιχείο που κρατά το Ninja Gaiden 4 ζωντανό, παρά τις περιττές και υπερβολικά λεπτομερείς «μοντέρνες» προσθήκες του.
