Εισαγωγή: Μια απογοητευτική εμπειρία
Καθ’ όλη τη διάρκεια που έπαιζα Hotel Barcelona, ένα ερώτημα με βασάνιζε: Γιατί; Γιατί το πνεύμα ενός κατά συρροή δολοφόνου καταλαμβάνει έναν δειλό Αμερικανό σερίφη; Γιατί η μάχη, που αρχικά φαίνεται υποσχόμενη, καταλήγει τόσο άνευρη; Γιατί η αφήγηση μοιάζει πρόχειρη και ασύνδετη; Και γιατί το παιχνίδι θυμίζει τίτλο που ξεπήδησε από τα μέσα της δεκαετίας του 2000; Αν και δεν έχω απαντήσεις για τα περισσότερα από αυτά, ένα είναι σίγουρο: η συνεργασία των White Owls, υπό την καθοδήγηση του Swery από το Deadly Premonition, και του Suda51 της Grasshopper, προσφέρει μια κακή εμπειρία. Το Hotel Barcelona συνοψίζει το βασικό πρόβλημα των δημιουργών: άφθονο σουρεαλιστικό χιούμορ και στυλ, αλλά ελάχιστη ουσία και φροντίδα στη λεπτομέρεια.
Βασική ιδέα και πλοκή
Το Hotel Barcelona είναι ένα 2D action roguelike όπου οι παίκτες μάχονται στους χώρους του ομώνυμου καταραμένου ξενοδοχείου. Ως Justine, αναλαμβάνετε το ρόλο μιας κυβερνητικής πράκτορα που αναζητά εκδίκηση για τη δολοφονία του πατέρα της, με τη βοήθεια του Dr. Carnival, ενός φονικού πνεύματος που κατοικεί μέσα της. Η δυναμική ανάμεσα στη ντροπαλή Justine και τον αδίστακτο Carnival προσφέρει κάποιες διασκεδαστικές στιγμές, όμως το αποτέλεσμα είναι ούτε ενδιαφέρον ούτε συνεκτικό. Δυστυχώς, ούτε η δράση καταφέρνει να ξεχωρίσει.
Δομή παιχνιδιού και μάχες
Οι roguelike διαδρομές του παιχνιδιού αποτελούνται από σύντομες, χρονικά περιορισμένες περιπλανήσεις σε τέσσερα στάδια κάθε επιπέδου, με τυχαίες καιρικές συνθήκες και ώρα ημέρας. Έχετε περίπου δύο με τρία λεπτά για να εξερευνήσετε κάθε στάδιο πριν επιλέξετε μία από τις διαθέσιμες εξόδους, κερδίζοντας μπόνους όπως αυξημένη ταχύτητα επίθεσης ή αναγέννηση ζωής. Η μικρή διάρκεια των διαδρομών είναι θετική, καθώς η μέτρια μάχη δεν προσφέρει αρκετή ένταση ή βάθος για να κάνει το ταξίδι της Justine ικανοποιητικό.
Όπλα, καινοτομίες και καιρικές επιδράσεις
Η εξολόθρευση εχθρών με διάφορα όπλα – μαχαίρια, τσεκούρια, πριόνια ή πυροβόλα όπως πιστόλια και καραμπίνες – παραμένει αδιάφορη, ακόμα και μετά την απόκτηση νέων συνδυασμών και αναβαθμίσεων από το skill tree. Παρ’ όλα αυτά, το Hotel Barcelona εισάγει μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες. Ο καιρός επηρεάζει το πόσο γρήγορα γεμίζει η ειδική επίθεση του Dr. Carnival, η οποία ενεργοποιείται όταν η Justine καλύπτεται με το αίμα των εχθρών της. Η βροχή ξεπλένει το αίμα, δυσκολεύοντας τη συσσώρευση ενέργειας για αυτή την επίθεση, προσθέτοντας έτσι μια ενδιαφέρουσα πρόκληση.
Συνεργασία με φαντάσματα και εισβολές παικτών
Ένα πρωτότυπο στοιχείο είναι η δυνατότητα να παίζετε δίπλα στα “φαντάσματα” των προηγούμενων προσπαθειών σας, τα οποία μπορούν να επιτεθούν σε εχθρούς που βρεθούν στην προκαθορισμένη διαδρομή τους. Αν και μερικές φορές βοηθούν, συχνά αποδεικνύονται αναξιόπιστα. Υπάρχει επίσης η πιθανότητα να δεχτείτε εισβολή από άλλους παίκτες (ή να εισβάλετε εσείς στους δικούς τους κόσμους), σε στυλ Dark Souls, αλλά αυτό συμβαίνει τόσο σπάνια – πιθανότατα λόγω χαμηλού αριθμού παικτών – που πρακτικά δεν επηρεάζει το παιχνίδι. Όταν τελικά κάποιος με σκότωσε, το μόνο που κατάφεραν ήταν να παρατείνουν την παραμονή μου στον κόσμο του Hotel Barcelona.
Εχθροί, boss fights και άλλες δραστηριότητες
Το αδιάφορο σύνολο εχθρών στερείται δυναμικής, ενώ κάποιοι χρησιμοποιούν εκνευριστικά φτηνές επιθέσεις που μπορούν να παγιδεύσουν τη Justine σε έναν γρήγορο θάνατο. Οι μάχες με τα bosses, όπως με έναν παρανοϊκό χασάπη ή έναν εξωγήινο influencer, υποφέρουν από τα ίδια προβλήματα, και ποτέ δεν ανυπομονούσα να τις επαναλάβω για να μαζέψω αναβαθμίσεις. Εκτός από τις αδιάφορες μάχες, άλλες δραστηριότητες, όπως μια πλατφορμική διαδρομή σε ερειπωμένη αρένα ή ένα surfing με QTE, είναι απλώς κακές λόγω κακού χειρισμού και ξεπερασμένης παρουσίασης.
Αφήγηση και χαρακτήρες
Παρά το γεγονός ότι το Hotel Barcelona προσπαθεί να ακολουθήσει το παράδειγμα του Hades, προωθώντας την ιστορία και ξεκλειδώνοντας νέους διαλόγους μεταξύ των runs, τα δευτερεύοντα αφηγηματικά νήματα δεν οδηγούν πουθενά, παρότι κάποιοι χαρακτήρες έχουν ενδιαφέρουσες προσωπικότητες. Ήθελα να μάθω περισσότερα για τους παράξενους θαμώνες του ξενοδοχείου, όπως τον μπάρμαν με εμμονή στα αυτιά, το φιλικό τέρας στη ντουλάπα της Justine και τη διαρκώς χαμογελαστή ρεσεψιονίστ, αλλά η ανάπτυξή τους διακόπτεται απότομα όσο πλησιάζει το φινάλε. Η αποστολή της Justine να συλλέξει τις καρδιές τριών bosses για να αντιμετωπίσει τη μάγισσα είναι εκπληκτικά σύντομη, με περιττή και κουραστική επανάληψη των ίδιων σταδίων για να ξαναμαζέψει τις καρδιές. Το τέλος έρχεται απότομα και δεν αποκαλύπτει σχεδόν τίποτα για τα κίνητρα της μάγισσας, το παρελθόν των θαμώνων ή την αληθινή φύση του Dr. Carnival, που απλώς υπαινίσσεται.
Κρυφά επίπεδα και επιλογές
Ίσως τα αφηγηματικά κενά καλύπτονται στα δύο ξεκλειδωμένα, φαινομενικά προαιρετικά worlds, αλλά ο τρόπος πρόσβασης σε αυτά είναι ενοχλητικά ασαφής. Πίστεψέ με, το δοκίμασα. Ξαναέπαιξα το τελικό τμήμα για να φτάσω στη μοναδική μεγάλη απόφαση του παιχνιδιού, πήρα την αντίθετη επιλογή από πριν, μόνο για να διαπιστώσω ότι δεν υπάρχει πραγματική επιλογή. Το παιχνίδι σε αναγκάζει να κάνεις το ίδιο κάθε φορά, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πώς το Hotel Barcelona υπονομεύει τις αφηγηματικές του ιδέες σε κάθε ευκαιρία. Ό,τι μυστικά κι αν κρύβονται ακόμα, δεν έχω καμία διάθεση να τα ανακαλύψω.
Τελικές σκέψεις: Περιορισμένη γοητεία
Γνωρίζω ότι η γοητεία των παιχνιδιών του Swery (και, σε μικρότερο βαθμό, του Suda51) βασίζεται στην απόλυτη παραξενιά τους, αλλά όποιο χιούμορ κι αν προσφέρει το Hotel Barcelona χάνεται μέσα σε μια θάλασσα απογοητευτικών σχεδιαστικών και αφηγηματικών επιλογών. Όσα μυστικά ή σουρεαλιστικές στιγμές κι αν προσφέρει, όλα περιστρέφονται γύρω από έναν βαρετό, περιορισμένο και προβληματικό πυρήνα gameplay. Δεν χρειάζεται να επιστρέψετε σπίτι, αλλά σίγουρα δεν αξίζει να μείνετε εδώ.