Ανασκόπηση του Drop Duchy
Ένα deckbuilding roguelike που θυσιάζει την κομψότητα του Tetris για μια γκανιότα στρατηγικής τοποθέτησης πλακιδίων και στρατιωτικών τακτικών.
Developer: Sleepy Mill Studio
Publisher: The Arcade Crew
Release: 5 Μαΐου 2025
Πλατφόρμα: Windows
Από: Steam
Τιμή: £13/$15/€15
Αξιολογήθηκε σε: Intel Core-i7-11700F, 16GB RAM, Nvidia GeForce RTX 3060, Windows 10
Συγγνώμη, σερβιτόρε, υπάρχει ένα Tetris στη σούπα μου με deckbuilding. Ως συνδυασμός roguelike deckbuilder, στρατηγικού παιχνιδιού και κατασκευαστή πλακιδίων, το Drop Duchy είναι ένα ενδιαφέρον μίγμα όταν λειτουργεί και μια κάπως ακατάστατη πειραματική προσπάθεια όταν δεν λειτουργεί. Είναι συναρπαστικό να βλέπεις τα στοιχεία αυτών των πολλών ειδών να συγκλίνουν προς έναν μεγαλύτερο στρατηγικό στόχο, ακόμα κι αν δεν ταιριάζουν πάντα όπως αναμένονταν.
Ένα deckbuilding roguelike που θυσιάζει την κομψότητα του Tetris για μια γκανιότα στρατηγικής τοποθέτησης πλακιδίων και στρατιωτικών τακτικών.
Παίζεις ως μια μικρή χώρα αφιερωμένη στην τοποθέτηση τούβλων και προχωράς σε έναν συχνά διακλαδισμένο δρόμο προς μια μάχη με τον τελικό αφεντικό. Στην πορεία θα συναντήσεις καταστάσεις που εκδηλώνονται ως μια οικεία οθόνη πτώσης πλακιδίων τύπου Tetris. Κάθε τετράγωνο που τοποθετείς έχει ειδικές ιδιότητες. Ορισμένα είναι καλυμμένα με δάσος, άλλα σχηματίζουν ποτάμια, και τα πιο σημαντικά είναι κτίρια. Μικρές Λ-σχήματος αποβάθρες ή μεγάλες 2 x 2 μπλοκ οχυρώσεις. Ορισμένα από τα μικρότερα είναι φάρμες, ανεμόμυλοι ή παρατηρητήρια. Κάθε ένα έχει τη χρησιμότητά του, είτε για την παραγωγή πόρων όπως ξύλο και σιτάρι, είτε για τη συγκέντρωση στρατευμάτων.
Θα τα χρειαστείς. Διότι δεν τοποθετείς μόνο τα δικά σου στρατιωτικά κτίρια, αλλά και αυτά του κόκκινου αντιπάλου. Αυτό σου δίνει έλεγχο για το πού θα προσγειωθούν, πράγμα που σημαίνει ότι μπορείς συχνά να αποτρέψεις τους εχθρούς από το να επωφεληθούν από το τοπίο γύρω τους. Αλλά μερικές φορές, λόγω της χαοτικής φύσης της σειράς πτώσης, δεν θα υπάρχει καλή θέση για ένα κομμάτι. Είναι ένα μίγμα προσεκτικού σχεδιασμού και αυτοσχεδιασμού με τα πλακίδια που έχεις.
Αυτό συνεχίζεται μέχρι να φτάσεις στην οροφή του ταμπλό. Αλλά αυτό που σηματοδοτεί το τέλος του παιχνιδιού στο Tetris, ξεκινά μια μεγάλη μάχη στο Drop Duchy. Η φάση κατασκευής τελειώνει και ακολουθεί μια γρήγορη αναταραχή. Πρέπει να επιλέξεις τη σειρά με την οποία θα συγκρουστούν οι μονάδες. Αυτό είναι κυρίως θέμα πέτρας > χαρτιού > ψαλιδιού, όπου οι τοξότες είναι πιο ισχυροί από τους ξυλοκόπους, οι ξυλοκόποι από τους σπαθάδες, και οι σπαθάδες καταστρέφουν τους τοξότες. Αλλά οι αριθμοί μπορούν επίσης να υπερβάλουν, οπότε δεν είναι πάντα απλή υπόθεση να νικήσεις τον σωστό τύπο εχθρού. Μπορείς απλά να προχωρήσεις με τα στρατεύματά σου σε μια μεγάλη ομάδα πριν επιτεθείς στον εχθρό, αλλά θα πρέπει να είσαι προσεκτικός, γιατί μια ομάδα 40 ανήσυχων τοξοτών θα αφομοιώσει μια ομάδα 12 ξυλοκόπων για να δημιουργήσει 52 τοξότες. Μια γενική επίθεση με τον λάθος τύπο στρατού μπορεί να έχει κακή κατάληξη.
Αυτές οι τακτικές ανταλλαγές μπορεί να φαίνονται σαν να εκτελούνται μηχανικά δίπλα στην άμεση κατασκευή πεδίου μάχης. Οι μάχες είναι απλές στην αρχή, αλλά αρκετά περίπλοκες ώστε κάθε φάση μάχης να συνοδεύεται από μια οθόνη γεμάτη σημειώσεις που σου θυμίζουν τους κανόνες της μάχης. Δεν είναι ακατόρθωτο, απλά πολύ επιτραπέζιο. Ένα μέρος μου εύχεται η στρατιωτική πλευρά να ήταν πιο απλή – μια σύγκρουση που θα αυτοματοποιούνταν. Μέχρι τη στιγμή που οι στρατοί είναι αντιμέτωποι, διαπίστωσα ότι οι πραγματικές προκλήσεις των συναντήσεων είχαν τελειώσει.
Στην αληθινή ρογκελάικ μορφή, συγκεντρώνεις περισσότερες κάρτες στην πορεία. Αυτές ουσιαστικά ξεκλειδώνουν περισσότερους τύπους πλακιδίων για πτώση. Ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης θα στείλει επιπλέον στρατεύματα σε κοντινά στρατιωτικά κτίρια. Το υδάτινο φρούριο θα γεμίσει με στρατιώτες όσο τοποθετείς αρκετά ποτάμια. Ένας παλιός πύργος θα αποκτήσει πολλούς φρουρούς αν καταφέρεις να τον περιβάλλεις εντελώς με ορεινό έδαφος.
Αρχίζεις να χρησιμοποιείς αυτά τα κτίρια και τα πλακίδια σε έξυπνους συνδυασμούς. Ένας παρατηρητής θα δημιουργήσει τοξότες για κάθε ελεύθερη πεδιάδα γύρω του. Έτσι μπορείς να χρησιμοποιήσεις μια καλύβα ξυλοκόπου για να κόψεις γειτονικά δασωμένα πλακίδια, σημαίνοντας περισσότερους τοξότες. Ακόμα καλύτερα, τοποθέτησε μια φάρμα δίπλα σε αυτές τις πεδιάδες για να μετατρέψεις τη γη σε χρυσό σιτάρι, και ο παρατηρητής θα στρατολογήσει ακόμα περισσότερους τοξότες σε ευγνωμοσύνη.
Αυτό είναι το πιο απλό παράδειγμα του πώς η αλλαγή εδάφους και η προσεκτική τοποθέτηση είναι κλειδιά για την αύξηση του αριθμού των στρατιωτών σου. Αλλά υπάρχουν δεκάδες άλλα κτίρια να ξεκλειδώσεις και να ανακαλύψεις, από αδηφάγους φοροεισπράκτορες μέχρι φρουρές δίπλα στο ποτάμι. Η φυλακή προσφέρει 40 μαχητές από την αρχή, αλλά αν ο εχθρός καταφέρει να συγκεντρώσει έστω και λίγο περισσότερους άνδρες δίπλα της, όλοι αυτοί οι δειλοί κρατούμενοι θα εξαφανιστούν πριν καν αρχίσει η μάχη.
Ως φανατικός του Tetris, μερικά πράγματα με αποσυντόνισαν. Υπάρχει η ύπαρξη μη κανονικών σχημάτων τετραγώνων (μοναχικά τετράγωνα, μικρές Λ-σχήματα) που πάντα φαίνονται περίεργα στους παραδοσιακούς παίκτες. Και τώρα πρέπει να σκεφτείς το “υλικό” του σχήματος που ρίχνεις. Τα δασωμένα μακριά κομμάτια δεν θα είναι απαραίτητα τόσο χρήσιμα όσο ένα μακρύ κομμάτι από έρημο. Τα λάθη τοποθέτησης στο Tetris μπορούν συχνά να διορθωθούν χάρη στην συνεχιζόμενη εξαφάνιση ολοκληρωμένων γραμμών. Εδώ, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό (τουλάχιστον δεν είναι μια ικανότητα που έχω συναντήσει ακόμα). Αυτό σημαίνει ότι απλά λάθη και γλιστερά δάχτυλα στο Drop Duchy μπορεί να είναι καταστροφικά, οδηγώντας σε γρήγορη ήττα ή σε μεγάλη σπατάλη πόρων. Στο Tetris αυτή η αίσθηση του να έχεις αποτύχει υπάρχει, αλλά δεν επηρεάζει το επόμενο παιχνίδι σου. Εδώ, τα λάθη μπορούν να συσσωρευτούν. Έχω βιώσει αρκετές περιπτώσεις που ήξερα ότι η πορεία μου ήταν καταδικασμένη στα μισά μιας μάχης. Αυτό μπορεί, κάποιες φορές, να είναι ένα παιχνίδι που σε κάνει να θέλεις να τα παρατήσεις.
Υπάρχει μάχη με αφεντικό στο τέλος κάθε πράξης.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις μάχες με αφεντικά. Αυτές απομακρύνονται από το συνηθισμένο μοτίβο και ρυθμό άλλων συναντήσεων, και οι περισσότερες δεν εξηγούνται καλά. Ένα αφεντικό, το Dungeon, σε ενημερώνει ότι θα εκτοξεύσει μισθοφόρους γεμάτους στρατιώτες εκτός αν πληρώσεις ένα χρηματικό ποσό. Αλλά πώς να πληρώσεις αυτό το ποσό για να αποτρέψεις την εισροή εχθρών δεν εξηγείται (πρέπει να συγκομίσεις πόρους με κάρτες παραγωγής – ένα στυλ παιχνιδιού που σπάνια υιοθέτησα, γιατί οι στρατιωτικές κάρτες είναι απλά πιο χρήσιμες). Ορισμένα αφεντικά μπορεί να φαίνονται εξαρτημένα από την τύχη με τη σειρά πτώσης. Και θεέ μου, αν παίζεις με το πρώτο αφεντικό (ένα χαμηλό τοίχο που περιορίζει την περιοχή παιχνιδιού) ως την αργά αναπτυσσόμενη φράξια της Δημοκρατίας.
Αυτή η φράξια σε ενθαρρύνει να χτίσεις μια μεγαλύτερη και μεγαλύτερη πόλη, αντέχοντας πρώιμες ήττες ενώ συγκεντρώνεις αρκετά χρήματα, πολίτες και άλλους πόρους για να σε υποστηρίξουν σε μελλοντικές μάχες. Αλλά εξαρτάται πολύ από την αναβάθμιση καρτών, μια πολύ πιο χρονοβόρα διαδικασία από τη πιο απλή συγκέντρωση κομματιών της προεπιλεγμένης φράξιας Duchy. Παίζοντας ως Δημοκρατία, νιώθεις ότι δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις τις πιο ενδιαφέρουσες τακτικές του παιχνιδιού. Η νίκη σε αυτό το πρώτο αφεντικό γίνεται θέμα να περάσεις από κουτάκια για να ανέβεις στο δέντρο προόδου αναζητώντας ώριμους καρπούς που μπορεί να βοηθήσουν σε μελλοντικές προσπάθειες.
Μεταξύ των πράξεων μπορείς να εξαλείψεις έναν τύπο εδάφους από το παιχνίδι.
Περίεργα, το Drop Duchy δεν σε σκοτώνει αμέσως αν χάσεις μια συνάντηση. Αντίθετα, έχεις μια μπάρα υγείας στον υπερκόσμο, και θα χάσεις μια ποσότητα υγείας ίση με τον αριθμό των εχθρικών στρατευμάτων που έχουν απομείνει στο ταμπλό. Με μια προεπιλεγμένη υγεία 50, μπορείς τεχνικά να επιβιώσεις από μια συνάντηση με 49 εχθρικούς ξυλοκόπους να σε χτυπούν όταν η τελική σφυρίχτρα ηχεί. Είναι λίγο παράξενο να αποτυγχάνεις θεαματικά αλλά να παραμένεις ζωντανός. Είναι συγχωρητικό σε ορισμένα σημεία, αλλά για κάποιους αυτό μπορεί να αφαιρέσει την κεντρική σκληρότητα ενός roguelike.
Έχω και άλλες μικρές ανησυχίες. Τα κομμάτια θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο οπτικά διακριτά μεταξύ τους (είναι αυτή η μικρή καλύβα το κυνήγι, το οίκημα, ο ξυλοκόπος ή το στρατόπεδο ξυλείας;) και οι ακατάστατοι κανόνες που είναι γραμμένοι στις κάρτες μπορεί μερικές φορές να περνούν από το μυαλό μου χωρίς να βρουν ποτέ στήριγμα. Δεν μπορείς επίσης να διαβάσεις τις επιδράσεις των κλειδωμένων καρτών πιο μπροστά στο δέντρο δεξιοτήτων, οπότε ξέχνα τον ακριβή προγραμματισμό του πώς να ξοδέψεις τους πόντους δεξιοτήτων σου.
Θα προσγειωθείς επίσης σε κόμβους που σου δίνουν παθητικά μπόνους και άλλες ανταμοιβές.
Τελικά, το Drop Duchy είναι ένα έξυπνο έργο και είναι αξιοθαύμαστο ως παράδειγμα δημιουργικότητας (“τι θα γινόταν αν το Tetris ήταν ένα μεσαιωνικό deckbuilding roguelike;”). Το πρόβλημα είναι ότι, σε σχεδιαστικούς όρους, διαπιστώνω ότι η κομψότητα του Tetris συγκρούεται με την πολυπλοκότητα τόσο του deckbuilding όσο και της στρατηγικής. Το Drop Duchy φαίνεται να προσπαθεί να επιβληθεί στην κατηγορία του “ατελείωτα επαναλαμβανόμενο” προσθέτοντας περισσότερα σε αυτό που είναι ήδη το πιο ατελείωτα επαναλαμβανόμενο παιχνίδι στον πλανήτη. Η αναπαραγωγή νέων εκδοχών του Tetris πάντα μοιάζει με την αναπαραγωγή μιας παραλλαγής σκακιού. Μου αρέσει να το βλέπω, αλλά στη διαδικασία της προσαρμογής, κάτι συχνά χάνεται.
Εκτός από αυτή την περίπτωση, κερδίζονται πάρα πολλά. Το Tetris είναι ένα παιχνίδι αφαίρεσης, αδειάζοντας έναν χώρο – όχι γεμίζοντάς τον. Ο ρητός στόχος είναι να έχεις όσο το δυνατόν πιο άδειο πεδίο. Ορισμένα deckbuilders μιμούνται αυτή τη φιλοσοφία. Σκέψου τον τρόπο που το Slay The Spire ενθαρρύνει την αφαίρεση καρτών από το χέρι σου, περιορίζοντας τα πράγματα, ρυθμίζοντας το φορτίο σου μέχρι να πετάς τις ίδιες πέντε κάρτες σε υπερβολικά αποτελεσματική επανάληψη. Το Drop Duchy δεν ακολουθεί καθόλου αυτή την προσέγγιση. Είναι ένα προσθετικό παιχνίδι, όχι αφαιρετικό. Εδώ, οι κάρτες, τα νομίσματα, τα στρατεύματα και οι αριθμοί κρέμονται από τον πιο λεπτό ίππο στην ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών, σαν κάποιο άγριο Buckaroo. Αυτή η προσέγγιση δεν καθιστά το παιχνίδι κακό με κανένα τρόπο, αλλά εξηγεί γιατί νιώθω ότι είναι σε αντίθεση με την αρχική του έμπνευση. Είναι ένα έξυπνο roguelike για όποιον αγαπά τα βασικά συστατικά, αλλά δεν ευθυγραμμίζονται όλα.