Προς το τέλος του Death Stranding 2, βρήκα μια εντυπωσιακή κιθάρα-όπλο που μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να πυροβολώ εχθρούς παίζοντας σόλο. Ήταν σίγουρα από τα πιο ξεχωριστά όπλα του Death Stranding 2, και φυσικά έπρεπε να το δοκιμάσω αμέσως – να παίζω δυνατές συγχορδίες ενώ εξουδετερώνω ληστές, όπως κάθε Bard στο D&D, ήταν αυτονόητο. Όμως, μια λεπτομέρεια στην περιγραφή του όπλου μου τράβηξε την προσοχή: αν χτυπούσα κάποιον με την κιθάρα, το παιχνίδι διαβεβαίωνε ότι δεν θα ήταν θανατηφόρο. Αντίθετα, αν χρησιμοποιούσα το εφέ του lightning gun, αυτό θεωρούνταν “θανατηφόρο”.
Αυτό μπορεί να φαίνεται προφανές σε όσους δεν γνωρίζουν το παιχνίδι, αλλά είχα ξεχάσει εντελώς ότι το να σκοτώσεις κάποιον είναι επιλογή. Από όλα τα όπλα που είχα μαζέψει στο Death Stranding 2, τα περισσότερα ήταν σχεδιασμένα να μην σκοτώνουν, ρίχνοντας λαστιχένιες σφαίρες ή ηλεκτροσόκ που αφήνουν τους εχθρούς αναίσθητους. Το ανέφερα σε έναν φίλο, ο οποίος μου είπε ότι είχε δει κάποιο tutorial στο παιχνίδι που εξηγούσε πως μπορείς να αλλάξεις τα περισσότερα από αυτά τα ασφαλή όπλα σε κανονικά πυρά με το κατάλληλο κουμπί.
Απενεργοποίηση ασφάλειας
Προφανώς έπρεπε να το δοκιμάσω. Πήρα ένα assault rifle και πειραματίστηκα με τις ρυθμίσεις μέχρι να καταφέρω να το ρυθμίσω σε θανατηφόρα λειτουργία, πλησίασα έναν ληστή και τον πυροβόλησα στο κεφάλι. Ναι, αυτός ήταν πυροβολισμός. Αλλά αμέσως μετά, άρχισε να χτυπάει συναγερμός.
Είχα ξεχάσει εντελώς ότι όταν πεθαίνει κάποιος στο Death Stranding, έχεις λιγότερο από μία ώρα πριν εκραγεί και σκοτώσει όποιον βρίσκεται σε μεγάλη ακτίνα, σε αυτό που ονομάζεται “voidout”. Αυτό το στοιχείο τονίζεται πολύ περισσότερο στο πρώτο παιχνίδι – όπου στην πρώτη αποστολή πρέπει να τρέξεις με ένα φρέσκο πτώμα στην πλησιέστερη καμινάδα πριν γίνει πυρηνική έκρηξη – αλλά στο DS2 εμφανίζεται πολύ πιο σπάνια. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχα σκοτώσει κανέναν άνθρωπο.
Σε πανικό, έβαλα το πτώμα στο πορτμπαγκάζ και έτρεξα προς το κοντινότερο καταφύγιο, ελπίζοντας να βρω κάπου να το ξεφορτωθώ. Δεν στάθηκα τυχερός. Δοκίμασα στον επόμενο οικισμό, αλλά ούτε εκεί υπήρχε λύση. Πού αλλού; Η πιο κοντινή πόλη ήταν ακόμα μακριά, και καθώς οδηγούσα με ταχύτητα στην έρημο, το φορτηγό χτυπούσε πάνω σε βράχια και κινδύνευε να ανατραπεί, ενώ ένιωθα σχεδόν τον ήχο της αντίστροφης μέτρησης πίσω μου. Και αν με σταματούσε η αστυνομία, δεν θα μπορούσα να εξηγήσω τίποτα από όλα αυτά.
Όταν τελικά έφτασα με τα λάστιχα να στριγγλίζουν στο Fort Knot City, βρήκα επιτέλους την επιλογή “Corpse Disposal” και σχεδόν πέταξα το πτώμα από την ανακούφιση. Η δεύτερη αποκάλυψη αποφεύχθηκε και η ηρεμία επανήλθε, συνειδητοποιώντας ότι όλο αυτό ήταν… συναρπαστικό, ακόμα κι αν ο χρόνος που είχα ήταν αρκετά γενναιόδωρος. Κι όμως, το παιχνίδι σχεδόν τελείωνε!
Ρωτώντας φίλους, διαπίστωσα ότι λίγοι είχαν ζήσει κάτι παρόμοιο – οι περισσότεροι εξεπλάγησαν με αυτόν τον μηχανισμό – και νιώθω ότι χάθηκε μια ευκαιρία. Το Death Stranding 2 είναι καλό παιχνίδι, αλλά για πολλούς είναι σχετικά εύκολο, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι διαδραματίζεται σε έναν σκληρό, μεταποκαλυπτικό κόσμο όπου επιβιώνουν μόνο οι πιο ανθεκτικοί. Αν το να αποφύγεις να σκοτώσεις εχθρούς ήταν πιο δύσκολο, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί πολύ καλύτερα αυτό το σύστημα!
Φαντάσου να βρίσκεσαι στριμωγμένος, χωρίς λαστιχένιες σφαίρες, και να πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στις πυρηνικές συνέπειες του να σκοτώσεις ή να προσπαθήσεις να ξεφύγεις και να γλιτώσεις τα επακόλουθα. Αν το Death Stranding 3 πρόκειται να δώσει έμφαση σε κάποιο στοιχείο της σειράς, ελπίζω να είναι αυτό.
Απολαμβάνω το Death Stranding 2, αλλά εύχομαι ο Hideo Kojima να σταματήσει να με δελεάζει με δυνάμεις που δεν θα αποκτήσω ποτέ.