Μια νοσταλγική επιθυμία
Μπορεί να έχουμε μόλις λίγους μήνες με το ολοκαίνουργιο Mario Kart, γεμάτο ανοιχτούς κόσμους και αμέτρητες προκλήσεις, αλλά όσο παλεύω σε άλλο ένα Knockout Tour ή ψάχνω για P Switches και Peach Coins, δεν μπορώ να μην λαχταρώ κάτι πιο γνώριμο.
Αυτό το συναίσθημα φαίνεται να το μοιράζονται πολλοί, αν κρίνουμε από τα social media. Γιατί να μην κάνουμε ένα διάλειμμα και να επιστρέψουμε σε ένα Mario Kart όπου κάθε διαδρομή είναι συγκεκριμένη; Σε ένα Mario Kart που ξέρω και αγαπώ; Το πιο πρόσφατο Mario Kart για οικιακή κονσόλα πριν το Mario Kart World; Όχι, όχι εκείνο.
Μια ξεχωριστή επέτειος
Το Mario Kart Live: Home Circuit κλείνει πέντε χρόνια σήμερα και τεχνικά είναι η πιο πρόσφατη οικιακή εκδοχή της Nintendo πριν το World. Έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις από αυτή την περίεργη εμπειρία μεικτής πραγματικότητας. Πέρασα ώρες να τρέχω στο σπίτι μέσα από τα μάτια του Mario, να περνάω κάτω από τον καναπέ, να αποφεύγω τα πόδια των παιδιών μου που με κυνηγούν, να γελάω με τη σύζυγό μου όταν κάποιος σήκωνε τον Mario και του έδινε ένα φιλί στη μύτη – όλα αυτά σε πραγματικό χρόνο στην τηλεόραση.
Η ανακάλυψη του multiplayer
Ξανανοίγοντας το παιχνίδι, παρατηρώ μια επιλογή στην αρχική οθόνη που δεν είχα δοκιμάσει σχεδόν πέντε χρόνια: το multiplayer. Μου φαίνεται τρελό. Το Mario Kart είναι η απόλυτη εμπειρία co-op στον καναπέ. Πώς το είχα παραβλέψει;
Η απάντηση είναι απλή. Το Home Circuit είναι τελευταίο σε πωλήσεις στη σειρά, με λιγότερα από 2 εκατομμύρια παγκοσμίως. Και τώρα που το σκέφτομαι, δεν ξέρω κανέναν άλλον που να το έχει.
Οργάνωση Grand Prix
Πρέπει να το διορθώσω. Ώρα για ένα all-tracks, all-in Mario Kart Live: Home Circuit Grand Prix.
Το παιχνίδι υποστηρίζει έως τέσσερις παίκτες, οπότε αυτός είναι ο στόχος. Πρώτη σκέψη: να καλέσω όσους είχαν το κουράγιο να παίξουν μαζί μου κάθε πίστα του Mario Kart 8 σε ένα βράδυ πέρσι.
Κάποιοι δεν μπορούν: ο Matt έχει άλλες υποχρεώσεις, ο Alfie μένει νότια, ο Tom στην Αυστραλία – προφανώς το βίωσε πιο έντονα. Ο Jonny και ο Mitchell όμως δέχονται.
Εξοπλισμός και προετοιμασία
Χρειάζονται karts. Μια γρήγορη αναζήτηση στο eBay δείχνει ότι τα φυσικά παιχνίδια είναι πλέον αρκετά οικονομικά. Παίρνω έναν Luigi σε κουτί για £50⇾ και ένα σετ Mario & Luigi (χωρίς κουτί, φορτιστές ή πύλες) για £45. Αρκεί ένα σετ πυλών, οπότε είναι ευκαιρία – και τέλειο δώρο για κάθε φαν του Mario Kart που δεν το έχει δοκιμάσει.
Τα karts φτάνουν λίγες μέρες πριν το event και στο μεταξύ μαζεύω κι άλλες θετικές απαντήσεις – ανάμεσά τους και ένα γνώριμο πρόσωπο για τους παλιούς αναγνώστες του Nintendo Life. Περισσότερα γι’ αυτό αργότερα.
Επιλογή χώρου
Ζητάω από όλους να κατεβάσουν το δωρεάν λογισμικό ώστε να είμαστε έτοιμοι. Έχουμε τα karts, τους παίκτες, το παιχνίδι – μένει ο χώρος. Η τελευταία φορά ήταν στο σαλόνι, αλλά τώρα χρειάζεται κάτι πιο θεατρικό.
Έχοντας παρελθόν στις παραστατικές τέχνες, επικοινωνώ με φίλους στο Watford Palace Theatre. Μόλις άνοιξαν νέους χώρους και δέχονται να μας φιλοξενήσουν στο Workshop Studio – μεγάλος χώρος, ξύλινο πάτωμα, τίποτα να εμποδίζει. Ιδανικό.
Σχεδιασμός πίστας
Μέχρι που συνειδητοποιώ ότι είναι κυριολεκτικά άδειος. Χρειάζονται πίστες. Υπάρχουν 10 Grand Prix, από τρεις αγώνες το καθένα – δηλαδή 30 πίστες σε δύο μέρες. Και δεν έχω τίποτα έτοιμο.
Με πιάνει πανικός. Βγάζω τετράδιο και αρχίζω να σχεδιάζω τεράστια pixel εικόνες – μανιτάρι, λουλούδι, αστέρι. Παίρνει ώρες και δεν είμαι σίγουρος αν θα δουλέψει. Η σύζυγός μου με βρίσκει σκυμμένο πάνω από το μπλοκ.
Η λύση με τις πίστες SNES
«Γιατί δεν χρησιμοποιείς πίστες από τα παιχνίδια;»
«Είναι τεράστιες – δεν ξέρω πώς θα το κάνω.»
«Ακόμα και τις παλιές;»
Σταματώ. Παρά το τσίμπημα του να αποκαλείς κάτι από τα παιδικά σου χρόνια «παλιό», έχει δίκιο. Οι πίστες του SNES είναι μικρές, με στενές στροφές, περάσματα, shortcuts. Κάποιες είναι εμβληματικές! Εξαιρετική ιδέα.
Υλικά για πίστες
Βρίσκω εικόνες από όλες τις πίστες του Super Mario Kart και τις τοποθετώ κάτω από pixel grid. Για το μέγεθος και τα υλικά, σκέφτομαι τα λάστιχα από τα go-karts – μεγάλα, κυλινδρικά αντικείμενα. Και τότε μου έρχεται: χαρτί υγείας.
Ο Mario μου είναι περίπου δύο ρολά φάρδος – άρα θα φτιάξω τις πίστες με ρολά χαρτιού υγείας, τέσσερα ρολά πλάτος για να χωράνε δύο karts δίπλα-δίπλα, με δυνατότητα να πλαταίνουν ή να στενεύουν όπου χρειάζεται.
Τελική προετοιμασία
Υπάρχουν 20 πίστες Super Mario Kart. Συνδυάζω αυτές με τις pixel εικόνες που έχω ήδη φτιάξει (μία για κάθε κύπελλο) και έχουμε τις 30. Όλα έτοιμα για τον μεγάλο αγώνα.
Αγορές και εφοδιασμός
Ξεκινάω για τον χώρο με τέσσερα μικρά αυτοκινητάκια στο πορτμπαγκάζ. Παίρνω τηλέφωνο τον Jonny.
George: «Έχεις πολύ χαρτί υγείας;»
Jonny: «Έχω λίγο, γιατί;»
George: «Θα πάρω για να φτιάξω τις πίστες, μήπως έχεις κανένα μεγάλο πακέτο;»
Jonny: «Είπες 48; Δεν καταλαβαίνεις πόσο είναι αυτό.»
George: «Εμείς παίρνουμε 48 στο σπίτι. Δεν είναι τόσο πολύ. Θα πάρουμε κι άλλο αν χρειαστεί.»
Λίγο μετά, παραλαμβάνω τον πρώτο εθελοντή, τον Good Vibes Gamer Jon Cartwright, που φέρνει και έξτρα Mario Kart.
Καθώς μπαίνει στο αυτοκίνητο, βλέπει ένα σακουλάκι με zip ties.
George: «Είναι φυσιολογικό, μην ανησυχείς.»
Ο Jon (JC) το δέχεται και μετά παίρνουμε τον Jonny (JB) πριν πάμε στο σούπερ μάρκετ. Ξέροντας ότι οι μεγάλες πίστες θέλουν πάνω από 150 ρολά, παίρνουμε 8 σακούλες των 24.
Η εμπειρία του σούπερ μάρκετ
Δεν ξέρω αν έχετε γεμίσει ποτέ καρότσι μόνο με χαρτί υγείας, αλλά σίγουρα τραβάει βλέμματα.
JC: «Μόλις σε κοίταξε περίεργα εκείνος ο κύριος.»
George: «Να του πω ότι δεν έχουμε διάρροια ή θα φανεί χειρότερο;»
JB: «Ακόμα χειρότερο.»
George: «Δεν φανταζόμουν πόσο χαρτί θα χρειαστούμε.»
JB: «Δεν το φανταζόσουν.»
Γυρνώντας στο αυτοκίνητο, αρχίζω να οργανώνω τη μέρα.
George: «Κάθε αγώνας θα κρατάει λίγα λεπτά. Αν χτίζουμε γρήγορα και δίνουμε 20 λεπτά σε κάθε Grand Prix, σε τρεις ώρες και κάτι τελειώνουμε. Έχουμε τον χώρο για τέσσερις ώρες – έχουμε περιθώριο.»
Το πλάνο είναι φιλόδοξο, αλλά εφικτό. Φτάνουμε στο Palace και ξεκινάμε το στήσιμο.
Η ομάδα και το στήσιμο
Στην ομάδα προστίθενται οι Alex, Janek, Artie και Ossie. Τέσσερις ομάδες των δύο. Πρώτη πίστα: Mario Circuit 1.
Σκέφτομαι να δέσω μερικά ρολά μαζί για να χτίζουμε πιο γρήγορα. Ενώ οι υπόλοιποι το φτιάχνουν, προσπαθώ να συνδέσω τα karts.
George: «Όχι! Tutorial! Πρέπει να κάνω tutorial για αυτά τα switches.»
JC: «Το αναλαμβάνω.»
Ο Jon πιάνει ένα switch και περνάμε γρήγορα τα βασικά.
George: «Γιατί δεν μπορείς να το προσπεράσεις;!»
JC: «Είναι μαρτύριο.»
George: «Τώρα θέλουν να φτιάξουμε πίστα; Θέλω απλώς να παίξω!»
Όταν τελειώνουμε, έχουμε ήδη καθυστερήσει 25 λεπτά. Αλλά το Mario Circuit 1 είναι έτοιμο. Ώρα για αγώνα!
Mushroom Cup: Η εκκίνηση
Ή μήπως όχι; Στην αρχή κάθε πίστας, ο πρώτος παίκτης πρέπει να περάσει από τις πύλες για να οριστεί η διαδρομή. Μικρό θέμα. Όλοι στη γραμμή εκκίνησης!
Jon: «Δεν μπορώ να ξεκινήσω;»
Mitchell: «Ούτε εγώ.»
George: «Πατάς ‘X’ όταν κοιτάς την πύλη.»
Mitchell: «Δεν με αφήνει.»
George: «Πρέπει να κοιτάς την πύλη.»
Mitchell: «Την κοιτάω – δες!»
Ο Mario του Mitchell κοιτάει όντως την Πύλη Ένα. Τι συμβαίνει; Το παιχνίδι θέλει κάθε παίκτη σε συγκεκριμένο σημείο, σχεδόν πάνω σε άλλους racers.
Κάποιοι τα καταφέρνουν, αλλά αν πατήσεις κατά λάθος ‘A’ ή σε σπρώξει κάποιος, ακυρώνεται η ετοιμότητα. Τελικά, μετά από τρία λεπτά, ξεκινάμε. Και αξίζει.
Το χάος της πίστας
Είναι τρέλα. Όλοι σκυμμένοι στις οθόνες, το χαρτί υγείας να περνάει αστραπιαία, οι συμπαίκτες να φωνάζουν. Χαρά και απογοήτευση καθώς τα αντικείμενα βρίσκουν στόχο και η πίστα διαλύεται. Τα δεμένα ρολά αντέχουν, αλλά τα μονά πετάγονται παντού. Στον πέμπτο γύρο, μοιάζει με ζούγκλα.
Εναλλαγή παικτών και χάος
Το Mario Circuit δίνει τη θέση του στο Donut Plains και αλλάζουμε οδηγούς.
George: «Θα δείξω τη διαδρομή, ακολουθήστε το kart μου.»
Κανείς δεν ακούει. Άλλη μια διαλυμένη πίστα. Στον τρίτο γύρο βλέπω έναν Luigi εκτός πίστας.
George: «Αυτός είναι ο δικός μας Luigi;»
Ossie: «Ναι, δεν ήξερα πού να πάω.»
George: «Μα το έδειξα!»
Janek: «Είναι τόσο στενά που δεν ξέρεις πού να πας.»
George: «Αν όλοι μένουν στην πίστα, χωράνε δύο karts. Θα κάνω τον Lakitu.»
Σηκώνω τον Luigi και τον βάζω ξανά στην πίστα, διορθώνοντας τα ρολά.
George: «Αυτό θα κάνουμε από εδώ και πέρα – οι συμπαίκτες θα είναι Lakitu και θα διορθώνουν την πίστα.»
Alex: «Καλή ιδέα.»
Artie: «Έχει δει κανείς τον Ludwig;»
Janek: «Υπάρχει υπολογιστής; Δεν τον έχω δει.»
Artie: «Είναι πρώτος συνέχεια.»
Mitchell: «Αυτός ο Ludwig…»
Ο υπολογιστής κυριαρχεί, αλλά στον τελευταίο αγώνα του Grand Prix, η μεγάλη πίστα προσφέρει καλύτερη εμπειρία. Όλοι συγκεντρωμένοι, μέχρι που βλέπω τον Luigi μου.
George: «Θεέ μου! Πόσο αργά φαίνονται στην πραγματικότητα!»
Η διαφορά ανάμεσα στην ταχύτητα της οθόνης και το αργό παιχνίδι στο πάτωμα είναι ξεκαρδιστική. Τα 100cc μοιάζουν με 10cc.
Ο χρόνος πιέζει
Ο αγώνας τελειώνει και ο υπολογιστής παίρνει το τρόπαιο με διπλάσιους πόντους. Έχει περάσει μιάμιση ώρα και έχουμε κάνει μόνο ένα Grand Prix! Πρέπει να συνεχίσουμε.
Flower Cup: Νέες προκλήσεις
Το Ghost Valley 1 στήνεται με το γνωστό shortcut. Είχα σκεφτεί ράμπα, αλλά ο χρόνος πιέζει. Βάζω ένα ρολό στη μέση.
JB: «Τι είναι αυτό;»
George: «Για το shortcut, να έχει ρίσκο.»
JB: «Απλώς θα το περάσουμε από πάνω.»
Janek: «Μπορούν να είναι πιο φαρδιές οι πίστες;»
George: «Αυτή είναι αρκετά φαρδιά μετά τη στροφή. Εμπιστευτείτε με.»
Όλοι βγαίνουν εκτός στην πρώτη στροφή εκτός από έναν Mario. Το shortcut διαλύεται. Κόβω τον Luigi στην εσωτερική, αλλά χάνω θέσεις στο τέλος.
George: «LAKITU!! Βοήθεια!»
Ο Mitchell κερδίζει. Αυτό πόνεσε – το Ghost Valley 1 είναι το αγαπημένο μου.
Bowser’s Castle και τα όρια των υλικών
Θα ήθελα να πω ότι επικράτησε ψυχραιμία, αλλά…
George: «Μακάρι να μπορούσαμε να χτίζουμε δύο πίστες ταυτόχρονα.»
Mitchell: «Μπορούμε, έχουμε χώρο.»
JC: «Και δεύτερο σετ πυλών;»
George: «Δεν έχουμε αρκετό χαρτί.»
JB: «Το χαρτί δεν είναι το πρόβλημα.»
Janek: «Οι πίστες πρέπει να είναι πιο φαρδιές.»
George: «Είναι αρκετά φαρδιές!»
Σιγά-σιγά συνειδητοποιώ ότι οι πίστες του παιχνιδιού χωράνε 4-6 karts, ενώ οι δικές μας μετά βίας δύο. Παρ’ όλα αυτά, ξεκινάμε.
Artie: «Έχω Bullet Bill!»
Η πίστα διαλύεται εντελώς. Ο Roy τερματίζει πρώτος.
JB: «Όχι! Ήμουν πρώτος όλη την ώρα. Με έκλεψαν.»
Mitchell: «Αυτός ο Roy…»
George: «Το χαρτί δεν τον επηρεάζει. Περνάει σαν να μην υπάρχει τίποτα.»
Όλοι: «Α, ναι…»
Ο Mitchell τα πάει καλά και το λέει.
Η τελευταία πίστα του GP
Στήνουμε την τελευταία πίστα και τα σχόλια δεν λείπουν.
JB: «Τι φτιάχνεις;»
JC: «Ναι, φαίνεται περίεργο.»
George: «Είναι fire flower! Θα βάλω τις πύλες.»
JB: «Θα μπλοκάρεις κομμάτια;»
George: «Όχι, θέλουμε επιλογές και shortcuts. Αυτό είναι το Mario Kart.»
JB: «Νόμιζα ότι είναι για το rage.»
Οδηγώ τον Mario στις πύλες.
George: «Αυτό δεν βοηθάει την υπόθεσή μου.»
Όλοι ξεσπούν σε γέλια. Η μεγάλη πίστα κάνει τον αγώνα απολαυστικό. Ο Jon δείχνει το μέγεθος της πίστας.
Οι διασταυρώσεις φέρνουν συγκρούσεις και γέλια.
George: «Μου αρέσουν τα crossovers – αποφεύγεις τους άλλους.»
Ο Jonny πέφτει πάνω μου.
George: «Όχι! Ήμουν πρώτος!»
Ο υπολογιστής ξανά πρώτος, ο Mitchell κοντά. Μένει μία ώρα και κάτι – δεν προλαβαίνουμε όλα τα Grand Prix.
JC: «Θα έπαιρνε εννιά ώρες έτσι.»
Star Cup: Η τελική ευθεία
George: «Ένα ακόμα Grand Prix. Star Cup, γιατί το Shell Cup είναι πολύ στενό.»
JB: «Ας μην το κάνουμε.»
Ossie: «Ποια πίστα φτιάχνουμε;»
Alex: «Καλύτερα οι ευθείες πίστες.»
George: «Συμφωνώ. Όχι περίεργες στροφές. Θέλω να δοκιμάσω μία.»
Μετά από λίγο…
JB: «Τι είναι αυτό;»
George: «Koopa Troopa Beach! Ανοιχτή, με χώρο.»
Και όντως, ο αγώνας κυλάει καλά. Ο Alex τελειώνει πρώτος και απλά σηκώνει το kart του.
George: «Τελείωσες ήδη;»
Alex: «Ναι.»
Mitchell: «Απίστευτος.»
Το πλάνο να τελειώσουμε με Rainbow Road χαλάει όταν πατάω ‘Next Race’ αντί για δημιουργία πίστας.
George: «Όχι! Γιατί είναι πρώτη επιλογή;»
JC: «Περίεργο.»
George: «Σαν να μην θέλουν να αλλάζεις πίστα κάθε φορά!»
Σκέφτομαι λίγο.
George: «Δεν πρέπει να αλλάζουμε πίστα κάθε φορά. Το περιβάλλον κάνει τη διαφορά. Έτσι δεν χάνεις χρόνο με τις πύλες.»
JB: «Δηλαδή χάσαμε ώρες χτίζοντας πίστες επειδή ήσουν δικτάτορας σχεδιασμού;»
George: «Όχι! Ήταν διασκεδαστικό. Απλώς θα ήταν πιο γρήγορο.»
Ossie: «Να μετακινήσουμε τις πύλες;»
George: «Ναι! Απλώς βάλτε τις όπου να ’ναι. Δεν είμαι δικτάτορας.»
JC: «Είναι open-world; Κάνουμε Mario Kart World;»
George: «Ακριβώς.»
Απλώνουμε τις πύλες και ξεκινάμε. Τρέλα και διασκέδαση. Ο Luigi του Mitchell μπροστά, ο δικός μου ακολουθεί.
George: «Ορκίζομαι, ο Luigi είναι πιο γρήγορος.»
Mitchell: «Φυσικά, είναι ο καλύτερος αδερφός.»
JC: «Έχω Bullet Bill αλλά δεν ξέρει πού είναι η πίστα!»
Ο Jon παλεύει, ενώ ο υπολογιστής έχει ήδη τερματίσει.
JB: «Πού είναι ο υπολογιστής;»
George: «Τελείωσε εδώ και ώρα. Δεν τον νοιάζουν οι πύλες ή τα ρολά.»
Mitchell: «Αυτός ο Bowser Jr.»
JB: «Κακός.»
Καταφέρνω να φτάσω πρώτος (δεύτερος), περνώντας από την Πύλη Τέσσερα, με τα μάτια στο πραγματικό kart.
George: «Ναι! Αυτός ήταν καλός αγώνας.»
Αλλά κάτι δεν πάει καλά.
George: «Λέει ότι ακόμα τρέχω.»
Mitchell: «Μόλις ήρθα δεύτερος.»
George: «Τι; Δεν μέτρησε πύλη!»
JB: «Σίγουρα, σίγουρα.»
George: «Όχι, αλήθεια! Πέρασα από όλες! Είδες, Mitch;»
Mitchell: «Δεν είδα τίποτα.»
George: «Απίστευτο!»
Γυρνάω πίσω και όντως, η Πύλη Τέσσερα δεν μέτρησε.
Mitchell: «Αυτό είναι το Mario Kart.»
George: «Μην το λες καν.»
Ο μεγάλος τελικός
Έχουν μείνει μόνο JB, JC, Mitchell κι εγώ. Απολαμβάνουμε το Star Cup, αν και ο υπολογιστής ξανά πρώτος. Κανείς μας δεν πήρε την πρωτιά – μένει μια αίσθηση ανεκπλήρωτου…
Mario’s Migraine: Ο απόλυτος αγώνας
George: «Τελευταίος αγώνας, χωρίς υπολογιστή, ο νικητής τα παίρνει όλα;»
Mitchell: «ΟΚ – ποια πίστα;»
JB: «Όχι στενές στροφές.»
George: «Κρατούσα το καλύτερο για το τέλος – μια τεράστια pixel εκδοχή του κεφαλιού του Mario.»
JC: «Θα οδηγήσουμε μέσα στο κρανίο του Mario; Πάμε!»
Η πίστα είναι υπέροχη. Αφαιρούμε τον υπολογιστή και το διακύβευμα είναι πραγματικό. Απόλυτη σιγή στην εκκίνηση.
Όλοι: «Ω!»
Ξαφνικά, καταιγίδα άμμου στην πίστα και το νιώθεις στα karts! Η Nintendo ξέρει να προσθέτει μαγεία. Ο Mitchell παίρνει την πρωτιά.
Mitchell: «Σας το είπα – ο Luigi είναι πιο γρήγορος.»
Ζηλεύω, αλλά το παίζω άνετος.
George: «Τέλειος αγώνας! Άλλη μία, για πλάκα; Χωρίς καιρικά φαινόμενα, δεν αλλάζουμε πύλες.»
Όλοι: «Ναι!»
Αλλάζουμε μερικά ρολά και ξαναξεκινάμε. Έχω προβάδισμα στον τέταρτο γύρο.
George: «Προφανώς αυτός είναι ο πραγματικός τελικός, σωστά; Ο νικητής τα παίρνει όλα!»
Όλοι: «Τι; Όχι!»
JB: «Είσαι απίστευτος.»
George: «Απίστευτα καλός!»
Περνάω την τελευταία πύλη. Ή μήπως όχι; Γιατί πάλι δεν μέτρησε μια πύλη.
George: «Όχι! Όχι – ΟΧΙ ΠΑΛΙ!»
Ψάχνω την πύλη που δεν μέτρησε – είναι η Τρία! Και με ρίχνει στην τρίτη θέση.
George: «Ίσως να μετρήσουμε τον προηγούμενο ως τελικό.»
JC: «Επειδή ήσουν δεύτερος;»
George: «Σσσς.»
Το βάθρο
Έτσι λοιπόν, οι τελικές μας θέσεις σε μια εμπειρία winner-takes-all. Βγάζουμε φωτογραφία με τις πύλες μας.
George: «Πάμε, όλοι με τη θέση τους. Jonny, ήσουν τέταρτος.»
JB: «Δεν το δέχομαι.»
Mitchell: «Αυτό είναι το Mario Kart.»
George: «Πώς σας φάνηκε;»
JC: «Αλλάζει τη ζωή.»
JB: «Καλό.»
JC: «Απίστευτη απάντηση.»
JB: «Πλάκα κάνω. Ήταν πολύ διασκεδαστικό.»
Mitchell: «Απρόσμενα πολιτισμένο Σάββατο.»
George: «Θα το ξανακάνατε;»
JB: «Ναι, αλλά φτιάξε καλύτερες πίστες.»
JC: «Θέλει περισσότερη επικινδυνότητα. Βάλε σκύλο.»
Mitchell: «Ναι, με σκύλο έρχομαι.»
Σκύλος λοιπόν.
Συμβουλές για το Mario Kart Live
Κι εγώ; Θα το ξανάκανα; Ναι, σίγουρα, και το προτείνω – με μερικές συμβουλές:
- Μην φτιάχνετε νέα πίστα για κάθε αγώνα! Είναι χρονοβόρο και οι στενές πίστες του παιχνιδιού δεν λειτουργούν καλά στον πραγματικό χώρο.
- Βεβαιωθείτε ότι όλοι έχουν τελειώσει το tutorial πριν φτάσετε και δώστε χώρο στην Πύλη Ένα. Χάσαμε πολύ χρόνο μόνο στην εκκίνηση.
- Το παιχνίδι είναι σχεδόν διαμάντι – απλώς έχει πολύ «φασαρία» και λίγη δράση. Κλασική Nintendo.
- Κλείστε τον υπολογιστή. Δεν θα νικήσετε ποτέ ένα φάντασμα που περνάει μέσα από τοίχους – κρατήστε το διακύβευμα μεταξύ των πραγματικών παικτών.
- Δοκιμάστε τις μεγάλες pixel πίστες και αφήστε τα in-game εφέ να διαμορφώσουν τον αγώνα. Οι συγκρούσεις, η αντίθεση μεταξύ οθόνης και πραγματικότητας, το κλασικό gameplay – όλα υπάρχουν και αξίζουν σε τετράδα με τη σωστή παρέα.
Ο απολογισμός
Μπορεί να μην καταφέραμε να ολοκληρώσουμε όλα τα Grand Prix, αλλά το διασκεδάσαμε απίστευτα. Και ό,τι κι αν έγινε, τουλάχιστον έχουμε χαρτί υγείας για μήνες.
