Παιδικές αναμνήσεις και πρώτες επαφές με gaming
Όταν ήμουν παιδί, ο πατέρας μου με μύησε στον κόσμο του gaming παίζοντας μαζί μου Tekken 3 και κερδίζοντάς με συνεχώς. Αργότερα, με έφερε πιο κοντά στα anime με ταινίες όπως το Akira και το Princess Mononoke. Ωστόσο, όταν προσπάθησε να με ενθουσιάσει με την επιστημονική φαντασία, δεν τα κατάφερε. Ταινίες όπως το Godzilla και το Star Wars με έκαναν να νυστάζω — δεν κατάφερα ποτέ να δεθώ με τους χαρακτήρες του Episode IV: A New Hope. Μια μέρα όμως, είδα τυχαία το The Fifth Element στην τηλεόραση και τότε όλα άλλαξαν.
Το The Fifth Element ως προσωπικό σημείο αναφοράς
Σε αντίθεση με το Star Trek, που μου φαινόταν πολύ ώριμο, ή το Star Wars, που έμοιαζε μακρινό, το The Fifth Element ήταν μια ιστορία στην οποία μπορούσα να ταυτιστώ: μια μελλοντική Νέα Υόρκη που αναγνώριζα ως παιδί από το Bronx, ένας μαύρος πρόεδρος πριν τον Barack Obama, και ένας εκκεντρικός, straight μαύρος άντρας που ντυνόταν με γυναικεία ρούχα πολύ πριν τον Young Thug. Το καλύτερο; Αυτούς τους ρόλους ενσάρκωναν οι Tommy “Tiny” Lister Jr. και Chris Tucker — δύο ηθοποιοί που ήδη αγαπούσα από το Friday, μια ταινία που είχα δει αμέτρητες φορές. Το The Fifth Element έγινε το δικό μου Star Wars και παραμένει μια από τις κορυφαίες ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή ανεβαίνει στις λίστες του Tubi είναι μια εξαιρετική αφορμή να ξαναθυμηθούμε αυτό το υποτιμημένο διαμάντι του είδους.
Η υπόθεση και οι χαρακτήρες της ταινίας
Στην ουσία του, το The Fifth Element είναι μια pulp, γεμάτη νέον space opera που ακολουθεί μια απρόσμενη ομάδα που προσπαθεί να αποτρέψει μια αρχαία κοσμική απειλή από το να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Η Leeloo, μια μυστηριώδης γυναίκα που έχει σχεδιαστεί ως το “τέλειο ον”, πέφτει κυριολεκτικά στη ζωή του ταξιτζή και πρώην στρατιώτη Korben Dallas, ο οποίος αναγκάζεται να γίνει ο προστάτης της. Μαζί με έναν ιερέα που γνωρίζει την προφητεία και έναν εκκεντρικό ραδιοφωνικό παραγωγό που παρασύρεται στην περιπέτεια, διασχίζουν μια φουτουριστική Νέα Υόρκη και πέρα από αυτήν, για να βρουν τέσσερις στοιχειακές πέτρες που, μαζί με τη Leeloo ως το πέμπτο στοιχείο, αποτελούν το μοναδικό όπλο σωτηρίας του σύμπαντος.
Η συμβολή των ηθοποιών και του σκηνοθέτη
Η ταινία έχει πολλά δυνατά σημεία. Ο σκηνοθέτης Luc Besson (Léon: The Professional) αξιοποίησε το ταλέντο του για δυναμικές γυναικείες παρουσίες, αυτή τη φορά με τη Leeloo, που υποδύθηκε η τότε 19χρονη Milla Jovovich, σε ρόλο που άνοιξε τον δρόμο για την καριέρα της στα action films της δεκαετίας του 2000 με το Resident Evil. Ο Bruce Willis εμφανίστηκε ως Korben Dallas, ενώ ο Besson συνεργάστηκε ξανά με τον Gary Oldman από το Léon, ο οποίος ενσάρκωσε με μοναδικό τρόπο τον εκκεντρικό κακό και λαθρέμπορο όπλων Zorg. Ο βετεράνος του sci-fi Ian Holm (Alien) έδωσε γείωση στην ταινία ως ιερέας που λατρεύει εξωγήινους, προσφέροντας ισορροπία ανάμεσα στους αλλόκοτους χαρακτήρες. Φυσικά, υπήρχαν και οι Lister Jr. ως Πρόεδρος Deebo και Tucker ως ο εκκεντρικός ραδιοφωνικός παραγωγός Ruby Rhod — δύο επιλογές που με κέρδισαν από παιδί. Αργότερα έμαθα πως ο Right Hand, ο βοηθός του Zorg, ήταν στην πραγματικότητα ο Βρετανός καλλιτέχνης Tricky· ακόμα περισσότερη εκπροσώπηση! Ο Vin Diesel έχει έναν αφανή ρόλο ως η φωνή του αφεντικού του Korben στο τηλέφωνο.
Ένας μοναδικός κόσμος επιστημονικής φαντασίας
Ο κόσμος του Besson είναι ταυτόχρονα πρωτότυπος και ρεαλιστικός, μια φρέσκια ματιά στο μέλλον που ξεχώριζε από τις υπόλοιπες ταινίες του είδους. Η Νέα Υόρκη του είχε μεταμορφωθεί σε έναν κάθετο λαβύρινθο ουρανοξυστών που διαπερνούσαν τα σύννεφα, με ιπτάμενα αυτοκίνητα να κινούνται ανάμεσά τους. Ακόμα και γνώριμες ιδέες παρουσιάζονται αλλιώς — τα πολυτελή κρουαζιερόπλοια υπάρχουν, αλλά εδώ είναι διαστημικά σκάφη που ταξιδεύουν σε εξωτικούς προορισμούς του ηλιακού συστήματος. Μεγάλο μέρος της ταινίας εκτυλίσσεται σε ένα τέτοιο σκάφος. Την εποχή που πολλές sci-fi ταινίες αντέγραφαν το οπτικό ύφος του Star Trek και του Star Wars (όπως το Stargate) ή έπεφταν στην υπερβολή (Starship Troopers), το The Fifth Element δημιούργησε τη δική του ταυτότητα. Ήταν ένα μέλλον όπου οι γυναίκες μπορούσαν να είναι δυνατές χωρίς να χάνουν την αληθοφάνειά τους· ακόμα κι αν η Leeloo μερικές φορές γίνεται “δεσποινίδα σε κίνδυνο”, η δύναμή της παραμένει το βασικό της χαρακτηριστικό. Ήταν ένα μέλλον όπου οι μαύροι χαρακτήρες υπήρχαν χωρίς στερεότυπα (όπως ο Lando Calrissian), όπου το να υπάρχει μαύρος πρόεδρος δεν ήταν κάτι το εξωπραγματικό αλλά το φυσιολογικό. Για μένα, αυτό έμοιαζε με το μέλλον.
Η αξέχαστη σκηνή της Diva
Μία από τις πιο εμβληματικές στιγμές της ταινίας είναι η συναυλία με την ψηλόλιγνη, κομψή, μπλε εξωγήινη Diva, που έχει μυστική αποστολή να παραδώσει τις στοιχειακές πέτρες στον Korben. Στη σκηνή, ξεκινά με μια συγκλονιστική όπερα που ξαφνικά μετατρέπεται σε remix με hip-hop στοιχεία, ενώ παράλληλα η Leeloo μάχεται εχθρούς σε άλλο σημείο του σκάφους. Ως παιδί που μεγάλωσε με Looney Tunes, ήταν σαν να έβλεπα το “What’s Opera, Doc?” για πρώτη φορά, αλλά με μια σύγχρονη πινελιά που με τράβηξε ακόμα περισσότερο στην επιστημονική φαντασία. Την αγάπησα τόσο που την έδειξα στους φίλους μου, περιμένοντας να εντυπωσιαστούν όσο κι εγώ — αλλά εκείνοι απλώς γέλασαν. Τώρα καταλαβαίνω το χιούμορ: η αδέξια χορογραφία, η Diva που ξαφνικά κάνει κινήσεις που θυμίζουν το meme “freestyler dance teacher”. Όμως αυτό προσθέτει στη γοητεία της ταινίας.
Το φινάλε και η διαχρονική αξία της ταινίας
Το τέλος είναι εξίσου υπερβολικό, καθώς αποκαλύπτεται ότι ανάμεσα στα στοιχεία της φωτιάς, του νερού, της γης και του αέρα, η αγάπη είναι το πέμπτο στοιχείο, που ενεργοποιείται όταν ο Korben εκφράζει τα συναισθήματά του στη Leeloo. Μπορεί να φαίνεται αφελές, αλλά αυτή είναι η ομορφιά του. Η καλύτερη pulp επιστημονική φαντασία ισορροπεί ανάμεσα στο παράλογο και το επικό, και το The Fifth Element το πετυχαίνει με το δικό του στυλ λαϊκής κωμωδίας — κάπου ανάμεσα στην πρώιμη ενέργεια του Star Wars και το πνευματώδες ύφος του Star Trek. Για μένα, δεν ήταν απλώς μια ταινία· ήταν η πύλη μου στην επιστημονική φαντασία. Ακόμα και το 1999, όταν ο πατέρας μου με πήγε να δω το The Phantom Menace την πρώτη μέρα προβολής, αποκοιμήθηκα… μόνο και μόνο για να επιστρέψω σπίτι και να ξαναβάλω το The Fifth Element.