Κατανόηση του Splatoon
Είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς το Splatoon ως παραλλαγή προηγούμενων βιντεοπαιχνιδιών. Είναι ένα multiplayer shooter που δημιουργήθηκε τα χρόνια μετά την κυριαρχία των ανταγωνιστικών shooters στο online παιχνίδι. Ωστόσο, ανατρέπει τον τύπο, προσφέροντας κάτι προσαρμοσμένο για παιδιά και οικογένειες, αντί για εφήβους και νέους ενήλικες. Το καρτουνίστικο στυλ του και η έμφαση σε στόχους πέρα από το “σκότωσε” ή “κρατήστε αυτή τη θέση” το ξεχωρίζουν από τα περισσότερα άλλα παιχνίδια του είδους του. Η πρωτοτυπία του Splatoon είναι πιο βαθιά. Αποδεικνύει ότι οι πιο παράξενες και συναρπαστικές ιδέες προκύπτουν όταν κοιτάς έξω από τις συνηθισμένες οδούς των βιντεοπαιχνιδιών, όπως η άγρια ζωή, η ποπ μουσική και η street fashion, και δανείζεσαι ό,τι μπορείς από αυτές.
Η Nintendo δεν ξεκίνησε την ανάπτυξη του Splatoon με σκοπό να δημιουργήσει ένα οικογενειακό multiplayer shooter. Ο πρώην CEO Satoru Iwata δήλωσε σε συνέντευξή του ότι οι προγραμματιστές ήθελαν να δημιουργήσουν “ένα νέο είδος παιχνιδιού, χωρίς να ανησυχούν για το πώς θα ταιριάξει σε υπάρχοντα είδη παιχνιδιών.” Από αυτό το αρχικό σπόρο προήλθαν 70 ιδέες, οι οποίες περιορίστηκαν στο Splatoon. Η μοναδική του γεύση προέρχεται εν μέρει από αυτήν την ανοιχτή προσέγγιση. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι αυτή είναι μια συνέντευξη για προωθητικούς σκοπούς, που διεξήχθη από υπαλλήλους της Nintendo με ενεργό συμφέρον να κάνουν την καλύτερη εντύπωση. Πόσο από αυτό είναι η αληθινή αλήθεια; Ωστόσο, είναι εντυπωσιακό πόσο λίγη ορολογία βιντεοπαιχνιδιών εμφανίζεται και πόσες από τις ερωτήσεις σχεδίασης είναι ζητήματα διαίσθησης και κοινής λογικής.
Ολοκληρωμένο προϊόν του Splatoon
Όταν κοιτάς το ολοκληρωμένο προϊόν του Splatoon, κάθε κομμάτι του ταιριάζει, από το πώς οι χαρακτήρες καλαμαριών κρύβονται στο μελάνι μέχρι το πώς οι μηχανισμοί ρίψης χρώματος συνδυάζονται με την αισθητική της street art. Ωστόσο, χρειάστηκε πολλή προσεκτική σκέψη και επανάληψη για να φτάσουν εκεί. Ο πρώτος σχεδιασμός που ενέπνευσε την ομάδα ανάπτυξης περιλάμβανε χαρακτήρες που κάλυπταν ένα πεδίο μάχης με μελάνι, αλλά αυτοί οι χαρακτήρες ήταν μπλοκ τοφού, όχι καλαμάρια. Γιατί τοφού; Λοιπόν, το σχήμα και τα απλά χρώματα του τοφού το έκαναν να εξαφανίζεται στο μελάνι, μετατρέποντας τον απλό shooter σε ένα τεταμένο παιχνίδι γάτας και ποντικιού.
Εξοπλισμός Squid Kids για το Splatoon
Ωστόσο, το τοφού ήταν πρόβλημα. Η έλλειψη ανθρώπινων χαρακτηριστικών το έκανε να φαίνεται γελοίο. Πώς θα μπορούσες να προωθήσεις ένα παιχνίδι με χαρακτήρες τοφού; Αρχικά, η ομάδα κατέληξε σε κουνέλια, για διάφορους πρακτικούς λόγους. Οι έντονες χρωματικές παλέτες τους θα καθιστούσαν εύκολο να δεις πότε είχαν βαφτεί και τα αυτιά τους λειτουργούσαν ως απλός οπτικός δείκτης της κατεύθυνσης που κοιτούσαν. Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα: τα κουνέλια δεν είχαν νόημα. Ο συν-διευθυντής Yusuke Amano είπε, “Όταν οι άνθρωποι ρωτούσαν ‘Γιατί κουνέλια;’ και ‘Γιατί τα κουνέλια ρίχνουν μελάνι;’ δεν μπορούσαμε να τους δώσουμε μια λογική εξήγηση.” Μετά από brainstorming για τα χαρακτηριστικά που έπρεπε να έχουν οι χαρακτήρες στο παιχνίδι, συμπεριλαμβανομένου “ενός μοτίβου όπου έχει νόημα να ρίχνει μελάνι,” η ομάδα κατέληξε στα καλαμάρια.
Τώρα οι χαρακτήρες του παιχνιδιού φαίνονταν λογικοί, αλλά ο νέος σχεδιασμός δημιούργησε επίσης νέες ιδέες για το gameplay. Η ικανότητα του καλαμαριού να κολυμπάει στο μελάνι επέτρεπε την κίνηση στους τοίχους για να περικυκλώσουν τους εχθρούς. Αυτή η διαισθητική προσέγγιση επεκτείνεται και στο υπόλοιπο παιχνίδι. Το Splatoon μπορεί να γίνει περίπλοκο, αλλά τα όπλα μοιάζουν με πιστόλια νερού, αεροζόλ, κουβάδες, πινέλα και ρολά, πράγματα που οι περισσότεροι παίκτες του Splatoon έχουν χρησιμοποιήσει ή έχουν δει να χρησιμοποιούνται στην πραγματική ζωή τους. Υπάρχει μια άμεση αίσθηση στο πώς λειτουργούν αυτά τα εργαλεία που τα καθιστά ελκυστικά. Ακόμα και πιο διαισθητικοί shooters όπως το Halo βασίζονται σε κάποια προηγούμενη γνώση όπλων. Δεν χρειάζεται αυτό στο Splatoon.
Σύνδεση με graffiti και street fashion
Η διάδοση μελανιού στους τοίχους και τα δάπεδα φέρνει επίσης στο νου το graffiti και, κατά συνέπεια, τη street fashion. Η ομάδα έκανε αυτή τη σύνδεση πριν καταλήξει στους χαρακτήρες καλαμαριών. Ένα από τα στοιχεία που κάνουν κάθε ένα από τα τρία παιχνίδια Splatoon υπέροχα είναι το πώς αντλούν από συγκεκριμένες, μερικές φορές τοπικές, υποκουλτούρες. Η εξερεύνηση της μόδας που ενέπνευσε το Splatoon θα σε οδηγήσει από τις μονόχρωμες εμφανίσεις του σχεδιαστή Youji Yamamoto μέχρι το εικονικό στυλ του καλλιτέχνη Sk8thing. Η περιήγηση σε αυτή τη σύντομη ιστορία της γειτονιάς Ura-Harajuku του Τόκιο και της streetwear θα αναδείξει εμφανίσεις και τοποθεσίες που θα μπορούσαν να βρεθούν στο Inkopolis. Οι Squid girl idols του παιχνιδιού αντλούν από ψηφιακούς ποπ σταρ όπως η Hatsune Miku, ενώ ταυτόχρονα αντλούν και από τον πραγματικό κόσμο του αμερικανικού Hip Hop. Αυτές οι επιρροές δίνουν στο παιχνίδι ένα στυλ που εκτείνεται πέρα από τα σύνορά του. Η ενασχόληση με το Splatoon θα μπορούσε να είναι, και για πολλούς παίκτες έχει υπάρξει, μια πύλη σε πολλά άλλα ενδιαφέροντα πράγματα.
Αντίκτυπος του Splatoon στα κοινωνικά δίκτυα
Με έναν παράξενο τρόπο, το Splatoon προανήγγειλε το Fortnite, με την έμφαση στις αισθητικές επιλογές των παικτών, τις εποχιακές κοινοτικές εκδηλώσεις και τις καρτουνίστικες, φιλικές προς τα παιδιά ατμόσφαιρες. Ωστόσο, σε άλλη διάσταση, η διαφορά είναι εντυπωσιακή. Το Fortnite θέλει να είναι τα πάντα για όλους: μια πλατφόρμα για μουσικά φεστιβάλ, τρέιλερ ταινιών και εντελώς νέα παιχνίδια. Καταναλώνει τα πάντα από το Star Wars και το Marvel μέχρι τη Sabrina Carpenter και την Ariana Grande. Εν τω μεταξύ, κάθε παιχνίδι Splatoon έχει διοργανώσει μεγάλες, τελικές Splatfests, μετά τις οποίες το παιχνίδι δεν τρέχει πλέον εκδηλώσεις. Οι πλαστικές φιλοδοξίες του Fortnite έχουν επεκταθεί σε κάθε multiplayer παιχνίδι, ενώ το Splatoon παραμένει αυτόνομο, ακόμη και με τις περιστασιακές συνεργασίες της Nintendo.
Ωστόσο, το Splatoon μπορεί να είναι και άπληστο. Στις Splatfests, ομάδες παικτών επιλέγουν πλευρές σε πολέμους Σαββατοκύριακου μεταξύ ομάδων όπως “Πειρατές vs. Νίντζα” ή “Πρώιμοι πουλί vs. Νυχτερινός κουκουβάγιας.” Ο σκοπός ήταν να προσελκύσουν την προσοχή των κοινωνικών μέσων στο παιχνίδι χρησιμοποιώντας κοινές φράσεις και πολιτιστικές αντιπαραθέσεις. Αλλά αυτό έχει επίσης την επίδραση να θεμελιώνει το Splatoon σε υποκουλτούρες έξω από τον εαυτό του. Οι Splatfests δημιουργούν μια κανονικότητα και ρουτίνα που κάθε νέα εκδήλωση επιβεβαιώνει και διαταράσσει. Είναι γυμνές προσπάθειες να αυξήσουν τους αριθμούς των παικτών και να δημιουργήσουν δωρεάν διαφήμιση. Αλλά όταν είναι στην καλύτερη τους, οι Splatfests μοιάζουν με γιορτές γειτονιάς.
Στρατηγική του Splatoon στα κοινωνικά δίκτυα
Αυτό μας φέρνει στην προσέγγιση του Splatoon στα κοινωνικά δίκτυα. Καθώς εξερευνάς το Inkopolis, μπορείς να βρεις σχέδια και γραφές από άλλους παίκτες. Μπορείς ακόμα να βρεις αναρτήσεις όπως αυτή αν περπατήσεις στο Splatoon 2 ή 3. Αν και το σύστημα αντλεί από τις διεπαφές του Instagram και του Twitter, δεν υπάρχει αλγόριθμος για να προσαρμόσει ό,τι βλέπεις. Η κεντρική πλατεία μπορεί να σου δείξει μόνο τι λένε οι άνθρωποι αυτή τη στιγμή. Το αποτέλεσμα είναι κάτι άμεσο και ζωντανό, αλλά δεν μπορεί να κρατήσει την προσοχή σου μακροπρόθεσμα.
Όλα αυτά τα κομμάτια συνδυάζονται για να δημιουργήσουν ίσως το πιο βαθύ στοιχείο του Splatoon: την αίσθηση μιας συγκεκριμένης εποχής και τόπου. Η αισθητική του Splatoon δεν είναι κενές μιμήσεις, αλλά θεμελιωμένες αφιερώσεις. Τα κοινωνικά μέσα και οι εκδηλώσεις του δίνουν την αίσθηση ενός κόσμου πέρα από τα σύνορα του παιχνιδιού. Το Splatoon μοιάζει με έναν πραγματικό τόπο, αν και μπορείς να τον επισκεφτείς μόνο. Αυτό συμβαίνει γιατί θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί μόνο από αυτήν την ομάδα, σε αυτήν την εποχή, σε αυτόν τον τόπο. Το 2015, ήμασταν στα πρόθυρα ενός εντελώς διαφορετικού οικοσυστήματος παιχνιδιών. Το Fortnite Battle Royale ήταν μόλις δύο χρόνια μακριά. Η έμφαση του Splatoon στην προσαρμογή avatar και τις εποχιακές εκδηλώσεις το έβαλε σε άμεση συζήτηση με ό,τι θα ερχόταν. Ωστόσο, δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετικό. Οι εποχιακές εκδηλώσεις του Splatoon είχαν μια καθορισμένη ημερομηνία λήξης. Έλειπε η ατελείωτη διαφήμιση διαμέσου των μέσων (εκτός από τις περιστασιακές συνεργασίες της Nintendo). Δεν κυνηγούσε όλους, παντού, όλη την ώρα, αλλά ήταν ικανοποιημένο με ένα αφοσιωμένο κοινό για εκείνη τη στιγμή.
Το τέλος του Splatoon
Αναλογικά με όλα αυτά, το Splatoon δεν ήταν μια πηγή ατελείωτης ψυχαγωγίας. Οι διακομιστές του έχουν καιρό που είναι εκτός λειτουργίας. Δεν μπορείς να παίξεις το παιχνίδι που έπαιζαν οι άνθρωποι το 2015. Αυτή η “θάνατος” αντηχεί παράξενα την αφήγηση του Splatoon για έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο όπου οι άνθρωποι έχουν καιρό που έχουν φύγει. Οι καλαμαροάνθρωποι φορούν ρούχα όπως τα ρούχα των ανθρώπων, παίζουν παιχνίδια όπως οι άνθρωποι και κάνουν την ίδια μουσική που έκαναν και αυτοί. Υπάρχουν διαφορές, αλλά είναι και το ίδιο. Ίσως αυτός ο κόσμος των καλαμαριών θα πεθάνει, όπως ο ανθρώπινος κόσμος, αλλά δεν ήταν όμορφος όσο κράτησε;