Πρωτότυπο FPS από τη Blumhouse
Η πρώτη προσπάθεια της Blumhouse στον χώρο των FPS είναι ένα αναπάντεχο μείγμα από Resident Evil, Bloodborne και λαογραφικό τρόμο με γοργόνες. Παρόλο που φαίνεται πως δεν θα έπρεπε να λειτουργεί, τελικά το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό.
Παιδικές αναμνήσεις και φαντασία
Όταν ήμουν παιδί, πριν καν καταλάβω τι σημαίνει “ύπαρξη”, αποφάσισα πως ήθελα να γίνω γοργόνα – όχι σαν αυτή της Disney που τραγουδούσε και χτένιζε τα μαλλιά της με πιρούνι, αν και μου άρεσε κι εκείνη. Βυθιζόμουν στον πάτο της μπανιέρας, αφήνοντας τα λεπτά μαλλιά μου να απλώνονται σαν ανεμώνες της θάλασσας, και φανταζόμουν πως ήμουν μια μαραμένη αλλά ακαταμάχητη σειρήνα της ελληνικής μυθολογίας, που οδηγούσε – υποθέτω – τα λαστιχένια παπάκια-ναυτικούς στην καταστροφή τους.
Αναπάντεχες συνδέσεις με το Crisol
Με εκπλήσσει που έρχονται στο μυαλό μου αυτές οι υδατογραφίες παιδικών αναμνήσεων, η γοητεία για τη θάλασσα, τα καβούρια-πεταλοειδή και τα “νύχια του διαβόλου” στρείδια, παίζοντας το πρώτο FPS της Blumhouse, Crisol: Theater of Idols, από τη Vermila Studios. Το παιχνίδι, που θυμίζει Resident Evil, όπως διαπιστώνω στη δοκιμαστική του έκδοση, αντλεί από λαϊκές παραδόσεις για να δημιουργήσει έναν από τους πιο ιδιαίτερους shooters που έχω δοκιμάσει – και, αν και δεν το περίμενα, δεν ήθελα να σταματήσω.
Ασυνήθιστη προσέγγιση στα shooters
Μου αρέσουν οι καλές φανταστικές ιστορίες, όπως αυτές που προσφέρει το Crisol, αλλά σπάνια ασχολούμαι με shooters αν δεν είναι ο Leon Kennedy. Ωστόσο, στα 40 λεπτά που πέρασα με το Crisol, με εξέπληξα – οι σφαίρες του παιχνιδιού είναι αίμα, και ξαφνικά, με συνεπήρε.
Bloodborne και διαχείριση πόρων
Σκέφτομαι το αγαπημένο μου Bloodborne, όπου τα blood bullets σου επιτρέπουν να εξολοθρεύεις τέρατα με αντάλλαγμα τη ζωή σου. Το Crisol, όμως, παίρνει τη διαχείριση πόρων ακόμα πιο σοβαρά. Ενώ στο Bloodborne χρησιμοποιείς κυρίως quicksilver για πυρομαχικά, στο Crisol το αίμα είναι η μόνη επιλογή – δεν υπάρχει εναλλακτική.
Η υγεία ως πυρομαχικό
Πρέπει να προσέχεις τη μπάρα ζωής σου. Υπάρχει ένα μικρό φιαλίδιο αίματος στην κορυφή της οθόνης, κάτω από τη μεγάλη σύριγγα που δείχνει όλη την υγεία σου. Κάθε φορά που πυροβολείς, το φιαλίδιο αδειάζει, μέχρι που αναγκάζεσαι να αντλήσεις σφαίρες από το ίδιο σου το δέρμα. Έτσι γίνεται η επαναγέμιση – πιέζεις τη λαβή του όπλου, καρφώνοντας αγκάθια στα δάχτυλα και αφήνοντας το αίμα να βάψει τον καρπό σου καφέ.
Παιχνιδιότητα και ατμόσφαιρα
Είναι σκληρό, αλλά κάνει το gameplay πιο άμεσο από τα συνηθισμένα FPS με battle passes ή πληθώρα κλάσεων και στατιστικών. Εδώ είσαι μόνο ένας χαρακτήρας, ο Gabriel, ένας ζηλωτής κυνηγός γοργονών, που τις αναζητά σε μια φανταστική εκδοχή της Ισπανίας, στο επικίνδυνο νησί Tormentosa.
Αναφορές σε Resident Evil
Στο περιβάλλον διακρίνω στοιχεία από το Resident Evil – η πολυτελής σήψη, τερατώδεις φιγούρες ύψους τριών μέτρων που σε κυνηγούν στο σκοτάδι – ενώ τρέχω στον στενό, ρετρό χάρτη της δοκιμαστικής έκδοσης, ψάχνοντας κάτι που θα ξεκλειδώσει ένα πιο ισχυρό όπλο.
Ισπανική ατμόσφαιρα και λεπτομέρειες
Ταυτόχρονα, θαυμάζω τα λιωμένα κεριά που φωτίζουν σπασμένα παράθυρα και τα παρατημένα ψάρια σε μια αγορά με νέον επιγραφή. Όπως και το Resident Evil 4, το Crisol αντλεί από τη μακρά, καθολική ιστορία της Ισπανίας για να δημιουργήσει ένα περιβάλλον ταυτόχρονα πολυτελές και συντριπτικό.
Εθιστική διάθεση και μάχη
Νιώθω άνετα μέσα σε αυτό το όμορφα αποσυντιθέμενο τριαντάφυλλο, και η μεθυστική ατμόσφαιρα του Crisol, μαζί με την ομαλή και απλή μάχη του, με κάνει να θέλω να παίξω περισσότερο. Γίνομαι πιο επιθετικός. Ο Gabriel με στηρίζει στη δίψα μου για αίμα – δεν τον ενοχλεί πόσες φορές τον αναγκάζω να αυτοτραυματιστεί. Αντίθετα, νιώθει σαν άγιος με στίγματα.
Μοναδικοί εχθροί και επιβίωση
«Κάψτε στο όνομα του Ήλιου», λέει αφού τον βοηθήσω να εξοντώσει μια ομάδα τεράτων – ξύλινες μαριονέτες με λευκά, ραγισμένα πρόσωπα, σαν άγαλμα της Παναγίας που πνίγηκε και το έφαγαν γαρίδες. Με πλησιάζουν με παράξενες κινήσεις, τρίζοντας σαν φανταστικά πλοία, οπότε δεν έχω άλλη επιλογή από το να τους πυροβολήσω στα πόδια, κάνοντάς τους να εκραγούν σε στήλη φωτός. Όταν μένω με ελάχιστο αίμα, το συλλέγω από πτώματα που γίνονται πολτός ή κάνω ένεση με αίμα γοργόνας που βρίσκω διάσπαρτο στον κόσμο.
Παιδικά όνειρα και ταυτότητα
Αυτό είναι – γι’ αυτό θυμήθηκα τις παιδικές μου φαντασιώσεις. Με τα φιαλίδια αίματος γοργόνας του Crisol, νιώθω πως εκπλήρωσα μια παιδική επιθυμία. Είμαι περισσότερο γοργόνα απ’ όσο θα μπορούσα να φανταστώ, «Να πιω από την αλμυρή ανάσα της θάλασσας / Όταν οι γλάροι πετούν αντί για ανθρώπους», όπως γράφει ο William Butler Yeats. Είμαι το αρχέγονο είδος γοργόνας που τον 19ο αιώνα κατασκεύαζαν από ουρές ψαριών και χαμένα δόντια, οδηγώντας ναυτικούς στα βράχια.
Σκοτεινές γοργόνες και ατμόσφαιρα
Αυτές οι σκοτεινές γοργόνες καθοδηγούν το Crisol: Theater of Idols στη μελαγχολία του, όπως ακριβώς οδηγούσαν και τους ναυτικούς.