Ταυτότητα των παικτών
Συχνά, αποδίδουμε συγκεκριμένους χαρακτηρισμούς στους φίλους διαφόρων ειδών παιχνιδιών. Κάποιος μπορεί να είναι λάτρης των shooters ή ειδικός στα puzzle, ίσως και φανατικός των αθλητικών παιχνιδιών, δημιουργώντας έτσι μια εικόνα για το κοινό κάθε κατηγορίας. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που αγαπούν τα απαιτητικά action games, όσοι βρίσκουν χαρά στη δυσκολία και απολαμβάνουν την πρόκληση. Εμείς, αυτοαποκαλούμαστε sickos. Στο Tokyo Game Show 2025, αυτός ο sicko είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει το Phantom Blade 0, το πολυαναμενόμενο action RPG της S-Game. Με ένα οπλοστάσιο από άγρια όπλα, βίαια finishers και αδυσώπητους εχθρούς, το παιχνίδι υπόσχεται μια αιματηρή εμπειρία. Μετά από μία ώρα ασταμάτητης μάχης, αναμετρήσεων με bosses και αρκετούς θανάτους, έμεινα με μία απορία: πότε μπορώ να κανονίσω τις άδειες ασθενείας μου;
Πολύπλοκη ξιφομαχία
Αναλαμβάνεις τον ρόλο του Soul, ενός δολοφόνου που κατηγορείται άδικα για τη δολοφονία του αρχηγού της τάξης του. Η περιπέτειά μας ξεκινά στον πάτο ενός φαραγγιού. Μόλις κάνω λίγα βήματα, συναντώ ένα εχθρικό στρατόπεδο. Δεν υπάρχει χρόνος για προθέρμανση, καθώς δύο στρατιώτες ορμούν πάνω μου, ακολουθούμενοι από έναν λογχοφόρο πάνω σε άλογο, ενώ ένας τοξότης από έναν πύργο με σημαδεύει. Αν θέλουν μάχη, θα την έχουν, καθώς τραβάω το σπαθί μου και παίρνω θέση.
Το Phantom Blade 0 είναι πάνω απ’ όλα action game. Όλοι οι μαχητές, συμπεριλαμβανομένου και του παίκτη, έχουν μια μπάρα ζωής και μια Sha-Chi μπάρα. Η πρώτη λειτουργεί όπως θα περίμενε κανείς, ενώ η δεύτερη συνδυάζει αντοχή, δεξιότητα, δύναμη και ενέργεια για ειδικές επιθέσεις. Δεν πρόκειται για κλασικό stamina-based σύστημα τύπου Soulslike· μπορείς να κάνεις βασικές επιθέσεις ή αποφυγές χωρίς να φοβάσαι ότι θα μείνεις εκτεθειμένος. Όμως, για τις ισχυρότερες Sha-Chi (ή heavy) επιθέσεις, τη χρειάζεσαι, και καταναλώνεται και όταν μπλοκάρεις. Αν εσύ ή ο αντίπαλος εξαντλήσετε το Sha-Chi, γίνεστε breached, χάνετε τη στάση σας και μένετε ευάλωτοι μέχρι να γεμίσει ξανά.
Δέχομαι μερικά βέλη, αλλά καταφέρνω να εξοντώσω το μικρό απόσπασμα. Καθώς πέφτουν οι μπάρες ζωής και Sha-Chi των εχθρών, μπορώ να εκτελέσω finishers, εντυπωσιακές κινήσεις που εξοντώνουν τους αντιπάλους με βίαιο τρόπο. Προχωρώντας, βρίσκω μια μικρή καμπάνα σε ξύλινη βάση. Με ένα χτύπημα, αποκαλύπτεται μέρος του χάρτη. Η καμπάνα λειτουργεί και ως σημείο επανεμφάνισης και fast travel, παρόμοια με τα bonfires του Dark Souls.
Αν μπλοκάρεις ακριβώς τη στιγμή που έρχεται η επίθεση, μπορείς να κάνεις parry, κάτι που αποδεικνύεται απαραίτητο στη μάχη. Όχι μόνο αποφεύγεις τη ζημιά χωρίς να χάνεις Sha-Chi, αλλά μειώνεις και το Sha-Chi του αντιπάλου. Μπορεί να καταφέρεις να κάνεις breach έναν εχθρό με καθαρή επίθεση, αλλά απέναντι σε πιο σκληρούς ή σε ομάδες, αυτό δεν αρκεί. Η καλύτερη τακτική δεν είναι ούτε το ασταμάτητο σπαθί τύπου Ninja Gaiden, ούτε το συνεχές parry τύπου Sekiro· είναι κάτι ενδιάμεσο, όπου τα στοιχεία και των δύο συνδυάζονται, προσφέροντας μια ξεχωριστή αίσθηση στη μάχη καθώς προχωράς, προκαλείς επιθέσεις, κάνεις parry και αντεπιτίθεσαι.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η αποφυγή δεν έχει θέση. Οι εχθροί εκτελούν ειδικές επιθέσεις, τα Brutal Moves και τα Killer Moves· τα πρώτα πρέπει να αποκρουστούν, τα δεύτερα να αποφευχθούν. Η σωστή άμυνα οδηγεί σε ένα Ghostep, μια εντυπωσιακή τηλεμεταφορά-αποφυγή που αμέσως μετατρέπεται σε αντεπίθεση. Αυτό αποδεικνύεται σωτήριο καθώς ανεβαίνω τις ετοιμόρροπες σκαλωσιές στο βράχο. Σκοτώνω αθόρυβα έναν ξιφομάχο, αλλά αποτυγχάνω με έναν λογχοφόρο και αναγκάζομαι να βασιστώ στα Ghosteps, καθώς αυτός και οι τρεις φίλοι του προσπαθούν να με κάνουν σουρωτήρι.
Ο θάνατος ως αφετηρία
Ο πρώτος μου θάνατος έρχεται περίπου 15 λεπτά μετά την έναρξη του demo. Αφού πολεμήσω σε διάφορες απομονωμένες πλατφόρμες, αντιμετωπίζω δύο λογχοφόρους. Ρίχνω γρήγορα τον έναν, αλλά η υπερβολική επιθετικότητα με εκθέτει. Προσπαθώ να είμαι πιο προσεκτικός με τον δεύτερο, αλλά καθώς απομακρύνομαι, με σκοτώνει ένα εκρηκτικό βέλος από έναν μακρινό τοξότη. Η ζωή μου τελειώνει, με μια κατακόκκινη λέξη “Dead” να γεμίζει την οθόνη.
Λίγο αργότερα, ξυπνάω στο σημείο με την καμπάνα. Σε αντίθεση με τα Souls games, όπου η επίσκεψη σε Site of Grace ή αντίστοιχο σημείο επαναφέρει τους εχθρούς, εδώ όσοι έχω νικήσει παραμένουν νεκροί. Δεν υπάρχουν runes να μαζέψω, ούτε μάχες να ξαναδώσω, αλλά ο θάνατος έχει συνέπειες. Ο Soul έχει 66 μέρες για να ολοκληρώσει την αποστολή του, και κάθε θάνατος του κοστίζει μία μέρα. Δεν είναι ξεκάθαρο πόσο αυστηρό είναι αυτό το όριο ή αν μπορείς να ανακτήσεις μέρες, αλλά σίγουρα νιώθω την πίεση να μείνω ζωντανός και να μην σπαταλήσω πολύτιμο χρόνο.
Αποφασίζω να αλλάξω εξοπλισμό. Ο Soul μπορεί να έχει δύο όπλα για γενική χρήση και δύο Phantom Edges, που είναι περιορισμένης χρήσης, όπως ένα ισχυρό τόξο ή το Man-Cutter, μια τεράστια αλόγχη που συνθλίβει εχθρούς με μια φορτισμένη επίθεση. Κάθε όπλο έχει μοναδικούς συνδυασμούς και κάποιο ιδιαίτερο πλεονέκτημα ή ικανότητα. Το Sanguine, το βασικό σου μακρύ σπαθί, μπορεί να εκτελέσει μια γρήγορη αλληλουχία επιθέσεων, ιδανική για να εξοντώσεις breached εχθρούς.
Μέχρι τώρα στηριζόμουν στο Seamless Death, ένα ζευγάρι όπλων τύπου Chakram που προσφέρουν γρήγορες κοντινές επιθέσεις ή μπορούν να εκτοξευτούν για ζημιά από απόσταση. Τώρα δοκιμάζω το Jagged Edge, το τεράστιο greatsword, επιστρέφω στο σημείο του θανάτου μου και παίρνω εκδίκηση από τον λογχοφόρο που είχε απομείνει. Τρέχω για να αποφύγω τα βέλη του τοξότη απέναντι και τελικά βρίσκω μια διαδρομή με πλατφόρμες, εκτελώντας ένα εντυπωσιακό wall-run και σκοτώνοντας έναν ξιφομάχο που δεν με είχε αντιληφθεί.
Χτυπάω μια καμπάνα, δημιουργώντας νέο σημείο επανεμφάνισης, και πηδώ προς δύο εχθρούς με τόξο. Προσγειώνομαι πάνω στον έναν, εκτελώντας ένα συνδυασμό ρίψης και μαχαιριάς, ενώ τον δεύτερο τον αποκεφαλίζω με ένα finisher, δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό σιντριβάνι αίματος. Λίγο αργότερα, πέφτω σε ενέδρα από δύο εχθρούς με στιλέτα· αντί να τους αντιμετωπίσω με το σπαθί, χρησιμοποιώ το Flaming Mane, ένα από τα Phantom Edges. Πρόκειται για μια μάσκα λιονταριού που εκτοξεύει φλόγες, καίγοντας γρήγορα τους αντιπάλους μου και ανοίγοντας τον δρόμο για να προχωρήσω.
Απόλαυση στην πρόκληση
Τελικά, φτάνω σε μια μεγάλη ανοιχτή περιοχή στη βάση των βράχων. Αφού εξοντώσω μερικές ομάδες εχθρών, ήρθε η ώρα για το πρώτο boss. Εμφανίζεται ο Wan Jun “Coppermaul”, μια τεράστια φιγούρα που θυμίζει τον The Butcher από το Diablo, με ένα τεράστιο warhammer που ταιριάζει απόλυτα με το μέγεθός του. Γρήγορα διαπιστώνω ότι παίζει βρώμικα, πετώντας χώμα στο πρόσωπό μου με το όπλο του και θολώνοντας την ορατότητα. Αν πιαστείς εκεί, είναι μοιραίο: με αρπάζει, με ευθυγραμμίζει και με συνθλίβει με ένα χτύπημα που θα ζήλευε και ο Cal Raleigh.
Ανυποχώρητος, επιστρέφω για δεύτερη προσπάθεια. Οι άγριες επιθέσεις του είναι δυνατές, αλλά σύντομα μαθαίνω το timing για να κάνω parry στα περισσότερα χτυπήματά του, αφαιρώντας μεγάλα κομμάτια από το Shi-Chi του με κάθε συνδυασμό. Όταν γίνεται breached, επιτίθεμαι με το Soft Snake Sword, ένα ευέλικτο, σχεδόν μαστιγοειδές σπαθί που προκαλεί γρήγορη ζημιά. Υπάρχουν μερικές δύσκολες στιγμές, αλλά η νίκη είναι δική μου. Η μάχη είναι εντυπωσιακή και δείχνει πόσο σημαντικό είναι να μαθαίνεις τα μοτίβα των bosses επί τόπου. Προσθέτω το Bashpole, το όπλο του, στα Phantom Edges μου. Το χρησιμοποιώ για να σπάσω ένα ξύλινο πάτωμα και να ανοίξω νέο πέρασμα.
Το επόμενο boss εμφανίζεται απρόσμενα. Καθώς διασχίζω ένα χωριό, ανεβαίνω στη στέγη ενός στρογγυλού κτιρίου. Στην κορυφή μιας μικρής αιχμής στέκεται η Red Wraith. Η είσοδός της είναι εντυπωσιακή, παρά το μικρό της μέγεθος, και γίνεται ακόμα πιο απειλητική λόγω της απουσίας cutscene ή άλλης προειδοποίησης. Επιτίθεται αμέσως με το longsword και κάποιο είδος ριπτόμενου όπλου, αλλά με Ghosteps σπάω γρήγορα την άμυνά της. Κάτι όμως δεν πάει καλά – η μάχη φαίνεται υπερβολικά εύκολη, κάτι που παρατηρεί και ο Soul, προτείνοντας να την αφήσουμε και να φύγουμε. Η περιέργεια με κερδίζει και αποχωρώ βιαστικά, αφήνοντας τη Red Wraith πίσω – μια απόφαση που θα με στοιχειώσει αργότερα.
Μετά από μερικές ακόμα μάχες, φτάνω στο τελικό boss του demo, τον Chief Disciple of the Seven Stars. Ηγείται μιας ομάδας έξι πολεμιστών και, ακόμα και ως βετεράνος των action games, ομολογώ ότι πρόκειται για μια από τις πιο εντυπωσιακές boss fights που έχω δει πρόσφατα. Κάθε πολεμιστής έχει τη δική του μπάρα ζωής, όπως και ο Chief Disciple, και εναλλάσσονται άψογα μεταξύ ατομικής δράσης και συντονισμένων επιθέσεων. Τη μια στιγμή απομονώνω έναν εχθρό, την επόμενη όλη η ομάδα επιτίθεται ταυτόχρονα, με μια συντονισμένη επίθεση από όλες τις κατευθύνσεις, ενώ με τέλεια αποφυγή πηδώ πάνω από τα όπλα τους.
Το θέαμα είναι εντυπωσιακό, και κάθε φορά που μειώνω τη ζωή του Chief Disciple σε αυτόν τον χορό από ατσάλι, οι ακόλουθοί του τον θεραπεύουν, θυσιάζοντας τη δική τους ζωή. Συνεχίζω να αποδυναμώνω την ομάδα, χρησιμοποιώντας ένα άλμα με το Bashpole για να τους διαλύσω όταν κινδυνεύω να περικυκλωθώ. Καθώς οι αριθμοί τους μειώνονται, ο Chief Disciple αλλάζει τακτική, θυσιάζοντας τη ζωή του για να διατηρεί τουλάχιστον τρεις ακόλουθους στο πλευρό του. Αυτό αποδεικνύεται μοιραίο, καθώς εκμεταλλεύομαι τη γρήγορη εξασθένησή του και τον αποτελειώνω με μια βροχή από τα Seamless Death.
Η μάχη όμως δεν τελειώνει εκεί. Οι τρεις ακόλουθοι διασκορπίζονται σε τρεις πύργους, ρίχνοντας κάτι σαν νήματα. Ο αρχηγός, πλέον Chief Disciple’s Fallen Hope, σηκώνεται σαν μαριονέτα και η μάχη ξεκινά ξανά. Αυτή τη φορά είναι καθαρά 1v1, με άγριες επιθέσεις και βροχή από νήματα που γεμίζουν την οθόνη. Πίστευα ότι το είχα, μέχρι που ακούω μια φωνή: “Τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει, ούτε ο θάνατος!” Η Red Wraith επιστρέφει, και η συνδυασμένη οργή των δύο bosses είναι ακατανίκητη.
Πεθαίνω. Ξαναπεθαίνω. Και πάλι. Κάθε φορά ξεκινώ από τη φάση της μαριονέτας, αλλά πάντα λυγίζω όταν εμφανίζεται η Red Wraith, η προηγούμενη επιλογή μου να τη λυπηθώ με στοιχειώνει. Όμως κάθε φορά μαθαίνω κάτι παραπάνω, φτάνω στο τελικό στάδιο με λίγο περισσότερη ζωή. Όσο προσπαθώ σε αυτή που φαινόταν αδύνατη μάχη, αρχίζω να βλέπω τα ανοίγματα για επίθεση, μέχρι που τελικά, με την καρδιά να χτυπά δυνατά, εξοντώνω τη Red Wraith με ένα άλμα-finisher από τα Seamless Death, αντέχω την εξαγριωμένη αντεπίθεση του The Disciple’s Lost Hope και κόβω τα νήματα και το κεφάλι του με μια τελευταία κίνηση.
Η πρόκληση ως ανταμοιβή
Υπάρχουν τρεις επιλογές δυσκολίας, αλλά ακόμα και στη βασική ρύθμιση που έπαιξα, το Phantom Blade 0 είναι απαιτητικό – και αυτό το λάτρεψα. Ποτέ δεν ένιωσα ότι το παιχνίδι είναι άδικο· απλώς απαιτεί περισσότερα από τον παίκτη. Μέσα σε λίγο παραπάνω από μία ώρα, έγινα δέκα φορές καλύτερος απ’ ό,τι ήμουν στην αρχή. Είναι αυτό το αίσθημα επίτευξης που προσφέρουν μόνο τα κορυφαία action games. Αν το υπόλοιπο παιχνίδι είναι όπως αυτό που έπαιξα στο TGS, νιώθω πως το Phantom Blade 0 έχει όλες τις προϋποθέσεις να ξεχωρίσει.