Αποκάλυψη του Oblivion Remastered
Όταν η Bethesda αποκάλυψε το Oblivion Remastered νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, δυσκολεύτηκα να το πιστέψω. Ο τρόπος που το 2006 ταξίδεψε στο Tamriel, γνωστό για τους περίεργους χαρακτήρες του και τα χαμηλής ανάλυσης γρασίδια, είναι τώρα το καλύτερα σχεδιασμένο Elder Scrolls παιχνίδι. Η μακρά ιστορία HD αναβαθμίσεων με έχει προετοιμάσει για απογοητευτικά αποτελέσματα από remasters – όπως το Mass Effect Legendary Edition και το Dark Souls Remastered, που είναι σχεδόν αδιάκριτα από τους γονείς τους στο Xbox 360 – και έτσι, να βλέπω την Αυτοκρατορική Πόλη που εξερεύνησα σχεδόν 20 χρόνια πριν, αποδοσμένη σε Unreal Engine 5 με ray tracing, ήταν απίστευτο. Επιπλέον, το παιχνίδι έχει αναβαθμιστεί με βελτιώσεις στη μάχη, τα RPG συστήματα και πολλές άλλες λεπτομέρειες. Αναρωτήθηκα αν η Bethesda και ο προγραμματιστής του έργου, Virtuos, είχαν κάνει λάθος στον τίτλο. Σίγουρα αυτό είναι το Oblivion Remake, όχι remastered;
Δεν ήμουν ο μόνος που το σκέφτηκα. Πολλοί θαυμαστές το έχουν δηλώσει remake, και ακόμη και ο Bruce Nesmith, ο ανώτερος σχεδιαστής παιχνιδιών του αρχικού Oblivion, έχει πει “Δεν είμαι σίγουρος αν η λέξη remaster το αποδίδει δικαίως.” Αλλά ενώ αρχικά αμφέβαλλα για την αξίωση remaster της Bethesda και της Virtuos, μετά από αρκετές ώρες παιχνιδιού είναι σαφές – το Oblivion Remastered μπορεί να φαίνεται σαν remake αλλά παίζεται σαν remaster.
Παίξτε
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους το Oblivion φαίνεται σαν remake και μπορούν να συνοψιστούν εύκολα: Η Virtuos έχει κάνει τεράστια δουλειά, με “κάθε στοιχείο να έχει σχεδιαστεί από την αρχή.” Ό,τι βλέπετε στην οθόνη είναι ολοκαίνουργιο. Κάθε δέντρο, κάθε σπαθί, κάθε ερειπωμένο κάστρο. Αυτό σημαίνει ότι το Oblivion πληροί τις σύγχρονες γραφικές προσδοκίες. Όχι μόνο είναι όμορφα υφασμένο, αλλά έχει και υπέροχο φωτισμό και ένα νέο φυσικό σύστημα που διασφαλίζει ότι κάθε βέλος και χτύπημα όπλου επηρεάζει τον κόσμο ρεαλιστικά. Αν και όλοι οι χαρακτήρες που συναντάτε στο παιχνίδι είναι αναγνωρίσιμοι, κάθε μοντέλο NPC είναι μια ολοκαίνουργια δημιουργία. Είναι μια εντυπωσιακή αναβάθμιση που απορρίπτει την ιδέα να φτιάξει κάτι που “φαίνεται όπως το θυμάστε” και στοχεύει σε κάτι που είναι εξαιρετικό με τα πρότυπα του 2025. Είναι το καλύτερο που έχει δει ποτέ RPG της Bethesda Game Studios, και αν το είχα δει πριν αρχίσουν οι φήμες για remaster, πιθανότατα θα πίστευα ότι ήταν το The Elder Scrolls 6.
Δεν είναι μόνο τα οπτικά, όμως. Η μάχη έχει ανανεωθεί, και έτσι το να χειρίζεσαι ένα σπαθί δεν μοιάζει πια με ξιφασκία με μπαλόνι. Η κάμερα τρίτου προσώπου είναι τώρα λειτουργική χάρη στην προσθήκη ενός στόχου. Κάθε μενού, από το ημερολόγιο αποστολών μέχρι τον διάλογο και τα μίνι παιχνίδια κλειδώματος και πειθούς, έχει ανανεωθεί. Το αρχικό, τρομακτικό σύστημα επιπέδων έχει αντικατασταθεί με έναν πιο λογικό συνδυασμό των προσεγγίσεων του Oblivion και του Skyrim. Και τελικά, μπορείτε να τρέξετε. Με τόσες πολλές οπτικές και παιχνιδιακές αναβαθμίσεις, σίγουρα βρισκόμαστε σε περιοχή remake;
Το μεγάλο ζήτημα είναι η ορολογία
Το μεγάλο ζήτημα εδώ δεν είναι τόσο η τεχνολογία, οι αλλαγές στο παιχνίδι ή η έκταση του έργου, αλλά η ορολογία. Δεν υπάρχουν καθορισμένες παράμετροι στη βιομηχανία για remakes και remasters, και οι εκδότες ρίχνουν αλόγιστα τους όρους. Οι “Definitive Edition” remasters της Rockstar για την τριλογία Grand Theft Auto είναι αναγνωρίσιμα blocky παιχνίδια εποχής PlayStation 2 με αναβαθμισμένα textures και σύγχρονα εφέ φωτισμού. Αλλά η Crash Bandicoot N. Sane Trilogy, που επίσης χαρακτηρίζεται remaster, διαθέτει ολοκαίνουργια γραφικά στοιχεία και φαίνεται σαν παιχνίδι της σύγχρονης εποχής. Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο θολά όταν φτάνουμε στα remakes: Οι Shadow of the Colossus και Demon’s Souls της Bluepoint ξαναχτίζουν τα αντίστοιχα παιχνίδια από την αρχή, αλλά είναι πιστές, 1:1 αναπαραστάσεις των αρχικών εμπειριών. Το Resident Evil 2, από την άλλη, τηρεί σχεδόν το αρχικό σχέδιο όσον αφορά τη δομή, αλλά επανασχεδιάζει εντελώς τον τρόπο που αλληλεπιδράτε με τον εικονικό τρόμο επιβίωσης. Και έχουμε και το Final Fantasy 7 Remake και Rebirth, που αναθεωρούν ριζικά το σχέδιο, το σενάριο και ακόμη και τις ιστορίες των αρχικών παιχνιδιών. Όλα αυτά τα παραδείγματα θεωρούνται remakes, αλλά υπάρχει πολύ λίγη κοινή φιλοσοφία μεταξύ τους.
Κάποτε, η γενική συναίνεση φαινόταν να είναι ότι αν το παιχνίδι είχε ξαναχτιστεί από την αρχή σε μια σύγχρονη μηχανή, θεωρούνταν remake. Τα remasters, εν τω μεταξύ, ήταν πιο περιορισμένες αναβαθμίσεις που γίνονταν εντός του πλαισίου της αρχικής τεχνολογίας του παιχνιδιού. Αυτή η ορισμός προφανώς γίνεται γρήγορα ξεπερασμένος. Σήμερα, φαίνεται πιο κατάλληλο να πούμε ότι ένα remaster είναι μια γραφική αναβάθμιση που διατηρεί το σχέδιο του αρχικού παιχνιδιού (εκτός από μερικές αναβαθμίσεις ποιότητας ζωής), ενώ ένα remake ανασχεδιάζει ένα παιχνίδι από την αρχή. Αυτή η ορισμός θα “υποβάθμιζε” το Demon’s Souls και το επερχόμενο Metal Gear Solid: Delta σε remasters, και θα διασφάλιζε ότι ο όρος remake ισχύει μόνο για παιχνίδια που πραγματικά νιώθουν σαν νέες προσεγγίσεις παλιών ιδεών.
Οπτικά εφέ και αναβαθμίσεις
Νέα φωτιστικά, εφέ γούνας και μετάλλου είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου των αλλαγών του Oblivion Remastered.
Αν αποδεχτούμε αυτούς τους προτεινόμενους ορισμούς, είναι αυτή η νέα έκδοση του Oblivion remake ή remaster; Όποιος έχει παίξει έστω και μία ώρα μπορεί να δει καθαρά ότι το Oblivion Remastered έχει το σωστό όνομα. Ναι, αυτά τα νέα στοιχεία και τα εφέ ray tracing του Unreal Engine 5 το κάνουν να φαίνεται ολοκαίνουργιο, αλλά κάτω από αυτή τη λαμπερή επιφάνεια είναι μια συλλογή 20χρονων στοιχείων, όλα κολλημένα και κολλημένα με τον χαρακτηριστικό τρόπο της Bethesda. Όπως εξήγησε το στούντιο, “Εξετάσαμε κάθε μέρος και το αναβαθμίσαμε προσεκτικά. Αλλά κυρίως, δεν θέλαμε να αλλάξουμε τον πυρήνα. Είναι ακόμα ένα παιχνίδι από μια προηγούμενη εποχή και πρέπει να νιώθει έτσι.”
Τα χαρακτηριστικά εκείνης της προηγούμενης εποχής είναι παντού. Είναι στις οθόνες φόρτωσης που κρύβονται πίσω από σχεδόν κάθε πόρτα. Είναι στο μπερδεμένο μίνι παιχνίδι πειθούς που, παρά την αναβάθμιση της διεπαφής, εξακολουθεί να μην έχει νόημα και να αισθάνεται απολύτως αποσυνδεδεμένο από τις συνομιλίες σας. Είναι στο σχέδιο των πόλεων, που έχουν την απλή σχεδίαση θεατρικών σκηνών αντί για τις πολύπλοκες, περίπλοκες διατάξεις αυθεντικών πληθυσμιακών κέντρων. Είναι στους NPCs, που περιφέρονται σαν ά awkward αυτόματα και μιλούν με όλη τη χάρη ενός AI εκπαιδευμένου σε ένα “πώς να είσαι κοινωνία” εγχειρίδιο. Είναι στη μάχη, που ακόμη και μετά από σημαντική αναβάθμιση εξακολουθεί να φαίνεται αποσυνδεδεμένη και δύσχρηστη. Και είναι στη μακρά λίστα σφαλμάτων και γκλίτσες που παραμένουν, σεβαστά διατηρημένα στο όνομα της διατήρησης της ιδιόμορφης γοητείας του πρωτοτύπου.
Η παλιά γοητεία του Oblivion
Μόλις πριν από μερικούς μήνες είχαμε την ευκαιρία να δούμε το Avowed της Obsidian, που προσέφερε μια όραση του μέλλοντος για μερικά από τα βασικά στοιχεία του The Elder Scrolls. Η δυναμική μάχη του είναι σχεδόν διαστημική σε σύγκριση με αυτή του Oblivion Remastered, ενώ η προσέγγισή του στην επιβράβευση της εξερεύνησης κάνει τους κυλιόμενους λόφους και τις βρώμικες σπηλιές του Cyrodiil να φαίνονται πολύ παλιοί. Τέτοιες σύγχρονες συστήματα βοηθούν να βάλουμε το Oblivion Remastered σε προοπτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η αναθεωρημένη κλασική δεν έχει να προσφέρει το 2025 – μακριά από αυτό. Η μαγεία του κόσμου της εξακολουθεί να λάμπει, τα ανοιχτά πεδία της γεμάτα μυστήρια και περίεργα. Πολλές από τις φιλοδοξίες της παραμένουν ανέπαφες ακόμη και δύο γενιές αργότερα, όπως οι δυναμικοί πόλεμοι γορίλων που διεξάγονται μεταξύ των NPC κλανών της, ή η αφηγηματικά ικανοποιητική δομή αποστολών που παραμένει ανώτερη από τις πολλές αποστολές “επισκεφθείτε μια σπηλιά γεμάτη draugr” του Skyrim. Πολλές από τις παλιές ιδέες γύρω από την ελευθερία του παίκτη φαίνονται αναζωογονητικές σε μια εποχή που απορρίπτουμε τη χειραγώγηση των παιχνιδιών της δεκαετίας του 2010. Αλλά οι λεπτομέρειες του Oblivion είναι προφανώς γκρίζες και παλιές. Δεν υπάρχει κομψότητα στον διάλογό του, ούτε κομψότητα στον τρόπο που συνδέονται τα συστήματά του. Και ο σχεδιασμός επιπέδων, είτε είναι σπηλιά, κάστρο ή οι καταραμένες γαίες του Oblivion, φαίνεται απολύτως αρχαίος. Η δουλειά ενός remake θα ήταν να ενημερώσει όλες αυτές τις ιδέες, αλλά αυτό το έργο είναι όλο για την αναβίωση του παλιού. Έτσι: Oblivion Remastered.
Τι είναι το νέο Oblivion;
Τι νομίζετε ότι είναι το νέο Oblivion; Είναι remake. Είναι remaster. Είναι κάτι διαφορετικό και χρειαζόμαστε μια νέα λέξη γι’ αυτό.
Τα βιντεοπαιχνίδια ιστορικά έχουν βασιστεί σε ορολογία από άλλα μέσα. Στον κόσμο του κινηματογράφου, τα remakes είναι ολοκαίνουργιες παραγωγές με φρέσκες ομάδες, σενάρια και σκηνικά. Τα remasters είναι υπάρχοντα φιλμ που έχουν αναβαθμιστεί όσο το δυνατόν περισσότερο για να ταιριάζουν με τα σύγχρονα πρότυπα ποιότητας εικόνας. Αλλά μια παλιά ταινία είναι ακόμα μια παλιά ταινία. Οι 4K αποκαταστάσεις του Jaws και του The Godfather φαίνονται απίστευτες, αλλά είναι σαφώς προϊόντα της δεκαετίας του 1970. Μπορείτε να το δείτε στη σκηνοθεσία, την παράδοση, τη δουλειά των εφέ. Είναι στην υφή του φιλμ. Το Oblivion είναι σαν αυτές τις αποκαταστάσεις blu-ray κλασικών ταινιών. Πιέζει την οπτική ποιότητα όσο το δυνατόν περισσότερο, που χάρη στο πιο ευέλικτο μέσο των βιντεοπαιχνιδιών σημαίνει την αναδημιουργία του “εξωτερικού” του έργου σε μια ολοκαίνουργια μηχανή. Αλλά κάτω από αυτή τη φλούδα, το Oblivion είναι αναμφισβήτητα προϊόν της δεκαετίας του 2000. Ο Alex Murphy, εκτελεστικός παραγωγός της Virtuos, είχε την τέλεια αναλογία κατά τη διάρκεια της ροής αποκάλυψης: “Σκεφτόμαστε τη μηχανή του Oblivion ως τον εγκέφαλο και το Unreal 5 ως το σώμα. Ο εγκέφαλος οδηγεί τη λογική του κόσμου και τη μάχη και το σώμα ζωντανεύει την εμπειρία που οι παίκτες αγαπούν εδώ και σχεδόν 20 χρόνια.”
Το Oblivion Remastered είναι ακριβώς αυτό που λέει ότι είναι, και αυτό δεν θα πρέπει να θεωρείται υποτίμηση των επιτευγμάτων του. Αντί να επιμένουμε ότι είναι remake, θα έπρεπε στην πραγματικότητα να το χρησιμοποιούμε ως το ποιοτικό μέτρο με το οποίο κρίνουμε τα remasters από άλλες μεγάλες AAA εταιρείες. Αυτό είναι που θα έπρεπε να ήταν το Mass Effect Legendary Edition, αντί για μια καθαρισμένη επανακυκλοφορία. Αυτό είναι που θα έπρεπε να ήταν το Grand Theft Auto: The Trilogy αντί για μια απίστευτα κυνική κίνηση για κέρδος. Διότι δεν υπάρχει τίποτα κυνικό στο Oblivion Remastered. Φαίνεται σαν ένα remake που έχει δημιουργηθεί από παθιασμένα χέρια αλλά παίζεται σαν ένα remaster που διατηρείται από αγαπημένους θαυμαστές, και έτσι ακριβώς θα έπρεπε να είναι.
[ Πηγή: IGN ]