Το Mixtape δεν είναι απλώς ένα ρετρό ταξίδι στα 90s
Το Mixtape δεν είναι μόνο μια νοσταλγική αναδρομή στα 90s, όπως ίσως περιμένατε από τα trailers – λειτουργεί και ως ένα διαδραστικό βιογραφικό. Η πρωταγωνίστρια Stacy Rockford περνάει ένα τελευταίο βράδυ στη γενέτειρά της στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ με τους παιδικούς της φίλους, Slater και Cassandra, πριν φύγει για τη Νέα Υόρκη, κυνηγώντας μια θέση ως music supervisor. Το Mixtape είναι ταυτόχρονα αποχαιρετιστήριο πάρτι και, κατά κάποιο τρόπο, το προσωπικό της portfolio, φτιαγμένο από αναμνήσεις της εφηβείας και έτοιμο να καταλήξει στα χέρια κάποιου μακρινού παραγωγού.
Αυτή η υποβόσκουσα στρατηγική μειώνει τη γλυκερή αίσθηση του παιχνιδιού, που κατά τα άλλα βρίσκω υπερβολική, παρά την τεχνική του αρτιότητα. Από τη δοκιμή μισής ώρας, το Mixtape μοιάζει με ακόμα μία “triple-i” προσπάθεια που ντύνει παλιά τεχνολογία με φθινοπωρινά χρώματα – ένα έργο με στυλ και τεχνική, αλλά χωρίς ιδιαίτερο βάθος ή σαφή συναισθηματική κατεύθυνση, πέρα από μια ασαφή λαχτάρα για το παρελθόν. Η επαγγελματική φιλοδοξία της Rockford προσθέτει μια δόση κυνισμού: ουσιαστικά, μας θυμίζει ότι το παρελθόν είναι προϊόν επεξεργασίας και μπορείς να το “πουλήσεις” για να πετύχεις.
Σε πρακτικό επίπεδο, το Mixtape αποτελείται από μια σειρά διαδραστικών αναμνήσεων παρουσιασμένων ως μουσικά βίντεο τύπου MTV, με μικρά, εύκολα minigames και τραγούδια από γνωστά συγκροτήματα των 70s/80s όπως Roxy Music, Lush και The Smashing Pumpkins – “το soundtrack μιας γενιάς”, σύμφωνα με το marketing. Ξεκινάς κατεβαίνοντας με πατίνι το λόφο προς το σπίτι, με τους χαρακτήρες να χειροκροτούν χαλαρά στο ρυθμό του “That’s Good” των Devo, ενώ κάνεις άλματα και φιγούρες. Αργότερα, πατάς επανειλημμένα ένα κουμπί για να κάνεις headbanging στο αυτοκίνητο, καθώς το τοπίο αλλάζει.
Οι stop-motion κινήσεις θυμίζουν το Into The Spider-Verse, μια άλλη παραγωγή που ξεχωρίζει για το soundtrack της, ενώ η συνήθεια της Rockford να απευθύνεται στον παίκτη θυμίζει High Fidelity. Ναι, είναι ένα παιχνίδι γεμάτο αναφορές, σε σημείο που μερικές φορές θα προτιμούσα να μου έστελναν απλώς τη λίστα τραγουδιών.
Αίσθηση ακαταστασίας και αυθεντικότητας
Υπάρχει μια αίσθηση ακαταστασίας και αυθορμητισμού, όπως όταν κατεβαίνεις το λόφο με καρότσι σούπερ μάρκετ, προσπαθώντας να ξεφύγεις μεθυσμένος από την αστυνομία. Η ακαταστασία είναι μάλλον ο στόχος – όπως είχε γράψει ο Matthew Castle για το προηγούμενο The Artful Escape του ίδιου δημιουργού, το Mixtape αφορά το να απολαμβάνεις την υπερβολή των αισθήσεων, να λούζεσαι στο φως παλιών CD players, αφισών και φωτάκια. Υπάρχει η αίσθηση ότι σε καλωσορίζουν ως “μυημένο”, ακόμα κι αν – ή ίσως ειδικά αν – δεν έχεις ζήσει τα πράγματα που παρουσιάζονται. Άλλωστε, η νοσταλγία του ενός μπορεί να είναι τουρισμός για κάποιον άλλον (οι δημιουργοί Beethoven & Dinosaur είναι από την Αυστραλία).
Ωστόσο, μέσα σε αυτή τη ζεστασιά υπάρχει και μια ψυχρότητα. Ο ρυθμός των σκηνών και οι αναφορές είναι προσεκτικά δουλεμένες – υπενθυμίζοντας ότι το mixtape σήμερα δεν είναι τόσο “ανεπίσημο”, αλλά μια εμπορική τέχνη με έντονες αντιθέσεις, που έχει επανέλθει στη μόδα χάρη σε ταινίες της Marvel. Το “παγκόσμιο” 90s του παιχνιδιού είναι προσεκτικά κατασκευασμένο, ένα μίγμα από διάφορες εποχές: ο Slater είναι ένας grunge skater, ενώ το στυλ της Rockford παραπέμπει στα 80s.
Η αφήγηση της Rockford ισορροπεί ανάμεσα σε αυτοσαρκασμό και αυστηρότητα – δεν θα ήθελες να κάνεις λάθος αναφορά μπροστά της. Ο Slater και η Cassandra έχουν τις δικές τους ιδιορρυθμίες, αλλά γενικά ακολουθούν το ρυθμό της Rockford, παίζοντας μπροστά στην κάμερα με αδιαφορία. Αυτή η σκηνοθετημένη αυτογνωσία είναι μάλλον αυθεντική εφηβική συμπεριφορά. Ή ίσως είναι απλώς ένα κλισέ που έχω αποδεχτεί. Μεγάλωσα στα 90s, αλλά δεν βλέπω τον εαυτό μου σε αυτό.
Βέβαια, μεγάλωσα στη βροχερή βόρεια Αγγλία, οπότε ίσως υπάρχει μια βασική πολιτισμική απόσταση εδώ. Ίσως και κάποια ζήλια. Η Rockford και η παρέα της μου θυμίζουν έντονα τα “Cool Kids” που απέφευγα στο σχολείο – παιδιά που έπιναν, κάπνιζαν και με σόκαραν με αστεία που δεν καταλάβαινα, που είχαν πολλές κιθάρες και άκουγαν άγνωστα συγκροτήματα, και μάλλον ήταν τελικά πολύ καλά παιδιά.
Ακολούθησα κι εγώ μερικά συγκροτήματα, απλώς όχι αυτά που εμφανίζονται συνήθως σε παιχνίδια της Annapurna Interactive. Το soundtrack της δικής μου γενιάς ήταν οι Ded Good Music, που έφτιαχναν 90 δευτερολέπτων techno για βίντεο B2B και τοπικά ντοκιμαντέρ. Αν έχεις ακούσει τη μουσική τους, μάλλον έβλεπες πολύ Newsnight ή είχες εταιρική εκπαίδευση στη NatWest.
Μια διαφορετική προσέγγιση στην ενηλικίωση
Ξεφεύγει από τα όρια μιας ιστορίας ενηλικίωσης, αλλά θα ήθελα η Rockford να μην καταφέρει να πάρει τη δουλειά. Όχι από κακία, αλλά για το πώς θα επηρέαζε τη γυαλισμένη και μελωδική δομή του παιχνιδιού. Θέλω να συμβεί κάτι που να διαλύσει αυτή τη νοσταλγία για παλιά προϊόντα και pop σύμβολα. Θέλω το project να χάσει τον δρόμο του, να “σπάσει” λίγο και να μου δείξει ένα συναίσθημα ατελές, ακόμα και μη εμπορεύσιμο. Δεν είμαι σίγουρος αν η αντίθεση ανάμεσα στις επαγγελματικές φιλοδοξίες της Rockford και τη ρομαντική ατμόσφαιρα του Mixtape είναι σκόπιμη, και όπως ίσως καταλάβατε, δεν έχω ιδιαίτερη διάθεση να το ανακαλύψω.
[ Πηγή: RockPaperShotgun ]