Η Δύναμη της Μουσικής και του KPop Demon Hunters
Η μουσική έχει την ικανότητα να ενώνει τους ανθρώπους. Αυτό ακριβώς είναι και το βασικό νόημα του KPop Demon Hunters, του anime-εμπνευσμένου μουσικού φαινομένου που πλησιάζει στην κορυφή των πιο δημοφιλών ταινιών του Netflix όλων των εποχών. Η ομώνυμη τριάδα των κυνηγών-τραγουδιστριών αποτελεί τη νεότερη προσθήκη σε μια μακρά παράδοση κυνηγών που προσποιούνται το pop συγκρότημα, χρησιμοποιώντας τη δύναμη των ψυχών των θαυμαστών τους, που ανάβουν με τις μελωδίες τους, για να σπρώξουν τους δαίμονες πίσω στη φυλακή τους. Μια σειρά από περιορισμένες προβολές singalong λειτουργεί ως φυσική κατάληξη της θεματικής του ταινίας, αλλά και ως απάντηση στις ατυχείς επιχειρηματικές συμφωνίες που περιόρισαν ένα εντυπωσιακό animated musical σε μια streaming πλατφόρμα.
Μια Απογοητευτική Εμπειρία Προβολής
Παρά τον ενθουσιασμό μου, η προβολή στην οποία βρέθηκα δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα. Έπεισα τη συγκάτοικό μου και μια φίλη που επισκεπτόταν από το Brooklyn να έρθουν μαζί μου στο Alamo Drafthouse στο Lower Manhattan, φορώντας Huntr/x t-shirts, ενώ η φίλη μου είχε φτιάξει τα μαλλιά της όπως η Zoey από την ταινία. Είχαμε δει βίντεο από τις πρώτες προβολές στο Netflix theater στο Los Angeles, όπου οι θαυμαστές, από ενήλικες cosplayers μέχρι μικρά παιδιά, τραγουδούσαν δυνατά κάθε τραγούδι, οπότε περιμέναμε μια μίνι συναυλία με φόντο τα εντυπωσιακά visuals του KPop Demon Hunters. Αυτό που ζήσαμε, όμως, ήταν τελείως διαφορετικό.
Η Ατμόσφαιρα στην Αίθουσα
Καθίσαμε στην τελευταία σειρά μιας μικρής αίθουσας του Alamo, ενώ η παρουσιάστρια της εκδήλωσης προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ξεσηκώσει το κοινό—και πραγματικά της αξίζει αύξηση για την προσπάθειά της. Παρά το ότι το κοινό ήταν κυρίως ενήλικες, τα λίγα παιδιά ήταν αυτά που έδειχναν τον περισσότερο ενθουσιασμό. Ήταν φανερό ότι οι περισσότεροι δεν είχαν έρθει επειδή τα έσυραν τα παιδιά τους που βλέπουν Huntr/x ξανά και ξανά, αλλά παρόλα αυτά, πολλοί δεν συμμετείχαν ενεργά. Πήραν τις σακούλες με ramen και τις φωτοκάρτες των αγαπημένων τους μελών από Huntr/x ή Saja Boys, αλλά το πνεύμα του singalong δεν υπήρχε στην αίθουσα. Ελπίζαμε ότι όταν ξεκινούσε η ταινία, η διάθεση θα άλλαζε, αλλά αυτό δεν συνέβη.
Η Έναρξη με “How It’s Done”
Το “How It’s Done,” το πρώτο τραγούδι του KPop Demon Hunters, είναι το ιδανικό κομμάτι για να φανεί αν το κοινό έχει καταλάβει το concept του singalong. Το γρήγορο, γεμάτο ραπ τραγούδι, με έντονη αυτοπεποίθηση, απαιτεί από όσους θέλουν να τραγουδήσουν να το κάνουν από την πρώτη στιγμή που η Rumi λέει “ήρθες σε κακή στιγμή” με τη συνοδεία της παραμορφωμένης κιθάρας. Όμως, οι υπόλοιποι θεατές δεν συμμετείχαν. Καθώς τα κορίτσια άρχισαν να ραπάρουν, διαπιστώσαμε με τη φίλη μου ότι ήμασταν σχεδόν οι μόνες που τραγουδούσαμε δυνατά. Εγώ φώναξα “fit check for my napalm era” όσο πιο δυνατά μπορούσα, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι το κοινό δεν ήταν στο ίδιο κλίμα.
Κοινωνικοί Κανόνες και Αμηχανία
Αν το δει κανείς θετικά, είναι δύσκολο να ξεπεράσεις τους άγραφους κανόνες μιας κινηματογραφικής αίθουσας, ακόμα κι αν σου λένε ότι μπορείς να κάνεις φασαρία. Συνήθως, πριν από κάθε ταινία, προβάλλεται βίντεο που σου λέει να καθίσεις ήσυχα και να κλείσεις το κινητό. Το Alamo, προς τιμήν του, είχε βίντεο που έλεγε “Δώστε τα όλα. Queen out. Power the Honmoon.” Αν όμως ο κόσμος στη δική μου αίθουσα ήταν υπεύθυνος για τη σωτηρία της πόλης, οι δαίμονες θα είχαν κατακλύσει το Manhattan πριν το βράδυ. Ίσως αν εγώ και η φίλη μου δεν αφήναμε τη σιωπή των άλλων να μας επηρεάσει, να παρασύραμε και τους υπόλοιπους, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν αμήχανη. Έχω ζήσει προβολές όπως το Avengers: Endgame όπου το κοινό ξεσπούσε σε ενθουσιασμό, αλλά αυτή τη φορά δεν ήμασταν τόσο τυχερές.
Η Συνειδητοποίηση της Μοναξιάς
Σε κάποιο σημείο, απλώς τραγουδούσαμε χαμηλόφωνα στις θέσεις μας. Όταν ξεκίνησε το “Soda Pop” και κανείς δεν ενθουσιάστηκε με τους Saja Boys, καταλάβαμε ότι ήμασταν οι μόνες που ζούσαμε πραγματικά την εμπειρία για την οποία πληρώσαμε, ενώ οι υπόλοιποι ήθελαν απλώς να δουν την ταινία. Αυτό είναι λογικό, αφού για τους περισσότερους ήταν η πρώτη φορά που έβλεπαν το φιλμ στη μεγάλη οθόνη. Παρ’ όλα αυτά, είναι κρίμα.
Η Απόφαση της Sony και η Επιτυχία
Ακόμα και με το χλιαρό κοινό, η προβολή στο σινεμά μου υπενθύμισε πόσο παράλογο ήταν που η Sony είχε αμφιβολίες για την ταινία—η οποία πλέον έχει γίνει πολιτιστικό φαινόμενο και η μουσική της έφτασε στο #1 του Billboard top 100—και συνεργάστηκε με το Netflix, που ανέλαβε μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού για τα αποκλειστικά δικαιώματα διανομής. Η Sony εξασφάλισε κέρδος από τη συμφωνία για το KPop Demon Hunters, αλλά έχασε την ευκαιρία για ακόμα μεγαλύτερα έσοδα στο μέλλον.
Υποτίμηση της Ταινίας και Ανταπόκριση του Κοινού
Παρά τον θόρυβο και τα τεράστια νούμερα θεατών, όσοι βρίσκονται πίσω από την ταινία φαίνεται να την υποτιμούν ακόμα. Τα Alamo Drafthouses στη Νέα Υόρκη είχαν συνολικά τέσσερις singalong προβολές, δύο το Σάββατο 23 Αυγούστου και δύο την επόμενη Κυριακή. Αυτές εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγες μέρες, και όταν φύγαμε από τη μέτρια προβολή μας, το Alamo Drafthouse είχε ήδη προσθέσει άλλες έξι στο πρόγραμμα.
Επιστροφή για Δεύτερη Προβολή
Επειδή το soundtrack της ταινίας δεν έφευγε από το μυαλό μου, εκμεταλλεύτηκα τη συνδρομή μου στο Alamo Drafthouse και αποφάσισα να ξαναδώ την ταινία την επόμενη μέρα χωρίς επιπλέον κόστος. Στη χειρότερη, θα έβλεπα ξανά μια ταινία που αγαπώ στη μεγάλη οθόνη. Στην καλύτερη, θα έβρισκα κοινό που να ταιριάζει με τον ενθουσιασμό μου. Διάλεξα προβολή με περισσότερες θέσεις, άρα και περισσότερες πιθανότητες για “τρελούς” fans, αλλά παρότι ήταν λίγο καλύτερα, πάλι ένιωσα ότι οι περισσότεροι δεν συμμετείχαν, και αυτή τη φορά δεν είχα καν τη φίλη μου μαζί. Παρέμεινα να φωνάζω “fit check for my napalm era” και να τραγουδώ μόνος μου, αλλά εκτός από μια μικρή diva που τραγουδούσε και απήγγειλε κάθε ατάκα, το singalong event έμοιαζε απλώς με μια ακόμα ευκαιρία να δεις την ταινία όπως της άξιζε εξαρχής. Είναι κρίμα που βλέπω βίντεο με ενθουσιώδη κοινά σε άλλες προβολές και νιώθω FOMO για μια εκδήλωση στην οποία ήμουν παρών, αλλά τουλάχιστον έζησα τη μοναδική εμπειρία να ακούω το “What It Sounds Like” να αντηχεί στο ηχοσύστημα του Drafthouse.
Η Πρώτη Εμπειρία Κάποιου Άλλου
Δίπλα μου στη δεύτερη προβολή καθόταν ένας τύπος που είπε στους φίλους του ότι είχε δει μόνο το πρώτο μισό της ταινίας τυχαία, οπότε τόλμησε να έρθει σε singalong προβολή για να τη δει για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη. Όσο κι αν μου αρέσει να βλέπω το KPop Demon Hunters στο laptop μου, πάντα θα ζηλεύω την εμπειρία του να το βλέπεις πρώτη φορά σε τέτοιο περιβάλλον. Υπάρχει ολόκληρη υποπλοκή στην ταινία με τη Rumi, την μισή άνθρωπο/μισή δαίμονα τραγουδίστρια, που η Celine, η προστάτιδά της, της λέει να κρύβει τα δαιμονικά της σημάδια και να μην αποκαλύπτει ποια είναι, ούτε καν στις φίλες της. Κανείς δεν θα καταλάβει, λέει η Celine, και είναι καλύτερα να προσέχεις. Αυτή η αβεβαιότητα είναι και ο λόγος που το KPop Demon Hunters βγήκε τελικά στη μεγάλη οθόνη μήνες αφού είχε ήδη αφήσει το στίγμα του στον πολιτισμό μας ως κάτι πολύ περισσότερο από ένα προσωρινό event. Όπως και η ίδια η Celine, ίσως κάποιοι στη Sony έπρεπε να δείξουν περισσότερη εμπιστοσύνη σε αυτό που δημιουργούσαν. Και ίσως, όταν βγει το επόμενο sequel, οι σινεφίλ της Νέας Υόρκης να τραγουδήσουν επιτέλους μαζί.